ความฝันแรก (23)
[แปลโดยแฟนเพจ BamแปลNiyay มาติดตามในแฟนเพจเพื่อติดตามข่าวสารได้นะ]
[Thai-novel ลงไวกว่าที่อื่นทุกที่ 5 ตอน แต่จะราคาแพงที่สุด]
[คนอ่านแต่ละตอนไม่ถึง 10 คน ขอร้องอย่า copy ไปเลยนะ อันนี้แปลเพราะอยากแปลจริง ๆ ไม่งั้นทิ้งไปนานแล้ว ,เพราะไปทำงานอื่นได้เงินกว่าเยอะ ที่แปลเนี่ยได้วันละ 20 บาทเอง]
[หลังแปลจบจะมีการแก้ไขคำอ่านใหม่ตั้งแต่ต้นอีกครั้ง ถ้าอ่านแบบเถื่อนจะไม่มีการกลับมาแก้ให้นะครับ]
<เรื่องราวของอารอน ตอนที่ 28>
3. ความฝันแรก (23)
****
อารอนออกจากห้อง
เขาเดินผ่านทางเดินไปยังห้องครัวที่ใช้เป็นห้องอาหารด้วย
เด็กชายคนหนึ่งนั่งอยู่ที่นั่น
"มาแล้วเหรอ?"
เขานั่งบนเก้าอี้ เท้าข้างหนึ่งวางอยู่บนโต๊ะ
ท่าทางของเขาเหมือนเด็กมีปัญหา
ดวงตาของเขาเปล่งประกายด้วยความมั่นใจ
"คุณรู้หรือครับ?"
"รู้อะไร?"
"เรื่องเกี่ยวกับผม"
เด็กชายลดเท้าลงจากโต๊ะ
"ฉันพอจะเดาได้ คนอย่างนาย ฉันเคยเจอมาเยอะแล้ว"
"คนอย่างผม...?"
"ไม่รู้เหรอ? พวกที่มาที่นี่ ทุกคนมีปมในใจกันทั้งนั้น"
เด็กชายพูดต่อ
“นายเรียกสิ่งนี้ว่าบาดแผลเหรอ? คือไม่ใช่ว่าฉันไม่เข้าใจนะ เพราะฮีโร่ของเราตายได้ไม่ดีนัก มีเด็กหลายคนแบบนายที่ป่วยโดยไม่รู้ตัว”
ถ้าแต่ก่อนเขาคงจะมองข้ามคำพูดของเด็กชายว่าเป็นเรื่องไร้สาระ
แต่ตอนนี้อารอนรู้แล้ว
ความหลงใหลในพลังของเขา
มันคือปมในใจอย่างไม่ต้องสงสัย
"คนอื่นอาจจะดูถูก ว่าเป็นเพราะจิตใจอ่อนแอ แต่ฉันไม่คิดอย่างนั้นหรอก มันคือโรค มันต้องได้รับการรักษา"
"..."
"ถ้าปล่อยไว้โดยไม่สนใจ มันจะฆ่านาย"
เด็กชายลุกขึ้นจากเก้าอี้ เดินมาหาอารอนแล้วพูดว่า
"เป้าหมายของนายคือกลับไปหาน้องสาวใช่ไหม?"
"ครับ ผมคิดอย่างนั้น"
"ถ้างั้น อธิบายได้ไหมว่าทำไมถึงมาที่นี่?"
"ก็อาจจะนะครับ"
"ดี งั้นเล่ามา"
อารอนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง การเปิดเผยเรื่องส่วนตัวให้คนอื่นฟังไม่ใช่เรื่องง่าย
'ไม่เป็นไร'
ในไม่ช้าเขาก็เปลี่ยนใจ เด็กชายพยายามช่วยเขา ถ้าไม่คิดจะช่วย คงไม่สนใจเขาตั้งแต่แรก
"ครับ"
เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วเริ่มเล่าเรื่องราวในอดีตของเขา เขาอธิบายตามความเป็นจริงโดยไม่ใส่ความคิดเห็นส่วนตัวลงไป เรื่องราวจบลงในเวลาไม่ถึง 10 นาที
เด็กชายพยักหน้ารับฟัง
"แต่ดูนายก็ปกติดีนะ"
"ก็ผ่านมา 100 ปีแล้วนี่ครับ"
"จริงด้วย!"
เด็กชายหัวเราะคิกคัก
"เสียใจไปก็เท่านั้น ทั้งนายและฉัน ต่างก็แก่เกินไปแล้ว น่าเสียดายจริงๆ"
"คงไม่มีอะไรพิเศษแล้วล่ะครับ"
อารอนพูดอย่างสงบ
การตายของสองพี่น้อง เป็นแค่โศกนาฏกรรมธรรมดาในมิติที่ล่มสลาย เรื่องแบบนี้คงเกิดขึ้นนับครั้งไม่ถ้วน
"แล้วทำไมถึงมาที่นี่?"
"ถ้ากลับไปแบบนี้ คงไม่เจออะไรดีๆ ใช่ไหมครับ?"
"หืม?"
"ถ้าพี่ชายผมทำสำเร็จ ผมอาจจะกลับบ้านได้ อาจจะได้เจอน้องสาวอีกครั้ง"
"แต่น้องสาวนายตายไปแล้วนะ?"
"ผมก็ตายไปแล้ว แต่ก็ยังมีชีวิตอยู่แบบนี้"
คำตอบของอารอนทำให้เด็กหนุ่มหัวเราะออกมา
"คำตอบที่ดี…แล้วไงต่อ?"
"ถ้าผมได้เจอน้องสาว... ผมสงสัยอย่างหนึ่งครับ"
"สงสัยอะไร?"
"ผมจะกล้ามองหน้านีน่าหรือเปล่า?"
การได้พบกับน้องสาวไม่ใช่จุดจบ เขาต้องใช้ชีวิตต่อไปหลังจากนั้น
"..."
อารอนหลับตาลง
แล้วนึกถึงภาพในความฝันที่เขาเพิ่งเห็นเมื่อไม่นานมานี้
ถนนลูกรังที่คดเคี้ยว บ้านอิฐหลังเล็กๆ
ที่สุดปลายถนน มีควันลอยออกมาจากปล่องไฟ และกลิ่นขนมปังอบอวลอยู่ในอากาศ
ชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังเดินอยู่บนถนน
เขาเดินทางกลับบ้านหลังจากการเดินทางอันยาวนาน
เขาเดินไปที่ประตูแล้วเคาะ
‘พี่กลับมาแล้ว’
แต่ประตูไม่เปิด หน้าต่างก็ไม่เปิด ชายหนุ่มไม่สามารถกลับบ้านได้ตลอดกาล
'นี่คือฝันร้าย'
มันคือภาพที่ซ่อนอยู่ในจิตใต้สำนึกของอารอน
เมื่อรู้ความจริงแล้ว ตอนนี้อารอนสามารถเปิดประตูบานนั้นได้ แม้จะต้องฝืนใจก็ตาม
"เปิดประตูเถอะนะ ได้โปรด! ได้โปรด!"
ชายหนุ่มเคาะประตู ตามปกติแล้วความฝันจะจบลงโดยที่ประตูไม่เปิด
แต่อารอนตัดสินใจเปลี่ยนตอนจบนั้น
แกร๊ก
ประตูเปิดออก
"...!"
ชายหนุ่มเดินเข้าไปในบ้านเหมือนคนไร้เรี่ยวแรง
ประตูที่เคยเปิดไม่ออก ไม่ว่าจะทำอย่างไรก็ตาม ตอนนี้เปิดออกแล้ว
ใช่แล้ว
ตแรรี้ครอบครัวของชายหนุ่มอยู่ตรงหน้าเขา
"นีน่า!"
ชายหนุ่มเรียกชื่อน้องสาวของเขา
น้องสาวที่กำลังอบขนมปังอยู่หันกลับมามอง เธอเป็นเด็กสาวที่หน้าตาน่ารัก...
<ฮือ ฮือ!>
ชายหนุ่มตัวแข็งทื่อเมื่อเห็นน้องสาว ใบหน้าของเธอเปื้อนไปด้วยน้ำตาและน้ำมูก
"...?!"
ไม่สิ
ดวงตาของเธอกลับด้าน น้ำตาสีเลือดไหลออกมาจากดวงตาที่เบิกโพลง มองเห็นแต่ตาขาว
ของเหลวไหลออกมาจากดวงตาไม่หยุด
ร่างกายเธอชักกระตุกด้วยความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส
<พี่ หนูเจ็บ เจ็บ พี่ พี่ พี่ค่ะ...>
"..."
<ช่วยด้วย เจ็บ ช่วยด้วย หนูเจ็บ ช่วยด้วย ช่วยด้วย...>
"..."
<ช่วยด้วย หนูเจ็บเหลือเกิน ช่วยด้วย ช่วยหนูที พี่ พี่ค่ะ...>
เสียงดังก๊อกแก็กเหมือนมีอะไรบางอย่างกำลังกัดและทำลาย
ชายหนุ่มมองไปที่ช่วงล่างของเด็กสาวโดยไม่รู้ตัว
ผิวหนังของเธอกำลังค่อยๆแตกออกมา
เลือดพุ่งกระฉูด เนื้อฉีกขาดเป็นชิ้นๆ กระดูกแตกเป็นเสี่ยงๆ ปะปนกับเศษเนื้อ
เด็กสาวยังมีชีวิตอยู่ แต่ร่างกายของเธอกำลังสลายไป
<ฮึก ฮือๆ ฮืออๆ...>
เด็กสาวคนนั้นเธอร้องไห้
เธอร้องไห้ไม่หยุด
ถ้าเจ็บปวดขนาดนี้ เธอควรจะตายไปแล้วจากอาการช็อก
แต่โชคชะตาไม่เข้าข้างเธอ
นี่คือ
ความจริงสุดท้ายที่จิตใต้สำนึกของอารอนที่เขาพยายามซ่อนไว้
เมืองที่กำลังลุกเป็นไฟ
สองพี่น้องหนีออกมา แต่หมดแรงล้มลงระหว่างทาง
แต่มันไม่ได้จบแค่นั้น
แค่นั้น พวกเขา 'ไม่ตาย'
ฝูงสัตว์ประหลาดที่อาละวาดอยู่ในเมือง
พบมนุษย์สองคนที่น่ากินอย่างยิ่งบนถนนสายหนึ่ง
<หนูบอกให้ช่วยหนูไง ทำไมถึงทิ้งหนู? ทำไมถึงทิ้งหนูไว้แบบนั้น?>
“.......”
ชายหนุ่มหายใจเข้าลึกๆ
เด็กสาวที่ขาขาดทั้งสองข้างคลานไปตามพื้น จับข้อเท้าของชายหนุ่มไว้แน่น
<เจ็บเหลือเกิน หนู เจ็บมากเหลือเกิน... พี่หนีไปคนเดียว...ทำไม...ทำไม…?>
เธอร้องไห้จนน้ำตาเป็นสายเลือด
เด็กสาวออกแรงบีบข้อเท้าที่เธอจับไว้แน่น
แรงบีบนั้นมากพอที่จะลอกผิวหนังออก
"ปล่อย ปล่อยฉันนะ"
ใบหน้าของชายหนุ่มซีดเผือด
นี่ไม่ใช่ครอบครัวของเขา
นี่ไม่ใช่นีน่า
<ช่วยด้วย พี่ค่ะ ช่วยด้วยยยยยย!>
"ปล่อย ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ ปล่อย!"
ปั้ก!
ชายหนุ่มสะบัดมือจากเด็กสาว แล้วหันหลังวิ่งหนี
เขาไม่อยากตาย
ไม่อยากตายแบบนั้น
ไม่อยากตายเหมือน 'น้องสาว' ของเขา
เขาอยากมีชีวิตอยู่
ช่วยเขาด้วย
ช่วย 'เขา' คนเดียวด้วย!
ชายหนุ่มที่อยู่ข้างๆ ก็วิ่งหนีไป
เขาทิ้งเธอไป
<พี่ พี่อารอนนนน...>
ชายหนุ่มไม่สนใจเสียงร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดของน้องสาว
เขาคิดว่าเธอขยับไปไหนไม่ได้แล้ว
เขาจึงเลือกหนทางนั้น
หนทางที่เขาจะเอาตัวรอดเพียงคนเดียว