บทที่ 27 ผู้ทรยศ
ยามเช้า
นาฬิกานับถอยหลัง 16:20:00 เมื่อคืนนี้ มีนักโทษใหม่อีกกลุ่มมาถึงเรือนจำหมายเลข 18
หลู่กวางอี้ตามคำสั่งของชิงเฉิน ไปสอบถามประวัติของคนใหม่ทีละคน แต่ในกลุ่มนี้ไม่มีผู้ข้ามมิติเลยสักคน
ชิงเฉินคาดเดาว่า ผู้ข้ามมิติทั้งหมดจะเข้าออกพร้อมกัน จะไม่มีใครข้ามมิติมาระหว่างทาง
ด้วยเหตุนี้ ผู้ข้ามมิติทั้งหมดจึงอยู่ในเส้นเวลาเดียวกัน
ขณะนี้ หลี่ซูถงกับชิงเฉินนั่งเล่นหมากรุกที่โต๊ะอาหารตั้งแต่เช้า
"หลังจากที่นายบอกให้หลู่กวางอี้ระวังการลงมือ ในเรือนจำก็เงียบลง ไม่มีเสียงร้องโหยหวนของคนใหม่แล้ว" หลี่ซูถงมองกระดานพูด "แต่นายเคยคิดไหมว่า คนพวกนั้นอาจไม่ได้รู้สึกขอบคุณนายเลย"
ชิงเฉินคิดสักครู่แล้วพูด "ถ้าคุณเจอขอทานบนถนน แล้วโยนเหรียญให้เขาบ้าง เงินนั้นอาจไม่พอให้เขาหลุดพ้นจากความยากจน แต่คุณกลับซื้อความสงบและความสุขให้ตัวเองได้"
หลี่ซูถงยิ้มแต่ไม่พูดอะไร
แตกต่างจากวันก่อนๆ วันนี้มีกั๋วหูฉานนั่งดูด้วย
เมื่อวานชายร่างใหญ่คนนี้ยังสุภาพนั่งขัดสมาธิอยู่ไกลๆ แต่วันนี้กลับนั่งข้างๆ ชิงเฉินเลย
ชายร่างยักษ์สูงกว่าสองเมตรนั่งบนเก้าอี้ ร่างกายใหญ่โตทำให้เก้าอี้ดูเหมือนเก้าอี้ตัวเล็กๆ ดูแล้วรู้สึกอึดอัด
แต่กั๋วหูฉานไม่สนใจ เขาแค่อยากอยู่ข้างๆ หลี่ซูถง
ในเมื่อสู้ไม่ได้ ก็เข้าร่วมสิ!
นอกจากนี้ เขาเห็นว่าอาหารของชิงเฉินมีเนื้อจริง ส่วนของเขาไม่มี จึงพูดกับหลี่ซูถงอย่างหน้าด้านๆ "ผมก็เป็นคนมีหน้ามีตาในแบล็คสเปดนะ พวกคุณกินเนื้อจริง แต่ให้ผมกินเนื้อสังเคราะห์ นี่ไม่ใช่มารยาทการต้อนรับแขกนะ"
หลินเสี่ยวเสี่ยวเห็นเขาไม่รู้จักอายแบบนี้ จึงเย้ยหยันว่า "คุณจะเหมือนพวกเราได้ยังไง? หรือจะสู้กับเจ้านายอีกยก ถ้าชนะก็จะให้กิน?"
"อย่าชกต่อยกันเลย ไม่ดีหรอก" กั๋วหูฉานลูบหัวล้านพูด "แล้วพวกคุณสามคนกินก็พอแล้ว ทำไมไอ้หนูที่เล่นหมากรุกนี่ก็กินเนื้อจริงด้วย? มันก็แค่คนธรรมดานี่ เฮ้ย ไอ้หนู ไปตักมาใหม่สิ อันนี้ให้ฉัน"
ทุกคนตกใจ พวกเขาไม่คิดว่ากั๋วหูฉานจะเจ้าเล่ห์ขนาดนี้ เห็นแล้วว่าสู้หลี่ซูถงไม่ได้ ก็หันมารังแกชิงเฉินแทน
ตอนนี้ ชิงเฉินเงยหน้ามองกั๋วหูฉาน แล้วมองไปที่หลินเสี่ยวเสี่ยยและคนอื่นๆ
เขาพบว่าครั้งนี้หลินเสี่ยวเสี่ยวไม่ได้พูดอะไรเพื่อสวนกลับกั๋วหูฉาน แต่กลับยิ้มมองเขาอยู่
ชิงเฉินหลับตาลงเงียบๆ
กั๋วหูฉานเห็นแบบนั้น คิดว่าเด็กหนุ่มคนนี้ไม่กล้าสู้กับตน จึงหยิบถาดอาหารของชิงเฉินมาตรงหน้าตัวเองอย่างไม่สนใจ "พวกคุณก็เห็นนะ นี่เขายอมเองนะ"
แต่ในขณะนี้ ความคิดของชิงเฉินกลับย้อนไปถึงเหตุการณ์เมื่อวาน
ตอนที่กั๋วหูฉานชกหมัด
โลกหยุดนิ่ง
นักโทษถูกพายุโลหะยิงจนเงยหน้าไม่ขึ้น ชุดนักโทษบนหลังถูกกระสุนยางยิงเหมือนผิวน้ำในวันฝนตก กระเพื่อมไม่หยุด
ประตูโลหะผสมค่อยๆ ยกขึ้น เจ้าหน้าที่หุ่นยนต์เข้ามาอย่างรวดเร็ว เสียงปืน เสียงกระสุนยางกระทบ เสียงไฮดรอลิกดังระงมไปทั่ว
ตอนนั้นมีเพียงชิงเฉินที่มองทุกคนอย่างใจเย็น
ไม่ใช่ เขาไม่ได้มองหาช่วงเวลานี้
ชิงเฉินยืนอยู่กลางความทรงจำ ใช้มือปัดไปรอบๆ ภาพทั้งหมดก็ย้อนกลับเหมือนกำลังเล่นย้อนหลัง
กระสุนยางที่ยิงจากโดมลงมาพื้น กลับลอยกลับเข้าปากกระบอกปืน
นักโทษที่ล้มลงลุกขึ้นมาในท่าทางประหลาด
เวลาผ่านไปทีละวินาที ภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในอดีตย้อนกลับทีละเฟรมในความคิดของชิงเฉิน
จนกระทั่ง... ถึงช่วงที่กั๋วหูฉานเพิ่งเข้ามาในเรือนจำหมายเลข 18
ชิงเฉินค่อยๆ เดินในฝูงชน ฟังเสียงของทุกคน
คนในความทรงจำไม่พูด แต่รายละเอียดบนตัวพวกเขาจะบอกความลับ
ขณะที่กั๋วหูฉานกำลังจะกินเนื้อในจานของชิงเฉินทั้งหมด ชิงเฉินก็ลืมตาขึ้น
"หลู่กวางอี้"
"ครับ ผมอยู่นี่ เจ้านาย มีอะไรหรือครับ?" หลู่กวางอี้ไม่สนใจที่จะปิดบังตัวตนอีกแล้ว รีบตอบรับทันที
ชิงเฉินพูด "ผมจะชี้คนไม่กี่คน คุณดึงพวกเขาออกมา"
พูดจบ เขาหันไปเผชิญหน้ากับนักโทษแล้วเริ่มชี้ตัว ชี้ออกมาถึงแปดคนในคราวเดียว
เมื่อคนพวกนั้นถูกหลู่กวางอี้ดึงออกมาจากฝูงชน สีหน้าของกั๋วหูฉานก็เริ่มไม่ดี ไม่สนใจจะกินเนื้ออีกต่อไป
ชิงเฉินนั่งกลับที่เดิมแล้วพูดกับกั๋วหูฉาน "แปดคนนี้ เป็นคนของคุณใช่ไหม?"
"ไม่ใช่ทั้งหมด" กั๋วหูฉานหน้าบึ้งตอบ
"อืม" ชิงเฉินพยักหน้า "หลังจากคุณถูกคุมตัวเข้ามา สายตาของคุณกวาดมองห้าคนในนั้น พวกเขาทั้งห้าคนทำสัญญาณชี้นิ้วพร้อมกัน แม้ผมไม่รู้ว่าสัญญาณนั้นหมายถึงอะไร แต่ผมแน่ใจว่าพวกเขาทำให้คุณดู ส่วนอีกสามคนนั้น สบตากันทันทีและแลกเปลี่ยนสายตากัน"
สายตาของหลินเสี่ยวเสี่ยยและเย่หว่านที่มองชิงเฉินเปลี่ยนไป ในช่วงเวลานั้นแม้แต่พวกเขาก็ไม่มีสมาธิสังเกตปฏิกิริยาของทุกคน
เหมือนในช่วงเวลาอลหม่านดั่งพายุฝนกระหน่ำนั้น มีเพียงชิงเฉินที่เป็นผู้สังเกตการณ์ที่มีสติ
หลี่ซูถงยิ้มพูด "ในเรือนจำหมายเลข 18 มีคนหลากหลาย มีคนของกลุ่มอิทธิพลอื่นมาจับตาดูฉันก็เป็นเรื่องปกติ"
หลินเสี่ยวเสี่ยยถาม "เจ้านายครับ เราจะย้ายคนพวกนี้ไปเรือนจำอื่นไหม?"
"ไม่ต้อง" หลี่ซูถงส่ายหัว "ย้ายคนแปดคนไปโดยไม่มีเหตุผล ถ้าคนภายนอกรู้เข้าก็จะคาดเดากันไปต่างๆ นานา เย่ว่าน แยกคนทั้งแปดคนนี้ออกไป สอบสวนทีละคน ดูว่าอีกสามคนนั้นเป็นคนของใครส่งมา"
ในตอนนี้ ชิงเฉินนึกถึงท่าทางสนุกสนานของหลินเสี่ยวเสี่ยวที่ยืนดูเฉยๆ เมื่อครู่ จึงลุกขึ้
ในตอนนี้ ชิงเฉินนึกถึงท่าทางสนุกสนานของหลินเสี่ยวเสี่ยยที่ยืนดูเฉยๆ เมื่อครู่ จึงลุกขึ้นชี้คนอีกกว่ายี่สิบคน
แต่ครั้งนี้เขาไม่ได้พูดอะไร ทว่าหลินเสี่ยวเสี่ยวกลับรู้สึกปวดฟันขึ้นมาทันที เขาพูดเบาๆ กับหลี่ซูถงว่า "เจ้านายครับ ไอ้หนูนี่หาคนของเราออกมาหมดแล้ว..."
หลี่ซูถงมองชิงเฉินพลางชื่นชม "แม้ว่านายยังไม่ใช่ผู้มีพลังพิเศษ แต่ความสามารถในการจดจำและวิเคราะห์ของนายนั้นเหนือกว่าผู้มีพลังพิเศษหลายคนเลยทีเดียว"
กั๋วหูฉานเห็นชิงเฉินหาคนของอัศวินออกมาด้วย จึงเข้าใจว่าเด็กหนุ่มคนนี้ไม่ใช่คนของอัศวิน "น้องชายคนนี้ชื่ออะไรหรือ?"
ชิงเฉินมองเขาแวบหนึ่ง "ชิงเฉิน"
"ตระกูลชิง?" กั๋วหูฉานตกใจ "ทำไมอัศวินถึงมาเกี่ยวข้องกับตระกูลชิงล่ะ?"
"แค่แซ่ชิงก็ต้องเป็นคนของตระกูลชิงเหรอ ถึงเป็นคนของตระกูลชิง ก็ไม่จำเป็นต้องอยู่กับตระกูลชิงตลอดชีวิต" หลี่ซูถงยิ้มพูด "ในป่าเถื่อน เมื่อก่อนก็มีคนดังคนหนึ่งแซ่ชิงไม่ใช่หรือ"
สายตาของกั๋วหูฉานเปลี่ยนไปเล็กน้อย ทัศนคติของเขาเปลี่ยนไป 180 องศาทันที เห็นเขาค่อยๆ เลื่อนถาดอาหารกลับไปตรงหน้าชิงเฉิน แล้วพูดกับชิงเฉินอย่างกระตือรือร้น "น้องชายชิงเฉิน ไม่ทราบว่าน้องมีความประทับใจอย่างไรกับแบล็คสเปดบ้าง?"
"ไม่ค่อยดีนัก" ชิงเฉินตอบเย็นชา
เขายังไม่เข้าใจว่ากั๋วหูฉานคนนี้มีนิสัยแบบไหนกันแน่ ดูภายนอกสูงใหญ่ แต่กลับมีความคิดซับซ้อนและไร้หลักการ
อีกอย่าง อีกฝ่ายมาเพื่อแย่งชิงวัตถุต้องห้ามกับเขา เขาจึงไม่มีท่าทีดีๆ ให้แน่นอน
วันนี้อาศัยกำลังของหลี่ซูถง ตัดปีกที่อีกฝ่ายวางแผนไว้ล่วงหน้า ก็ถือว่าได้ผลบ้าง ขณะพูดคุยกัน ด้านข้างมีเสียงอึกทึกดังขึ้น
ชิงเฉินมองไปทางนั้น เห็นสมาชิกสามคนที่ไม่ใช่แบล็คสเปดที่เขาชี้ตัวเมื่อครู่ล้มลงกับพื้น ริมฝีปากและใบหน้าเป็นสีม่วงคล้ำ
นี่คืออาการขาดอากาศหายใจที่เห็นได้ชัด
เย่ว่านถอดเสื้อออกห่อมือ แล้วย่อตัวลงค่อยๆ งัดปากศพคนหนึ่ง เขาเงยหน้ามองหลี่ซูถง "เจ้านายครับ เป็นถุงพิษที่ซ่อนไว้ในฟันกราม เมื่อเปิดปากจะมีกลิ่นอัลมอนด์ขมเล็กน้อย เป็นไซยาไนด์ครับ"
กั๋วหูฉานพูด "สามคนนี้ไม่ใช่คนของแบล็คสเปดผม"
"ทหารพลีชีพ" หลี่ซูถงพูดด้วยสีหน้าสงบ "นี่ทำให้รู้สึกประหลาดใจทีเดียว"
ไม่มีใครรู้ว่าใครส่งพวกเขาเข้ามา และไม่รู้ว่าพวกเขาเข้ามาในเรือนจำหมายเลข 18 เพื่ออะไร
ชิงเฉินมองเงียบๆ สีหน้าไม่มีปฏิกิริยาใดๆ
มีเพียงกำปั้นที่กำแน่นเท่านั้นที่แสดงถึงความตื่นเต้น
เขาแบมือออกดู เห็นรอยแดงจากเล็บที่กดลงไปและเหงื่อ
ไม่ว่าจะในโลกปัจจุบันหรือโลกอีกมิติ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเผชิญหน้ากับความตายโดยตรง
การซ่อนยาพิษไว้ในฟัน เขาเคยเห็นแค่ในหนังเท่านั้น
วิธีการสุดโหดของทหารพลีชีพสามคนนี้ดึงชิงเฉินกลับสู่โลกแห่งความเป็นจริง ทำให้เขาตระหนักอีกครั้งว่า ที่นี่ยังคงเป็นโลกที่เต็มไปด้วยสัตว์ร้าย
