ตอนที่ 10 : ผู้ชม

.

อึก-

.

เฉินถานอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย

.

“นี่... เป็นไปได้ยังไง?” เขาพูดเสียงแหบแห้ง “เขาไม่มีหัวใจ แถมหัวของเขาก็ถูกฟันแล้วเขาขยับได้ยังไง”

“ชุดนั่นมาจากไหน? เราไม่ได้ใส่ให้เขาไม่ใช่เหรอ?!”

" ฉันไม่รู้!" หลี่ซิ่วชุนเต็มไปด้วยความกลัว พูดตะกุกตะกักว่า "ตอนเขาคลานออกมาจากห้องใต้ดินก็สวมชุดนี้แล้ว...มันเป็นชุดเดียวกันกับตอนที่เราฝังเขาเมื่อคืน...เขาเป็นผี เขาเป็นผีจริงๆ เป็นผีที่มาทวงชีวิตคืน!"

"ผายลม! ในโลกนี้ไม่มีผี"

ฉากตรงหน้ามันแปลกเกินไป เฉินถานตกใจจนเข่าอ่อน แต่ท้ายที่สุดเขารวบรวมความกล้าหยิบมีดบนโต๊ะเผชิญหน้ากับเฉินหลิง!

เขาเคยฆ่าเฉินหลิงไปสองครั้งแล้ว ดังนั้นเขาจึงสามารถฆ่าอีกเป็นครั้งที่สามได้!

ไม่ว่าอะไรที่สิงอยู่ในร่างเฉินหลิง มันดูน่ากลัวก็จริง แต่ไม่ได้น่ากลัวเท่ากับภัยพิบัติที่หลายคนพูดถึง ทำให้เฉินถานมีความกล้ามากขึ้น

มีดคมตัดผ่านอากาศ เมื่อมันกำลังจะแตะเฉินหลิง จู่ๆ มันก็หยุดชะงักกลางอากาศ

เฉินถานตกตะลึง เขาพยายามสุดกำลังเพื่อดึงมีด แต่เขาไม่สามารถขยับได้ ราวกับว่ามีมือใหญ่ที่มองไม่เห็นคว้าใบมีดตรึงมันไว้ในอากาศ

.

“ฮิฮิ”

.

เสียงหัวเราะแปลกๆ ดังมาจากด้านหลังเฉินหลิง

.

ครู่ต่อมา มีดในมือของเฉินถานก็หายไปจากอากาศและถูกแทนที่ด้วยกระดาษสีแดงแผ่นเล็กๆ

ดวงตาเฉินหลิงดูเหม่อลอย เขาเคี้ยวขวานและมีดทำครัวเข้าไป จากนั้นก็ค่อยๆ  กลืนมันลงไป ในเวลาเดียวกันสายตาเขามองตรงไปที่เฉินถาน เขาเดินไปข้างหน้าอย่างช้าๆ และพูดประโยคเดิมซ้ำอีกครั้งด้วยเสียงแหบแห้ง

.

"พ่อ ผมหิว..."

.

คำง่ายๆ สามคำนี้ ทำให้หนังศีรษะของเฉินถานลุกชัน!

เขาไม่สงสัยเลย หากนาทีถัดมาเฉินหลิงจะจับหัวของเขายัดเข้าปากแล้วเคี้ยวมันจนแหลกละเอียด...

กระดูกของเขาไม่ได้แข็งไปกว่าขวานหรือมีดทำครัวนั่น!

“วิ่ง!! ไปหาผู้คุมกฎ!!”

.

เฉินถานหันหลังกลับ แล้ววิ่งไปที่ประตู!

.

เฉินถานรู้ดีว่าสถานการณ์ตรงหน้า พวกเขาไม่สามารถรับมือได้อีกต่อไป... ทางเดียวที่จะอยู่รอดได้ในตอนนี้ คือการขอความช่วยเหลือจากผู้คุมกฎ ซึ่งมีพลังและความสามารถแก้ไขปัญหาเรื่องภัยพิบัติ !

ส่วนเรื่องที่พวกผู้คุมกฎจะตัดสินโทษพวกเขาในข้อหาฆาตกรรมโดยเจตนาและขโมยอวัยวะหรือไม่นั้น มันเป็นเรื่องในอนาคต

ท้ายที่สุดการติดคุกย่อมดีกว่าตาย

หลี่ซิ่วชุนที่กำลังนั่งยองๆ อยู่ข้างๆ ตัวสั่น กลับมามีสติอีกครั้งเพราะเสียงตะโกน เธอรีบวิ่งไปที่ประตู จนสะดุดล้มกลิ้งบนพื้นจากนั้นก็รีบคลานไปที่ประตูอีกครั้ง

ในขณะที่ความสนใจของเฉินหลิงตกอยู่ที่เฉินถาน เธอก็มาถึงประตูและเอื้อมมือจับประตูได้สำเร็จ...

.

แต่มันช้าไป

.

หลี่ซิ่วชุนก้มหน้าลงด้วยความสับสน เธอพบว่าที่จับประตูหายไปแล้ว... ไม่ ไม่ใช่แค่ที่จับประตูเท่านั้น ประตูทั้งบานกลายเป็นภาพเหมือนบนกระดาษสีแดง จากภาพสามมิติกลายเป็นสองมิติ

.

เธอไม่สามารถเปิดประตูที่วาดบนกระดาษได้

.

"ฮิฮิฮิฮิ..."

.

เสียงหัวเราะดังก้องจากทุกสารทิศ ราวกับว่าห้องเต็มไปด้วยร่างที่มองไม่เห็นนับไม่ถ้วน... พวกเขาจ้องมองไปคนทั้งสอง ดวงตาสีแดงสดเต็มไปด้วยการหยอกล้อ

กระดาษสีแดงปลิวว่อน หลี่ซิ่วชุนเห็นใบหน้าแปลกๆ โผล่ออกมา เธอจ้องมองมันด้วยความงุนงง

ก่อนจะกรีดร้อง ก้าวถอยหลังหนี ภายในดวงตามีเพียงความหวาดกลัวสุดขั้วหัวใจ

สุดท้ายเธอก็ตกใจจนเป็นลมล้มลงกับพื้น...

.

.

[ค่าความคาดหวังของผู้ชม -1]

.

[ค่าความคาดหวังปัจจุบัน: 16%]

.

ในเวลาเดียวกัน เฉินถานรู้สึกว่าเท้าของเขาว่างเปล่า ต่อมาเขาล้มลง บนพื้นอย่างแรง เขาหันกลับมาด้วยความตกใจ และพบว่าพื้นทั้งหมดกลายเป็นสีแดงฉาน

เขาจ้องมองไปที่เฉินหลิงในชุดแดง กำลังเดินมาหาเขาด้วยสายตาว่างเปล่า  ดูเหมือนว่าเฉินถานนึกถึงอะไรบางอย่างได้ จึงตะโกนออกไปด้วยความหวาดกลัว

"จริงสิ... สิ่งที่ผู้คุมกฎพูดกับพวกเราเป็นเรื่องจริง!"

"แกคือภัยพิบัติ "

"เป็นภัยพิบัติที่แย่งชิงร่างของอาหลิง!"

เมื่อได้ยินดังนั้น เฉินหลิงในชุดแดงก็หยุดชะงัก

มุมปากสีแดงเข้มของเขายกขึ้นเล็กน้อย และวางนิ้วซีดไว้บนริมฝีปาก เพื่อแสดงท่าทาง 'เงียบ'

.

"ชู่"

.

ขณะที่กระดาษสีแดง โปรยลงมาอย่างไม่มีที่สิ้นสุดกำลังจะท่วมตัวเฉินถาน  เสียงกระจกแตกก็ดังขึ้นติดต่อกันสองครั้ง มันมาจากด้านนอก!

“พบร่องรอยภัยพิบัติที่บ้านเลขที่ 128 ถนนหานซวง!! การประเมินความเสียหายอยู่ที่ระดับสี่! ขอกำลังเสริมด่วน!!”

ร่างสองร่างในเครื่องแบบสีดำแดง บุกเข้าจากทางหน้าต่างบ้าน แล้วพูดอย่างรวดเร็ว

“ทราบแล้ว! หน่วยสนับสนุนจะรีบไป พยายามรั้งอีกฝ่ายไว้!” เสียงจริงจังดังมาจากเครื่องรับส่งวิทยุที่เอวของผู้คุมกฎคนหนึ่ง

ผู้คุมกฎคนนั้นยิ้มอย่างขมขื่น "เราจะรั้งภัยพิบัติระดับสี่ได้ยังไง"

เมื่อพบว่าผู้คุมกฎทั้งสองคนปรากฏตัวกะทันหัน ผู้ชมซึ่งอยู่ในความว่างเปล่าพลันถอนหายใจเบา ๆ ราวกับว่าพวกเขาค้นพบของเล่นที่น่าสนใจ

เฉินหลิงในชุดสีแดงสะบัดมือตนเองอย่างไม่ตั้งใจ แล้วเฉินถานก็ล้มลงกับพื้นหมดสติไป เฉินถานเลือดไหลออกมาจากทวารทั้งเจ็ด เลือดค่อยๆ ไหลไปตามพื้นจนเปื้อนใต้ฝ่าเท้าของเฉินหลิง...

"รักษาระยะห่างไว้! สิ่งสำคัญคือช่วยชีวิตคน !"

ผู้คุมกฎรีบถอยออกไป จากนั้นดึงปืนออกจากเอว แล้วเหนี่ยวไกปืนทีละนัด!

.

ปัง ปัง ปัง -

.

กระสุนทองเหลืองวิ่งผ่านความว่างเปล่า ก่อนที่มันจะไปถึงเฉินหลิงที่สวมชุดแดง ลูกกระสุนมันก็กลายเป็นกระดาษสีแดงชิ้นเล็กๆ กระจายไปในอากาศ

เฉินหลิงในชุดสีแดงยกมือของตนเองขึ้นช้าๆ  กระดาษจำนวนนับไม่ถ้วนโผล่ออกมาจากเสื้อคลุมงิ้วแขนกว้าง มัดผู้คุมกฎทั้งสองไว้ราวกับงู

แผ่นกระดาษที่พันคนทั้งสองบิดเบี้ยวเป็นเกลียว จากนั้นก็หล่นลงกับพื้นอย่างรุนแรง

.

.

[ค่าความคาดหวังของผู้ชม -1]

.

[ค่าความคาดหวังปัจจุบัน: 15%]

.

ร่างของเฉินหลิงในชุดสีแดงค่อยๆ ขยายออก เครื่องแต่งกายถูกฉีกขาด ราวกับว่ามีใบหน้ามนุษย์กำลังแหวกออกมาจากใต้ผิวหนัง เสียงกระซิบวุ่นวาย ทั้งเล็กทั้งแหลมดังก้อง

ในเวลาเพียงไม่กี่วินาที เขากลายเป็นสัตว์ประหลาดที่มีหนวดกระดาษสีแดงปลิวว่อน นัยน์ตาสีแดงคู่หนึ่งเปิดขึ้น

เวลานี้ ไม่สามารถมองเห็นเค้าเดิมของเฉินหลิงได้อีกต่อไป...

กระดาษสีแดงแทรกผ่านประตู ลอยไปที่ถนนร้างผู้คน หมอกฝนขาวขุ่นคืบคลานมาอย่างช้า ๆ

กระดาษนั่นมันสุ่มเลือกทิศทาง กลายเป็นภาพติดตาสีแดงเข้มบินออกไป!

เกือบจะในเวลาเดียวกัน ร่างในชุดดำทะลุเมฆดำมืด ตามมาติดๆ ด้วยความเร็วสูงสุด

“เป้าหมายถูกค้นพบแล้ว” หานเหมิงกล่าวอย่างใจเย็น

“...มันเป็นระดับ 'ทำลายล้าง' ใช่มั้ย?” เสียงที่เป็นกังวลดังมาจากอุปกรณ์สื่อสาร

“ดูจากออร่ามากที่สุดแค่ระดับห้า ดูเหมือนว่าภัยพิบัติจะเกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ ต้องเป็นตัวที่ทำตัวชี้วัดความเข้มข้นของพลังงานพังแน่”

“ระดับห้าก็ค่อนข้างอันตราย พี่เหมิงระวังด้วย!”

หานเหมิงไม่พูดอะไร เขาตามติดภาพติดตาสีแดงไปยังสถานที่ทุรกันดารในพื้นที่เขตสาม ทันใดนั้นคนทั้งหมดก็ร่วงลงราวกับลูกกระสุนปืนใหญ่!

.

บูม——! -

.

อุกกาบาตสีดำพุ่งชนคลื่นอากาศที่มองไม่เห็นในเขตทุรกันดาร!

ทรายกระจัดกระจายไปทุกทิศทาง เงาสีแดงถูกบังคับให้หยุด หนวดกระดาษสีแดงปลิวว่อนตามสายลม

ในเวลาเดียวกันทุกสายตาต่างหยุด แล้วมองไปยังบริเวณที่เต็มไปด้วยฝุ่น

ชายคนหนึ่งก้มศีรษะลงจุดบุหรี่ เขาเดินออกมาอย่างช้าๆ เส้นสีเงินสี่เส้นบนชายเสื้อกันลมสีดำสว่างขึ้นเล็กน้อย

บริเวณโดยรอบมีสายลมซึ่งไม่อาจมองเห็น ห่อหุ้มสัตว์ประหลาดกระดาษสีแดงไว้

“ฉันเป็นหัวหน้าผู้คุมกฎในเขตสามของเมืองออโรร่า หานเหมิง”

ในมือข้างหนึ่งเขาคีบบุหรี่ไว้ อีกข้างหยิบปืนพกสีเข้มออกมาจากเอว ปลายกระบอกชี้ที่สัตว์ประหลาดกระดาษสีแดง!

กรวดทรายในสนามสั่นเล็กน้อย เพราะเจตนาฆ่าอันรุนแรง

ริมฝีปากเขาขยับเล็กน้อย ทุกคำที่พูดเป็นจังหวะมีมนต์ขลังด้วยเหตุผลบางอย่าง

.

"ฉันคือผู้รักษาความยุติธรรมของอารยธรรมมนุษย์..."

.

"พิพากษา"

.

.