บทที่ 48 ครั้งที่สามของการถ่ายทอดสด
เสี่ยวเฟิ่งนอนอยู่บนโซฟามองดูลู่ซิงที่หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง ความทรงจำในวัยเด็กที่เหมือนกับฝันร้ายถาโถมเข้าสู่หัวใจของเธอ เธอหลับตาด้วยความเจ็บปวด “มันคือโชคชะตา เป็นโชคที่หนีไม่พ้น”
ในโกดัง แต่ละคนมีความคิดของตัวเอง ไม่มีใครสังเกตเห็นว่า มีหนอนกู่พันขาหนึ่งตัวเลื้อยออกมาจากกระเป๋าของเสี่ยวเฟิ่ง มุดเข้าไปในรอยแยกของโซฟา
เมื่อเขารู้ว่าเสี่ยวเฟิ่งหายไปแล้ว ก็เป็นเวลาช่วงบ่าย อาจารย์กู่ได้พุ่งเข้ามาในร้านด้วยความรีบร้อน บอกว่าเสี่ยวเฟิ่งถูกพวกอันธพาลกลุ่มหนึ่งจับตัวไป
ตอนแรกเขาไม่เชื่อ แต่เมื่อเขาไปตรวจสอบที่ตลาดด้วยตัวเอง ก็พบว่าสถานการณ์มันร้ายแรงกว่าที่อาจารย์กู่บอกมาก
ที่เกิดเหตุไม่มีร่องรอยการต่อสู้ใดๆ ฝ่ายตรงข้ามสามารถจัดการอาจารย์กู่ได้ง่ายๆ ตัวตนของพวกเขาย่อมไม่ธรรมดา
“พวกมันจับตัวเสี่ยวเฟิ่งทำไม? เพื่อเงิน? เพื่อการข่มขืน?” ฉันส่ายหัวและตัดสองความเป็นไปได้นี้ออกไป หยิบตะกร้าผักที่ตกอยู่บนพื้นขึ้นมา “ผักข้างในยังสะอาดอยู่ ไม่ได้กระจัดกระจาย แสดงว่าตะกร้าผักไม่ได้หลุดมือออกไปในระหว่างการต่อสู้ แต่เป็นเสี่ยวเฟิ่งที่ปล่อยมือเอง”
“ทำไมเธอถึงปล่อยมือ? หรือว่าเธอเห็นอะไรที่น่ากลัวมาก? กลางวันแสกๆ ผีร้ายออกอาละวาด? เป็นไปไม่ได้ เสี่ยวเฟิ่งเองก็ถูกผีร้ายตามหลอกลวงอยู่แล้ว ต่อให้เป็นผีเธอก็ไม่น่าจะตกใจมากขนาดนี้”
ในหัวของฉันมีปมหนึ่งผุดขึ้นมา “ใครคือคนที่เสี่ยวเฟิ่งกลัวที่สุด?”
เจ้าของโรงแรมทั้งสองถูกควบคุมตัวโดยตำรวจแล้ว นอกจากพวกเขา ควรมีแค่คนเดียวที่ทำให้เสี่ยวเฟิ่งตกใจกลัวได้ขนาดนี้
“พี่ชายที่กำลังหนีออกนอกประเทศ—ลู่ซิง” ดวงตาของฉันเริ่มส่องแสง ฉันเรียกอาจารย์กู่มาถามว่าเขาเห็นชายหนุ่มแปลกๆ คนหนึ่งหรือไม่
อาจารย์กู่พูดไม่ชัดเจน จำได้แค่ตอนที่เขาล้มลง มีชายหนุ่มสวมหมวกแก๊ปยืนอยู่ข้างหลังเขา
“เกือบแน่นอนแล้ว รีบแจ้งตำรวจเถอะ คนนั้นน่าจะเป็นผู้ต้องหาที่กำลังหลบหนี”
ครึ่งชั่วโมงต่อมา สิ่งแรกที่ฉันพูดกับเถี่ยหนิงเซียงคือ “เสี่ยวเฟิ่งถูกลักพาตัวไปแล้ว มีความเป็นไปได้สูงว่าเป็นฝีมือของลู่ซิง”
การไล่ล่าทั่วเมืองเกิดขึ้นอย่างลับๆ ฉันถึงแม้ว่าจะกังวลเรื่องความปลอดภัยของเสี่ยวเฟิ่ง แต่ก็รู้ว่าตอนนี้ฉันช่วยอะไรไม่ได้
กลับมาที่ถนนถิงถาง อาจารย์กู่ที่เงียบมาตลอดก็เปิดปากพูดขึ้นมา “เด็กผู้หญิงคนนั้นหายตัวไป มันเป็นความรับผิดชอบของข้าครึ่งหนึ่ง ข้าจะช่วยเจ้าหาตัวเธอให้เจอ”
“สิ่งที่ต้องมา ก็หลีกเลี่ยงไม่ได้” ฉันต้มบะหมี่สำเร็จรูปสองถ้วยวางบนโต๊ะ จุดบุหรี่ขึ้นสูบ
“ที่จริงแล้วมีเรื่องหนึ่งที่ต้องบอกเจ้า กู่ของข้าหายไปหนึ่งตัว”
“หายไปหนึ่งตัว?”
“กู่พันขา มันชอบสิ่งที่เย็นเยียบและชื้นมาก ข้าหมดสติไปตอนที่มันเลื้อยออกมาจากโถหนอน” อาจารย์กู่ลังเลชั่วครู่ก่อนจะเล่าทุกอย่างที่เขาทำเมื่อคืนนี้
“พูดได้ว่า หนอนกู่ที่หายไปนั้นอาจจะอยู่กับเสี่ยวเฟิ่งตอนนี้?”
“ใช่ ข้าเลี้ยงมันด้วยเลือด ถ้ามันอยู่ในรัศมีร้อยเมตรรอบๆ ข้าก็สามารถรู้สึกได้”
“เมืองเจียงเฉิงใหญ่ขนาดนั้น คุณจะเดินไปทีละก้าวได้ไหวไหม? รอให้ตำรวจจัดการเถอะ ฉันยังเป็นห่วงมากกว่าคุณอีก” ฉันรู้ว่าอาจารย์กู่หวังดี แต่สิ่งที่เขาพูดวิธีนั้นไม่ได้ผลเลย
“ไม่ต้องกังวล ข้าจะหาตัวเธอให้เจอ แล้วจะให้คำตอบแก่เจ้า” อาจารย์กู่พูดจบก็สะบัดเสื้อคลุมสีดำแล้วเดินออกจากร้าน
ไม่กี่ชั่วโมงก่อนร้านที่เคยคึกคัก บัดนี้เงียบเหงาเหมือนวันเก่าๆ ที่ผ่านมา
“ถ้าเมื่อวานที่ริมแม่น้ำ ฉันกล้าที่จะพูดออกไป…”
หนึ่งวันผ่านไปแล้ว แต่ยังไม่มีข่าวของเสี่ยวเฟิ่ง ในช่วงนี้ฉันยังขอให้เอ้อร์โกวช่วยหา และถึงกับขอให้หลิวเซี่ยจื่อทำนายดวงชะตา แต่มันก็ไม่มีประโยชน์อะไรเลย ตามที่หลิวเซี่ยจื่อบอก นี่คือวิกฤตชีวิตของเสี่ยวเฟิ่งที่ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้
ฉันไม่มีใจจะทำอะไร จนกระทั่งสองทุ่มของวันถัดไป ร้านค้าที่มืดมนถูกแสงเย็นวูบหนึ่งสาดส่อง
มีคนโทรเข้ามาที่โทรศัพท์มือถือหน้าจอใหญ่ของ Yin Jian Show
สิ่งที่ต้องมา สุดท้ายก็จะมา ฉันสูดหายใจลึกหนึ่งครั้งแล้วรับโทรศัพท์
“ฮัลโหล?”
“ติงตง! มิยุนแมนชั่นถึงแล้ว กรุณาเก็บสัมภาระของคุณ แล้วลงจากรถทางประตูหลัง ระวังเมื่อก้าวลงจากรถ”
“รถจอดแล้ว กรุณาให้ความระมัดระวังผู้เดินเท้าและยานพาหนะ รถโดยสารประจำทางไม่มีพนักงานขายตั๋ว กรุณาขึ้นรถที่ประตูหน้า ชำระเงินหนึ่งหยวน ไม่มีการทอนเงินในรถ”
“รถเริ่มออกแล้ว กรุณานั่งให้มั่น ขอบคุณที่ใช้บริการรถโดยสารสาย 14 กรุณาเตรียมเงินหนึ่งหยวนเมื่อขึ้นรถ ผู้โดยสารกรุณาย้ายไปที่ประตูหลัง ป้ายต่อไป สถานีเผาศพหมายเลขสาม”
หลังจากที่เสียงประกาศที่น่าจะมาจากรถโดยสารสิ้นสุดลง ก็มีเสียงผู้หญิงดังขึ้น “สัญญากับฉัน ว่าอย่าให้ลูกสาวฉันขึ้นรถ! สัญญากับฉัน!”
โทรศัพท์ก็ถูกตัดสายอย่างกะทันหัน เสียงสัญญาณไม่ว่างดังก้องไปทั่วร้านค้า
ไม่นานข้อความหนึ่งก็ถูกส่งเข้ามาในกล่องข้อความ
“ในเวลาเที่ยงคืนที่เงียบสงัด อย่าได้ขึ้นรถเที่ยวสุดท้ายที่มาช้า เพราะมันอาจจะเป็นรถวิญญาณที่บรรทุกแต่คนตายเต็มคัน”
“ภารกิจถ่ายทอดสด: เดินทางถึงมิยุนแมนชั่นในเวลาเที่ยงคืน และโดยสารรถโดยสารสาย 14 และรอดชีวิตไปถึงป้ายสุดท้าย (ข้อควรระวัง: ห้ามทำภารกิจพร้อมสิ่งมีชีวิตใดๆ หากฝ่าฝืนถือว่าภารกิจล้มเหลว)”
“ภารกิจทางเลือก: ปกป้องผู้โดยสารบนรถ ยิ่งมีคนรอดชีวิตมาก ยิ่งได้รับคะแนนสะสมเพิ่มหนึ่งแต้ม”
ฉันมองข้อความในกล่องข้อความด้วยความงุนงง ทุกภารกิจถ่ายทอดสดทำให้ฉันรู้สึกเหมือนถูกโจมตีโดยไม่ทันตั้งตัว
“ห้ามทำภารกิจพร้อมสิ่งมีชีวิตอื่นๆ? เห็นได้ชัดว่านี่คือการเล็งเป้าหมายไปที่ไป่ฉี่ Yin Jian Show รู้เกี่ยวกับไป่ฉี่ได้อย่างไร หรือพวกเขาอยู่รอบตัวฉันตลอดเวลา?”
ยังเหลือเวลาอีกสี่ชั่วโมงก่อนการถ่ายทอดสดจะเริ่มขึ้น แต่ฉันไม่สามารถให้ไป่ฉี่ร่วมทำภารกิจได้
“ภารกิจของ Yin Jian Show ยิ่งอันตรายมากขึ้นทุกครั้ง ครั้งที่แล้วฉันรอดมาได้ก็เพราะเสี่ยวเฟิ่งช่วยไว้” ฉันไม่สามารถหวังให้มีปาฏิหาริย์ในทุกการถ่ายทอดสดได้ การพึ่งพาครั้งสุดท้ายยากที่จะทำสำเร็จ
หลังจากคิดแล้วคิดอีก ฉันตัดสินใจใช้คะแนนสะสมของ Yin Jian Show เพื่อแลกกับกระดาษยันต์ที่สามารถปกป้องชีวิตได้
ให้ไป่ฉี่เฝ้าหน้าร้าน โทรหาหลิวเซี่ยจื่อให้เขามาที่นี่ แล้วฉันเองก็เรียกรถแท็กซี่ไปยังธนาคารที่ใหญ่ที่สุดในเมืองเจียงเฉิง
หยิบโทรศัพท์หน้าจอใหญ่ขึ้นมา ฉันส่งข้อความไปยังกล่องข้อความ “แลกคะแนนสะสม ฉันต้องการแลกของที่ฉันต้องการคือกระดาษยันต์สุ่มแบบระดับล่าง 6 แผ่น”
“คะแนนถูกหัก เหลือคะแนนสะสม 4 คะแนน ของที่คุณต้องการถูกเก็บไว้ในตู้เซฟส่วนตัวของคุณ สามารถไปรับได้ตลอดเวลา” Yin Jian Show ตอบกลับมาอย่างรวดเร็ว พอฉันมาถึงหน้าธนาคารที่ควรจะปิดอยู่แล้ว กลับมีแสงไฟสว่างไสว ผู้จัดการห้องโถงที่มีรูปร่างสูงเพรียวกำลังยืนรออยู่ที่ประตู
“คุณเกา เราได้รับแจ้งแล้ว กรุณาตามฉันมา”
“ของมาถึงแล้ว? พวกคุณเห็นชัดไหมว่าใครเป็นคนส่งมา?”
“ขอโทษค่ะ เราได้รับโทรศัพท์แจ้งว่าคุณจะมารับของเท่านั้น”
ฉันรู้สึกว่ามันน่าเหลือเชื่อมาก Yin Jian Show นี่มันอำนาจมากมายจริงๆ แต่พอมาคิดดีๆ ฝ่ายตรงข้ามสามารถสื่อสารกับวิญญาณได้ แม้แต่ของอย่างกู่พิษเหมยฮว่ากู่พวกเขายังเอามาได้ การแอบเอาของไปวางในตู้เซฟธนาคารอย่างเงียบเชียบแบบนี้ คนธรรมดาจะรับรู้ได้อย่างไร?”
เมื่อมาถึงชั้นใต้ดินของตู้เซฟส่วนบุคคล หลังจากรูดบัตรดำ ฉันก็ได้หยิบห่อสีดำออกมา
ฉันไม่กล้าที่จะเปิดมัน รีบกลับไปที่ถนนถิงถาง หลิวเซี่ยจื่อที่ฉันเรียกมาก็รออยู่แล้ว
ฉันล็อกร้านอย่างระมัดระวัง เชิญหลิวเซี่ยจื่อเข้ามาในบ้าน
“เกาเจี้ยน ประตูสวรรค์ของคุณถูกบดบัง เมฆดำกดทับ เคราะห์ร้ายกำลังมาถึงคุณแล้ว” พอเขานั่งลง หลิวเซี่ยจื่อก็ยกมือขึ้นทำท่าทำนาย “คืนนี้คุณอย่าไปไหน อยู่ที่บ้านให้ดี จะให้อยู่กับหมาตัวนี้ด้วยก็ดี”
ฉันยิ้มเจื่อนๆ “คุณทำนายได้แม่นจริงๆ แต่คืนนี้ผมต้องออกไป”
“ออกไปทำอะไร? ไปหาที่ตายเหรอ?” หลิวเซี่ยจื่อโมโหจนหนวดสั่น ดูเหมือนเขาจะเป็นห่วงจริงๆ
“ไม่มีทางเลือก ถ้าออกไปยังมีโอกาสรอดอยู่ ถ้าอยู่ที่นี่ต้องตายแน่ๆ” ฉันเปิดห่อหุ้มออก กลิ่นหอมอ่อนๆ ลอยทั่วห้อง “วันนี้ที่เรียกคุณมา ก็เพราะอยากให้คุณช่วยดูว่ากระดาษยันต์เหล่านี้มีไว้ทำอะไร”
สุ่มแลกกระดาษยันต์ระดับล่าง 6 แผ่นด้วยคะแนนสะสม 5 แต้ม ฉันที่ไม่เชี่ยวชาญเรื่องนี้จึงไม่รู้ว่ากระดาษยันต์ที่ได้มาใช้ทำอะไรได้บ้าง ดังนั้นจึงต้องขอคำแนะนำจากหลิวเซี่ยจื่อ
ก้มลงดู กระดาษยันต์ 6 แผ่นวางเรียงในห่อหุ้มอย่างเรียบร้อย ไม่มีรอยยับแม้แต่น้อย แม้ว่าหน้าตาจะไม่ดีเท่ากับกระดาษยันต์ฟ้าผ่า แต่ก็มีพลังลี้ลับในทุกตัวอักษรที่เขียน
“กระดาษยันต์พวกนี้คุณไปเอามาจากไหน?” หลิวเซี่ยจื่อถูกดึงดูดด้วยกระดาษยันต์ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความประหลาดใจ “มันยังมีวิธีทำยันต์ที่สูญหายไปแล้วด้วย”
ฉันมองดูนาฬิกา ตอนนี้เป็นเวลาสามทุ่มแล้ว รีบเร่งเขา “อย่าสนใจเรื่องนั้นเลย บอกทีว่าแต่ละแผ่นมีไว้ทำอะไร”
“แผ่นแรก กระดาษสีเหลืองอักษรสีดำ เป็นยันต์นำทางของสำนักเหม่าจิน เป็นแผ่นที่ธรรมดาที่สุดใน 6 แผ่นนี้ ใช้เพื่อคลายความหลงทางและกำแพงผี”
“แผ่นที่สอง มีพลังความรุนแรงแผ่ออกมา กระดาษสีเหลืองอักษรสีแดง เขียนด้วยน้ำหมึกที่ต้มจากซอสมังกร หากฉันมองไม่ผิด นี่ควรเป็นยันต์เจ็ดดวงดาวของสำนักเหม่าจิน”
“แผ่นที่สาม นี่แปลกยิ่งขึ้น กระดาษสีเหลืองอักษรสีขาว เขียนด้วยหมึกที่ผสมกับข้าวเหนียว น่าจะมาจากมือของปรมาจารย์ลึกลับในชนบท เป็นยันต์หยุดร้องไห้สำหรับเด็กทารก ความหมายตรงตัวคือ หยุดเสียงร้องไห้ของทารก”
“แผ่นที่สี่และห้า ฉันดูไม่ออก แต่ดูเหมือนจะเป็นยันต์แม่ลูกคู่กัน ฉันมีความสามารถไม่เพียงพอที่จะเข้าใจมัน”
“สำหรับแผ่นที่หก ใช้กระดาษสีแดงเป็นพื้นฐาน มันเป็นยันต์แห่งความชั่วร้ายที่ใหญ่ที่สุด!”
