ตอนที่ 15 ฆ่าซะก็สิ้นเรื่อง

ตอนที่ 15 ฆ่าซะก็สิ้นเรื่อง

ไม่ใช่แค่พวกพ้องของติงไห่ทั้งสี่คน ฉินอวี้ หวังเถิง และจางเชิ่งต่างเผยสีหน้าตกใจ

โดยเฉพาะฉินอวี้ ยิ่งมองออกว่าหมัดพยัคฆ์คำรามและฝ่ามือแปดทิศที่ลู่เหรินใช้เมื่อครู่ ล้วนฝึกฝนมาจนถึงขั้นสมบูรณ์แล้ว

ไม่ว่าจะเป็นวิทยายุทธใด หากอยากฝึกฝนจนถึงขั้นสมบูรณ์ ไม่สามารถทำได้เพียงแค่พึ่งพาพรสวรรค์ ต้องใช้เวลาฝึกฝนอย่างมาก

แล้วลู่เหรินที่อยู่ในขั้นเริ่มต้นได้เพียงสองเดือน ทำได้อย่างไร?

“เจ้าหนุ่ม นี่เป็นเรื่องส่วนตัวระหว่างข้ากับฉินอวี้ ข้าแนะนำว่าเจ้าอย่ายุ่งดีกว่า ตระกูลติงของข้า เจ้าต่อต้านไม่ไหวแน่!”

ติงไห่จ้องมองลู่เหรินด้วยสายตาเย็นชา

แต่ลู่เหรินกลับเดินเข้าไป เหยียบลงบนหน้าอกของเขา

“แกร๊ก!”

เสียงกระดูกดังขึ้น กระดูกหน้าอกของติงไห่ถูกเหยียบจนแตก เลือดสาดกระเซ็น ตายคาที่…

หลังจากจัดการติงไห่แล้ว ลู่เหรินก็หันไปมองอีกสามคน

ศิษย์สำนักราชวงศ์ทั้งสามคนมีสีหน้าหวาดกลัว ตัวสั่นเทา มองภาพตรงหน้า

“ศิษย์... ศิษย์พี่ติงไห่ตายแล้ว ถูกเขาฆ่าตายแล้ว!”

หนึ่งในศิษย์ร้องออกมาด้วยความตกใจ

เขาไม่คิดเลยว่าลู่เหรินกล้าฆ่าคน แถมยังฆ่าอย่างไม่ลังเล

แต่เมื่อเห็นลู่เหรินเดินเข้ามาด้วยจิตสังหาร พวกเขาก็รีบคุกเข่าลง ขอร้องชีวิตอย่างบ้าคลั่ง

แต่ยังไม่ทันที่พวกเขาจะพูดจบ

ลู่เหรินก็เตะทั้งสามคนกระเด็นออกไป ทั้งสามคนล้มลงกับพื้น สิ้นใจตาย

หวังเถิงและจางเชิ่งเห็นภาพนี้ก็ตกตะลึง ถึงแม้ว่าการฆ่ากันระหว่างศิษย์ในสำนักจะเป็นเรื่องปกติ แต่การได้เห็นลู่เหรินฆ่าศิษย์สี่คนด้วยตาตัวเอง ฉากนองเลือดนั้นทำให้พวกเขารับไม่ได้ในทันที

ฉินอวี้ไม่ได้รู้สึกอะไรแบบนั้น นางก็เคยฆ่าศิษย์จากสำนักอื่นมาไม่น้อย ถึงแม้ลู่เหรินจะไม่ฆ่า นางก็จะลงมือฆ่าคนทั้งสี่นี้ด้วยตัวเอง

ลู่เหรินค้นตัวติงไห่พบขวดยาจึงโยนให้ฉินอวี้ แล้วพูดว่า “ศิษย์พี่หญิงฉินอวี้ นี่น่าจะเป็นยาแก้พิษ!”

“ขอบคุณ!”

ฉินอวี้รับขวดยา ขอบคุณด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง

ลู่เหรินพยักหน้า จากนั้นก็ช่วยพยุงหวังเถิงขึ้นมาพร้อมกล่าวถาม “ศิษย์พี่หวังเถิง ท่านไม่เป็นไรนะ?”

“ข้าเป็น!”

หวังเถิงกุมใบหน้าที่บวมแดงบ่นว่า “เจ้าเก่งขนาดนี้ ทำไมไม่รีบออกโรงแต่แรก ทำให้ใบหน้าอันหล่อเหลาของข้าเสียโฉมไปแล้ว!”

“พวกเราไปจากที่นี่กันก่อนเถอะ!”

หลังจากฉินอวี้กินยาแก้พิษแล้วก็ฟื้นพลังขึ้นมาบ้าง จึงเดินนำไปยังทิศทางหนึ่ง

ลู่เหรินและจางเชิ่งช่วยกันประคองหวังเถิงเดินตามไป

ครึ่งชั่วยามผ่านไป!

ฉินอวี้ ลู่เหริน และอีกสองคนก็มาพักผ่อนที่พื้นที่โล่งแห่งหนึ่ง

ฉินอวี้ที่นั่งอยู่ใต้ต้นไม้โบราณก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ในขณะเดียวกันก็รู้สึกตกใจ คนเดียวสามารถฆ่าศิษย์สำนักราชวงศ์ที่เปิดช่องจิตได้หกช่องถึงสี่คน พลังต่อสู้ระดับนี้น่ากลัวจริง ๆ

ยิ่งไปกว่านั้น นางยังมองออกว่าลู่เหรินก็เปิดช่องจิตได้หกช่องแล้ว ถ้าเป็นนาง นางอาจจะทำได้ แต่ก็ไม่แน่ว่าจะทำได้ง่ายเหมือนลู่เหริน

“ศิษย์น้องลู่เหริน วันนี้ข้าฉินอวี้เป็นหนี้เจ้าแล้ว!”

ฉินอวี้พูดด้วยสีหน้าจริงจัง

ถ้าวันนี้ไม่มีลู่เหรินช่วย ผลที่ตามมาคงยากจะจินตนาการ

ถ้านางถูกติงไห่ทำมิดีมิร้าย หวังเถิงและจางเชิ่งก็คงไม่รอด ด้วยวิธีการของติงไห่ เขาต้องฆ่าปิดปากแน่นอน

ลู่เหรินไม่ตอบรับหรือปฏิเสธแค่ยิ้มจาง ๆ

หลังจากมาที่โลกนี้ เขาเคยฆ่าคนมาครั้งหนึ่ง เข้าใจกฎของโลกนี้ดี ความเมตตาต่อศัตรูก็คือความโหดร้ายต่อตัวเอง

ถ้าไม่ฆ่าติงไห่ทั้งสี่คนก็จะมีปัญหาตามมาไม่รู้จบ

“เรื่องของติงไห่ หวังว่าพวกเจ้าจะเก็บเป็นความลับ ถ้าตระกูลติงสืบรู้ ข้าจะรับผิดชอบเอง ไม่เกี่ยวกับศิษย์น้องลู่เหรินแม้แต่น้อย!”

ฉินอวี้พูดต่อ

หวังเถิงตบหน้าอกตัวเอง พูดว่า “ศิษย์พี่หญิง วางใจเถอะ ติงไห่นั่นสมควรตายแล้ว พวกเราไม่รู้อะไรทั้งนั้น!”

“ข้าก็เหมือนกัน!”

จางเชิ่งเสริม

ลู่เหรินก็ไม่ได้พูดอะไรมาก ยิ่งไปกว่านั้น เขามีสายเลือดขยะถึงตระกูลติงจะสืบรู้ ก็คงไม่เชื่อว่าเป็นเขาที่ทำ

ยิ่งไปกว่านั้น ตระกูลติงคงไม่สงสัยพวกเขาด้วยซ้ำ

ที่นี่คือสันเขามังกรดำ ทุกปีมีศิษย์สำนักต่าง ๆ มากมายตายที่นี่นับไม่ถ้วน

ฉินอวี้มองลู่เหรินถามขึ้นว่า “ศิษย์น้องลู่เหริน ที่จริงข้ามีคำถามหนึ่ง!”

ลู่เหรินยิ้มแล้วพูดว่า “ท่านคงอยากจะถามข้าว่าทำไมถึงสามารถฝึกฝนหมัดพยัคฆ์คำรามและฝ่ามือแปดทิศจนถึงขั้นสมบูรณ์ได้?”

ฉินอวี้พยักหน้า

“ที่จริงข้าฝึกฝนวิชามวยสองวิชานี้มาตั้งแต่เด็ก แต่ก็ไม่สามารถฝึกฝนจนถึงขั้นสมบูรณ์ได้ ต่อมาได้รับพรจากเซียนจึงฝึกฝนจนถึงขั้นสมบูรณ์ได้!”

ได้ยินคำอธิบายของลู่เหริน ฉินอวี้ก็ไม่เชื่ออยู่แล้ว สายเลือดขยะต่อให้ฝึกฝนอย่างไรก็ไม่มีประโยชน์

แต่ในเมื่อลู่เหรินไม่อยากพูด นางก็จะไม่ถามต่อ

เมื่อฉินอวี้รู้สึกว่าพลังในร่างกายฟื้นฟูเต็มที่แล้วก็พูดว่า “ข้าเก็บสมุนไพรได้แล้ว เราอย่ารอช้า รีบกลับกันเถอะ!”

“ตกลง กลับกัน!”

ระหว่างทางกลับ ลู่เหริน ฉินอวี้ และอีกสองคนได้พบเจอกับสัตว์อสูรขั้นหนึ่งไม่น้อย

ครั้งนี้ลู่เหรินไม่ให้ฉินอวี้ลงมือ เขาเป็นคนจัดการเองทั้งหมด

ถึงแม้ว่าลู่เหรินจะเพิ่งฆ่าคนไปสี่คน แต่คนและสัตว์อสูรแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง

ตลอดทาง ลู่เหรินใช้หมัดพยัคฆ์คำรามขั้นสมบูรณ์และฝ่ามือแปดทิศขั้นสมบูรณ์ ฆ่าสัตว์อสูรไปกว่าสิบตัว ความสามารถในการต่อสู้จริงก็แข็งแกร่งขึ้นเรื่อย ๆ

กล่าวได้ว่าพลังต่อสู้ของลู่เหรินในการฝึกฝนครั้งนี้ เพิ่มขึ้นอย่างน้อยหนึ่งเท่า

ตูม!

ตอนนี้ลู่เหรินกำลังต่อสู้กับงูยักษ์เกล็ดเขียว

ส่วนหวังเถิง จางเชิ่ง และฉินอวี้ยืนดูอยู่ข้าง ๆ

แต่หวังเถิงและจางเชิ่งอยู่ด้วยกัน ส่วนฉินอวี้ยืนอยู่คนละฝั่ง

หวังเถิงเห็นสายตาที่ฉินอวี้มองลู่เหรินด้วยรอยยิ้มจาง ๆ ก็ตกใจ “จางเชิ่ง เจ้าเห็นหรือไม่? ศิษย์พี่ฉินอวี้ยิ้ม นางมองศิษย์น้องลู่เหรินแล้วยิ้ม!”

“ไม่ต้องบอกข้าก็เห็น สายตาที่ศิษย์พี่ฉินอวี้มองศิษย์น้องลู่เหรินเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด หรือว่าเป็นเพราะศิษย์น้องลู่เหรินช่วยศิษย์พี่ฉินอวี้ไว้ ศิษย์พี่ฉินอวี้เลยรู้สึกดีกับศิษย์น้องลู่เหริน?”

“ชู่ว์ เรื่องแบบนี้อย่าพูดมั่ว ระวังศิษย์พี่ฉินอวี้ได้ยินเข้า เราจะซวยกันพอดี!”

หวังเถิงเห็นลู่เหรินฆ่างูยักษ์เกล็ดเขียวได้ก็รีบวิ่งเข้าไป เริ่มเก็บกวาดสนามรบ

แต่ในขณะที่หวังเถิงกำลังจะเดินเข้าไป ลูกธนูน้ำขนาดใหญ่ก็พุ่งมาจากระยะไกล พุ่งตรงไปยังลู่เหริน

“ศิษย์น้องลู่เหริน ระวัง!”

เสียงเตือนของฉินอวี้เพิ่งจะดังถึงหูลู่เหริน ลู่เหรินก็เห็นลูกธนูน้ำพุ่งเข้ามาทางด้านหลังของเขาแล้ว

ลู่เหรินทิ้งตัวไปด้านหลัง พลิกตัวหลายตลบ หลบลูกธนูน้ำนั้นได้

ฉึบ!

ลูกธนูน้ำพลาดเป้า ทะลุผ่านอากาศไป โดนต้นไม้ใหญ่ข้าง ๆ ลู่เหรินจนทะลุเป็นรูขนาดใหญ่

ยังไม่ทันที่ทั้งสี่จะได้สติก็มีกลิ่นคาวเลือดรุนแรงพัดเข้ามา งูยักษ์ที่ตัวใหญ่กว่าถังน้ำพุ่งเข้ามาจากระยะไกล

งูยักษ์ตัวนี้ยาวกว่าสิบจ้าง ตัวเต็มไปด้วยเกล็ดสีเขียวมรกต แต่ละเกล็ดมีขนาดเท่าฝ่ามือ บนหัวมีเขางอกออกมาหนึ่งเขา

ดวงตางูที่เต็มไปด้วยพิษจ้องมองทั้งสี่อย่างดุร้าย ส่งเสียงคำรามด้วยความโกรธ

หวังเถิงเห็นงูยักษ์ตัวนั้นก็ร้องออกมาด้วยความตกใจ “นั่น... นั่นมันราชาอสรพิษเขียว!”

“อะไรนะ? ราชาอสรพิษเขียว?”

จางเชิ่งตกใจจนทำอะไรไม่ถูก นี่มันราชาแห่งสัตว์อสูรขั้นหนึ่ง แม้แต่ผู้ฝึกยุทธขอบเขตลำธารวิญญาณขั้นที่หนึ่ง เมื่อเจอกับราชาอสรพิษเขียวก็ได้แต่หนีเอาตัวรอด

ไม่คิดเลยว่าจะมาเจอกับราชาอสรพิษเขียวในเขตสันเขามังกรดำ

ลู่เหรินเห็นราชาอสรพิษเขียว สีหน้าก็เคร่งขรึมขึ้นมา คงเป็นเพราะเขาฆ่าลูกของมัน จึงทำให้ราชาอสรพิษเขียวตัวนี้โกรธแค้น

“บนหัวมันมีเขางอกออกมาหนึ่งเขา มันไม่ใช่งูธรรมดาแล้ว ใกล้จะกลายร่างเป็นมังกรแล้ว!”

บนใบหน้าสวยของฉินอวี้ปรากฏร่องรอยของความดีใจ “มันต้องกินสมบัติแห่งฟ้าดินเข้าไป ถึงได้เปลี่ยนร่าง ศิษย์น้องลู่เหริน พวกเราร่วมมือกันฆ่ามัน สมบัติแห่งฟ้าดินเราแบ่งกันคนละครึ่ง เป็นไง?”

“สมบัติแห่งฟ้าดินหรือ?”

ลู่เหรินก็แสดงสีหน้าตื่นเต้นออกมา

สมุนไพรสวรรค์มีมูลค่ามหาศาล

ถ้าใช้ได้ก็สามารถเพิ่มพลังของตัวเองได้ ถึงแม้จะใช้ไม่ได้ ก็ยังสามารถขายได้ราคาดี