บทที่ 144 หวังเจี้ยนกั๋วฝึกขับรถ
บทที่ 144 หวังเจี้ยนกั๋วฝึกขับรถ
ไม่ใช่แค่ เฉินเฉิง พวกเขาเท่านั้น แม้แต่พ่อค้าแม่ค้ารายอื่น ๆ ต่างก็มองไปที่นั่นด้วย
ต้องรู้ไว้ว่าคนเหล่านี้ส่วนใหญ่ก็ผ่านเรื่องนั้นมาก่อน พอเห็น เจ้าของบ้านคนเก่า เจอเรื่องวุ่นวายแบบนี้ ใครจะไม่อยากดูกันล่ะ?
เฉินเฉิง ก็สนใจเช่นกัน เขานั่งยอง ๆ อยู่ตรงนั้นพร้อมกับรอยยิ้มพลางมองดูเรื่องวุ่นวายนี้
“คุณพูดอะไรเหลวไหล!” สวี่หง ใจเต้นขึ้นมา เขาตวาดใส่ลุง รปภ. “รีบไสหัวไปซะ อย่ามาพูดเรื่องเหลวไหลตรงนี้”
แต่เดิมเขาตั้งใจจะให้ลุงแก่ ๆ นั่นหยุดขายหน้าให้ตัวเองมากกว่านี้ เพราะถ้าพูดต่อไปทุกคนจะดูไม่ดีเอาได้
แต่เขากลับลืมไปว่าท่าทางแบบนี้กลับทำให้ลุงโกรธมากขึ้น
ถ้าเขาไม่ไล่ลุงออกไปก่อนหน้านี้ก็ดีไปแล้ว แต่ตอนนี้ล่ะ? ลุงไม่กลัวเขาอีกต่อไป
“ทำไมจะพูดไม่ได้? คุณก็แค่เห็น เฉินเฉิง ขายเครื่องใช้ไฟฟ้าแล้วได้กำไร ก็เลยคิดจะขึ้นราคาใช่ไหม? ฉันขึ้นให้คุณหนึ่งหยวน คุณยังบอกว่าน้อยไป สุดท้ายเจ้านาย หวัง นั่นก็ยุคุณว่าแค่ไล่ เฉินเฉิง ออกไป เขาก็จะให้ค่าเช่าคุณคืนละยี่สิบหยวน คุณก็เลยให้ฉันไปแบล็กเมล์ เฉินเฉิง ไล่เขาไปแล้วยังได้เงินมาอีก มันก็แผนของคุณเองทั้งนั้น ตอนนี้กลับโทษว่าเป็นความผิดของฉัน?”
“ฉันก็เป็นแค่ลูกจ้างของคุณ พูดแล้วทั้งหมดนี้คุณให้ฉันทำ แล้วทำไมต้องมาโทษฉันด้วย?”
โฮ่! พ่อค้าแม่ค้าทั้งหลายเริ่มเอะอะกันขึ้นมา
“ฉันบอกแล้วไงว่า เสี่ยวเฉิน ไม่มีทางจงใจหาเรื่องกับเขาหรอก!”
“ใช่แล้ว โหดร้ายเกินไปแล้ว!”
“แค่วิธีที่พวกเขาทำ แม้ตอนนั้นจะไม่ขึ้นราคาพวกเรา แต่หลังจากนั้นก็คงจะหาทางทำให้เราเดือดร้อนอยู่ดี!”
“ยังดีที่ เสี่ยวเฉิน ยืนหยัดต่อสู้ จนทำให้ที่นี่กลายเป็นตลาดกลางคืนให้พวกเรา!”
“ใช่แล้ว ราคาถูกกว่าทางนั้นมากเลย!”
“น่าขายหน้า! พวกนายทุน!”
...
กลุ่มคนพากันตะโกนด่าใส่ สวี่หง
สีหน้าของ สวี่หง เปลี่ยนไปอย่างมาก เขาชี้ไปที่ลุง รปภ. แล้วหันหลังกลับเดินไปทันที
เขาไม่กล้าจะตอบโต้กลับอีกแล้ว
ลุง รปภ. เช็ดเหงื่อบนหัว มองซ้ายมองขวา แล้วยิ้มแหย ๆ ก่อนจะเดินมาหา เฉินเฉิง ด้วยความลังเลแล้วพูดขึ้นว่า “เฉินเฉิง คุณดูสิ...ที่นี่ของคุณยังต้องการคนอยู่ไหม? ฉัน...”
“ไม่ต้อง!” เฉินเฉิง หัวเราะแล้วพูด “ขอโทษด้วยนะ ที่นี่ของฉันมีคนเดียวก็พอแล้ว”
ความคิดของลุง รปภ. เฉินเฉิง จะดูไม่ออกได้อย่างไร?
ที่เขาโจมตี สวี่หง ไปก่อนหน้านี้ ก็เพียงแค่ต้องการมาอวดอ้างตัวเองต่อหน้า เฉินเฉิง หวังจะได้งานทำจากที่นี่
แต่ เฉินเฉิง ต้องให้เขาทำงานทำไมกันล่ะ?
ตอนที่แบล็กเมล์เรื่องเงินก็เป็นแผนของ สวี่หง จริง แต่คนที่มาเรียกร้องเงินจากฉันก็คือคุณนี่แหละ ตอนนั้นสีหน้าแบบนั้นฉันยังจำได้ดี
ตอนนี้กลับหันไปขายเจ้านายตัวเอง แล้วมาหาฉันเพื่อขอรางวัล?
บ้าหรือเปล่าเนี่ย!
ลุง รปภ. รู้สึกอับอายมาก หันหลังเดินจากไปพร้อมทั้งยังแอบแค้นใจอยู่บ้าง
“ไอ้ขี้เหนียว! ใจแคบ! ฉันอุตส่าห์ช่วยคุณไว้ตั้งเยอะยังไม่รู้จักขอบคุณอีก!”
เฉินเฉิง ไม่สนใจคนเล็กคนน้อยแบบนี้เลยสักนิด
“เฮอะ! ลุงแกนี่มันเก่งเรื่องพูดครั้งนี้จริง ๆ!” หลี่ต้าเหอ ถูมือเดินเข้ามา “ที่นั่นของพวกเขาคงพังทลายหมดแล้วใช่ไหม?”
เฉินเฉิง ยิ้มเล็กน้อย “นายว่าไงล่ะ?”
“พังแน่นอน!” หลี่ต้าฮ๋อ พูดอย่างโกรธเคือง “แม่ง! คิดถึงตอนนั้นที่พวกมันโกงเงินเราก็ยิ่งโกรธ คราวนี้ฉันอยากจะเห็นว่าพวกมันจะทำยังไง!”
เฉินเฉิง ยิ้มมองไปยังที่ดินฝั่งตรงข้าม
จะว่าไปแล้ว ถ้าที่ดินทั้งสองแปลงนี้ถูกฉันเช่าทำเป็นตลาดกลางคืนไป จะกลายเป็นสถานที่ที่รุ่งเรืองที่สุดใน หรงเฉิง หรือเปล่านะ?
ใช่ ต้องทำแบบนี้แหละ!
บ่ายวันรุ่งขึ้น ยังไม่ทันเลิกงานเลย เสียงเครื่องยนต์รถก็ได้ยินมาจากถนนด้านหน้า
เจียงเจ๋อเฉิง ขับรถมาจากฝั่งนั้น
“เฮ้ เฉิน รถมาแล้ว!” หวังเจี้ยนกั๋ว ตะโกนอย่างดีใจ
เฉินเฉิง ออกมาดูตอนที่ เจียงเจ๋อเฉิง กำลังลงจากรถพอดี
“เจียง!” เฉินเฉิง ทักทาย
เจียงเจ๋อเฉิง พยักหน้า “ครั้งนี้ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น บอกว่าถ้าฉันไม่มีธุระอะไรก็สามารถมาสอนนายฝึกขับรถได้ ฉันก็เลยมาแล้ว ใช่แล้ว เงินหลายร้อยหยวนของนายมีประโยชน์จริง ๆ ภรรยาฉันก็ยอมให้ฉันออกมาแล้ว”
เฉินเฉิง หัวเราะเสียงดัง
“เจียง แล้วตอนนี้ฉันจะฝึกขับยังไง?” หวังเจี้ยนกั๋ว ตื่นเต้นมากที่รู้ว่าจะได้ฝึกขับรถ
“ฝึกได้เลยตอนนี้!” เจียงเจ๋อเฉิง พูด
“งั้น...ฉันขอลองก่อนละกัน!” เฉินเฉิง ยิ้มพูด
“ได้เลย!”
เฉินเฉิง ขึ้นรถ
จริง ๆ แล้ว เฉินเฉิง ขับรถบรรทุกได้ ในชาติก่อนนอกจากรถไฟความเร็วสูง เครื่องบิน เขาแทบจะเคยขับมาหมดทุกอย่างแล้ว
แน่นอนว่า เพราะรถแบบนี้เขาไม่ได้ขับมานานแล้ว เฉินเฉิง จึงต้องทำความคุ้นเคยก่อนสักหน่อย
“ฉันมาเองดีกว่า!” เจียงเจ๋อเฉิง กลัวว่าจะเกิดเรื่องรีบวิ่งขึ้นมาดู
แต่ตอนนั้นเอง เฉินเฉิง ก็เริ่มขับรถแล้ว
รถบรรทุกคันนั้นแล่นไปข้างหน้าอย่างมั่นคง ความเร็วค่อนข้างคงที่
“เฮ้ย! เฉิน ขับรถเป็นตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย?” หวังเจี้ยนกั๋ว งงไปเลย
แบบนี้มันคนที่ขับรถเป็นแล้วชัด ๆ!
เจียงเจ๋อเฉิง ก็อึ้งไปเหมือนกัน รถใหม่มันไม่มีทางขับแบบนี้ได้แน่ ๆ
ต่อมา เฉินเฉิง ก็กลับรถได้อย่างคล่องแคล่ว
โอ้โห! ขับได้จริง ๆ น่ะเหรอ!
ฝั่งนั้น เสิ่นจือฮวา ก็อุ้ม เนี่ยนเนี่ยน ออกมาดูด้วย
“พ่อขับรถคันใหญ่!” เนี่ยนเนี่ยน ดีใจมาก
เฉินเฉิง ขับรถวนไปสองรอบ จากนั้นก็ดับเครื่องจอดแล้วลงจากรถ
“นายขับเป็นแล้วเหรอ?” เจียงเจ๋อเฉิง งงไปหมด “นายไปเรียนมาจากไหน?”
“เอ่อ...เพิ่งจะเรียนรู้เมื่อกี้เอง” เฉินเฉิง หัวเราะหึ ๆ
เหลวไหลจริง ๆ!
“เจี้ยนกั๋ว ตั้งใจเรียนให้ดี!” เฉินเฉิง ตบไหล่ หวังเจี้ยนกั๋ว “พยายามเรียนให้เร็วแล้วไปสอบใบขับขี่กัน หลังจากนั้นพวกเราก็ซื้อรถบรรทุกสักคันแล้ววิ่งเอง แบบนี้พวกเราก็มีรถกันแล้ว”
“ได้เลย!” หวังเจี้ยนกั๋ว ตาเป็นประกาย
จากนั้น เจียงเจ๋อเฉิง ก็เริ่มสอน หวังเจี้ยนกั๋ว ขับรถ
หวังเจี้ยนกั๋ว นี่มือใหม่จริง ๆ เขายังทำอะไรไม่เป็นเลย และในไม่ช้าก็ได้ยินเสียง เจียงเจ๋อเฉิง ดุ
“นายเหยียบอะไรน่ะ!”
“นายหมุนพวงมาลัยยังไงน่ะ!”
“ตายล่ะ! นายซื่อบื้อขนาดนี้ได้ไง?”
...
เฉินเฉิง หัวเราะร่าเหมือนได้ย้อนกลับไปในศตวรรษที่ 21 ที่มีภาพการฝึกขับรถโดนโค้ชดุ
มันช่างสะใจจริง ๆ!
เมื่อเห็นว่าเวลาก็พอสมควรแล้ว เฉินเฉิง และ หลี่ต้าเหอ จึงเก็บของและไปที่ตลาดกลางคืนอีกครั้ง
“เฉิน วันนี้พวกเขาไม่อยู่นะ!” พอไปถึงก็พบว่า ตลาดกลางคืนฝั่งตะวันตกเฉียงใต้ ไม่มีใครอยู่เลย ลุง รปภ. ก็โดนไล่ออกไปแล้ว สวี่หง ก็หายไปเช่นกัน
“ยอมแพ้ไปแล้ว!” เฉินเฉิง พูดด้วยรอยยิ้ม “เล่นจนจบแล้ว! ยินดีกับพวกเขาเถอะ!”
หลี่ต้าเหอ หัวเราะ
แต่ทันทีที่พวกเขาเพิ่งจัดวางของเสร็จ ก็เห็น สวี่หง เดินมากับ ฉินอี้
“เฉิน!” ฉินอี้ ทักทาย
“ฉิน!” เฉินเฉิง รีบเดินเข้าไปทักทาย
ส่วน สวี่หง นั้น เฉินเฉิง ไม่อยากแม้แต่จะมองเขาด้วยซ้ำ
“เอ้า!” ฉินอี้ ชี้ไปที่ สวี่หง “สวี่ บอกมาสิ มีอะไรก็พูดเถอะ”
สวี่หง เดินเข้ามาอย่างเขินอายแล้วพูดว่า “เฉินเฉิง เรื่องที่ผมพูดไว้เมื่อคืน ผมอยากจะโอนของพวกนี้ให้คุณ”
จริง ๆ แล้ว เฉินเฉิง คาดไว้ว่ามันน่าจะเป็นไปได้แบบนี้อยู่แล้ว เขาจึงเตรียมใจไว้แล้ว เมื่อได้ยินก็หัวเราะ “สวี่ คุณนี่...ว่ามาสิ มีเงื่อนไขอะไรก็พูดมาเถอะ”
“เหมือนกับเมื่อคืน ราคา 200 หยวน ผมจะโอนสัญญาให้คุณ จากนี้ไปคุณจะเป็นคนจ่ายค่าเช่า”
