บทที่ 91 ลงมือก็ต้องจัดการให้ถึงที่สุด
บทที่ 91 ลงมือก็ต้องจัดการให้ถึงที่สุด
จริง ๆ แล้วในเวลานี้ ทุกคนได้ทำบันทึกเสร็จเรียบร้อยแล้ว
“ใช่แล้ว จ้าวจื้อเหว่ย เรื่องนั้น...จะทำยังไงกับจางเหลยล่ะ?” เฉินเฉิงกังวลกับเรื่องนี้ที่สุด
“จะทำยังไงน่ะเหรอ?” จ้าวจื้อเหว่ยโกรธมาก “จนถึงตอนนี้ เจ้านั่นยังคงกัดไม่ปล่อย บอกว่าไม่ใช่เขาที่แทงคน มันยังมีหน้าพูดแบบนี้อีกเหรอ ทั้ง ๆ ที่มีพยานเยอะแยะที่เห็น ยังกล้าพูดแบบนี้อีก!”
หลังจากด่าเสร็จ จ้าวจื้อเหว่ยค่อย ๆ พูดว่า “ตอนนี้เป็นช่วงที่กำลังปราบปรามอย่างเข้มงวด ก็เพื่อต้องการสร้างสภาพแวดล้อมที่ดีขึ้นในการทำธุรกิจ เขาน่ะพอดีไปชนปากกระบอกปืนเข้าให้ แม้ว่าจะไม่ได้ทำให้คุณบาดเจ็บหนัก แต่ก็นับว่าเลือดออกแล้วนะ อืม ถ้าคุณไม่อยากประนีประนอม เขาก็กลายเป็นตัวอย่างได้แล้ว”
ในใจเฉินเฉิงรู้สึกตื่นเต้น
ถูกต้อง ลักษณะเหมือนกับที่ตนเองคาดการณ์ไว้
“จะถูกตัดสินยังไง?”
“ติดคุกไม่กี่ปีแน่!” จ้าวจื้อเหว่ยพูดอย่างจริงจัง “นี่มันเป็นการทำร้ายร่างกายโดยเจตนานะ!”
ในใจเฉินเฉิงหัวเราะเยาะ
“ใช่แล้ว ฉันไปพบเขาได้ไหม?” เฉินเฉิงมองจ้าวจื้อเหว่ยแล้วพูด
“ได้สิ!” จ้าวจื้อเหว่ยพยักหน้า
“คุณยังจะไปพบเขาทำไม? ถ้าเขาลงมือทำร้ายคุณอีกล่ะ...”
“ไม่มีทาง เขาใส่กุญแจมืออยู่!” จ้าวจื้อเหว่ยพูด “ผมจะพาคุณไป”
ไม่นาน เฉินเฉิงก็มาพบหน้าจางเหลย
เวลานี้ ในห้องมืดนี้มีเพียงพวกเขาสองคน
“ผมไม่ได้แทงคุณ ผมไม่ได้แทงคุณ!” จางเหลยมองเฉินเฉิงอย่างตื่นตระหนก “เฉินเกอ ผมไม่ได้แทงคุณจริง ๆ ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ผมไม่ได้แทงคุณจริง ๆ...”
เฉินเฉิงนั่งอยู่นิ่ง ๆ ที่นั่น มองเขาอย่างเฉยเมย จู่ ๆ ก็หัวเราะออกมา
การหัวเราะของเขานั้น น่าขนลุกเป็นพิเศษ
จางเหลยหยุดนิ่งทันที มองเฉินเฉิงอย่างตกตะลึง
เหมือนกับว่าเข้าใจอะไรบางอย่าง!
“ฉันเข้าใจแล้ว คุณเล่นตลกกับฉัน คุณแทงตัวเอง คุณแทงตัวเอง! มีดนั่นก็เป็นของคุณ!” จางเหลยทนไม่ไหวอีกต่อไป ลุกขึ้นยืนทันที “ไอ้สัตว์นรก แกกล้าหลอกลวงฉัน แกกล้าหลอกลวงฉัน ฉันจะฆ่าแก ฉันจะฆ่าแก ไอ้ลูกหมา ไอ้ตัวชั่ว แกตายแน่!”
จางเหลยบ้าคลั่ง เตรียมเข้ามาหาเฉินเฉิง
แต่ตำรวจด้านนอกเข้าไปจับจางเหลยกดไว้ที่พื้นอย่างรวดเร็ว
“เขากลั่นแกล้งผม! เขาแทงตัวเอง! ไม่ใช่ผมแทงเขา! เขากลั่นแกล้งผม!” จางเหลยหน้าขึ้นสี หายใจแรง พยายามอธิบาย
“ยังจะบอกว่าถูกใส่ร้ายอีก!” จ้าวจื้อเหว่ยตะโกนด่าอย่างรุนแรง “ตอนนี้แกยังคิดจะฆ่าเขาอีกนะ พวกเราฟังชัดเจนดีแล้ว จะอธิบายอะไรอีก จะอธิบายไปทำไม แกตายแน่! พาไป!”
“ไม่ใช่ผม จริง ๆ ไม่ใช่ผม ผมถูกใส่ร้าย!” จางเหลยแทบจะร้องไห้
แต่ไม่มีใครสนใจเขา
“จ้าวจื้อเหว่ย พอแล้ว ผมขอตัวกลับก่อนนะ” เฉินเฉิงพูดกับจ้าวจื้อเหว่ย “วันนี้ขอบคุณพวกคุณหลายคนมาก วันหลังผมจะเลี้ยงข้าวพวกคุณนะ”
“ไม่ต้องสุภาพขนาดนั้น!” จ้าวจื้อเหว่ยส่ายหัว “เรื่องที่คุณช่วยพวกเราครั้งก่อน ยังไม่ได้ขอบคุณคุณเลย อย่าเกรงใจนักเลย คุณเพิ่งบาดเจ็บ กลับไปก่อนเถอะ ถ้ามีอะไร เราจะติดต่อไป”
“โอเค!”
ทุกคนออกมาจากในห้อง ต่างก็รู้สึกเบลอ ๆ
“เฉินเกอ ไม่เป็นไรใช่ไหม?” หลิวชุ่ยเฟิ่งพวกเขาถามอย่างเร่งรีบ
“ไม่เป็นไร!” เฉินเฉิงยิ้มแล้วพูด “แค่ถลอกนิดหน่อย ไม่ได้เจ็บหนัก ไม่เป็นไรหรอก”
“โหดเกินไป!” หวังกุ้ยตกใจไม่หาย “แค่ทำธุรกิจ ทำไมต้องใช้มีดกันด้วย อันตรายเกินไป!”
คนอื่น ๆ ก็พยักหน้าเห็นด้วย
เสิ่นจือฮวา จับมือเฉินเฉิงแน่นกว่าเดิม
“ไม่เป็นไรแล้ว!” เฉินเฉิงพูด “ดึกขนาดนี้แล้ว วันนี้พวกเราพักผ่อนให้ดี พรุ่งนี้ไปทำงานกัน”
“โอเค!” ทุกคนพยักหน้า
“เฉินเกอ เขา...เขาจะเป็นยังไงบ้าง?” หลิวชุ่ยเฟิ่งลังเลก่อนจะถาม
“ถ้าผมเดาไม่ผิด คงจะโดนลงโทษหนักสุด!” เฉินเฉิงพูดอย่างใจเย็น “คงจะติดคุกไม่น้อยกว่าหลายปี”
ทุกคนดีใจ
พวกเขากลัวว่าอีกไม่กี่วันจางเหลยจะถูกปล่อยออกมา แล้วมาสร้างปัญหาให้พวกเขาอีก
ทุกคนล้วนแต่เป็นคนที่ตั้งใจทำมาหากิน ไม่มีเวลามาเล่นกับเขา!
“ไม่ต้องห่วง!” จริง ๆ แล้วเฉินเฉิงก็กลัวเรื่องแบบนั้นเกิดขึ้น จึงต้องใช้วิธีที่รุนแรงแบบนี้ “อีกไม่กี่ปีต่อจากนี้ จางเหลยก็ไม่มีค่าอะไรเลย ตอนนั้น เขาคงตามพวกเราไม่ทันแล้ว!”
ทุกคนหัวเราะ จากนั้นก็แยกย้ายกันไปด้วยความสบายใจ
“ไปเถอะ!” เฉินเฉิงไปหาเจ้ามอเตอร์ไซค์พ่วงข้างของตัวเอง แล้วพูดกับเสิ่นจือฮวา
เสิ่นจือฮวา อุ้มเนี่ยนเนี่ยนขึ้นรถ รู้สึกเป็นห่วงเล็กน้อย “ขับไหวไหม? ถ้าไม่ไหว พวกเราเดินกลับก็ได้ ไม่ไกลเท่าไหร่...”
“ขับได้ ไม่มีปัญหา!” เฉินเฉิงพูดด้วยรอยยิ้ม “ไปเถอะ!”
เฉินเฉิงสตาร์ทมอเตอร์ไซค์พ่วงข้าง พาภรรยาและลูกกลับบ้าน
เพิ่งถึงบ้าน เสิ่นจือฮวา ก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป โผเข้าหาอ้อมอกของเฉินเฉิงทันที ถึงแม้เนี่ยนเนี่ยนจะมองอยู่ เธอก็ร้องไห้เบา ๆ ออกมา
“เธอร้องไห้ทำไมล่ะ ฉันไม่เป็นอะไรแล้วนี่?” เฉินเฉิงลูบผมเธอเบา ๆ แล้วพูดเสียงต่ำ
“เธอทำฉันกลัวแทบแย่!” เสิ่นจือฮวา กอดเขาแน่น “เธอรู้ไหมว่าตอนที่ฉันได้ยินข่าวนี้ ฉันแทบจะล้มลงแล้ว? ที่รัก ฉันไม่ได้ขอให้เธอรวยล้นฟ้า ขอแค่เธอปลอดภัยก็พอแล้ว”
เฉินเฉิงรู้สึกซาบซึ้งในใจ
จริง ๆ แล้ว ผู้หญิงส่วนใหญ่ตลอดชีวิต คิดแค่ขอให้คนในครอบครัวปลอดภัย
ความร่ำรวย มาไกลกว่าความปลอดภัยมาก!
“นั่งดี ๆ!” เฉินเฉิงปิดประตูแล้วพูดเบา ๆ
เสิ่นจือฮวา เช็ดน้ำตา แล้วนั่งลงข้าง ๆ
“นี่!” เฉินเฉิงหยิบขนมหมูหยองให้เนี่ยนเนี่ยน
เจ้าตัวเล็กเห็นขนม รีบหลบเข้าห้องไปกินทันที
“จริง ๆ แล้วแผลนั่น ฉันแทงตัวเอง!” เฉินเฉิง พูดอย่างจริงจัง
เสิ่นจือฮวา ตกใจ “เธอ...เธอแทงตัวเองเหรอ! งั้นที่จางเหลยพูดก็เป็นเรื่องจริงสิ! เธอทำแบบนี้ทำไมกัน!”
“เพราะฉันต้องการจัดการเขาให้ถึงที่สุด!” เฉินเฉิงพูดอย่างใจเย็น
เสิ่นจือฮวา เบิกตากว้างอย่างไม่อยากเชื่อ
“ฉันเรียกจ้าวจื้อเหว่ยให้มา ต่อให้จับพวกเราตอนทะเลาะกันก็ตาม เขาก็เห็นแก่หน้าฉัน อย่างมากก็แค่ขังจางเหลยไม่กี่วัน หลังจากนั้นเขาออกมา เขาก็ยังจะมาสร้างปัญหาให้พวกเราอีก พวกเราทำธุรกิจสุจริต แต่เขาเป็นคนเหลวไหล พวกเรากับเขาไม่เหมือนกัน เขามีเวลามาเล่นงานเรา แต่พวกเราไม่มีเวลามาเล่นกับเขา เธอเข้าใจไหม?”
“ดังนั้นพอลงมือก็ต้องลงให้หนัก เอาให้เขาเข้าคุกไปเลย?” เสิ่นจือฮวา เหมือนจะเข้าใจบางอย่าง
“ถูกต้อง!” เฉินเฉิงถอนหายใจเฮือกใหญ่ “ดังนั้นฉันพกมีดสั้นไปด้วย ฉันกระโจนเข้าไปหาเขา ฉันสามารถควบคุมแรงและตำแหน่งได้ ยังไงก็แค่ให้มีเลือดออกนิดหน่อย เขาก็จบแล้ว ไม่ว่าเขาจะมีปากมากแค่ไหน ก็พูดไม่ออกอยู่ดี เพราะทุกคนเห็นแล้วว่าเป็นเขาที่แทงฉัน”
“เธอ...” เสิ่นจือฮวา หัวเราะทั้งน้ำตา “เธอทำฉันตกใจแทบตาย เธอรู้ไหม!”
“รู้ ๆ!” เฉินเฉิงพยักหน้า “รู้แล้ว ต่อไปจะไม่เกิดเรื่องแบบนี้อีก”
เสิ่นจือฮวา พยักหน้าอย่างจริงจัง “เธออยากกินอะไร?”
“ไปกินข้างนอกกัน!” เฉินเฉิงพูด “วันนี้ทุกคนในบ้านคงตกใจกันหมดแล้ว ฉันจะเลี้ยงข้าวพวกเรากินอะไรรองท้องก่อนนอน ไปกันเถอะ”
“ตกลง!
