บทที่ 115 ได้รับเครื่องใช้ไฟฟ้า ก่อนอื่น เป็นโทรศัพท์จากทางฝั่งมหานครเซี่ยงไฮ้ “อาจาง เรื่องที่คุณถามมา มันมีอยู่จริง ๆ!” เสียงปลายสายพูดพร้อมกับหัวเราะ “ตอนนี้ที่นี่ขายดีมากเลย หลายคนชอบซื้อกัน โดยเฉพาะพวกนักเรียน ได้ยินว่าซื้อแล้วก็ติดพวกนั้นในสมุดบันทึกที่มีพวกสติ๊กเกอร์เหล่านั้น” “จริงเหรอ?” จางเวิ่นฟังแล้วรู้สึกสนใจ “จริงแน่นอน!” ปลายสายตอบอย่างมั่นใจ “ตอนนี้ที่นี่มีคนขยายการผลิตแล้ว และได้ยินว่าช่วงเวลาสั้น ๆ ก็สามารถคืนทุนจากเครื่องจักรได้แล้ว” “ดีเลย ฉันเข้าใจแล้ว!” พอวางสายจากที่นี่เสร็จ ก็มีโทรศัพท์จากทางเกาะฮ่องกงเข้ามาอีก “เรื่องที่คุณพูดถึงนะ ผมรู้! ตอนนี้ที่นี่ขายดีมาก แต่ถ้าพูดถึงกำไรแล้วคงไม่เยอะเท่าไร” “ทำไมล่ะ?” “ค่าลิขสิทธิ์มันแพงเกินไป!” ปลายสายบ่น “นี่เป็นของที่ออกแบบมาสำหรับเด็ก ๆ เด็กจะมีเงินสักเท่าไรกัน ต้องจ่ายค่าลิขสิทธิ์สูงมาก ดังนั้น... กำไรก็เลยไม่ค่อยมี” “เข้าใจแล้ว!” หลังจากฟังทุกอย่าง จางเวิ่นนั่งครุ่นคิดอยู่ที่นั่นสักพัก คิดอยู่พักหนึ่ง เขาหยิบนามบัตรของเฉินเฉิงขึ้นมาแล้วโทรออก “สวัสดีค่ะ!” ปลายสายเป็นเสียงผู้หญิงที่ฟังดูไพเราะ “สวัสดีครับ ผมขอสายคุณเฉินเฉิง เจ้าของร้านเฉินหน่อยครับ!” “ขอโทษด้วยค่ะ เขาไปเมืองหลวงตอนนี้ยังไม่กลับมาเลยค่ะ คุณเป็นใครคะ? ถ้าคุณต้องการซื้อหรือขายของ ฉันจัดการให้ได้นะคะ!” “ไม่ต้องครับ!” จางเวิ่นปฏิเสธ “งั้นคุณจดเบอร์ผมไว้ แล้วถ้าคุณเฉินกลับมา คุณบอกเขาว่าผมโทรมา ขอให้เขาติดต่อกลับมาที่เบอร์นี้ บอกว่าผมชื่อจางเวิ่น” “ได้ค่ะ!” ...... ประมาณสามทุ่ม เฉินเฉิงพาหวังเจี้ยนกั๋วมาถึงจุดรับซื้อของเก่า เจ้าของร้านยืนรออยู่แล้ว เขาดูกระวนกระวายใจมาก ยิ่งค่ำยิ่งกังวล กลัวว่าเฉินเฉิงจะไม่มา พอเห็นเฉินเฉิง เจ้าของร้านก็โล่งใจขึ้น “เจ้าของร้าน!” เฉินเฉิงโบกมือทักทายเจ้าของร้าน “คุณเฉิน คุณมาแล้ว!” เจ้าของร้านพยายามแสร้งทำเป็นสงบ เฉินเฉิงหัวเราะในใจ รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ “ของทั้งหมดขนขึ้นรถแล้วใช่ไหม?” “ขนขึ้นแล้ว!” เจ้าของร้านพยักหน้าและชี้ไปที่รถใหญ่สองคันข้าง ๆ “ดูสิ ขนขึ้นรถเรียบร้อยแล้ว รถผมก็จ้างให้คุณแล้ว ค่ารถไปกลับ 300 หยวน ค่ารถนี้คุณว่า...” “ไม่มีปัญหา!” เฉินเฉิงพยักหน้า ระยะทางราว 100 กิโลเมตร ราคาก็เหมาะสม “อยากตรวจดูของเก่าพวกนี้ไหม?” เจ้าของร้านถามพลางถูมือด้วยความตื่นเต้น “ไม่ต้องตรวจหรอก ฉันเชื่อใจคุณ!” เฉินเฉิงหัวเราะและเข้าไปในร้าน “เจ้าของร้าน เรามาแลกเบอร์โทรกันเถอะ แล้วผมจะจ่ายเงินส่วนที่เหลือให้” “ดีเลย!” เจ้าของร้านดีใจมากรีบเดินไปหา “นี่นามบัตรของผม!” เฉินเฉิงหยิบนามบัตรของตัวเองส่งให้เจ้าของร้าน “อ้อ เจ้าของร้าน ให้ผมเบอร์โทรของคุณด้วยนะ ถ้าคุณมีของแบบนี้อีกในอนาคต เรายังต้องการอยู่” “ได้เลย!” เจ้าของร้านที่ไม่ค่อยได้เจอลูกค้าที่ซื้อจำนวนมากแบบนี้ รีบเขียนเบอร์โทรให้ทันที หลิวอี้ซง! “เบอร์นี้ไม่ใช่ของผมหรอก เป็นเบอร์ของร้านขายของชำข้าง ๆ โรงรับซื้อของเก่า คุณโทรไปบอกเขาว่าหาคุณหลิวอี้ซง เขาจะติดต่อผมให้เอง” “โอเค!” ทุกอย่างเรียบร้อย เหลือแค่จ่ายเงิน “16,888 หยวน ผมให้คุณไปแล้ว 3,000 หยวน ดังนั้นเงินที่เหลือคือ 13,888 หยวน!” เฉินเฉิงพูดพร้อมกับหยิบเงินออกมา เจ้าของร้านก็พอจะเห็นเงินมาบ้าง แต่เมื่อเห็นเงินจำนวนมากขนาดนี้ก็ถึงกับอึ้งไปเล็กน้อย ไม่น่าเชื่อเลยว่า หนุ่มคนนี้จะเป็นคนรวยซะด้วย! ยุคนี้กล้าถือเงินมากกว่าหมื่นหยวนเดินไปทั่ว คงไม่ใช่คนธรรมดาแน่นอน! เงินถึงมือสินค้า หลิวอี้ซงมองดูเงินในมือ แล้วก็รู้สึกโล่งใจขึ้นมา “เจ้าของร้านหลิว เราร่วมงานกันได้ดีนะ!” เฉินเฉิงพูดยิ้มๆ “ดีครับ ดีมาก!” หลิวอี้ซงยิ้มตาหยี “คุณเฉิน คุณยังต้องการสินค้าพวกนี้ในอนาคตใช่ไหม?” “ต้องการ!” เฉินเฉิงพยักหน้าอย่างจริงจัง “แน่นอนว่าต้องการ! ต้องการจำนวนมากเลยด้วย!” “ดี!” หลิวอี้ซงยิ่งยิ้มกว้างขึ้น “ถ้าผมมีของพวกนี้อีก ผมจะเก็บไว้ให้คุณเลย” “โอเค!” ไม่นาน รถบรรทุกสองคันก็ออกเดินทางภายใต้ความมืด เฉินเฉิงกับหวังเจี้ยนกั๋วต่างก็นั่งรถคนละคัน มุ่งหน้าไปที่หรงเฉิง ระยะทางร้อยกิโลเมตร หากเป็นศตวรรษที่ 21 อาจจะไม่ถึงสองชั่วโมง แต่ตอนนี้คือทศวรรษ 1980 ถนนยังไม่ค่อยดีนัก ดังนั้นเดินทางถึงสามชั่วโมง กว่าจะถึงเที่ยงคืน รถบรรทุกสองคันแยกกันไปตามทาง หนึ่งคันให้หลี่ต้าหอไปที่ร้านซ่อม อีกคันกลับไปที่บ้านของเฉินเฉิง เสิ่นจือฮวา ตอนนี้หลับอยู่แล้ว แต่เมื่อได้ยินเสียงรถ เธอก็รีบลุกขึ้นมา พอเห็นรถบรรทุกคันใหญ่จอดอยู่ และเห็นเฉินเฉิงลงมาจากรถ เธอก็ยืนงงอยู่ “จือฮวา!” เฉินเฉิงยิ้มและยื่นของขวัญในมือให้ “นี่ ฉันซื้อของขวัญให้เธอกับเนี่ยนเนี่ยนจากในเมือง ดูสิ ของสำหรับเธอและของสำหรับเนี่ยนเนี่ยนมีทั้งขนมและเสื้อผ้า” เสิ่นจือฮวา รับไปดู พบว่าเป็นเสื้อผ้าและกระโปรง นี่มันดูทันสมัยกว่าพวกที่ขายในหรงเฉิงมาก และเฉินเฉิงก็เลือกอย่างดี ของที่ซื้อเหมาะกับเธอมาก ดวงตาของเธอเป็นประกาย เมื่อดูของขวัญที่ซื้อให้เนี่ยนเนี่ยน นอกจากขนมแล้วยังมีเป้ สมุดเครื่องเขียน และเสื้อผ้าชุดเล็กอีกด้วย น่ารักมาก! ในดวงตาของเสิ่นจือฮวา มีแต่ความอ่อนโยน เธอเอาของกลับเข้าไปในห้องอย่างเบามือ คิดจะออกมาช่วย แต่เฉินเฉิงโบกมือบอก “เธอไม่ต้องหรอก ฉันกับคนขับจะขนของเอง เธอแค่ยืนดูอยู่เฉย ๆ อย่าให้เหงื่อออกล่ะ” “ฉันจะช่วย!” เสิ่นจือฮวา ยืนกรานที่จะช่วย เฉินเฉิงยิ้ม แล้วก็ยอมให้เธอมาช่วย ใช้เวลามากกว่าหนึ่งชั่วโมง กว่าจะขนของเสร็จหมด ข้างนอกเต็มไปด้วยเครื่องใช้ไฟฟ้า เฉินเฉิงขี่สามล้อพร้อมกับคนขับไปที่ร้านซ่อม ตอนนี้ของบนรถอีกคันก็ลงเสร็จแล้ว หลี่ต้าเหอ กับคนขับนั่งพักอยู่หน้าร้านซ่อม “มา!” เฉินเฉิงเดินไปข้างหน้าแล้วให้เงินพวกเขาคนละ 300 หยวน “พวกนายสองคน ขอบคุณที่มาช่วยนะ!” ทั้งสองเห็นเงิน 300 หยวนก็ถึงกับตาลุกวาว “เจ้าของร้าน งั้นพวกเรากลับก่อนนะ!” คนขับคนหนึ่งรับเงินไปด้วยความดีใจ “พรุ่งนี้เรายังต้องทำงานอีก เดี๋ยวพลาดไม่ได้!” “ได้!” เฉินเฉิงโบกมือ สองคนขับรีบกลับทันที “พวกเขายังต้องทำงานพรุ่งนี้อีกเหรอ?” หลี่ต้าหอถามด้วยความสงสัย “น่าจะออกมารับจ็อบพิเศษน่ะ!” เฉินเฉิงพูดอย่างใจเย็น “น่าจะเป็นคนขับรถจากโรงงาน ใครจะมีรถบรรทุกคันใหญ่แบบนี้” เฉินเฉิงถ้าจำไม่ผิด ตอนนี้เพิ่งจะเริ่มอนุญาตให้ใช้รถยนต์ส่วนตัว ตอนนี้รถที่วิ่งบนถนน ไม่ว่าจะเป็นรถยนต์หรือรถบรรทุกใหญ่ ส่วนใหญ่เป็นของรัฐ ใช่แล้ว เกือบทั้งหมด! “จริงด้วย!” หวังเจี้ยนกั๋ว ก็พอเข้าใจ แล้วหัวเราะออกมา “ฉันลืมไปเลย!” “เอาล่ะ กลับบ้านไปพักผ่อนกันเถอะ พรุ่งนี้เราค่อยมาคุยกันอีกที!” เฉินเฉิงมองไปที่ของเหล่านี้ ใบหน้าของเขามีแต่รอยยิ้ม
บทที่ 115 ได้รับเครื่องใช้ไฟฟ้า ก่อนอื่น เป็นโทรศัพท์จากทางฝั่งมหานครเซี่ยงไฮ้ “อาจาง เรื่องที่คุณถามมา มันมีอยู่จริง ๆ!” เสียงปลายสายพูดพร้อมกับหัวเราะ “ตอนนี้ที่นี่ขายดีมากเลย หลายคนชอบซื้อกัน โดยเฉพาะพวกนักเรียน ได้ยินว่าซื้อแล้วก็ติดพวกนั้นในสมุดบันทึกที่มีพวกสติ๊กเกอร์เหล่านั้น” “จริงเหรอ?” จา...
