บทที่ 124 สนามเด็กเล่น
[แปลโดยแฟนเพจ BamแปลNiyay มาติดตามในแฟนเพจเพื่อติดตามข่าวสารได้นะ]
[Thai-novel ลงไวกว่าที่อื่นทุกที่ 5 ตอน แต่จะราคาแพงที่สุด]
[คนอ่านแต่ละตอนไม่ถึง 10 คน ขอร้องอย่า copy ไปเลยนะ อันนี้แปลเพราะอยากแปลจริง ๆ ไม่งั้นทิ้งไปนานแล้ว ,เพราะไปทำงานอื่นได้เงินกว่าเยอะ ที่แปลเนี่ยได้วันละ 20 บาทเอง]
[หลังแปลจบจะมีการแก้ไขคำอ่านใหม่ตั้งแต่ต้นอีกครั้ง ถ้าอ่านแบบเถื่อนจะไม่มีการกลับมาแก้ให้นะครับ]
บทที่ 124 สนามเด็กเล่น
กู่เฉินหนานขับรถออกจากคฤหาสน์พร้อมกับโฮชิโนะ คันนอนที่นั่งข้าง ๆ
ไม่นานนัก กู่เฉินหนานก็เอ่ยถามขึ้น “เราจะไปไหนกันดี?”
“หา?” โฮชิโนะ คันนอนถอดรองเท้าส้นสูงออก วางเท้าขาวเนียนสวมถุงเท้ายาวสีเทาขึ้นบนกระจกหน้ารถ แล้วเอียงศีรษะมองกู่เฉินหนานอย่างแปลกใจแล้วพูดว่า “คุณไม่เคยเดทกับใครมาก่อนเหรอ?”
คำถามนี้ทำเอากู่เฉินหนานไปไม่ถูก
เขาขมวดคิ้วครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง
นอกจากตอนที่แกล้งทำเป็นแฟนกับเซี่ยวหย่าเจี๋ยแล้ว ดูเหมือนเขาจะไม่เคยเดทกับใครจริง ๆ จัง ๆ เลย
ไม่ว่าจะเป็นซูเฉียนโม่ หลิวหมิงรุ่ย ไป๋หยู่เทียน หรือเซี่ยวถัง
แต่กู่เฉินหนานยังคงพูดอย่างโอหัง “ผู้หญิงที่เดทกับฉันมีเยอะแยะไปหมด”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ สีหน้าของโฮชิโนะ คันนอนก็เคร่งขรึมขึ้น ดวงตาของเธอหรี่ลง เธอเปิดปากเปล่งเสียงเย็นชาออกมาสั้น ๆ “ใครบ้าง?”
กู่เฉินหนานเหลือบมองเธอพร้อมกับขมวดคิ้ว
[ผู้หญิงบ้าคนนี้ เป็นอะไรของเธออีก ฉันจะเดทกับใครมันก็ไม่ใช่เรื่องของเธอ]
[ถ้าไม่ใช่เพราะเธอจะบอกแผนการต่อไปของหลินหยู่หลังจากเดท ฉันก็ไม่อยากจะเดทกับเธอหรอก]
[แม้ว่าวันนี้เธอจะแต่งตัวในแบบที่ฉันชอบ แต่นั่นก็ไม่ใช่เหตุผลที่ฉันจะมาเดทกับเธอสักนิดเดียว!]
วันนี้โฮชิโนะ คันนอนสวมชุดโลลิต้าสีดำ พร้อมกับถุงเท้ายาวสีเทา
พูดตามตรง ตอนที่กู่เฉินหนานเห็นโฮชิโนะ คันนอนในชุดนี้ครั้งแรก เขาก็ค่อนข้างตกใจมากทีเดียว
เมื่อได้ยินความคิดของกู่เฉินหนาน โฮชิโนะ คันนอนก็ยิ้มเล็กน้อย
แต่งตัวในแบบที่คุณชายกู่ชอบงั้นเหรอ?
ฮึ่ม ถ้าชอบก็พูดมาตรง ๆ สิ จะอ้อมค้อมชมฉันทำไม
ในเมื่อชมฉันขนาดนี้แล้ว ฉันจะไม่ถือสาเรื่องที่คุณไปเดทกับผู้หญิงคนอื่นลับหลังฉันแล้วกัน
โฮชิโนะ คันนอนนึกถึงสิ่งที่คู่รักมักจะทำในวันเดท จากนั้นครู่หนึ่งเธอก็พูดว่า
“ฉันตัดสินใจแล้ว วันนี้ฉันอยากให้คุณพาฉันไปกินข้าวอร่อย ๆ ดูหนัง ไปสวนสนุก... อืม ตอนนี้คิดออกแค่นี้”
กู่เฉินหนานถึงกับพูดไม่ออก
[อะไรกัน เธอคิดออกสามอย่างได้ในทันที แล้วยังบอกว่า “ตอนนี้คิดออกแค่นี้” หมายความว่าอาจมีมากกว่านี้อีกหลังจากทำสามอย่างนี้เสร็จงั้นเหรอ?!]
“เธอต้องสัญญาก่อน ไม่งั้นฉันไม่ไป” กู่เฉินหนานเหยียบเบรกและหยุดรถ
โฮชิโนะ คันนอนรีบพูด “แค่สามอย่างนี้ หลังจากนั้นคุณก็ไปส่งฉันที่บ้าน!”
“ตกลง” กู่เฉินหนานพยักหน้าและเริ่มขับรถอีกครั้ง
...
ในเวลาเดียวกัน
ที่วิลล่าบนเนินเขารอบนอกเมืองซูหัง
มัมมี่หลินหยู่เรียกหาสหายเต๋า
“เกือบเที่ยงแล้ว โฮชิโนะ คันนอนยังมาไม่ถึงซูหังอีกเหรอ?”
สหายเต๋าพยักหน้า “ผมเพิ่งโทรหาคุณหนูโฮชิโนะ แต่เธอไม่รับสาย”
หลินหยู่ขมวดคิ้ว “เกิดอะไรขึ้นกันแน่ โฮชิโนะ คันนอนกำลังทำอะไรอยู่?”
สหายเต๋ากะพริบตา มองอย่างงุนงง “คุณหลิน คุณไม่คิดว่าคุณหนูโฮชิโนะ ไม่เคยตั้งใจจะช่วยเราตั้งแต่แรก ใช่ไหมครับ?”
“เป็นไปไม่ได้!” หลินหยู่ส่ายหัวอย่างมั่นใจ “เธอจะต้องเชื่อฟังฉันสิ!”
สหายเต๋าไม่ค่อยเข้าใจว่าทำไมหลินหยู่ถึงมั่นใจเช่นนี้ เขาพยักหน้าและพูดว่า “งั้นผมลองติดต่อคุณหนูโฮชิโนะอีกครั้งนะครับ” จากนั้นเขาก็เดินออกจากห้องของหลินหยู่และหยิบโทรศัพท์ออกมาเพื่อโทรหาโฮชิโนะ คันนอนอีกครั้ง
“ตื๊ด ๆ ๆ...”
“ขออภัย หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถรับสายได้ในขณะนี้...”
ในขณะเดียวกัน
“วู้ฮู้!”
บนรถไฟเหาะ โฮชิโนะ คันนอนยกมือขึ้นอย่างตื่นเต้นและกรีดร้อง
ข้าง ๆ เธอ หลังจากถูกถล่มด้วยถ้วยน้ำชาหมุน เรือโจรสลัด และตอนนี้คือรถไฟเหาะ ใบหน้าของกู่เฉินหนานก็ซีดเผือดและเขารู้สึกอยากจะอาเจียน
“เฮ้อ ยังไม่มีคนรับสาย”
ในวิลล่า สหายเต๋าส่ายหัวอย่างผิดหวัง
...
“อุ้ก... อุ๊บ...”
ใต้ต้นไม้ในสวนสนุก กู่เฉินหนานกำลังก้มตัวลงและอาเจียน
ข้าง ๆ เขา โฮชิโนะ คันนอนชี้ไปที่สภาพน่าเวทนาของกู่เฉินหนานพลางหัวเราะเสียงดัง
หลังจากนั้นไม่นาน กู่เฉินหนานก็ยืดตัวขึ้นและมองไปที่โฮชิโนะ คันนอนที่ยังคงหัวเราะคิกคักด้วยสีหน้าเรียบเฉย
กู่เฉินหนาน: (▼ヘ▼#)
“หัวเราะพอหรือยัง?”
โฮชิโนะ คันนอนยังคงหัวเราะและพูดว่า “ไม่คิดเลยว่าคุณจะอยู่ในสภาพน่าสมเพชแบบนี้... ฮ่าฮ่าฮ่า!”
กู่เฉินหนานกลอกตาใส่เธอและถามว่า “ต่อไปจะไปไหน?”
โฮชิโนะ คันนอนรีบวิ่งไปข้าง ๆ กู่เฉินหนานและชี้ไปในทิศทางหนึ่ง “ไปทางนั้น!”
กู่เฉินหนานมองไปในทิศทางที่โฮชิโนะ คันนอนชี้ เขาเห็นผีตัวใหญ่ปากกว้างเบิกโพลง เหนือหัวของมันมีป้ายแขวนอยู่
<บ้านผีสิง>
“บ้านผีสิง? เธอไม่กลัวเหรอ?” กู่เฉินหนานถามพลางหันศีรษะ
“ฮึ่ม!” โฮชิโนะ คันนอนกอดอกอย่างเย่อหยิ่งแล้วหันศีรษะไปด้านข้าง “จะไปกลัวอะไร? ฉันจะบอกให้คุณรู้ไว้เลยนะ ฉันไม่กลัวอะไรทั้งนั้น ไม่ว่าจะเป็นบนสวรรค์หรือใต้พิภพก็ตาม!”
จากนั้นเธอก็เหลือบมองกู่เฉินหนาน “คุณต่างหากที่ขี้ขลาด ใช่ไหมล่ะ?”
“ชิ” กู่เฉินหนานพูดอย่างดูถูก “ฉันเป็นผู้ใหญ่แล้ว จะไปกลัวอะไรกับเรื่องพวกนี้? อย่ามาล้อเล่นน่า!”
“งั้นก็ไปกันเลย”
“อืม!”
ทั้งสองเดินไปทางบ้านผีสิงด้วยความมุ่งมั่นที่จะเผชิญหน้ากับความตาย
ครึ่งชั่วโมงต่อมา ที่ทางออกของบ้านผีสิง
กู่เฉินหนานมีเหงื่อเย็นท่วมหน้าผาก และโฮชิโนะ คันนอนมีสีหน้าหวาดกลัว ร่างกายของเธอยังคงสั่นเทา ทั้งสองเดินออกมา
หลังจากที่เดินออกจากบริเวณบ้านผีสิงเรียบร้อยแล้ว ทั้งสองก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกพร้อมกัน
จากนั้นพวกเขาก็มองหน้ากันทันที
“เมื่อกี้เธอยังบอกว่าไม่กลัวไม่ใช่เหรอ?” กู่เฉินหนานเลิกคิ้ว
“ฉะ...ฉันไม่ได้กลัวเลยสักหน่อย ฉันกลัวที่ไหนกัน? ไม่ได้กลัว!” โฮชิโนะ คันนอนหันหน้าหนี “คุณต่างหากที่กลัว ทำไมต้องจับมือฉันแน่นขนาดนั้นด้วย?!”
กู่เฉินหนานตกตะลึง เขาพูดอย่างรวดเร็ว “เธอพูดอะไรไร้สาระ ในนั้นเธอกรี๊ดเสียงดัง ฉันเห็นว่าเธอกลัวจนแทบตาย ฉันก็เลยจับมือเธอไว้!”
“ฮึ่ม!” โฮชิโนะ คันนอนกลอกตา
กู่เฉินหนานก็ผงะถอยเบา ๆ แล้วหันหน้าหนี
ทันใดนั้น คู่รักคู่หนึ่งถือสายไหมก้อนโตเดินผ่านหน้าพวกเขาไปพลางกอดกัน
โฮชิโนะ คันนอนมองดูทั้งคู่เดินจากไปไกล จากนั้นเธอก็ขยับเข้าไปใกล้กู่เฉินหนานและสะกิดเขาด้วยข้อศอกของเธอ
“มีอะไร?” กู่เฉินหนานถาม
โฮชิโนะ คันนอนมองสายไหมก้อนโตด้วยความอยาก “อยากกิน”
กู่เฉินหนานส่ายหัวอย่างจนใจ จับข้อมือของโฮชิโนะ คันนอน “ไปเถอะ เดี๋ยวฉันซื้อให้”
โฮชิโนะ คันนอนยืนอยู่ไม่ไกลจากร้านขายสายไหม ขณะที่กู่เฉินหนานไปซื้อสายไหมและกลับมา
“นี่ของเธอ”
หลังจากกัดสายไหมคำหนึ่ง โฮชิโนะ คันนอนก็ยื่นมันให้กู่เฉินหนาน “อ้าปาก”
กู่เฉินหนานโบกมือ “ไม่เป็นไร ฉันไม่กิน”
“ไม่ได้!” โฮชิโนะ คันนอนส่ายสายไหมในมือ “คุณต้องกินบ้าง”
“ทำไมล่ะ?” ความดื้อรั้นของกู่เฉินหนานก็ผุดขึ้นมาทันที
แต่โฮชิโนะ คันนอนดูจะดื้อดึงมาก อยากให้เขากินให้ได้
ไม่คาดคิดเลยว่า โฮชิโนะ คันนอนจะเขินอายจนก้มหน้าลง กัดริมฝีปาก “ลองมองไปรอบ ๆ สิ ทุกคนเขาก็แบ่งกันกิน”
กู่เฉินหนานตกตะลึง และมองไปรอบ ๆ
ก็เป็นอย่างที่โฮชิโนะ คันนอนพูด คู่รักเหล่านี้ต่างก็แบ่งปันสายไหมก้อนโตกัน
กู่เฉินหนานมองไปที่โฮชิโนะ คันนอน ทันใดนั้นสีหน้าของเขาก็เคร่งขรึมขึ้นขณะที่เขาพูดว่า “พูดมาตามตรง ครั้งนี้เธอวางแผนจะทำอะไรที่มาซูหัง”
“แล้วทำไมครั้งนี้ถึงทำตัวแปลก ๆ แบบนี้ด้วย?”
