บทที่ 132 ความคิดเกี่ยวกับการเรียนขับรถ
บทที่ 132 ความคิดเกี่ยวกับการเรียนขับรถ
เฉินเฉิง บอกว่าซื้อของก็คือซื้อของ ไม่นานนักก็ออกมาข้างนอก และมาถึงหน้าพนักงานขายหญิงคนที่แจ้งจับเขา เขาซื้อขนมหวานสามชนิดต่อเนื่องกัน
พนักงานขายหญิงรู้สึกงงงวย จัดการชั่งและห่อของให้เฉินเฉิงอย่างลวกๆ สุดท้ายก็ยื่นให้เขา
จนกระทั่งเฉินเฉิงจ่ายเงินและออกไปจากร้าน คนในร้านก็ยังอึ้งอยู่
“คุนเกอ เขา...เขาทำอะไรน่ะ?” พนักงานขายหญิงรู้สึกงุนงง
จินเจี้ยนเซ่อ ก็ไม่เข้าใจว่าเพื่อนคนนี้ตั้งใจทำอะไรกันแน่
“อย่าไปยุ่งกับเขา!” จินเจี้ยนเซ่อพูดอย่างจริงจัง “ยังไงพวกเราก็อย่าไปยุ่งกับเขา เขาจะขายของอะไรก็ปล่อยเขาไป อย่าไปหาเรื่องเขาเลย เขาสามารถออกมาได้เร็วขนาดนี้ แสดงว่าไม่ใช่คนธรรมดา พวกเราไปยุ่งกับเขาไม่ได้ เข้าใจไหม?”
คนอื่นๆ พยักหน้ารับอย่างพร้อมเพรียง
จินเจี้ยนเซ่อหันไปมองพนักงานขายชายข้างๆ อย่างดุเดือด “คราวหน้าเรียนรู้ให้ฉลาดขึ้นหน่อย คนที่ถูกจับแล้วยังออกมาได้ มันไม่ง่ายหรอก นายคิดบ้างได้ไหม? ยังจะโทรแจ้งตำรวจอีก นายสมองมีปัญหาหรือไง เขาทำอะไรผิดหรือ?”
พนักงานขายชายเข้าใจในทันทีว่าทำไมเฉินเฉิงถึงมองเขาด้วยสายตาเหมือนสงสารคนปัญญาอ่อน เขารู้สึกอับอายมาก
หลังจากจินเจี้ยนเซ่อดุจนเสร็จ เขาก็ออกไป แต่ก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมเฉินเฉิงถึงต้องมาปรากฏตัวต่อหน้าเขาโดยเฉพาะ
เฉินเฉิงกลับถึงบ้านตอนประมาณบ่ายสอง
“ดูสิ เนี่ยนเนี่ยน !” เฉินเฉิงถือขนมหวานอยู่ในมือ
เนี่ยนเนี่ยนกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ พุ่งเข้าหาเฉินเฉิง “พ่อพ่อ เมื่อวานพ่อไปไหนมา หนูคิดถึงพ่อมาก!”
“พ่อก็คิดถึงหนูเหมือนกัน!” เฉินเฉิง จูบที่หน้าผากเธออย่างแรง
เสิ่นจือฮวา ออกมาจากข้างในและถอนหายใจด้วยความโล่งอก
“ทำไมคุณถึงยังซื้อขนมหวานให้เธออีกล่ะ ห้ามกินเยอะแล้วนะ!”
“ใช่ ต้องกินให้น้อยลง!” เฉินเฉิงพูดกับเนี่ยนเนี่ยน
เนี่ยนเนี่ยนที่แอบหยิบขนมหวานบางส่วนไปตอนที่พ่อจูบเธอ มองพวกเขาด้วยความตื่นเต้น กลัวว่าพวกเขาจะมาแย่งขนมหวานในมือของเธอ
เฉินเฉิงยิ้มอย่างขบขัน “เอาล่ะ ตอนนี้หนูกินได้ไม่กี่ชิ้น แต่ห้ามหยิบอีกแล้วนะ”
“พ่อ คุณพ่อดีที่สุดเลย!” เนี่ยนเนี่ยน ดีใจมาก กระซิบที่ข้างหูเฉินเฉิงเบาๆ
เฉินเฉิงยิ้ม
“มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?” จนกระทั่งเนี่ยนเนี่ยนไปเล่นของเล่นในห้อง เสิ่นจือฮวา จึงเดินเข้ามาถามอย่างแผ่วเบา
“จริงๆ แล้วก็ไม่มีอะไรหรอก แค่ความเข้าใจเกี่ยวกับการเปิดเศรษฐกิจเสรีที่ต่างกันในแต่ละพื้นที่” เฉินเฉิงพูดอย่างสบายๆ “คุณไม่ต้องกังวล เราทำธุรกิจอย่างถูกกฎหมาย ไปที่ไหนก็มีเหตุผล”
ถึงแม้ว่าเขาจะพูดแบบนั้น แต่เสิ่นจือฮวา ก็ยังรู้สึกกังวลอยู่ดี
“จริงสิ ผมจะไปดูที่ร้านสักหน่อยนะ”
“ได้ค่ะ!”
เฉินเฉิงไปที่ร้านอีกครั้ง
เมื่อเห็นเฉินเฉิงกลับมา หลี่ต้าเหอ และพวกเขาก็รู้สึกผ่อนคลาย
“เฉิงเกอ วันนี้คุณไปไหนมาน่ะ?” หวังกุ้ย เดินเข้ามาใกล้ๆ และกระซิบถาม “คุณไปดูหนังที่ไม่เหมาะสมหรือเปล่า?”
เฉินเฉิงหัวเราะ “อากุ้ย นายควรแต่งงานแล้วนะ มันสนุกกว่าดูหนังเยอะ”
หวังกุ้ยหัวเราะแห้งๆ
“เฉิงเกอ พูดจริงๆ เถอะ คุณไปทำอะไรมา?” หวังเจี้ยนกั๋ว ถามอย่างอยากรู้อยากเห็น
“ไม่มีอะไร!” เฉินเฉิงยิ้ม “แค่ไปหาที่ร้านขายของและทำความคุ้นเคยไว้”
“หะ?” หลิวชุ่ยเฟิง ตกใจ “พวกเขาจับคุณไป แล้วคุณไปหาพวกเขาทำไม?”
“ไม่ใช่เรื่องของการเอาคืนหรอกนะ จริงๆ แค่ไปทำความรู้จักไว้ เผื่อว่าจะได้เจอกันอีกครั้ง จะได้ช่วยเหลือกันได้” เฉินเฉิงหัวเราะเบาๆ เขามองไปรอบๆ แล้วถามว่า “คุนเกอ ไม่มาเหรอ?”
“ไม่มา!”
เฉินเฉิงคิดแล้วก็ใช่ เพราะเขาไม่ได้สั่งอะไรไว้
หลังจากคิดแล้ว เฉินเฉิงจึงพูดกับหวังเจี้ยนกั๋วว่า “เจี้ยนกั๋ว เมื่อไหร่เราจะไปสอบใบขับขี่กันดีล่ะ?”
คำพูดนี้ทำให้ทุกคนในร้านตกใจ
“เฉิงเกอ ผมฟังผิดหรือเปล่า?” หลี่ต้าเหอ ก็หยุดงานในมือและเดินเข้ามา “เรียน...เรียนขับรถเหรอ?”
“ใช่!” เฉินเฉิงพยักหน้า “พวกเราออกไปขนของต้องเรียกให้อาเฉวี่ย มาช่วย ไม่ค่อยคุ้มค่าเลย และในอนาคตเราต้องใช้รถยนต์อย่างแน่นอน เราต้องมีรถเองและต้องขับเป็นด้วย”
ทุกคนมองหน้ากัน
การขับรถเป็นเรื่องที่พวกเขาไม่กล้าคิดถึงเลย!
ไม่ต้องพูดถึงรถยนต์ ในยุคนั้นการมีจักรยานสักคันก็นับว่าดีมากแล้ว
การมีมอเตอร์ไซค์ก็ถือว่าดีเกินกว่าคนธรรมดาจะมีได้แล้ว
รถยนต์เหรอ?
นั่นไม่ใช่ของที่จัดให้เฉพาะคนที่ทำงานราชการหรอกเหรอ?
จริงๆ แล้วในยุคนี้ พึ่งเริ่มเปิดให้ซื้อรถยนต์ส่วนบุคคลได้ไม่นาน
แต่สำหรับคนธรรมดาอย่างหลี่ต้าเหอ และหวังเจี้ยนกั๋ว มันเป็นสิ่งที่พวกเขาไม่กล้าฝันถึงในชีวิตนี้
“อย่ามองผมแบบนั้นสิ!” เฉินเฉิงพูด “นี่คือแนวทางการพัฒนาของสังคม ในอนาคตรถยนต์จะเป็นสิ่งที่พบเห็นได้ทั่วไป เอาล่ะ ติดต่ออาเฉวี่ย ให้เขามา พวกเราจะได้คุยกัน”
“ผมไปเอง!” หวังเจี้ยนกั๋วรู้สึกตื่นเต้น
ก่อนหน้านี้เฉินเฉิงเคยบอกให้เขาฝึกขับรถแล้ว แต่เขาไม่กล้าหวังว่าจะได้ทำจริงๆ ไม่คิดว่าเฉินเฉิงจะพูดถึงเรื่องนี้อีกครั้งและให้เขาเรียนขับรถ
นี่เป็นทักษะอย่างหนึ่งเลยทีเดียว!
ไม่นาน อาเฉวี่ยก็มา
“ต้องออกไปขนของอีกแล้วเหรอ? วันนี้ไม่ได้หรอกนะ ฉันมีงานที่โรงงาน” อาเฉวี่ยบอกปัดทันทีเมื่อเข้ามา
“ไม่ได้ให้คุณมาขนของวันนี้!” เฉินเฉิงส่ายหัวและถามอย่างสงสัย “ผมถามหน่อยสิ อาเฉวี่ย คุณทำงานเป็นคนขับรถในโรงงาน ทำไมยังสามารถมาช่วยพวกเราส่งของได้บ่อยๆ แบบนี้ มันไม่กระทบงานหลักของคุณเหรอ?”
“กระทบอะไรล่ะ!” อาเฉวี่ยพูดอย่างไม่ใส่ใจ “โรงงานเรากำลังจะปิดแล้ว จะมีงานอะไรมากมายกันล่ะ ผมคิดว่าคงมีการเลิกจ้างพนักงานหลายคนเร็วๆ นี้ ผมน่ะ...ยังมีความสนิทสนมกับหัวหน้าที่โรงงานอยู่บ้าง เลยสามารถแอบออกมาช่วยพวกคุณได้ อีกอย่าง เงินเดือนจากโรงงานก็น้อยมาก ชีวิตผมลำบากมาก นี่ก็ต้องขอบคุณเฉินเฉิงที่ให้โอกาสทำเงินพิเศษกับพวกคุณเยอะเลย”
ที่แท้เป็นแบบนี้เอง!
“อาเฉวี่ย ผมอยากถามคุณ ตอนนี้ถ้าจะเรียนขับรถ ต้องทำยังไง?” เฉินเฉิงถาม
ที่จริงเฉินเฉิงเพิ่งคิดขึ้นมาได้ว่าช่วงปี 1980s นั้นแทบจะไม่มีโรงเรียนสอนขับรถเลย แล้วจะเรียนขับรถได้ยังไง?
“คุณอยากเรียนขับรถ?” อาเฉวี่ยตกใจ
“ใช่!” เฉินเฉิงพยักหน้า “ผมกับหวังเจี้ยนกั๋วก็อยากเรียนขับรถ”
“นี่คิดจะเลิกใช้บริการฉันแล้วเหรอ?” อาเฉวี่ยแสดงท่าทีไม่พอใจ
“อาเฉวี่ย คุณพูดอะไรน่ะ!” เฉินเฉิงพูด “คุณทำงานในโรงงาน เราออกไปตั้งร้านขายของตอนกลางคืนยังพอเรียกคุณมาช่วยได้ แต่ถ้าเราต้องขนของไปที่ไกลๆ คุณจะมาช่วยเราได้ไหม? มันไม่สมจริงเลย!”
อาเฉวี่ยคิดแล้วก็เห็นด้วย เขาไม่มีเหตุผลที่จะห้ามไม่ให้คนอื่นเรียนขับรถ
“ตอนนี้ถ้าอยากเรียนขับรถก็ต้องเรียนกับอาจารย์ขับรถ แล้วก็ขอให้พวกเขาช่วยแนะนำไปสอบใบขับขี่!” อาเฉวี่ยพูดด้วยรอยยิ้ม
“เรียนกับอาจารย์ขับรถ...นี่ไม่ใช่คุณอาเฉวี่ยเหรอ?” เฉินเฉิงตบเข่าตัวเอง “อาเฉวี่ย ผมกับหวังเจี้ยนกั๋วจะเรียนกับคุณแหละ”
“ฉันไม่ไหวหรอก!” อาเฉวี่ยส่ายหัว
“ทำไมถึงไม่ไหว?”
“เอ่อ...คือว่า...” อาเฉวี่ยเกาศีรษะ แล้วอธิบายเหตุผลออกมา
“ตอนนี้คนขับรถในโรงงานมีโควต้าในการรับคนเรียนขับรถ ในแต่ละปีฉันจะมีโควต้าให้คนเรียนขับรถได้สองคน”
“แล้วพวกเราสองคนไม่เหมาะเหรอ?”
“ผม...ผมขายโควต้าไปแล้ว!” อาเฉวี่ยพูดด้วยเสียงอ่อน
