ตอนที่ 12 : เฉินเยี่ยน
.
เวลานี้
.
ร่างที่สวมชุดคลุมงิ้วสีแดงแหวกออกจากส่วนของบนร่างกายสัตว์ประหลาดกระดาษสีแดง และกำลังห้อยหัวโตงเตงอยู่ในอากาศ
เมื่อมันสัมผัสได้ว่าเฉินหลิงกำลังจะออกมาได้ สัตว์ประหลาดกระดาษสีแดงจึงพยายามดิ้นรนสุดกำลัง ร่างกายของมันเริ่มโปร่งใสมากขึ้น เหมือนกับกระดาษที่โดนฝนจนเปียกโชก บางลงเรื่อยๆ
เฉินหลิงถูกมันจับห้อยหัว แกว่งไปมาไม่หยุด ทำให้เขาเวียนหัว
สัตว์ประหลาดยังคงดิ้น มันต้องการกลืนเฉินหลิงกลับเข้าไป ในขณะที่เฉินหลิงจับร่างกายส่วนบนของมันไว้เพื่อหยุดอาการวิงเวียน!
ในขณะเดียวกันนั้น เด็กชายเนื้อตัวเปียกโชกคนหนึ่งวิ่งเข้ามายังบริเวณที่เกิดการต่อสู้กันก่อนหน้านี้ โดยพุ่งตรงมาหาเฉินหลิง!
“พี่!!”
ฝ่ามือเล็กคว้าแขนของเฉินหลิง จากนั้นดึงอย่างแรง!
เฉินหลงรู้สึกได้ถึงพลังมหาศาล ร่างกายส่วนล่างของเขาหลุดออกจากสัตว์ประหลาดกระดาษ ผ่านช่องว่างระหว่างโรงละครกับความเป็นจริง จากนั้นตัวเขาก็ร่วงลงบนพื้นอย่างแรง!
ทันทีที่เฉินหลิงออกมาได้ สัตว์ประหลาดกระดาษพลันสลายหายไปในอากาศ ราวกับว่ามันไม่เคยปรากฏตัวมาก่อน
เฉินหลิงสวมชุดคลุมงิ้วสีแดง นอนหงายบนพื้นโคลน หอบหายใจแรง
เมฆฝนบนท้องฟ้าทั้งมืดมน ทั้งน่าหดหู่ ปลายเส้นผมของเขาเต็มไปด้วยหยดน้ำเล็กๆ
หลังจากโลกของเฉินหลิงหยุดหมุนเพราะอาการวิงเวียน เขาก็มองเห็นใบหน้าอันคุ้นเคยปรากฏขึ้นตรงหน้า ร่างกายเขาพลันสั่นด้วยความกังวล
“พี่! พี่!! พี่โอเคมั้ย?”
อาการวิงเวียนศีรษะค่อยๆ ลดลง เมื่อเฉินหลิงมองดูคนตรงหน้าดีๆ ก็ตกตะลึงเล็กน้อย
“อาเยี่ยน ทำไมนายถึงอยู่ที่นี่?”
เด็กหนุ่มตรงหน้าเขาไม่ใช่ใครอื่น นอกจากเฉินเยี่ยนน้องชายของเขาเอง
ในความทรงจำของเจ้าของเดิม ในชีวิตของเขามีเพียงสองสิ่งที่เฉินหลิงภูมิใจ
สิ่งแรกคือ การเข้าร่วมการทดสอบเป็นผู้คุมกฎด้วยความพยายามของตนเอง สิ่งที่สองคือ การมีน้องชายอย่างเฉินเยี่ยน
นี่ไม่ได้หมายถึงเฉินเยี่ยนฉลาดหรือมีความสามารถ ในทางกลับกัน เฉินเยี่ยนไม่ค่อยฉลาดนัก มักถูกรังแกในโรงเรียนบ่อยครั้ง
ตั้งแต่ตอนที่เฉินเยี่ยนยังคงสวมกางเกงไร้เป้า เขาก็มักจะเดินตามเฉินหลิงไปรอบๆ ทุกวัน เฉินเยี่ยนมักจะทำทุกอย่างที่พี่ชายขอให้ทำ แม้ว่าตอนที่เฉินหลิงยังเด็กด้วยความซน เขาเคยฝังเฉินเยี่ยนไว้ในทรายจนเกือบทำให้อีกฝ่ายต้องตายเพราะขาดอากาศหายใจ
และหลังจากช่วยเฉินเยี่ยนออกมาแล้ว ปฏิกิริยาแรกของเฉินเยี่ยนไม่ใช่การร้องไห้ แต่เป็นการมองเขาแบบโง่ๆ
จากนั้นเป็นต้นมา เฉินหลิงก็มักจะพาเฉินเยี่ยนติดสอยห้อยตามไปทุกที่ที่เขาไปและไม่ว่าเขาจะทำอะไร เฉินเยี่ยนก็จะเชื่อใจเขาโดยไม่มีเงื่อนไข
เฉินหลิงเป็นแค่คนธรรมดาคนหนึ่ง แต่ในสายตาของเฉินเยี่ยนเขามองเฉินหลิงในเวอร์ชันที่แตกต่างออกไป...เป็นพี่ชายที่เก่งและน่าชื่นชม
“ผม ผม...” เด็กชายตัวเปียกโชกพูดตะกุกตะกักเล็กน้อย
“หลังจากที่ผมตื่นหลังการผ่าตัด ผมรอพี่มารับที่โรงพยาบาล…แล้วผมก็ได้ยินจากข้างนอกว่ามี...ภัยพิบัติระดับ 'ทำลายล้างโลก' ปรากฏขึ้น ผมเป็นห่วงพี่ ผมก็เลยแอบออกมาตอนที่คนในโรงพยาบาลไม่สนใจ ผมกำลังจะกลับบ้านไปหาพี่ แต่ผมก็เห็นพี่ถูกสัตว์ประหลาดจับห้อยหัว...”
"เขตสองกับเขตสามไม่ใช่มีคำสั่งปิดห้ามเข้าออกเหรอ? นายผ่านมาได้ยังไง?"
"ดูเหมือนว่าผู้คุมกฎคนจะไม่พอ มีแค่ด้านนอกเขตสองกับเขตสามที่ถูกปิด แต่ว่าพื้นที่ระหว่างเขตทั้งสองเขตไม่มีคน ผมก็เลยแอบๆ มา"
เฉินหลิงส่ายหัวและลุกขึ้นนั่ง เขามองใบหน้าที่เป็นกังวลด้วยอารมณ์ที่ซับซ้อน
หลี่ซิ่วชุนกับเฉินถานวางกับดักฆ่าเขา เพราะจะเอาหัวใจของเขาให้กับเฉินเยี่ยน...เพื่อช่วยชีวิตเขา
.
ในแง่หนึ่ง เฉินเยี่ยนคือคนที่ฆ่าเฉินหลิงทางอ้อม
.
แต่เมื่อคิดอย่างรอบคอบแล้ว เฉินเยี่ยนไม่รู้เรื่องทั้งหมดนี้ เขาเป็นเพียงเด็กอายุสิบห้าปีเท่านั้น เขารู้แค่ว่าพ่อแม่ของเขาบอกว่ามีวิธีรักษา จากนั้นเขาจึงนอนลงบนเตียงผ่าตัดอย่างเชื่อฟัง...
แม้ว่าเขาจะหายดี เขาก็จะไม่รู้ว่าหัวใจที่เต้นอยู่ในอกด้านซ้ายนั้น มาจากพี่ชายของเขา
เมื่อคิดได้ดังนั้น เฉินหลิงก็มองดูเขาแววตาเต็มไปด้วยความเศร้า
“พี่...พี่ฆ่าคนเหรอ?”
เฉินเยี่ยนมองไปที่หานเหมิงซึ่งร่างกายเต็มไปด้วยเลือด ใบหน้าอ่อนเยาว์ของเขาซีดขาวราวกับกระดาษ
“ฉันไม่ได้ฆ่าเขา” เฉินหลิงตอบโดยไม่รู้ตัว “นั่นไม่ใช่ฉัน มันคือ…”
แต่ก่อนที่เขาจะพูดจบ เขาก็ตัวแข็งทื่อ
เขาไม่รู้จะอธิบายเรื่องทั้งหมดนี้กับเฉินเยี่ยนยังไง
เฉินเยี่ยนเห็นด้วยตาตนเอง ตอนเขาออกมาจากตัวของสัตว์ประหลาดกระดาษสีแดงนั่น แถมตอนนี้ก็มีบาดแผลอันน่าสยดสยองบนคอเขาอีก เวลานี้จะมองยังไง เขาก็ดูไม่เหมือนมนุษย์ปกติเลยสักนิด...
หรือจะให้บอกไปว่ามีกลุ่ม “ผู้ชม” อยู่ในหัวงั้นเหรอ?
ความจริงคือ เมื่อกี้นี้ร่างกายของเขาถูกแย่งไป?
จิตใจของเฉินหลิงสับสนมาก เขาได้รับความทรงจำของเจ้าของเดิม และยังสืบทอดความรู้สึกของเจ้าของเดิมที่มีต่อน้องชายของเขาด้วย ลึกๆ ในใจเขารู้สึกหวาดกลัวเล็กน้อย...เขากลัวว่าเฉินเยี่ยนจะมองตนเองเป็นสัตว์ประหลาดเหมือนกับที่พ่อแม่ของเขามอง
เฉินเยี่ยนมองเฉินหลิงเงียบๆ โดยไม่มีความกลัวในดวงตาสีน้ำตาลแดง
เขานิ่งคิดอย่างเคร่งขรึมอยู่พักหนึ่ง แล้วเดินไปหาหานเหมิง ใช้กำลังทั้งหมดยกอีกฝ่ายขึ้น จากนั้นเดินโซเซลึกเข้าไปในเขตทุรกันดาร
“นายจะทำอะไรน่ะ?” เฉินหลิงตกตะลึง
เด็กชายที่มีรูปร่างผอมเพรียวกำลังอุ้มหานเหมิง ซึ่งหนักกว่าเขาเกือบสองเท่า ทุกย่างก้าวของเขาทิ้งรอยลึกบนพื้น
ถึงกระนั้นเขาก็กัดฟันและยังก้าวต่อไปข้างหน้า
“พี่ เขาเป็นผู้คุมกฎ”
“ฉันรู้”
“การฆ่าเจ้าหน้าที่ถือเป็นความผิดทางอาญา ถ้าพวกเขารู้ ไม่ว่าพี่จะฆ่าเขาจริงหรือเปล่า...พวกเขาก็จะมาจัดการพี่”
"...ฉันรู้ ฉัน..."
"พี่" เฉินเยี่ยนพูดเบา ๆ "ผมจะช่วยพี่ฝังเขา"
หัวใจของเฉินหลิงสั่นเล็กน้อย เมื่อเขาเห็นดวงตาหนักแน่นและจริงจังของเฉินเยี่ยน
เขาตกตะลึงอยู่นาน ในที่สุดก็พูดครึ่งหลังให้จบ
"ไม่...อาเยี่ยน ฉันหมายถึง...เขายังไม่ตาย!"
เฉินเยี่ยน ?
เฉินเยี่ยนงุนงงหันกลับมา หานเหมิงเปลือกตาขยับ ส่งเสียงครวญครางเล็กน้อย เขากำลังจะตื่นในไม่ช้า
หานเหมิงขยับตัวเตรียมจะลุก จู่ๆ เขาอุทานออกมา จากนั้นร่างกายเสียสมดุลล้มลงอีกครั้ง
ดวงตาสะลึมสะลือของหานเหมิงเห็นร่างสีแดงวิ่งเข้ามาจากด้านข้าง ยกกำปั้นขึ้นสูงแล้วตีเข้าที่หลังศีรษะของเขา!
.
ตึ้ง--!
.
หานเหมิงที่กำลังจะตื่น รู้สึกเจ็บด้านหลังศีรษะ เขากลอกตาอีกครั้งและหมดสติไป
เฉินหลิงสะบัดฝ่ามือที่เจ็บของตนเอง ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
ฉันเกือบจะทำให้ผู้ชายคนนี้ลุกขึ้นมาฆ่าฉัน!
ตอนที่เฉินหลิงผ่านม่านเวที เขาเห็นกระบวนการในการต่อสู้ทั้งหมดของหานเหมิงกับสัตว์ประหลาดกระดาษสีแดง แม้จะไม่รู้ว่าชายคนนี้มีความสามารถพิเศษอะไร หากไม่ใช่เพราะสัตว์ประหลาดกระดาษสีแดงนั่น เขาก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหานเหมิง
“ไปเร็ว”
หลังจากที่ทำให้หานเหมิงหมดสติ เฉินหลิงมองดูฝนที่ตกหนักขึ้นเรื่อยๆ แล้วดึงเฉินเยี่ยนวิ่งออกไปจากที่นั่นทันที
หานเหมิงไม่ใช่เจ้าหน้าที่เพียงคนเดียวในพื้นที่เขตสาม ที่หานเหมิงปรากฏตัวที่นี่อาจเป็นเพราะเขาเร็วที่สุด...
หากพวกเขามัวชักช้าก็จะไม่สามารถหนีได้อีก ถ้าพวกผู้คุมกฎคนอื่นๆ มาถึงมันต้องแย่มากแน่ๆ
หานเหมิงนอนหมดสติอยู่ในหลุม ส่วนชายหนุ่มทั้งสองค่อยๆ วิ่งหายไป
สายฝนที่กระหน่ำลงมาอย่างหนักหน่วง ได้ทำลายร่องรอยการต่อสู้อันดุเดือดเมื่อครู่จนหมดสิ้น ไม่กี่นาทีต่อมา คนกลุ่มหนึ่งในชุดเครื่องแบบสีดำแดงก็มาถึง...
.
.
