ความฝันแรก (24)
[แปลโดยแฟนเพจ BamแปลNiyay มาติดตามในแฟนเพจเพื่อติดตามข่าวสารได้นะ]
[Thai-novel ลงไวกว่าที่อื่นทุกที่ 5 ตอน แต่จะราคาแพงที่สุด]
[คนอ่านแต่ละตอนไม่ถึง 10 คน ขอร้องอย่า copy ไปเลยนะ อันนี้แปลเพราะอยากแปลจริง ๆ ไม่งั้นทิ้งไปนานแล้ว ,เพราะไปทำงานอื่นได้เงินกว่าเยอะ ที่แปลเนี่ยได้วันละ 20 บาทเอง]
[หลังแปลจบจะมีการแก้ไขคำอ่านใหม่ตั้งแต่ต้นอีกครั้ง ถ้าอ่านแบบเถื่อนจะไม่มีการกลับมาแก้ให้นะครับ]
<เรื่องราวของอารอน ตอนที่ 28>
3. ความฝันแรก (24)
****
แต่เขาก็คิดว่า การตายที่นี่พร้อมกับครอบครัวก็คงไม่เลว
แต่นั่นเป็นเพียงภาพลวงตา
ความจริงไม่ได้สวยหรูขนาดนั้น
ชายหนุ่มที่พบว่า 'น้องสาวของเขาเสียชีวิตอย่างไร' ทำให้เขาเสียสติและควมคุมตัวเองไม่ได้
ชายหนุ่มละทิ้งน้องสาวและวิ่งหนีตามลำพัง
เขาไม่รู้ว่าตัวเองพลังนั้นมาจากไหน
วิ่งฝ่าไฟและเศษซากอย่างไม่ลังเล
“พี่ขอโทษนีน่า พี่ขอโทษนีน่า พี่ขอโทษนีน่า…”
อารอนวิ่งไปร้องไห้
ถ้าหยุดตอนนี้เขาจะต้องตายแน่นอน
พวกเขาเป็นครอบครัวเดียวกัน
"ทำไม… ทำไม…”
ร่างกายอาจจะอ่อนแอ แต่เขาก็คิดเสมอว่าความรักที่เขามีต่อครอบครัวนั้นไม่แพ้ใคร
แต่ตอนนี้ เขากำลังทำอะไรอยู่ที่นี่?
ทำไมเขาถึงทิ้งน้องสาวไว้เป็นเหยื่อล่อ แล้วหนีเอาตัวรอดคนเดียว?
อ่อนแอ
ไม่ใช่แค่อ่อนแอทางร่างกาย แต่จิตใจก็อ่อนแอด้วย
แม้ในขณะที่เขากำลังวิ่ง ชายหนุ่มก็ยังคงหาเหตุผลเข้าข้างตัวเองไม่หยุด
'เขาเป็นพ่อค้า'
พ่อค้าต้องคำนึงถึงผลกำไรและขาดทุนอย่างรอบคอบ
ไม่มีอะไรโง่ไปกว่าการเอาชีวิตไปเสี่ยงกับเรื่องไร้ค่า
และครั้งนี้ก็เช่นกัน
ถ้าเป็นสัตว์ประหลาดแค่ตัวหรือสองตัว ชายหนุ่มอาจจะลองสู้ดู
แต่ตอนนี้มีมากกว่าสิบตัว
ถ้าเข้าไปสู้ก็มีแต่ตายเปล่า
หนีเอาตัวรอดไปคนเดียวยังดีกว่า
ช่วยไม่ได้
ไม่มีทางเลือกอื่น
ถ้าสู้ไปก็มีแต่ตาย
ชายหนุ่มวิ่งหนี
ละทิ้งครอบครัวที่เคยเป็นเหตุผลในการมีชีวิตของเขา
จิตใจที่เปื้อนไปด้วยความกลัวและสิ้นหวัง ไม่สามารถรักษาความรักที่เขามีต่อครอบครัวไว้ได้จนวินาทีสุดท้าย
เขาอ่อนแอเกินไป
น่าสมเพชและอ่อนแอ....
"..."
อารอนลืมตาตื่น
ชายหนุ่มที่ทิ้งน้องสาวของเขาไว้ และไม่สามารถหนีออกจากเมืองได้ด้วยซ้ำ
ชีวิตที่ไม่สมบูรณ์แบบ ชีวิตที่ไม่ได้อยู่กับครอบครัวจนวินาทีสุดท้าย และก็ไม่ได้มีชีวิตอยู่ต่อได้นานนัก
วิญญาณของเขาตกไปอยู่ที่ก้นบึ้งของนรก
“เฮ้ นายทิ้งน้องสาวแล้วหนีไปคนเดียว?”
เด็กชายพูดขึ้นอย่างประหลาดใจ
ดูเหมือนว่าเรื่องราวในอดีตของอารอนจะสร้างความประทับใจให้เขาไม่น้อย
"ก็...ใช่ครับ"
"อ่า เข้าใจเลย แบบนี้จะกล้ามองหน้ากันได้ยังไง? ทิ้งน้องไว้เพื่อเอาตัวเองรอด"
น่าอาย
บางที นั่นอาจจะเป็นคำตอบ
"แต่มันไม่ใช่ความผิดของนายนี่ ใช่ไหม?”
"เหรอครับ?"
“นีน่าตัวน้อย…ยัยหนูนั่นร้ายกาจนะ น่าจะปล่อยนายไปดีๆ ทำไมต้องมาขอร้องให้นายช่วยชีวิตเธอด้วย ทำให้คนอื่นลำบาก”
"คุณ... ว่าอะไรนะครับ?"
"นายก็ทำดีที่สุดแล้วไม่ใช่เหรอ?"
สายตาของอารอนเย็นชาลง
เด็กชายยังคงพูดต่อโดยไม่ใส่ใจ
"ดูจากสถานการณ์ของนาย พ่อแม่นายคงเสียตั้งแต่นายยังเด็ก แล้วนายก็ต้องลำบากมากแน่ๆ แต่นายก็ดูแลน้องสาวที่ป่วยให้อิ่มท้องมาตลอด นายทำคนเดียว เป็นเวลา 10 กว่าปี"
"..."
"พูดตรงๆ ยัยเด็กนั่นเป็นตัวถ่วงนะ ถ้าอยู่คนเดียวคงจะง่ายกว่าเยอะ"
"พูดบ้าอะไร?”
อารอนคว้าคอเสื้อของเด็กชายไว้ทันที
เขาคิดว่าความรู้สึกของเขาจางหายไปตามกาลเวลาที่ผ่านไปเป็นร้อยปี
แต่ดูเหมือนว่ามันยังไม่หายไป
"คุณบอกว่านีน่าเป็นตัวถ่วงในชีวิตของผมงั้นเหรอ?"
"ชีวิตคนๆ หนึ่งมีค่าน้ำหนักมากกว่าทองคำพันชั่ง นายแบกรับมันมาตั้งแต่ยังเด็ก โดยเฉพาะเมื่อต้องดูแลเด็กที่ไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้"
"อย่าดูถูกผมนะครับ! ผมเลือกที่จะอยู่กับนีน่าด้วยความเต็มใจ!"
มือของอารอนกำแน่นขึ้น
เด็กชายยังคงยิ้มแม้ถูกจับคอเสื้อ
"น่าสงสารจริงๆ อารอน นายเสียสละชีวิตเพื่อนีน่า แต่เธอก็ยังยื้อนายไว้จนวินาทีสุดท้ายเพราะอยากมีชีวิตอยู่ต่อ จนถึงตอนนี้นายก็ยังต้องทนทุกข์เพราะเธอ"
"...!"
"คิดดูนะทำไมเธอถึงตอบแทนความดีด้วยความแค้น? มีคนมากมายที่ทิ้งครอบครัวเพื่อเอาตัวรอด แต่นาย น่าสงสารอารอนของพวกเรา ไม่สามารถหนีออกจากเมืองได้ทันเวลาเพราะน้องสาว ต้องผ่านสถานที่อันตราย น่างสงสารซะจริงๆ"
"... คุณพูดแรงไปแล้วนะครับ"
"แค่น้องสาวคนเดียว ทำให้นายต้องแบกรับน้ำหนักของชีวิตอีกคนหนึ่งตั้งแต่ยังเด็ก แล้วนีน่าทำอะไรให้นายบ้าง? นอกจากคร่ำครวญว่าตัวเองเจ็บป่วย? รู้ทั้งรู้ว่าต้องตาย แต่ก็ยังขอให้นายช่วย พยายามให้นายตายไปพร้อมกัน?"
"หยุดพูดเดี๋ยวนี้นะครับ!"
อารอนผลักเด็กชายไปติดกำแพง
ร่างของเด็กชายหายไป แล้วปรากฏขึ้นอีกด้านหนึ่ง
"ใจเย็นๆ ฉันแค่เสนอความคิดเห็นมุมมองอื่นให้นายรู้"
"..."
"มีอย่างหนึ่งที่ฉันอยากจะชี้ให้เห็น ตอนที่นายทิ้งนีน่าแล้วหนีไป เธอพูดแบบนั้นจริงๆ เหรอ?"
"คุณต้องการจะสื่ออะไร?"
"เปล่า แค่สงสัยว่าทำไมเธอถึงเอาแต่พูดว่าตัวเองเจ็บปวดบ้างล่ะ ร้องขอความช่วยเหลือบ้างล่ะ ดิ้นรนทุกวิถีทาง ถ้าเป็นฉัน ฉันคงไม่ทำแบบนั้น"
ตอนนี้นีน่าคงไม่มีแรงแม้แต่จะยื้อเขาไว้
อารอนเหนื่อยล้า
"ความทรงจำของคนเรามักจะบิดเบือนได้ง่าย โดยเฉพาะความทรงจำที่เกี่ยวข้องกับบาดแผล น้องสาวของนายพูดแบบนั้นจริงๆ เหรอ?"
"คงจะพูดแบบนั้นแหละครับ ผมทิ้งเธอไป เธอต้องโกรธผมเป็นธรรมดา"
"ลองคิดในทางกลับกัน ถ้าเป็นนายที่ต้องเป็นเหยื่อ และนีน่าอยู่ข้างๆ นายจะพูดว่าอะไร?"
"นั่นก็จะเป็น..."
ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรมากมาย
'หนีไป'
"เข้าใจแล้วใช่ไหม? ตอนนั้น น้องสาวของนายพูดอะไรกับนายจริงๆ"
"..."
"ตอนนี้หัวใจของนายกำลังป่วย โรคนี้สามารถบิดเบือนความทรงจำได้ง่ายมาก"
ถ้าเป็นเมื่อก่อน เขาอาจจะไม่ยอมรับ
เขาอาจจะโกรธอย่างรุนแรง
แต่ตอนนี้ เวลาผ่านไปนานเกินไปแล้ว
"เอาล่ะ ตอนนี้ฉันเข้าใจความรู้สึกของนายแล้ว งั้นเรามาทำให้นายได้กลับไปหาครอบครัวกันเถอะ"
"นั่นคือ... อะไรครับ?"
"การให้อภัยตัวเองยังไงล่ะ"
เด็กหนุ่มยิ้มอย่างมีเลศนัย