บทที่ 46 ตลับแป้งสีแดง

บทที่ 46 ตลับแป้งสีแดง

ในเทศมณฑลฉาง

ค่าตอบแทนรายเดือนสำหรับข้าเจ้าหน้าที่ทั่วไปคือสองเฉียน

ค่าตอบแทนของระดับหัวหน้าดีขึ้นเล็กน้อยคือสามเฉียน

มือปราบทั้งสามคนได้รับสวัสดิการและผลประโยชน์ที่ดีที่สุด และสามารถรับเงินเดือนได้ห้าเฉียนต่อเดือน

หากรวมเงินอุดหนุนค่าแรงและอาหาร รายได้ต่อเดือนก็จะเกือบถึงหกเฉียน

สหกรณ์อาหาร ซึ่งคล้ายกับเงินอุดหนุนด้านอาหาร ที่อยู่อาศัย และการเดินทาง ได้รับทุนจากหน่วยงานท้องถิ่นซึ่งไม่เกียวข้องกับการสนับสนุนจากราชสำนัก

นอกจากนี้ยังมีเจ้าหน้าที่ผู้ช่วยที่มีเงินเดือนต่ำกว่าเจ้าหน้าที่ทั่วไป โดยมีเงินเดือนเพียง 1 เฉียนเท่านั้น

เจ้าหน้าที่ผู้ช่วยก็คือลูกจ้างชั่วคราวที่อยู่นอกหน่วยงานทางการ

เจ้าหน้าที่ผู้ช่วยถือหม้อแล้วฉกมาจากด้านบน พูดง่ายๆ ก็คือเจ้าหน้าที่ผู้ช่วยก็คือคนขายแรงงานนั่นเอง

ดังนั้นจวนที่อาศัยของ เจิ้งหยวนหู่ จึงไม่ได้อยู่ห่างไกลนัก ซึ่งอยู่ตรงกันข้ามเป็นอาคารที่มีกำแพงสูง หลังคากระเบื้อง เมื่อเข้าไปในลานบ้านจะพบว่าพื้นที่นี้ค่อนข้างเจริญรุ่งเรือง

เจิ้งหยวนหู่ เป็นหนึ่งในสามมือปราบหลักในเทศมณฑลฉาง แก๊งค์ท่าเรือ นักเลง และแก๊งค์ใต้ดิน ในเทศมณฑลฉางต่างก็ต้องอาศัยมือปราบทั้งสามคนที่มีทักษะศิลปะการต่อสู่สูงส่งคอยจัดระเบียบพวกเขา ดังนั้น เพื่อรักษาความสงบ มือปราบทั้งสามจึงต้องซื้ออสังหาริมทรัพย์ในเทศมณฑลฉาง ทางการจึงให้เงินอุดหนุนพิเศษ ซึ่งเท่ากับการได้มาครึ่งหนึ่งและมอบให้ครึ่งหนึ่ง

เนื่องจากผู้ที่มีพรสวรรค์นั้นหายากมาตั้งแต่สมัยโบราณ ผู้ที่มีพรสวรรค์จึงเป็นที่ต้องการไม่ว่าจะไปที่ไหนก็ตาม

มือปราบเฟิงเคาะประตูในตอนเช้า จินอันและนักพรตเฒ่าลัทธิเต๋าด้วยใบหน้าเคร่งขรึม เขาก็ตรงไปที่จวนของปราบเจิ้งทันที

มือปราบเฟิงบอกถึงสถานการณ์ของมือปราบเจิ้งพอสังเขประหว่างเดินทาง

ระหว่างทางไม่ว่าจินอันและนักพรตเฒ่าลัทธิเต๋าจะถามมือปราบเฟิงว่าเขาค้นพบอะไร ทำไมมือปราบเฟิงถึงดูเคร่งขรึมขนาดนี้?

แต่มือราบเฟิงมีสีหน้าจริงจังอยู่เสมอ เขาเพียงแต่บอกว่าเขาไม่สามารถบอกได้ชัดเจน แต่เขาจะรู้ได้เมื่อไปจวนของมือปราบเจิ้ง

พวกเขาทั้งสามเดินผ่านชุมชนหลายแห่งและในที่สุดก็มาถึงจวนของเจิ้งหยวนหู่

มือปราบเฟิงเคาะประตูด้วยมือของเขา

ก๊อก~ก๊อก~ก๊อก~ก๊อก!

เสียงเคาะประตูช้าและเร็วหนึ่งจังหวะ

เมื่อสิ้นเสียงเคาะ ก็มีเสียงฝีเท้าและเสียงเปิดประตูจากภายในจวนทันที

“มือปราบเฟิง”

คนที่เปิดประตูนั้นเป็นเจ้าหน้าที่ทางการ จินอันและนักพรตเฒ่าลัทธิเต๋ามองหน้ากันด้วยความประหลาดใจ

“เข้ามาคุยกันในจวนก่อนเถอะขอรับ”

มือปราบเฟิงเดินนำหน้า หลังจากที่ทุกคนเข้าไป ประตูด้านหลังพวกเขาก็ปิดอีกครั้ง

เมื่อเดินผ่านลานบ้านไป พวกเขาเห็นชายชราคนหนึ่งสวมชุดเรียบๆ ในห้องโถงรับรอง ซึ่งถูกเจ้าหน้าที่ทางการสองคนควบคุมตัวอยู่

“นี่คือพ่อบ้านที่ได้รับการว่าจ้างจาก มือปราบเจิ้ง ปกติแล้ว มือปราบเจิ้ง จะยุ่งอยู่กับหน้าที่ราชการ ทำให้ที่จวนมักจะร้างผู้คนเขาจึงจ้างพ่อบ้านเพื่อดูแลจวนของเขาแทน”

“ส่วนเรื่องตัวตนของพ่อบ้านคนนี้ อาจารย์เต๋าเฉินกับคุณชายจินอันไม่ต้องกังวลขอรับ เขาเป็นคนท้องถิ่นในเขตฉาง เขาทำงานเป็นช่างซ่อมบำรุงให้คนอื่น เขาไม่เคยอยู่นอกเขตฉาง และเขามาทำงานพ่อบ้านในจวนของมือปราบเจิ้งเมื่อสามปีก่อน”

“ตัวตนของเขาขาวสะอาดขอรับ”

“นอกจากนี้ ข้าได้ตรวจสอบร่างกายเขาแล้ว รักแร้และหน้าอกของเขายังปกติดี ไม่มีร่องรอยของวิญญาณชั่วร้ายขอรับ”

จินอันมองดูทุกอย่างตรงหน้าด้วยความประหลาดใจ

เขาไม่แปลกใจเลยที่มือปราบเฟิงจะรู้ภูมิหลังครอบครัวของมือปราบเจิ้งอย่างรวดเร็ว

แต่เขารู้สึกประหลาดใจที่มือปราบเฟิงทำสิ่งต่างๆ ได้อย่างมีประสิทธิภาพ เขาเพิ่งตัดสินใจที่ทำการสอบสวนมือปราบเจิ้งเมื่อคืนนี้ แล้วในเช้าวันรุ่งขึ้นเขาก็นำเจ้าหน้าที่ทางการเข้าควบคุมพ่อบ้านของมือปราบเจิ้งทันที...

แม้กระทั้งเข้าควบคุมจวนของมือปราบเจิ้งด้วย...

เมื่อนึกถึงสีหน้าอันเคร่งขรึมบนใบหน้าของมือปราบเฟิงตลอดทางที่มาที่นี่ จินอันอดไม่ได้ที่จะสงสัยว่ามือปราบเฟิงตรวจเจอเรื่องสำคัญอะไรที่จวนมือปราบเจิ้ง ที่ทำให้เขาต้องระมัดระวังมากขนาดนี้ แม้แต่พ่อบ้านของมือปราบเจิ้งก็ยังถูกควบคุม?

ความสงสัยของจินอันก็ได้รับคำตอบในไม่ช้า

มือปราบเฟิงพาจินอันและนักพรตเฒ่าลัทธิเต๋าไปที่เรือนหลักที่เจิ้งหยวนหู่พักอาศัย

ผลก็คือ เมื่อเขามาถึงหน้าหเรือนหลักของเจิ้งหยวนหู่ จินอันก็นั่งยองๆ แล้วสูดอากาศโดยไม่รู้ตัว

มีกลิ่นที่ไม่สามารถบรรยายได้ปะปนในอากาศ

จินอันคิดอยู่ครู่หนึ่งก็รู้ทันทีว่ากลิ่นนี้คืออะไร มันเป็นกลิ่นตลับแป้งสีแดงที่นิยมใช่ในหมู่สตรีซึ่งส่งฉุนรุนแรงมาก

เมื่อทุกคนมาถึงประตูห้องนอนของเจิ้งหยวนหู่ กลิ่นแป้งสีแดงของสตรีก็ฉุนรุนแรงมากขึ้น ไม่ต้องสงสัยเลยว่ากลิ่นนั้นมาจากห้องของเจิ้งหยวนหู่

จินอันตกใจและสับสน

เพราะจากที่มือปราบเฟิงพูด ครอบครัวของเจิ้งหยวนหู่ มีเพียงพ่อบ้านชราคนเดียว แล้วสมาชิกในครอบครัวจะรู้วิธีใช้ตลับแป้งสีแดงของสตรีได้อย่างไร?

ตลับแป้งก็เหมือนกับน้ำหอม ที่แรงมากจนได้แต่กลิ่นนี้้เท่านั้น

อืมม?

ทีบางอย่างที่ไม่สมเหตสมผล!

“น้องชาย อย่าดมกลิ่นนี้ นี่ไม่ใช่กลิ่นแป้งสีแดงฉุน แต่เป็นกลิ่นศพ!”

“มีคนใช้ตลับแป้งสีแดงมากลบกลิ่นศพ!”

คนที่พูดคือนักพรตเฒ่าลัทธิเต๋าที่มีสีหน้าจริงจัง

มือปราบเฟิงที่อยู่ด้านข้างถามนักพรตเฒ่าลัทธิเต๋าอย่างสุภาพครั้งแล้วครั้งเล่าเพื่อยืนยันว่านี่คือปราณหยินของศพจริงๆ หรือไม่?

นักพรตเฒ่าลัทธิเต๋า: "ในฐานะนักลัทธิเต๋าอาวุโส ข้าได้เดินทางไปทั่วอาณาจักรและพบกับการย้ายถิ่นฐานมากมาย พบเจอโรคระบาด ภัยน้ำท่วม ข้าได้เห็นศพทุกรูปแบบเป็นระยะทางสิบลี้ในทุ่งศพ รอบงานศพ รอบโลงศพปราณหยินนั้นข้าคุ้ยเคยพอๆ กับอาหารที่ทานกันทุกวัน ข้าเป็นนักพรตลัทธิเต๋าที่มีประสบการณ์ ข้ารับประกันได้เลยว่านี่คือปราณศพแน่นอน!”

มือปราบเฟิงครุ่นคิดแต่ไม่พูดอะไร เขากลับขยิบตาและทันใดนั้นเจ้าหน้าที่ทางการก็เดินไปข้างหน้าแล้วผลักประตูห้องของเจิ้งหยวนหู่ออก

เพียงแค่เสี้ยววิ!

กลิ่นแป้งสีแดงที่ฉุนรุนแรงก็เข้าจมูกของพวกเขา

หลังจากรอให้อากาศไหลเวียนและกลิ่นกระจายไปสักพัก จินอันและนักพรตเฒ่าลัทธิเต๋าก็ตามมือปราบเฟิงเข้าไปในห้อง

การตกแต่งภายในห้องก็ไม่ได้ซับซ้อนอะไรมากนัก

เตียง มุ้ง กาน้ำชา โต๊ะและเก้าอี้...

“อืมม?”

มันเป็นโต๊ะที่มีกระจกสีทองแดงตั้งอยู่

ที่หน้ากระจกสีทองแดง มีตลับแป้งและเครื่องหอมต่างๆ กองรวมกันอยู่มากมาย

ตลับแป้งยี่ห้อเหล่านี้มีหลากหลายยี่ห้อ เช่น โยว่ซุ่ยฮั่วหยิน, จันทราโบตั๋น, เหยียนจื่อ, หงมั่วจี๊... นอกจากนี้ยังมีเครื่องหอมอีกหลากหลายยี่ห้อ ไม่ต้องถามว่าจินอันว่าเขาจำตลับแป้งและเครื่องหอมทั้งหมดที่เหล่าสตรีเหล่านี้ใช้ได้อย่างไร

เพราะเขาเพิ่งซื้อตลับแป้งฝรั่งแดงให้กับ จางหลิงหยุน เมื่อนานมาแล้ว

ในตอนนั้น เถ้าแก่เนี๊ยร้านเครื่องหอมเสนอขายของให้เขาอย่างหนัก และในที่สุดจินอันก็ซื้อ ตลับแป้งฝรั่งแดงหนึ่งตลับ ซึ่งขึ้นชื่อที่สุดในหมู่สตรีเมืองหลวงทางตอนเหนือ และแน่นอนว่าราคาก็แพงที่สุดเช่นกัน

บางครั้งเป็นการดีที่สุดสำหรับบุรุษที่จะรักษาหน้าต่อหน้าเพศตรงข้าม

หัวหน้าธุรกิจชอบบริษัทประเภทนี้มากที่สุด

“ตลับแป้งและเครื่องหอมเหล่านี้ถูกใช้หมดเกลี้ยงเลย กล่องเปล่าๆ เยอะมาก หากสตรีธรรมดาๆ ใช้แป้งพวกนี้ทาหน้าทุกวัน ข้าไม่คิดว่าจะใช้หมดทั้งปีหรอกนะ?”

นักพรตเฒ่าลัทธิเต๋าลูบเคราด้วยความสงสัย

“ข้าว่าแป้งสีแดงและเครื่องหอมพวกนี้ไม่ใช่สำหรับสตรีหรอก” จินอันนั่งยองๆ ราวกับเลียนแบบอะไรบางอย่างที่อยู่หน้ากระจกสีทองแดง มองย้อนกลับไปกลับมาที่ตัวเองในกระจกนั้น

จากนั้นเขาก็ค่อยๆ สังเกตกล่องเปล่าที่เต็มไปด้วยแป้งสีแดงและเครื่องหอมทีละกล่อง แล้วพูดต่อไปว่า “เพราะว่าเหล่าสตรีไวต่อแป้งและเครื่องหอมเป็นพิเศษ กลิ่นของแป้งสีแดงนั้นแตกต่างกัน บ้างก็เบาและหนัก บ้างก็สดชื่นและมีกลิ่นหอม บ้างก็แข็งแต่ไม่มันเยิ้ม และบางยี่ห้ออาจระคายเคืองตาได้”

"ด้วยเหตุนี้เอง เหล่าสตรีจึงภักดีต่อแป้งหรือเครื่องหออมบางยี่ห้อเป็นพิเศษ เมื่อพวกเขาถูกใจแบบไหนแล้ว ก็เป็นเรื่องยากที่จะเปลี่ยนใจ"

“มันจึงไม่เหมือนกับสิ่งที่เกิดขึ้นที่นี่อย่างแน่นอน ไม่ว่าจะตลับแป้งหรือเครื่องหอมยี่ห้อไหนก็ตาม เขาใช้แบบมั่วๆ สิ่งนี่แสดงให้เห็นว่าอีกฝ่ายเป็นคนธรรมดาที่ไม่เข้าใจความคิดอันละเอียดอ่อนของเหล่าสตรี โดยปกติแล้วบุรุษเท่านั้นที่ไม่สนใจเครื่องหอมของเหล่าสตรี และไม่ค่อยได้ศึกษาของเหล่านี้...”

“!”

เมื่อจินอันพูดสิ่งนี้ ร่างกายของเขาก็สั่นสะท้าน

อาการเสียวสันหลังก็เกินขึ้นทันที

“มือปราบเฟิง ท่านสงสัยสินะว่า มือปราบเจิ้งตายไปนานแล้ว และมีคนใช้ร่างกายของเขาสวมรอยเป็นมือปราบเจิ้งแอบเข้าไปในสำนักงานกองปราบ?”

(จบบทนี้)

นักบวชลัทธิเต๋าเฒ่าทุบปากและประห