บทที่ 43 สือโหยวฝู
“ฉันขอถามแค่คำเดียว เมื่อคืนวันก่อนอิงจื่ออยู่ที่ไหน?” เขาขัดจังหวะคำพูดของผู้หญิงญี่ปุ่นคนนี้
“คุณช่างเป็นสุภาพบุรุษที่ห่วงใยอิงจื่อจริงๆ” เธอกัดริมฝีปากเหมือนจงใจแกล้งเขา “เธออยู่ที่ร้านของฉันตลอดเวลา ไม่ได้ไปไหนเลย”
“เป็นไปไม่ได้ ฉันเห็นเธอเมื่อคืนวันก่อน!”
“โอ้? แล้วคุณเห็นเธอที่ไหนล่ะ?”
“มันคือที่...” โรงเรียนมัธยมซินหูที่เขาไม่สามารถพูดออกมาได้ เพราะมันเกี่ยวข้องกับหลายอย่างมากเกินไป
“พูดไม่ออกสินะ?”โอนิทสึกะ อายากะเดินเข้ามาใกล้ฉันด้วยการยืนเขย่งปลายเท้า และพยายามจะจับใบหน้าของอิงจื่อแต่อิงจื่อกลับหลบหลีกอย่างรวดเร็ว “คุณก็เห็นแล้ว เด็กคนนี้ไม่เคยเข้าใกล้ใคร แม้แต่แม่แท้ๆ ของเธอเอง”
ดูเหมือนว่าอิงจื่อจะเป็นคนที่ชอบอยู่คนเดียวจริงๆ ไม่อยากมีปฏิสัมพันธ์กับใคร
ครั้งแรกที่เขาพบอิงจื่อที่โรงเรียนมัธยมซินหู เธอก็เป็นแบบนี้ จนกระทั่งซิ่วมู่เสนอให้ฆ่าเธอ และเขาเพื่อแสดงท่าทีปกป้องเธอ จึงพูดว่าจะพาเธอออกไป นั่นเป็นครั้งแรกที่เด็กคนนี้พูดกับเขา
“สามีของฉันเสียชีวิตไปนานแล้ว ตั้งแต่เขาทิ้งฉันและอิงจื่อไปอิงจื่อก็กลายเป็นแบบนี้ ฉันพาเธอไปหาหมอจิตเวชหลายคนแต่ก็ไม่มีประโยชน์ บางคนบอกว่าลูกสาวของฉันเป็นโรคออทิสติก บางคนบอกว่าเธอขาดการทำงานของสมองในส่วนของอารมณ์ มีผู้เชี่ยวชาญด้านการวิเคราะห์ฝันคนหนึ่งที่อ้างว่าสามารถสะกดจิตอิงจื่อให้เข้าไปในความฝันของเธอได้ แต่พออิงจื่อตื่นขึ้นมา กลับเป็นผู้เชี่ยวชาญคนนั้นที่บ้าคลั่งเสียเอง”โอนิทสึกะ อายากะมีรอยยิ้มขมขื่นบนใบหน้า “ฉันอยากให้เธอมีวัยเด็กที่สุขภาพดีและมีความสุข แต่ฉันทำไม่ได้”
เธอจุดบุหรี่ผู้หญิงอีกมวนและยืนอยู่บนพื้นโดยไม่ใส่รองเท้า “ในวันครบรอบสามปีการเสียชีวิตของสามี มีผู้ใหญ่ในตระกูลคนหนึ่งบอกว่านี่คือคำสาปของตระกูลที่ทุกๆ ห้าสิบปีจะมีลูกหลานหนึ่งคนที่สามารถเห็นสิ่งที่คนปกติไม่สามารถเห็นได้ในฝัน ตอนนั้นฉันขอร้องให้เขาช่วยอิงจื่อแต่เขาไม่ได้พูดอะไรมาก เพียงแค่บอกให้เราออกจากญี่ปุ่นและมาลองโชคที่ประเทศจีน ซึ่งผลปรากฏว่าเราก็อยู่ที่นี่มาสามปีแล้ว”
“สถานการณ์ของอิงจื่อยิ่งแย่ลงเรื่อยๆ ในตอนแรกเรายังสามารถสื่อสารกันได้บ้าง แต่ไม่กี่เดือนมานี้ ฉันไม่ได้ยินอิงจื่อพูดแม้แต่คำเดียว” ภายใต้ความงามที่เย้ายวนของโอนิทสึกะ อายากะซ่อนความกังวลของแม่ไว้
“อิงจื่อปฏิเสธที่จะสื่อสารกับใคร คุณเป็นคนเดียวที่ฉันเคยเห็นที่เธอเต็มใจจับมือด้วย” น้ำเสียงของเธอค่อยๆ เปลี่ยนเป็นจริงจัง “คุณบอกว่าพวกคุณเคยพบกันมาก่อน ดังนั้นฉันเดาว่าพวกคุณน่าจะพบกันในฝัน จากท่าทีของอิงจื่อที่มีต่อคุณ ดูเหมือนว่าคุณจะดูแลเธอในฝันเป็นอย่างดีใช่ไหม?”
“ในฝัน?” ฉันไม่กล้าแสดงอาการใดๆ แต่ฉันรู้ดีว่าโรงเรียนมัธยมซินหูไม่ใช่ความฝัน และสถานการณ์ของอิงจื่อก็ไม่ได้ง่ายอย่างที่แม่ของเธอพูด
“คุณอาจจะไม่เชื่อ แต่อิงจื่อเมื่อใดก็ตามที่เธอหลับ เธอจะเห็นสิ่งที่น่ากลัวมาก เธอจึงใช้ชีวิตอยู่ในฝันร้ายเสมอ นั่นเป็นเหตุผลที่เธอกลายเป็นคนเฉื่อยชา”
“ในฐานะแม่ ฉันไม่สามารถเข้าไปในโลกของอิงจื่อได้ ต้องทนเห็นเธอทุกข์ทรมาน นี่คือการทรมานทั้งร่างกายและจิตใจสำหรับฉัน”โอนิทสึกะ อายากะวางมือบนหน้าอกของฉันแล้วลูบลงช้าๆ “ฉันไม่ได้มีความต้องการมากนัก แค่อยากให้อิงจื่อมีความสุขเหมือนเด็กปกติ ฉันยินดีที่จะทำทุกอย่างเพื่อสิ่งนี้”
เหงื่อเริ่มซึมออกมาที่หน้าผากของฉัน รอยสักหางจิ้งจอกสีฟ้าที่อยู่ระหว่างหน้าอกของเธอดูเหมือนจะมีชีวิตขึ้นมา เผยให้เห็นแววตาเจ้าเล่ห์
“บอกมาเถอะ ว่าต้องการให้ฉันช่วยอะไร?” การรับมือกับผู้หญิงคนนี้ไม่ต่างอะไรจากการรับมือกับหยวนเฉินตั้งแต่ฉันก้าวเข้ามาในห้อง การควบคุมก็อยู่ในมือของเธอ
“อิงจื่อเป็นเด็กที่น่าสงสาร เธอไม่ยอมสื่อสารกับใคร นอกจากคุณ ดังนั้นฉันหวังว่าถ้าคุณมีเวลา จะมาอยู่กับอิงจื่อบ่อยๆ ได้ไหม?”
“แค่นั้นเอง?”
“แล้วคุณคิดว่าจะมีอะไรอีก?”โอนิทสึกะ อายากะนั่งกลับไปที่ขอบเตียง สวมรองเท้าส้นสูงของเธอ “ไม่ว่าในฝันพวกคุณทำอะไรกัน คนอื่นก็ไม่รู้หรอก แม้ว่าคุณจะ... ไม่เป็นไร ฉันหวังว่าคุณจะนุ่มนวลกับเธอหน่อย เธอยังเป็นเด็กอยู่”
ฉันเช็ดเหงื่อที่หน้าผาก คำพูดของผู้หญิงคนนี้เพียงคำเดียวก็ทำให้ฉันรู้สึกเหงื่อออกไปนาน และไม่มีทางโต้แย้งได้
“ให้ฉันตอบตกลงก็ไม่เป็นไร แต่มีเรื่องหนึ่งที่ฉันอยากถามคุณ” ฉันพักเรื่องอิงจื่อไว้ชั่วคราวและกลับมาที่เรื่องหลัก “หวงกวานสิงจากQianding Pharmaceuticalsเสียชีวิตจากอุบัติเหตุรถชนเนื่องจากเมาแล้วขับเมื่อไม่กี่วันก่อน จากข้อมูลที่ฉันทราบ เขาออกจากบลูแจ๊สผับก่อนเกิดอุบัติเหตุ และในวันนั้นคุณยังมีการสนทนาทางWeChatกับเขาอยู่ครู่หนึ่งด้วย”
“คุณคิดว่าผู้หญิงที่อยู่โดดเดี่ยวและมีลูกติดอย่างฉันจะเป็นฆาตกรงั้นเหรอ?”
“ก่อนที่ฉันจะจับตัวฆาตกรตัวจริงได้ ทุกคนก็เป็นไปได้ที่จะเป็นฆาตกร ดังนั้นฉันจะตอบตกลงตามที่คุณขอ แต่ก็ขอให้คุณตอบคำถามของฉันด้วยหวงกวานสิงมีพฤติกรรมแปลกๆ อะไรในคืนนั้นบ้างไหม?”
โอนิทสึกะ อายากะคิดอยู่ครู่หนึ่ง “คืนนั้นหวงกวานสิงและแฟนสาวของเขามาที่นี่ตอนดึกมาก ทั้งสองมีการทะเลาะกันหลายครั้ง ฉันจำได้อย่างชัดเจนว่าหวงกวานสิงตบผู้หญิงคนนั้นหนึ่งครั้ง”
“เขาดื่มแอลกอฮอล์ไหม?”
“ไม่เลยหวงกวานสิงมีสติสัมปชัญญะดีมาก เขาสั่งเพียงน้ำผลไม้แก้วเดียวที่นี่”
“เขาออกไปเมื่อไหร่?”
“ประมาณเที่ยงคืน เขาและแฟนสาวไปที่โรงแรมหรูเจีย”
อุบัติเหตุเกิดขึ้นประมาณตีห้าโอนิทสึกะ อายากะแทบไม่มีโอกาสเป็นผู้ต้องสงสัยในการก่ออาชญากรรม
“ถ้าไม่มีเรื่องอะไรแล้ว ฉันขอตัวไปทำงานก่อนนะ ฉันเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว ถ้าอยู่ด้วยกันนานพนักงานคงจะพูดจาไม่ดีแน่”โอนิทสึกะ อายากะทำท่าเหมือนใส่ใจชื่อเสียงตัวเอง ทำให้ฉันพูดไม่ออก ไม่รู้ว่าเมื่อกี้ใครนอนอยู่บนเตียงแล้วบิดตัวไปมาอย่างขยันขันแข็งกันแน่
หลังจากเปิดประตูที่ล็อคไว้แน่น ยังไม่ทันเดินไปถึงห้องโถงก็มีชายอ้วนที่เมาแอ๋เข้ามาชน “เจ้านายของพวกคุณอยู่ไหน! ได้ยินมานานแล้วว่าเจ้านายของพวกคุณสวยกว่าจิ้งจอก วันนี้วันเกิดฉัน ให้เธอมาร้องเพลงให้ฉันสักเพลงสิ”
“ขอโทษครับ เจ้านายกำลังคุยธุรกิจกับแขกอยู่ในห้อง คนอื่นเข้าไม่ได้”
“อย่ามาพูดไร้สาระ คุยธุรกิจต้องแอบเข้าไปในห้องรึไง? หลบไป! ฉันเห็นแล้ว!” พูดจบชายอ้วนก็พุ่งตรงเข้าไปข้างหลัง
“หัวหน้าสือ ไม่ทราบว่าท่านกำลังหาใครอยู่เหรอคะ?”โอนิทสึกะ อายากะขยับเอวเหมือนงู มาพิงที่ประตู มือยังคีบบุหรี่ผู้หญิงที่ยังไม่หมดอีกครึ่งหนึ่งอยู่
เมื่อเห็นโอนิทสึกะ อายากะชายอ้วนถึงกับตาค้าง น้ำลายไหลย้อยออกมาจากมุมปาก “ช่างสวยจริงๆ! มานี่สิ วันนี้วันเกิดฉัน มีความสุข! ฉันจะให้โอกาสคุณหาเงินพิเศษ มาร้องเพลงให้พี่ชายในห้องสักเพลงสิ ถ้ารับใช้ดี เงินไม่ขาดมือแน่ๆ”
“นั่นท่านกำลังทำให้ฉันลำบากนะคะ ฉันให้เวลากับท่านนี้ไว้แล้ว ท่านจะลองไปคุยกับเขาดูไหมว่าจะยอมแบ่งเวลาให้สักหนึ่งหรือสองนาที?”โอนิทสึกะ อายากะทำท่าทีเหมือนสาวน้อยไร้เดียงสา จับมืออีกข้างของฉันอย่างสบายใจ
“จองทั้งคืน? แค่หมอนี่เนี่ยนะ?”สือโหยวฝูที่เต็มไปด้วยกลิ่นเหล้ามองฉันด้วยสายตาไม่เป็นมิตร “ไอ้หนุ่ม ฉันมีตำแหน่งในบริษัทเจียงจิ่นนะ นังนี่ฉันจะพาไป นายจะว่าอะไรไหม?”
“คุณนี่ช่างหาเรื่องให้ฉันจริงๆ” ฉันพยายามขยับนิ้วที่ชาจากการหนีมือของแม่ลูกคู่นี้ “สือโหยวฝูคุณก็แค่สุนัขเฝ้าประตูของบริษัทเจียงจิ่นยังกล้าพูดว่ามีตำแหน่งได้เหรอ?”
“ไอ้หนุ่ม อย่ามาทำเป็นดีแต่ปากนะ วันนี้วันเกิดฉัน ไม่อยากเห็นเลือดหรอกนะ”
“คนของบริษัทเจียงจิ่นก็ปากเหมือนกันหมด”
ชายอ้วนตรงหน้าคือคนที่จ้างชายรอยสักมาพังร้านของเขา สือโหยวฝูวันนี้เรื่องนี้จะไม่จบง่ายๆ แน่
“สาวสวย เธอควรจะไปกับฉัน!” เมื่อเห็นว่าฉันปล่อยมือจากโอนิทสึกะ อายากะสือโหยวฝูคิดว่าฉันยอมแพ้ จึงเดินเข้ามาด้วยสายตาหื่นกระหาย “อ๊ะ นี่ลูกสาวของเธอสินะ ยังเด็กอยู่ก็สวยแล้ว ทำไมไม่ให้เธอมาร่วมสนุกด้วยล่ะ?”
“ถูกความโลภครอบงำ” ฉันเดินผ่านชายอ้วน หยิบขวดRoyal Saluteที่วางอยู่บนเคาน์เตอร์ “คุณเจ้าของร้าน ฉันได้ยินว่าขวดRoyal Saluteนำเข้าจากต่างประเทศของแท้ ขวดเหล้านั้นทนทานมาก แม้จะทุบกับพื้นปูนก็ไม่แตก ไม่ทราบว่าเหล้าของคุณเป็นของแท้หรือของปลอม?”
สือโหยวฝูยื่นมือไปกอดโอนิทสึกะ อายากะผู้หญิงสวยคนนี้ก็ไม่ตกใจ เธอยังสูบบุหรี่เข้าไปอีกหนึ่งคำ “แน่นอนว่าเป็นของแท้ ถ้าคุณไม่เชื่อ ก็ลองเองได้เลย”
“ได้ งั้นฉันจะลองดู” ฉันยิ้มที่มุมปาก ยื่นมือจับคอเสื้อของสือโหยวฝู
ชายอ้วนคนนี้มีแต่โอนิทสึกะ อายากะอยู่ในสายตา มืออ้วนใหญ่เกือบจะจับได้แล้ว แต่กลับถูกคนจากข้างหลังจับไว้ “แกหาที่ตายรึไง?”
“อย่าพูดคำหยาบติดปากตลอดเวลา แม่ของคุณไม่สอนให้คุณเป็นสุนัขที่มีมารยาทบ้างเหรอ?” ฉันรักษารอยยิ้มบนใบหน้า หรือจะบอกว่าตอนนี้ฉันกำลังยิ้มอย่างมีความสุขมาก “คุณคือหัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยของบริษัทเจียงจิ่นสือโหยวฝูใช่ไหม?”
“ใช่ ข้าเอง ข้าจะนับถึงสาม ถ้าแกไม่ปล่อย ผลลัพธ์จะตามมาเอง!”
“ดูเหมือนว่าฉันจะจำคนไม่ผิด”
สือโหยวฝูที่ถูกฉันจับคอเสื้อพยายามทำตัวให้เย็นชา อ้าปากเตรียมนับหนึ่งสองสาม
แต่ฉันไม่ให้โอกาสเขาพูดเรื่องไร้สาระ “ไม่ต้องนับถึงสามให้ยุ่งยาก หนึ่งครั้งก็พอแล้ว!”
ฉันยกขวดเหล้าที่อยู่ในมือขึ้นสูง แล้วทุบลงบนหัวที่เริ่มล้านเล็กน้อยของเขา “ปัง!”
เศษแก้วกระจายไปทั่ว น้ำสีเหลืองอ่อนผสมกับเลือดสีแดงสดสือโหยวฝูตาเบิกกว้างและล้มลงทันที
ฉันโยนขวดเหล้าที่แตกไปแล้วทิ้ง “คำพูดของผู้หญิงเชื่อไม่ได้จริงๆ เหล้าของคุณปลอมแน่ๆ”
ทันใดนั้นในผับก็เกิดความวุ่นวายขึ้น หนุ่มๆ หลายคนวิ่งออกมาจากห้องส่วนตัว ฉันยิ้มอย่างขอโทษให้กับโอนิทสึกะ อายากะแล้วหยิบมือถือออกมา “ฮัลโหลเอ้อร์โกวคืนนี้มีงานแล้ว!”
