ความฝันแรก (21)
[แปลโดยแฟนเพจ BamแปลNiyay มาติดตามในแฟนเพจเพื่อติดตามข่าวสารได้นะ]
[Thai-novel ลงไวกว่าที่อื่นทุกที่ 5 ตอน แต่จะราคาแพงที่สุด]
[คนอ่านแต่ละตอนไม่ถึง 10 คน ขอร้องอย่า copy ไปเลยนะ อันนี้แปลเพราะอยากแปลจริง ๆ ไม่งั้นทิ้งไปนานแล้ว ,เพราะไปทำงานอื่นได้เงินกว่าเยอะ ที่แปลเนี่ยได้วันละ 20 บาทเอง]
[หลังแปลจบจะมีการแก้ไขคำอ่านใหม่ตั้งแต่ต้นอีกครั้ง ถ้าอ่านแบบเถื่อนจะไม่มีการกลับมาแก้ให้นะครับ]
<เรื่องราวของอารอน ตอนที่ 27>
3. ความฝันแรก (21)
****
“แฮ่ก...แฮ่ก...”
ริมฝีปากของเขาแห้งผาก
ปอดของเขารู้สึกเหมือนจะระเบิด
แต่อารอนยังคงกัดฟันวิ่งต่อไป แม้เข่าของเขาจะแทบทรุดลง
"พี่…หนู..."
มือที่เขาจับกับน้องสาวชุ่มไปด้วยเหงื่อ
พละกำลังของเด็กสาวถึงขีดจำกัดแล้ว
เธอเดินโซเซไปมา
"อย่าหยุดนะ นีน่า วิ่งต่อไป!"
เขาไม่หันกลับไปมอง
ทั้งสองกัดฟันวิ่งต่อไป
ถ้าหยุดเมื่อไหร่ พวกเขาจะถูกจับกิน
เบื้องหลัง ความหายนะกำลังใกล้เข้ามา
'นี่มันอะไรกัน'
ความสุขที่เพิ่งได้กลับคืนมา
พวกเขาฝ่าฟันอุปสรรคต่างๆ มามากมาย
แล้วมันจะจบลงแบบนี้เหรอ?
เขารู้สึกสับสน
เขาอยากจะสาปแช่งพระเจ้า
น้ำตาปนเหงื่อไหลอาบแก้ม
หลังจากที่พ่อแม่เสียชีวิตจากอุบัติเหตุ
ชีวิตของทั้งสองก็พลิกผัน
ร้านค้าในหมู่บ้านถูกยึดไป
สิ่งที่เหลืออยู่มีเพียงเงินเล็กน้อยกับบ้านหนึ่งหลัง
ถ้าเขาต้องเผชิญความโชคร้ายเพียงลำพังก็คงจะดีกว่านี้
แต่น้องสาวของเขาคือปัญหา
เธอมีร่างกายที่อ่อนแอมาตั้งแต่เด็ก ต้องกินยาเพื่อประทังชีวิต
เขาต้องการเงิน
ยิ่งมากยิ่งดี
อารอนทำงานทุกอย่างเพื่อหาเงิน
เขาขายทุกอย่างที่ขายได้ เรียนรู้ทุกอย่างที่เรียนรู้ได้
'ดังนั้น…..ดังนั้น...'
เขาโชคดีอย่างไม่น่าเชื่อ
สิบครั้งที่ลอง หนึ่งครั้งที่สำเร็จ
ธุรกิจที่เขาเริ่มต้นขึ้นอย่างไม่มีแผนการก็ค่อยๆ เติบโต เมื่อเขาเป็นผู้ใหญ่ ธุรกิจก็มั่นคงพอที่จะดูแลชีวิตของพวกเขาได้
เขากลับมาคว้าความสุขที่เคยสูญเสียไปได้อีกครั้ง
ร้านค้าเล็กๆ สำหรับพวกเขากำลังถูกสร้างขึ้นที่มุมหนึ่งของหมู่บ้าน
อารอนเดินทางไปมาระหว่างหมู่บ้านกับเมืองเพื่อรวบรวมสินค้า น้องสาวของเขาก็จะขายของในร้าน
ในที่สุด พวกเขาก็ไม่ต้องทนทุกข์อีกต่อไป
ความฝันและความสุขเล็กๆ น้อยๆ ที่พวกเขาไขว่คว้ามาได้
แต่ความสุขของคนอ่อนแอเปรียบเหมือนปราสาททรายริมทะเล
ข่าวลือเรื่องหายนะเริ่มแพร่กระจายไปทั่ว
ข่าวลือกลายเป็นความจริง และพวกเขาก็ติดตามพี่น้องทั้งสองไป
'นี่มันอะไรนะ ให้ตายเถอะ! !'
พวกเขาวิ่งต่อไปอย่างไร้จุดหมาย
ร้านค้าที่เคยเป็นความฝันและเป้าหมายของพวกเขาถูกเผาจนวอดวายไปนานแล้ว
บ้านที่พ่อแม่ทิ้งไว้ให้ก็หายไป
พวกเขาทิ้งบ้าน ร้านค้า และบ้านเกิด
วิ่งต่อไปเพื่อเอาชีวิตรอด
บางครั้ง สิ่งที่ไล่ตามพวกเขาก็คือสัตว์ประหลาด
สัตว์ประหลาดที่สูญเสียถิ่นที่อยู่บุกเข้ามาในที่ที่มนุษย์อาศัยอยู่และอาละวาดอย่างดุร้าย
บางครั้งก็เป็นมนุษย์ด้วยกัน
จักรวรรดิอันรุ่งโรจน์ล่มสลาย กลายเป็นแหล่งซ่องสุมของโจร
อัศวินที่ไร้เจ้านายและชาวเมืองที่ไร้ที่อยู่กลายเป็นโจร ปล้นทรัพย์สินและชีวิตของชาวบ้าน
และบางครั้งก็เป็นหายนะนั้นเอง
อารอนยังจำภาพนั้นที่ฝังแน่นในใจเขาได้ไม่ลืม
ถ้าใครได้เห็นพวกมันสักครั้ง ก็ต้องยอมรับความจริง
ว่ายุคแห่งการล่มสลายมาถึงทาวน์เนียแล้ว
"ช่วยด้วย ช่วยด้วย!"
"กรี๊ดดดดด!"
"ฮือออ!"
เสียงกรีดร้องดังมาจากทุกทิศทุกทาง
ตอนนี้ พี่น้องกำลังวิ่งอยู่บนถนนในเมืองแห่งหนึ่ง
คฤหาสน์และอาคารใกล้เคียงถูกไฟไหม้ทั้งหมด
ผู้คนที่ไร้ที่ไปคร่ำครวญและร้องโหยหวน
'ที่นี่ก็เหมือนกันสินะ?'
ไม่ว่าจะไปที่ไหนก็เหมือนกันหมด
พวกเขาหนีออกจากบ้านเกิดมาที่เมืองที่ว่ากันว่าปลอดภัย แต่สถานการณ์ก็ไม่ได้ดีขึ้น
ทางซ้าย ฝูงอสูรกายเปื้อนเลือดกำลังอาละวาด
ทางขวา มนุษย์กำลังฆ่าฟันกันเองเพื่อแย่งชิงทรัพย์สิน
และหายนะก็กำลังไล่ตามพวกเขามาติดๆ
"พี่ ขอโทษ หนูขอโทษ..."
"อย่าขอโทษ ไม่มีอะไรให้น้องต้องขอโทษนะ!"
อารอนขัดน้องสาว
เขาไม่อยากฟัง
"หนู...ไปต่อไม่ไหวแล้ว..."
ชายหนุ่มกระชากมือเด็กสาว
ร่างของเด็กสาวที่กำลังจะพูดอะไรบางอย่างเซไปข้างหน้า คำพูดของเธอขาดหายไป
'ทำไมกัน?'
ความสุขที่พวกเขาสร้างขึ้นพังทลายลงต่อหน้า
เพราะพวกเขาอ่อนแอ
เพราะพวกเขาอ่อนแอเกินไป จึงไม่สามารถปกป้องความสุขของตัวเองได้
เหมือนกับที่พ่อแม่ของเขาถูกโจรฆ่าตายอย่างง่ายดาย
เพราะพวกเขาไม่แข็งแกร่งพอที่จะปกป้องความสุขของตัวเอง
"..."
เขาทนไม่ไหวแล้ว
การวิ่งก็เช่นกัน
น้องสาวของเขามีร่างกายที่อ่อนแอ ไม่สามารถวิ่งได้ไกล
นั่นเป็นเหตุผลที่หายนะเหล่านั้นตามพวกเขาทัน
'เพราะเธออ่อนแอ'
ถ้าร่างกายของเธอแข็งแรง
พวกเขาคงหนีไปได้ไกลกว่านี้
คงไม่ต้องมาตายที่นี่
"พี่คะ…ไปซะ...ไปคนเดียว..."
เสียงสะอื้นดังมาจากข้างหลัง
อารอนไม่ตอบ
'เพราะฉันอ่อนแอ'
ถ้าเขาแข็งแกร่งกว่านี้จะเป็นอย่างไร
ถ้าอารอนมีพลังมากพอที่จะกำจัดโจรหรือสัตว์ประหลาด พวกเขาก็ไม่จำเป็นต้องเสี่ยงไปบนเส้นทางอันตราย
เขาอาจจะสามารถอุ้มเด็กสาวที่กำลังจะตายอยู่ข้างหลังและวิ่งหนีไปได้
แต่อารอนทำไม่ได้
ทั้งสองพี่น้องมีร่างกายที่อ่อนแอเหมือนกัน
ไม่กี่ปีหลังจากที่พ่อแม่เสียชีวิต
อารอนพยายามฝึกฝนศิลปะการต่อสู้
เหตุผลนั้นชัดเจน
เขาเคยโทษพ่อแม่ที่ไม่สามารถต่อสู้กับโจรได้
แต่เขาก็เลิกไป
ความสามารถทางร่างกายและทักษะการเคลื่อนไหวของเขาต่ำกว่าค่าเฉลี่ยผู้ชายทั่วไป
เขารู้สึกว่ามันเป็นการเสียเวลา
ช่วงนั้นเป็นช่วงเวลาที่เขาต้องทำงานหนัก
เขาคิดว่าการตรวจสอบสินค้าเพิ่มอีกชิ้นดีกว่าการฝึกฝนวิทยายุทธที่ไม่ก่อให้เกิดประโยชน์
เขาคิดว่าคนเราควรใช้ชีวิตตามพรสวรรค์ที่ได้รับ
'เขามันโง่เอง'
มันเป็นการตัดสินใจที่โง่เขลา
เขาควรจะแข็งแกร่งขึ้น ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตาม
ถ้าไม่แข็งแกร่ง ความสุขก็จะพังทลายลงเหมือนปราสาททรายที่โดนน้ำซัด
เหมือนที่เกิดขึ้นกับพ่อแม่ของอารอน
"ฮึก!"
เสียงครางของเด็กสาวเริ่มดังขึ้น
อารอนลากน้องสาวไปข้างหน้า
ถึงขีดจำกัดแล้ว
ดูเหมือนนีน่าจะวิ่งต่อไปไม่ไหวแล้ว
"นีน่าขึ้นหลังพี่!"
อารอนย่อตัวลง
เสียงสะอื้นดังมาจากข้างหลัง
เธอคงจะพูดลำบากแล้วสินะ
"เร็วเข้า!"
อารอนเร่ง
เด็กสาวทรุดตัวลงบนหลังของชายหนุ่มราวกับจะล้มลง
อารอนพยายามยืดตัวขึ้น
"อึก!"
เขาเหยียดเข่าไม่ได้
น้ำหนักบนหลังของเขารู้สึกหนักราวกับว่ามันหนักมากกว่า1000ชั่ง
'บ้าเอ๊ย'
ทำไมลุกขึ้นไม่ได้
นีน่าตัวเล็กนิดเดียวเองนะ!
ลุกขึ้น!
"อ๊าก...!"
ชายหนุ่มพยายามลุกขึ้นพร้อมกับเด็กสาวบนหลัง
ขาของเขาสั่นเทา
'ต้องหนี'
ถ้าหยุดตรงนี้ พวกเขาจะถูกตามทัน
ความร้อนจากเปลวไฟที่เผาผลาญเมืองทั้งเมืองแผดเผาร่างกายของเขา
อารอนก้าวต่อไป
ทีละก้าว ทีละก้าว
เขาควรจะวิ่ง
แต่เขากำลังเดินด้วยความเร็วที่ช้ากว่าเต่าคลาน
"...!"
ฟุบ
ร่างของอารอนล้มไปข้างหน้า
ร่างกายของเขาไม่สามารถรับภาระได้อีกต่อไป
'ฉันทำอะไรลงไป'
อารอนเองก็เหนื่อยมากเช่นกัน
การแบกคนไว้บนหลังแล้ววิ่ง
มันเป็นไปไม่ได้ตั้งแต่แรกแล้ว
'เจ็บจัง'
เขาข้อเท้าแพลงตอนที่ล้มลง
ความเจ็บปวดแล่นขึ้นมาจากข้อเท้าซ้าย
อารอนพยายามลุกขึ้น แต่ก็ทำไม่สำเร็จ
"ขอโทษ"
นีน่าพูด
"ขอโทษนะ พี่ชาย"
พี่น้องทั้งสองล้มลงอยู่ข้างๆ กัน มองหน้ากัน
น้องสาวของเขากำลังร้องไห้
ใบหน้าของเธอเปื้อนไปด้วยน้ำตา
"..."
มันน่าขันสิ้นดี
อารอนหัวเราะแห้งๆ
ให้ตายเถอะ
ใบหน้าสุดท้ายของครอบครัวที่เขาต้องเห็นคือแบบนี้
มันคือฝันร้ายที่เลวร้ายที่สุด
และแล้ว พี่น้องทั้งสองก็พบกับความตาย….