บทที่ 637 มุ่งหน้าสู่หอว่านเซียง
บทที่ 637 มุ่งหน้าสู่หอว่านเซียง ท่ามกลางทะเลเมฆาอันล่องลอย เสินอี้นั่งขัดสมาธิอยู่บนหน้าผาสูงชัน ฝ่ามือทั้งสองวางอยู่บนเข่า ชุดสีดำบนร่างกายพลิ้วไหวตามสายลม ไม่ใช่ว่าเขาว่างจนไม่มีอะไรทำ แต่เป็นการให้เวลาเคอสิบสามได้พักผ่อน ตั้งแต่เริ่มฝึกฝน เสินอี้ก็ค้นพบว่า ยิ่งคำต่อท้ายหายากเท่าไหร่ ความยากของวิ...
