(พิเศษ) บทที่ 168 บทสรุปสุดท้ายของการแข่งขัน
(TL: หากบทไหนมีการแข่งฟุตบอลจะเปิดเป็นตอนฟรีแบบนี้ ถ้าไม่อินเหมือนผมก็อ่านข้ามๆได้ ไม่นานก็จบช่วงนี้แล้ว หลังจากนี้ไปความสัมพันธ์ของพระเอกจะเริ่มเข้าสู่ความวุ่นวาย)
เนื่องจากไม่ใช่เกมการแข่งขันมืออาชีพ ตราบใดที่เกมจบลงด้วยผลเสมอ ผู้ชนะจะถูกตัดสินด้วยการยิงจุดโทษ
ด้วยทักษะการเซฟของสวี่ชิวเหวินและความสามารถในการยิงของหยางไป่ซาน หากเป็นการยิงลูกโทษ คงเป็นเรื่องยากที่จะคาดเดาผลลัพธ์
ตอนนี้ ตราบใดที่ทีมเทคโนโลยีสารสนเทศสามารถอดทนได้จนจบการแข่งขัน ชัยชนะก็จะอยู่ข้างพวกเขา!
เมื่อทุกคนกำลังคิดว่าทีมเทคโนโลยีสารสนเทศจะเล่นเพื่อผลเสมอ สวี่ชิวเหวินก็ตัดสินใจอย่างกล้าหาญ
เขาไม่เคยตั้งใจที่จะลากเกมเข้าสู่การดวลจุดโทษ
แม้เขาจะรู้ว่าทีมของตนเสียเปรียบมากเมื่อเทียบกับทีมวิทยาการคอมพิวเตอร์ แต่การตัดสินใจของเขาในการเปลี่ยนมาเป็นผู้รักษาประตูทำให้พวกเขายังคงอยู่จนจบเกม
สวี่ชิวเหวินกำลังรอโอกาสนี้อยู่ เขาไม่ได้บอกแผนของตัวเองกับใครเลยเพื่อหลีกเลี่ยงความผิดพลาด หากทีมเทคโนโลยีสารสนเทศไม่ทุ่มเททุกอย่างลงไป คงเป็นเรื่องยากที่จะผลักดันทีมวิทยาการคอมพิวเตอร์ให้ทำแบบเดียวกัน และแผนของเขาอาจกลายเป็นเรื่องตลกแทน
เขาปกป้องประตูของฝ่ายเทคโนโลยีสารสนเทศไว้เพียงลำพัง การทำงานหนักย่อมให้ผลตอบแทนที่ดี และตอนนี้โอกาสที่สวี่ชิวเหวินรอคอยก็มาถึงแล้ว
เนื่องจากเกมกำลังจะจบลง แม้การโจมตีของทีมวิทยาการคอมพิวเตอร์จะล้มเหลว แต่พวกเขาก็ไม่ได้รีบล่าถอยเพื่อกลับไปป้องกันอย่างแต่ก่อน
สวี่ชิวเหวินยืนขึ้นและตะโกน “เหล่าหยาง รับบอล!”
หยางไป่ซานซึ่งเป็นตะคริวที่ขาไปสองครั้งเนื่องจากความเหนื่อยล้าพร้อมที่จะพักหายใจ แต่เมื่อได้ยินสวี่ชิวเหวินเรียกชื่อเขาและลูกบอลที่ลอยเข้ามา เขาก็ตกตะลึง
สวี่ชิวเหวินต้องการให้เขาเลี้ยงเข้าไปยิงอีกครั้ง?
หากเป็นครึ่งแรกที่ยังมีพละกำลังเต็มเปี่ยมคงไม่ใช่เรื่องยาก แต่ตอนนี้เขาเหนื่อยมากจนแทบไม่อาจขยับได้
หลังจากที่สวี่ชิวเหวินจ่ายบอลออกไป เขาก็วิ่งไปทางฝั่งของทีมวิทยาการคอมพิวเตอร์ทันที
ในเวลานี้ ผู้เล่นหลักของทีมวิทยาการคอมพิวเตอร์ยังค้นพบว่าสวี่ชิวเหวินละทิ้งการป้องกัน และเขาก็เดาอะไรบางอย่างได้ทันที
หลิ่วเหลียงตะโกนอย่างกังวล “สกัดเร็ว! สกัดมันเร็ว! อย่าปล่อยให้มันยิง!”
ทีมวิทยาการคอมพิวเตอร์ตอบสนองอย่างรวดเร็ว กองหน้าไล่ตามสวี่ชิวเหวิน กองกลางถอยกลับ และกองหลังก็เตรียมพร้อมที่จะปิดกั้น
หยางไป่ซานเองก็สังเกตเห็นการกระทำของสวี่ชิวเหวินและตกตะลึงไปชั่วขณะ แต่ก็เข้าใจแผนของสวี่ชิวเหวินได้อย่างรวดเร็ว
ทุกคนบนอัฒจันทร์ต่างตกตะลึงกับฉากนี้
ผู้รักษาประตูที่เฝ้าตาข่ายตลอดครึ่งหลังตอนนี้กำลังวิ่งเข้าหาประตูของคู่ต่อสู้ในจังหวะสุดท้ายของเกม มันเหลือเชื่อมาก!
ทุกคนกลั้นหายใจและจ้องมองไปที่สนามด้วยกลัวว่าจะพลาดบางสิ่ง
สวี่ชิวเหวินวิ่งเร็วมาก เขามาถึงแดนกลางในเวลาไม่นาน และหยางไป่ซานก็ใช้กำลังเฮือกสุดท้ายจ่ายบอลมาให้เขา
สวี่ชิวเหวินรับบอลในแดนกลาง กองกลางสองคนจากทีมวิทยาการคอมพิวเตอร์รีบวิ่งเข้ามาหา แต่เขาก็ไม่สนใจและเลี้ยงบอลผ่านไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งคู่ต่อสู้ไว้เบื้องหลัง
ตอนนี้เหลือกองหลังเพียงสี่คนเท่านั้นที่ยังอยู่ตรงหน้าเขา เซ็นเตอร์แบ็คสองคนที่อยู่ตรงกลางเป็นพวกแรกที่ก้าวออกมาข้างหน้า
สวี่ชิวเหวินเพิ่งสลัดกองกลางสองคนออกไป ตอนนี้ต้องเผชิญหน้ากับเซ็นเตอร์แบ็คที่ขัดขวางเส้นทาง เมื่อรู้ว่าเวลากำลังจะหมดลง เขาจึงพุ่งตรงไปข้างหน้าแม้จะมีโอกาสล้มเหลวก็ตาม
กองหลังคนหนึ่งพยายามจะสกัดบอล ในขณะที่อีกคนเข้าปะทะกับสวี่ชิวเหวิน
สวี่ชิวเหวินตอบสนองอย่างรวดเร็ว กระดกบอลข้ามหัวของพวกเขาและใช้พละกำลังเพื่อสลัดหนี กองหลังของคู่ต่อสู้พยายามคว้าเสื้อของเขาไว้ แต่เขาหลบได้อย่างว่องไว
ตอนนี้เหลือฟูลแบ็คเพียงสองคน เข้ามาจากซ้ายและขวา แทบจะปิดกั้นเส้นทางของเขา
แต่มันยังมีช่องว่างด้านเวลา สวี่ชิวเหวินฉวยโอกาสนี้ โยกหลอกแบ็คซ้ายแล้วยกบอลข้ามเท้าแบ็คขวา ก่อนจะทะลวงผ่านตรงกลางได้สำเร็จ
เขาใช้กำลังทั้งหมดพุ่งเข้าหาประตูโดยไม่กล้าหยุดพัก
ห้าเมตรจากปากประตู สวี่ชิวเหวินยิงด้วยแรงทั้งหมด!
ในสมัยมัธยมต้น สวี่ชิวเหวินเคยเป็นดาวเด่นของทีมฟุตบอลและเป็นที่นิยมในโรงเรียน ตอนนี้ เขาได้พบกับความรู้สึกคุ้นเคยนั้นอีกครั้งอย่างคลุมเครือ
ภายในสนามฟุตบอลของมหาวิทยาลัยเจียวทง ท่ามกลางสายตาของผู้คนนับพัน ลูกบอลสีขาวทะยานข้ามหัวผู้รักษาประตูทีมวิทยาคอมพิวเตอร์และเข้าไปนอนอยู่ก้นตาข่าย!
ปี๊ดด!
วินาทีต่อมา เสียงนกหวีดการทำประตูและจบการแข่งขันก็ดังขึ้น
หลังจากการสู้รบอันดุเดือดเก้าสิบนาที สวี่ชิวเหวินวิ่งออกจากปากประตูของตัวเองในนาทีสุดท้าย เลี้ยงหลบเอาชนะผู้เล่นหกคน และในที่สุดก็ยิงประตูชัย!
ทุกคนล้วนไม่เคยคิดถึงผลลัพธ์นี้ ตลอดช่วงครึ่งหลังเกมถูกครอบครองโดยทีมวิทยาการคอมพิวเตอร์ ไม่มีใครคาดเดาว่าในช่วงสุดท้ายทีมเทคโนโลยีสารสนเทศจะเป็นฝ่ายยิงประตู!
1:0
ทีมเทคโนโลยีสารสนเทศเอาชนะทีมวิทยาการคอมพิวเตอร์อันแข็งแกร่ง และกลายเป็นแชมป์การแข่งขันฟุตบอลมหาวิทยาลัยเจียวทงประจำปี 2005!
บนอัฒจันทร์ เสียงปรบมือและเสียงเชียร์ดังสนั่น นักศึกษาฝั่งเทคโนโลยีสารสนเทศต่างตื่นเต้นและตะโกนเชียร์อย่างบ้าคลั่ง ไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้เป็นเวลานาน
สี่สาวจาก 601 ก็อยู่ในหมู่ผู้ชม
ดวงตาของซูหยานหยานเปล่งประกายด้วยความหลงใหล ไป๋เยว่เอ๋อร์เปิดปากแต่ไม่สามารถพูดอะไรได้เป็นเวลานาน ดวงตาของถังเว่ยเว่ยเต็มไปด้วยน้ำตาแห่งความยินดี และแม้แต่เสิ่นหมินเหยาเองก็รู้สึกว่าหัวใจของเธอเต้นแรง ใบหน้านั้นแดงก่ำด้วยความตื่นเต้นหรืออะไรไม่อาจทราบได้
ที่ด้านบนสุดของอัฒจันทร์ เซียวโหยวหรานกอดอันซือซือ กระโดดขึ้นลงและตะโกนอย่างตื่นเต้น “ชนะแล้ว! เราชนะแล้ว! เสี่ยวสวี่ของฉันชนะ!”
เมื่อเห็นปฏิกิริยาสงบของอันซือซือ เซียวโหยวหรานก็อดไม่ได้ที่จะถาม “ซือซือ เธอไม่มีความสุขเหรอ?”
‘เสี่ยวสวี่ของฉัน?’
อันซือซือยิ้มและเลิกคิดถึงเรื่องไร้สาระ “แน่นอน ฉันมีความสุข”
รอยยิ้มของเซียวโหยวหรานสดใสยิ่งกว่าดอกไม้ “เสี่ยวสวี่เล่นฟุตบอลเก่งที่สุดมาตั้งแต่เด็ก ฉันรู้ว่าเขาจะชนะ! เขาไม่เคยทำให้ฉันผิดหวัง!” ขณะที่พูด ดวงตาของเซียวโหยวหรานก็เปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยความตื่นเต้น
ซ่งซือหยูมองดูผู้เล่นของทีมเทคโนโลยีสารสนเทศที่ส่งเสียงเชียร์และเฉลิมฉลองในสนาม โดยเฉพาะหวังจวิ้นไฉ จากนั้นก็ถอนหายใจเบาๆ
ภายในสนาม
หลังจากวิ่งมาเป็นเวลานานและทำประตูชัยได้สำเร็จ สวี่ชิวเหวินก็นอนหมดแรงอยู่บนพื้นหญ้า หน้าอกของเขาพองขึ้นลงเหมือนผิวกลอง แต่ข้างในกลับเต็มไปด้วยความตื่นเต้น
สวี่ชิวเหวินชอบเล่นฟุตบอลมาตั้งแต่เด็ก และอยากเป็นฮีโร่ในสนามมาโดยตลอด
แต่เมื่อโตขึ้น เขาก็ตระหนักได้ว่าแม้ตนจะค่อนข้างเก่ง แต่ก็อยู่ในหมู่คนธรรมดาเท่านั้น เมื่อเทียบกับผู้ที่ได้รับการฝึกฝนอย่างจริงจังตั้งแต่อายุยังน้อย เขาถือว่าด้อยกว่ามาก ไม่ต้องพูดถึงอัจฉริยะในยุโรป
ในชีวิตก่อนหน้านี้ สวี่ชิวเหวินไม่ได้สัมผัสฟุตบอลเลยตั้งแต่จบการศึกษาจากโรงเรียนมัธยมปลาย
ใครจะคิดว่ากว่าหนึ่งทศวรรษให้หลัง สวี่ชิวเหวินจะมีโอกาสได้แสดงฝีมือในการแข่งขันฟุตบอลของมหาวิทยาลัย และยังเป็นการเลี้ยงผ่านหกคนก่อนจะทำประตูชัยในรอบชิงชนะเลิศ!
สวี่ชิวเหวินมีความคิดเดียวในเวลานี้...... การได้โชว์เทพต่อหน้าผู้คนมากมาย ไม่ว่าจะเหนื่อยแค่ไหนก็คุ้มค่า!
ผู้เล่นอีกสิบคนของทีมเทคโนโลยีสารสนเทศรวมทั้งตัวสำรองสี่คนที่ถูกเปลี่ยนตัวออกต่างตกตะลึงอยู่พักหนึ่ง
ถูกกดดันมาทั้งเกม แต่ตอนนี้กลับชนะแล้ว พวกเขาทั้งหมดรู้สึกเหมือนอยู่ในความฝัน
เมื่อพวกเขาตั้งสติได้ ทุกคนก็รีบวิ่งเข้ามาหาสวี่ชิวเหวิน ยกเขาและโยนขึ้นไปในอากาศ ส่งเสียงเชียร์และเฉลิมฉลอง ปลดปล่อยอารมณ์ที่กักเก็บไว้ทั้งหมดออกมา
ตรงกันข้ามกับฝั่งของสวี่ชิวเหวิน ผู้เล่นทีมวิทยาการคอมพิวเตอร์ต่างตกตะลึงจนโง่งมไปแล้ว
สวี่ชิวเหวิน ผู้รักษาประตู เลี้ยงเดี่ยวออกมายิงในนาทีสุดท้ายของเกม!
แม้จะได้เห็นมันทั้งหมดด้วยตาตัวเอง แต่พวกเขาก็ยังไม่อยากจะเชื่อ
/////