บทที่ 161 ยอดขายเสื้อผ้าไม่เลวเลย

บทที่ 161 ยอดขายเสื้อผ้าไม่เลวเลย

“อย่าไปเรียกเขาแล้ว!” เฉินเฉิง  ดึงมือของเสิ่นจือฮวา   แล้วถอนหายใจพูดว่า “พ่ออาจจะรู้สึกผิดกับเธอก็ได้นะ”

“ถามเรื่องพี่สาวของฉันใช่ไหม?”

“ใช่! พี่สาวเธอออกจากงานเหมือนจะไม่ได้บอกเขา”

เสิ่นจือฮวา ก็เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น คราวที่แล้วตอนที่หยางกัง  ออกจากงาน เสิ่นเกา  ก็ทำอะไรไม่ได้เลย ครั้งนี้ที่เสิ่นจือหง ออกจากงาน เขาก็เหมือนกันทำอะไรไม่ได้เลย

เสิ่นจือหง  มักจะรู้จักช่วยแบ่งเบาภาระของพ่อแม่อยู่เสมอ เรื่องแบบนี้เธอคงจะไม่พูดออกไปแน่นอน

คิดมาถึงตรงนี้ เสิ่นจือฮวา ก็ถอนหายใจอีกครั้ง

“เอาล่ะ กลับไปกินข้าวกันเถอะ”

ตอนบ่าย เฉินเฉิงก็ซ่อมสามล้อที่เอามาจากในเมืองสำเร็จเรียบร้อยแล้ว

“เสี่ยวเฉิน !” เจ้าของร้านข้างๆ ที่จ้องมองสามล้อของเฉินเฉิงมานานก็เดินเข้ามาหา ตาเป็นประกาย “นี่คือคันที่นายเอามาให้ฉันใช่ไหม? มาๆๆ เท่าไหร่ บอกมา ฉันจะจ่าย!”

“คุณลุงหวัง !” เฉินเฉิงหัวเราะแห้งๆ พูดอย่างลำบากใจว่า “ขอโทษจริงๆ นะครับ ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากให้คุณหรอก แต่ว่าผมก็ต้องใช้เองเหมือนกัน คุณเห็นไหมว่าที่ร้านผมมีคนเยอะมาก ต้องมีเครื่องมือไว้ใช้บ้าง คุณลุงอย่าห่วงเลยครับ คราวหน้าถ้าผมได้ของแบบนี้มา ผมจะให้คุณแน่นอน!”

คุณลุงหวังทำหน้าเสียดาย แต่ก็รู้ว่าเฉินเฉิงพูดความจริง จึงไม่ยืนยันอีกต่อไป

“พี่เฉิง  จะไม่ขายเหรอ?” หลี่ต้าเหอ  ทำหน้าไม่เข้าใจ

“ไม่ขายแล้ว!” เฉินเฉิงพยักหน้า “ตอนนี้ทีมของเราก็ใหญ่ขึ้นแล้ว รถคันนี้ฉันยังต้องใช้เอง เอาเป็นว่า เอาไว้ให้ร้านใช้คันนึงดีกว่า”

หวังเจี้ยนกั๋ว  ตาเป็นประกาย “ใช่ๆๆ ให้ฉันขับก็เหมาะสมดี ช่วงนี้ฉันฝึกขับรถจนหมดความมั่นใจไปแล้ว ต้องการรถแบบนี้มาฟื้นฟูความมั่นใจสักหน่อย”

“พอเถอะ!” เฉินเฉิงพูดอย่างขบขัน “ตอนเย็นไปเปิดแผง หลี่ต้าเหอขับสามล้อคันนี้ พาอากุ้ย  กับหลิวชุ่ยเฟิง  ไปด้วย เจี้ยนกั๋ว รอสักครู่เหล่าเจียง  จะมาที่นี่ นายยังต้องฝึกขับรถต่อไป”

หวังเจี้ยนกั๋วทำหน้าปวดใจพูดว่า “พี่เฉิง ให้ฉันหยุดวันนึงได้ไหม การเรียนขับรถมันยากเกินไป ฉันโดนเหล่าเจียงด่าทุกวัน มันช่างทรมานจริงๆ!”

“ยังจะมาอวดดีอีกหรือ?” หวังกุ้ย  ยิ้มเยาะข้างๆ “นายไม่ใช่บอกว่าขับรถได้เร็วมากหรือไง?”

หวังเจี้ยนกั๋วทำหน้าหมดคำพูด ใครจะไปรู้ว่ามันยากขนาดนี้

“ตั้งใจเรียนเถอะ!” เฉินเฉิงพูด “เรียนจบแล้วก็ขับรถได้ ถึงตอนนั้นฉันจะหารถบรรทุกให้พวกเรา ขับแล้วเท่ไม่เบาเลยว่ามั้ย?”

ทุกคนตาเป็นประกาย

“เอาล่ะ รีบขนของแล้วเตรียมตัวออกเดินทางกันเถอะ”

ตลาดกลางคืนเริ่มคึกคักขึ้นมาแล้ว

หยางกังขี่มอเตอร์ไซค์พาเสิ่นจือหงมาถึงที่นี่แล้ว

พอหาพื้นที่ลงแผงได้ ก็เริ่มจัดแผงทันที

เฉินเฉิงเดินเข้ามา “พี่หง  เป็นยังไงบ้าง?”

“ดูสิ!” เสิ่นจือหงหยิบเสื้อเชิ้ตตัวนึงขึ้นมา “ปะไปแล้วสิบกว่าตัว ลองดูวันนี้จะขายออกไหม”

เฉินเฉิงมองดู แล้วพูดอย่างพอใจว่า “ฝีมือไม่เลวเลยนะ”

เสิ่นจือหงไม่มีประสบการณ์มาก่อน ยืนอยู่ตรงนั้นก็ไม่รู้ว่าจะเริ่มพูดยังไง

“พี่กัง  นี่ให้คุณ!” หลิวชุ่ยเฟิงยื่นลำโพงให้ “ทางนี้ฉันไม่ต้องตะโกนเสียงดังแล้ว ทุกคนคุ้นเคยกันหมดแล้ว ทางคุณเพิ่งเริ่มเปิดแผง ตะโกนเรียกลูกค้าสักหน่อยสิ”

เสิ่นจือหงไม่กล้า เธอไม่เคยทำเรื่องแบบนี้มาก่อนเลย

หยางกังเคยขายของมาสักพักแล้ว มีความกล้ามากขึ้น เขารับลำโพงแล้วเริ่มตะโกนเรียกลูกค้า

“มาดูกันเถอะ! ขายเสื้อผ้าแล้วนะ เสื้อผ้าแฟชั่นล่าสุด ขายถูกมาก มาดูกันหน่อย...”

เสียงเรียกลูกค้ามีผลจริงๆ ไม่นานก็มีคนเดินเข้ามา

“เสื้อตัวนี้ขายเท่าไหร่?”

“ตัวละสี่หยวน!” เสิ่นจือหงดีใจมาก รีบแนะนำทันทีว่า “ดูสิ นี่เป็นแฟชั่นล่าสุดปีนี้ จากโรงงานใหญ่ในรัฐ ราคาขายที่ร้านค้าของรัฐอย่างน้อยเจ็ดหยวน ที่นี่ขายแค่สี่หยวน!”

“ใช่ของจากโรงงานรัฐหรือเปล่า?” มีคนก้มลงหยิบเสื้อขึ้นมาดู

ต้องบอกว่า งานตัดเย็บก็ใช้ได้ทีเดียว

“ไม่ใช่ของจากโรงงานรัฐหรอก ของที่นั่นฉันคงไม่ได้มาขายที่นี่หรอก แต่เรื่องงานตัดเย็บกับคุณภาพก็ไม่ต่างกันหรอก”

“เอาให้ฉันตัวนึง!” เห็นได้ชัดว่าคนเหล่านี้รู้เรื่องคุณภาพดี ไม่นานก็มีคนตัดสินใจซื้อ

เสิ่นจือหงดีใจมาก รีบหยิบเสื้อให้คนนั้นทันที

คนนั้นก็จ่ายเงิน

“เฮ้ เจ้าของร้าน ขอฉันสองตัวด้วย!” พอมีคนเริ่มซื้อ ก็มีคนตามมาอีก

ไม่นานก็ขายเสื้อไปแล้วแปดตัว

รายได้ 32 หยวน!

“พี่เก่งมาก!” เสิ่นจือฮวา ชูนิ้วโป้งให้เสิ่นจือหง

เสิ่นจือหงทำหน้าไม่ค่อยมั่นใจ “ทั้งๆ ที่สามีเธอเป็นคนตะโกนนะ ฉันไม่ค่อยกล้าหรอก”

“เหมือนกันนั่นแหละ!” เฉินเฉิงหัวเราะพูด “ดูเหมือนว่าวันนี้ขายของดีนะ”

“ใช่!” ใบหน้าของเสิ่นจือหงเต็มไปด้วยรอยยิ้ม “วันนี้ฉันทำไว้แค่สิบหกตัว ขายไปครึ่งหนึ่งแล้ว ถ้าขายหมดก็น่าจะคืนทุนได้แล้ว หลังจากนี้ก็จะเป็นกำไรล้วนๆ”

“น่าจะพอๆ กัน” เฉินเฉิงพูด

หยางกังกับเสิ่นจือหงดีใจกันมาก

“เอาล่ะ พวกเธออยู่ที่นี่ขายของกันไปเถอะ” เฉินเฉิงดูเวลาพูดว่า “น่าจะขายหมดเร็วๆ นี้แหละ ฉันจะไปเดินดูหน่อย”

“ตกลง!”

จนกระทั่งตอนเก็บแผง เสื้อผ้าของหยางกังพวกเขาขายหมดเกลี้ยง ขายได้ 72 หยวน ขาดอีก 18 หยวนก็จะคืนทุนได้แล้ว

หลังจากนี้จะเป็นกำไรล้วนๆ!

ทั้งสองคนยิ้มเต็มหน้า

พอเก็บแผงเสร็จ ทุกคนก็กลับบ้านกัน

เพิ่งจะกลับถึงบ้าน ก็เห็นว่าหน้าบ้านของหยางอี๋  มีคนอยู่เต็มไปหมด

ดึกขนาดนี้แล้ว ปกติทุกคนจะเข้านอนกันหมด แต่ตอนนี้ทุกคนกลับมานั่งคุยกันอยู่ที่นั่น

“เฮ้ เสี่ยวเฉิงกลับมาแล้ว!” มีคนทักทายพวกเขาหลังจากเห็นพวกเขา

เฉินเฉิงบอกให้เสิ่นจือหฮวา พาเนี่ยนเนี่ยน  ที่หลับอยู่ไปนอนบนเตียง จากนั้นก็เดินไปยิ้มๆ แล้วพูดว่า “ยังไม่นอนกันอีกเหรอ?”

“ยังไม่ได้นอน อากาศมันร้อนมาก นี่แหละ หยางเจี่ย  บอกว่าวันนี้ขายของดี เลยซื้อแตงโมเย็นๆ มาแบ่งให้พวกเรากินกัน ทุกคนก็เลยออกมานั่งคุยกันหน่อย”

ต้องบอกว่า ในฤดูร้อนที่ร้อนจัด การมานั่งตากลมใต้ต้นไม้เป็นทางเลือกที่ดีมาก

“มาๆๆ เสี่ยวเฉิง กินหน่อย!” หยางอี๋ขายของหมดตั้งนานแล้ว ก็กลับบ้านเร็ว อาบน้ำเสร็จเรียบร้อย กำลังโบกพัดลมเย็นๆ ให้เฉินเฉิงพร้อมยื่นแตงโมชิ้นใหญ่มาให้ “ใช่แล้ว เรียกจือฮวา ออกมานั่งกินแตงโมด้วยสิ จะได้คลายร้อน รู้ว่าพวกเธอเหนื่อยกันทั้งคืนแล้ว”

เสิ่นจือฮวา เดินออกมาพอดี นั่งลงข้างๆ

เฉินเฉิงยื่นแตงโมให้เสิ่นจือฮวา

“เสี่ยวเฉิง นายไม่รู้หรอก วันนี้ฉันขายดีมาก!” ใบหน้าของหยางอี๋เต็มไปด้วยรอยยิ้ม “พอเปิดแผงปุ๊บ ก็มีคนมาเยอะเลย บอกว่าวันก่อนมาซื้อไม่ทัน วันนี้ยังไงก็ต้องได้กิน ฮ่าๆ ฉันก็เลยขายหมดเร็วมาก!”

ทุกคนอิจฉากันเป็นแถว

“หยางเจี่ย วันนี้ได้กำไรบ้างไหม?” คุยไปคุยมาก็วนกลับมาที่เรื่องที่ทุกคนสนใจมากที่สุด คือกำไร

หยางอี๋ดึงดูดความสนใจได้สำเร็จ ดีใจมาก มีท่าทางอยากแสดงออกเต็มที่ แล้วถามกลับไปอย่างมีลีลา “พวกเธอลองเดาดูสิ?”