บทที่ 99 สืบข่าว

บทที่ 99 สืบข่าว

เสียงด่าทอและวิจารณ์ที่ไม่ขาดสายทำให้ถังเหมยกับเสิ่นสงถึงกับมึนงงไปหมด

เฉินเฉิงที่เดิมทีก็มองสองคนนี้ไม่เข้าตาอยู่แล้ว พอได้ยินคนอื่นวิจารณ์แทนตัวเอง เขาก็ไม่ได้ขัดขวาง สีหน้ายังเป็นแบบเดิม

"นี่...นี่...นี่มันตลาดนัดของเธอจริงๆ เหรอ?" ถังเหมยพูดจาติดๆ ขัดๆ ชี้ไปที่เฉินเฉิงแล้วพูดว่า "เธอจะหยิ่งอะไรนักหนา จะหาเงินได้ซักกี่บาทกัน ฉันบอกเธอเลย อย่ามาหยิ่งแถวนี้เลย คนต่ำต้อยได้ดีแล้วลืมตัว!"

แม่ลูกคู่นั้นไม่กล้าอยู่ที่นี่ต่อ รีบขึ้นรถเสิ่นสงแล้วออกไปทันที

เฉินเฉิงไม่ได้พูดอะไร กลับไปขายของต่ออย่างสงบ

หลังจากแม่ลูกออกจากที่นั่น พอยิ่งคิดก็ยิ่งโกรธ สุดท้ายก็กลับมาถึงบ้าน

"เกิดอะไรขึ้น?" พอเห็นภรรยาหน้าบูดเสิ่นเกาก็เดินเข้ามาถาม "เธอไม่ได้ไปดูเนี่ยนเนี่ยนเหรอ? เกิดอะไรขึ้น?"

"ดูอะไรกัน! มีอะไรให้น่าดู!" ถังเหมยพูดขึ้นมาอย่างหัวเสีย

เสิ่นเกาสะดุ้งไปนิด

"หึ!" ถังเหมยจึงเล่าเรื่องทั้งหมดในวันนี้ออกมา

เสิ่นเกาโมโหจนชี้นิ้วไปที่เธอ "เธอ...ใครให้เธอทำอะไรตามอำเภอใจแบบนี้? เธอ...เธอทำให้ฉันโมโหตายเลย!"

"ฉันทำผิดอะไร!" ถังเหมยเถียงกลับ "เสิ่นเกา เธอคิดว่าการเป็นหัวหน้าฝ่ายการผลิตมันน่าภูมิใจมากนักเหรอ? เธอลองดูลูกสาวลูกเขยเธอสิ จนตอนนี้ยังไม่ได้บ้านเลย ถ้าเขามีบ้าน ฉันจะต้องทำเรื่องแบบนี้มั้ย? แล้วก็นะ เสิ่นสงจนตอนนี้ยังไม่ได้แต่งงาน แถมยังไม่มีบ้าน เธอจะให้ฉันทำยังไงล่ะ?"

เสิ่นเกานิ่งเงียบไปทันที

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง เขาจึงพูดอีกครั้งว่า "เรื่องพวกนี้เกี่ยวอะไรกับเสิ่นจือฮวา ? ทำไมต้องลากเสิ่นจือฮวา เข้ามาเกี่ยวด้วย"

"จะไม่เกี่ยวได้ยังไงล่ะ? ก็แค่ให้เธอหย่าแล้วแต่งงานกับคนอื่นมันก็แก้ปัญหาได้แล้ว ทำไมจะไม่เกี่ยว?"

"พ่อ แม่ พวกคุณอย่าทะเลาะกันเลย..." เสิ่นสงที่อยู่ข้างๆ เอ่ยขึ้นทันที "เอ่อ พวกคุณคิดว่าเฉินเฉิงหาเงินได้จริงๆ มั้ย?"

"หาเงินบ้าอะไร!" ถังเหมยหัวเราะเยาะ "เธอไปฟังเขาพูดเพ้อเจ้อมา..."

"แม่ ผู้หญิงที่เก็บเงินคนนั้นบอกว่าเขาเก็บเงินได้สี่สิบกว่าหยวนต่อคืนเลยนะ!" เสิ่นสงพูดขึ้น "สี่สิบกว่าหยวน! คืนหนึ่งได้สี่สิบกว่าหยวน! ถ้าเป็นเดือนก็เป็นพันกว่าหยวนแล้ว!"

ถังเหมยชะงักไป แล้วเพิ่งคิดได้

"เขาเช่าตลาดนัดไม่ต้องใช้เงินเหรอ?" เสิ่นเกาขมวดคิ้ว "อย่ามาพูดเพ้อเจ้อไปหน่อยเลย"

แต่สายตาของถังเหมยกลับกลอกไปมา คิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า "ใช่แล้ว ดูจากท่าทางของเสิ่นจือฮวา เหมือนเฉินเฉิงจะหาเงินได้จริงๆ เธอว่าเขาจะหาเงินได้เท่าไหร่กันในคืนหนึ่ง?"

"หรือว่าไปถามพี่สาวฉัน?" เสิ่นสงถามด้วยความดีใจ

"พวกเราไปไม่ได้!" คราวนี้ถังเหมยกลับสงบลงบ้างแล้ว "พึ่งทะเลาะกับเธอมา เธอต้องไม่ยอมต้อนรับพวกเราแน่ ใช่แล้ว ให้พี่สาวเธอไปสิ เธอกับเสิ่นจือฮวา สนิทกัน ให้เธอไปถามดูพรุ่งนี้"

"ตกลง!" เสิ่นสงพยักหน้า ตาเป็นประกาย

ทางด้านนั้น เฉินเฉิงขายของหมดแล้วแต่ตลาดนัดยังไม่เลิก เขาจึงกลับบ้านก่อน

หวังกุ้ยพวกเขายังอยู่ที่นั่นต่อจนถึงห้าทุ่มถึงได้เก็บของ

"วันนี้เกิดอะไรขึ้น?" พอกลับมาถึงบ้าน เฉินเฉิงเอาเงินกับสมุดบัญชีวางไว้บนโต๊ะ แล้วถามเสิ่นจือฮวา

เสิ่นจือฮวา พึ่งกล่อมเนี่ยนเนี่ยนจนหลับ พอได้ยินก็ชะงักไป "อะไรนะ...เกิดอะไรขึ้นเหรอ?"

"แม่เธอกับน้องชายเธอมาที่ตลาดนัดของเรา บอกให้ฉันหย่ากับเธอ"

"พวกเขาไปหาคุณที่ตลาดนัดเหรอ!" เสิ่นจือฮวา ร้องออกมาด้วยความตกใจ

เนี่ยนเนี่ยนขยับตัว

เสิ่นจือฮวา รีบกดเสียงต่ำลง "พวกเขา...พวกเขาไปทำอะไรที่นั่น?"

"เกิดอะไรขึ้น?"

เสิ่นจือฮวา หน้าเศร้าแล้วเล่าเรื่องที่ถังเหมยพูดให้เขาฟัง

เฉินเฉิงรู้สึกโกรธขึ้นมา

"ที่รัก คุณอย่าไปฟังพวกเขาพูดเลย ฉันจะไม่หย่ากับคุณแน่นอน!" เสิ่นจือฮวา จับมือเฉินเฉิงแน่นเหมือนกลัวว่าเขาจะไม่สบายใจ "ฉัน...ฉันตัดสินใจเลือกคุณแล้วในชาตินี้"

เฉินเฉิงมองเสิ่นจือฮวา ที่จริงจังแล้วพยักหน้า "ไม่ต้องห่วงนะ พวกเราอย่าไปใส่ใจพวกเขาเลย"

เสิ่นจือฮวา ถึงได้ยิ้มออกมา

วันรุ่งขึ้น เฉินเฉิงตั้งใจพาเสิ่นจือฮวา กับเนี่ยนเนี่ยนมาที่ร้านซ่อมเฉิน

พวกเขารออยู่ที่นั่นตั้งนานแล้ว

"พี่เฉิง นี่เป็นค่าเช่าที่เมื่อวาน แม่ฉันให้ฉันเอามาให้พี่" หลิวชุ่ยเฟิงส่งเงินสี่สิบกว่าหยวนให้

เฉินเฉิงส่งให้เสิ่นจือฮวา  "ใช่แล้ว รางวัลของพวกเธอทั้งสามคน มารับไปด้วย"

ทั้งสามยิ้มแล้วเดินมารับรางวัล

หลังจากรับเงินแล้ว เฉินเฉิงก็พูดอีกว่า "มานี่ นี่เป็นเงินค่ารับซื้อสินค้า พวกเธอเอาไปซื้อสินค้าเลยนะ"

"ได้เลย!" ทั้งสามรีบวิ่งไปอย่างดีใจ

เฉินเฉิงกำลังจะไปซ่อมของอยู่แล้ว แต่ไม่คิดว่าเสิ่นจือหงจะเดินมาจากทางนั้น

"จือฮวา!"

"พี่!" พอเห็นเสิ่นจือหง เสิ่นจือฮวา ก็ดีใจมาก รีบเข้าไปกอดพี่สาว

เสิ่นจือหงยิ้ม "ฉันได้ยินว่าเมื่อวานแม่กับเสิ่นสงมาหาเธอ เหมือนจะมีปัญหากับเธออยู่ ฉันเลยมาดูเธอวันนี้ เนี่ยนเนี่ยน มานี่สิ เรียกอาหญิงเร็ว!"

เนี่ยนเนี่ยนเดินมาข้างหน้าแล้วเรียก "อาหญิง" ด้วยเสียงเล็กๆ อย่างน่ารัก

เสิ่นจือหงดีใจมาก เอาลูกอมสองเม็ดส่งให้เนี่ยนเนี่ยน "มานี่ อาหญิงให้ขนมนะ"

เนี่ยนเนี่ยนตาเป็นประกาย

เฉินเฉิงพอได้ยินเสียงก็รีบเดินออกมา "พี่หงมาแล้วเหรอ"

เสิ่นจือหงพยักหน้า

"เฉินเฉิง คุณยุ่งกับงานเถอะ ฉันจะพาพี่ไปเอง" เสิ่นจือฮวา พูด "ตอนเที่ยงกลับมากินข้าวนะ"

"ได้เลย!"

เสิ่นจือฮวา จับมือเสิ่นจือหง อีกมือยังจูงเนี่ยนเนี่ยน ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

พวกเธอไปซื้อของที่ตลาดก่อน โดยเฉพาะซื้อไก่มาตัวหนึ่ง แล้วยังซื้อเนื้ออีกหน่อย

"จือฮวา ไม่ต้องซื้อเยอะหรอก..." เสิ่นจือหงรีบส่ายหัว

"ไม่เป็นไร!" เสิ่นจือฮวา พูดพลางยิ้ม "พี่มาหาฉันทั้งที ฉันต้องดูแลพี่ดีๆ สิ"

เสิ่นจือหงไม่พูดอะไรอีก

พอกลับถึงบ้าน เธอให้เนี่ยนเนี่ยนเล่นอยู่ในห้อง แล้วก็ไปทำอาหาร

ไม่นาน เสิ่นจือหงก็เข้ามาช่วย

"จือฮวา  ฉันรู้เรื่องแม่กับเสิ่นสงเมื่อวานหมดแล้ว เธออย่าไปใส่ใจเลย ที่จริงพวกเราแค่อยากรู้ว่าเธออยู่ดีไหม ชิงเหอก็เคยพูดกับพวกเราหลายครั้งว่าเฉินเฉิง ไม่ได้เรื่องอะไรสักอย่าง แถมยังทำร้ายเธอด้วย..."

เสิ่นจือฮวา ชะงักไป

ใช่แล้ว ชีวิตแบบนั้นยังเหมือนเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อไม่นานมานี้

"พี่ มันผ่านไปแล้ว!" เสิ่นจือฮวา พูดเบาๆ "เฉินเฉิงตอนนี้พี่ก็เห็นแล้ว"

เสิ่นจือหงพยักหน้า "เธอมีความสุขก็ดีแล้ว แต่ที่จริงเมื่อวานแม่มาหาก็เพราะอยากให้เธอไปทำงานในโรงงานของรัฐ พ่อยังไงก็เป็นหัวหน้าฝ่ายการผลิต ถ้าเธออยากทำก็ยังพอจะฝากเข้าไปได้ เธอกับเฉินเฉิงคงอยู่แบบนี้ตลอดไปไม่ได้หรอก..."

"พี่ พวกพี่คิดมากไปแล้ว!" เสิ่นจือฮวา ส่ายหัว "ฉัน...พวกเราอยู่แบบนี้ก็ดีแล้ว ตอนนี้เฉินเฉิงทำธุรกิจก็ไปได้สวย"

"ฉันได้ยินว่าเขาเช่าตลาดนัดใช่ไหม?" เสิ่นจือหงถาม

"ใช่! พรุ่งนี้ก็จะเริ่มวันแรกแล้ว ผลตอบรับก็ถือว่าใช้ได้"

"หาเงินได้ไหม?"

"ได้อยู่ค่ะ!" เสิ่นจือฮวา หยิบเงินออกมาดู "เมื่อคืนได้เงินมาสี่สิบสามหยวนเลยนะ!"

"งั้นจะหาเงินได้เท่าไหร่เหรอ?" เสิ่นจือหงไม่ลืมภารกิจของตัวเอง

"ค่าเช่าตลาดนัดทั้งเดือนก็แค่พันหยวน ถ้าเราหาได้คืนละสี่สิบกว่าหยวน เดือนหนึ่งก็พันสองร้อยกว่าหยวน หักค่าตลาดไปสองร้อยกว่าๆ เหลือกำไรประมาณสองร้อยกว่าหยวน อ้อ ยังมีค่าบริหารตลาดอีกเดือนละสามสิบหยวน เหลือกำไรสองร้อยกว่าหยวน"

สองร้อยกว่า!

เสิ่นจือหงอ้าปากค้าง