บทที่ 12 เก้าชั้นแห่งเทพฤทธิ์ หลิวรุ่ยเยียนหญิงผู้หลงตัวเอง

"พรวด!" เย่เฉินพ่นเลือดออกมาเป็นกระจุก สีหน้าเหี่ยวลงในทันที

"ชินลั่ว สักวันข้าต้องบุกไปถึงราชวงศ์ต้าฉิน แล้วบดกระดูกเจ้าให้เป็นผุยผง!"

ตอนนี้เย่เฉินได้แต่แค้นเคือง ถูกบีบให้หนีออกจากสำนักศักดิ์สิทธิ์ไท่สวี อาจารย์ก็ไม่มีแล้ว ร่างกระบี่ก็หายไป...

เขาเรียกได้ว่าสิ้นเนื้อประดาตัว

แต่ในฐานะผู้มีโชคลาภ โชคของเขามักจะดีเสมอ

ในป่าเปลี่ยวแห่งนี้ เขาพบหญิงสาวบาดเจ็บคนหนึ่ง กำลังถูกปีศาจไล่ล่า

เย่เฉินฉวยโอกาสพุ่งกระบี่ใส่ปีศาจจนมันล้มลง

"คุณหนูไม่เป็นไรนะครับ?" เย่เฉินที่หน้าซีดเผือดมีแววของหนุ่มหน้าหวานอยู่บ้าง เขายิ้มมองหญิงสาวในชุดขาดวิ่น เผยให้เห็นเรือนร่างบางส่วน

ในชั่วพริบตา หญิงสาวมองเขาด้วยสายตาเคลิบเคลิ้ม

สาวน้อยคนไหนเล่าจะไม่คิดถึงความรัก โดยเฉพาะเมื่อชายตรงหน้าไม่เพียงแต่หน้าตาดี แต่ยังช่วยชีวิตเธอด้วย

"ขอบคุณท่านมากค่ะ"

"ไม่เป็นไร แค่ช่วยตามหน้าที่เท่านั้น" เย่เฉินตอบเรียบๆ ท่าทางสูงส่งราวกับผู้วิเศษ ยิ่งทำให้หญิงสาวหลงใหล

เย่เฉินหยิบเสื้อของตนส่งให้หญิงสาว ช่วยปกปิดเรือนร่างที่เผยออกมา ทำให้ใบหน้าของเธอแดงซ่าน

บรรยากาศหวานซึ้งเริ่มก่อตัวขึ้น

"คุณหนู! คุณหนู!" เสียงร้องตะโกนดังมา ญาติของหญิงสาวมาถึง ทำลายบรรยากาศอันแสนอบอุ่นระหว่างพวกเขา

เมื่อพวกเขาปรากฏตัว หญิงสาวรีบแนะนำทันที "ท่านผู้นี้เพิ่งช่วยข้าจากมือปีศาจเมื่อครู่นี้เองค่ะ"

ชายวัยกลางคนที่เป็นหัวหน้ารีบคำนับเย่เฉิน "ขอบคุณท่านที่ช่วยคุณหนูของเราไว้ ขอเชิญท่านไปเป็นแขกที่สำนักกระบี่หมื่นเล่มด้วยเถิด ท่านประมุขจะต้องตอบแทนท่านอย่างงามแน่นอน!"

ข้อได้เปรียบของพระเอกกินบุญเก่า ได้แสดงออกมาอีกครั้งในโมงยามนี้

...

ชินลั่วดูดซับแก่นแท้ของร่างกระบี่ได้อย่างรวดเร็ว ไม่นานในสายตาของซีหวง ร่างกระบี่ที่เคยแผ่รัศมีคมกล้าก็ถูกชินลั่วดูดกลืนจนหมดสิ้น

หลังจากดูดซับ ชินลั่วก็ได้รับคุณสมบัติบางอย่างของร่างกระบี่

โครม! พลังกระบี่พุ่งขึ้นจากร่างของเขา พลังกระบี่สมบูรณ์แบบ!

ระดับของวิถีกระบี่ ผู้ฝึกฝนวิถีกระบี่ที่รวบรวมพลังกระบี่ได้เรียกว่านักกระบี่ พลังกระบี่มีสี่ระดับคือ เริ่มต้น ชำนาญ เชี่ยวชาญ และสมบูรณ์แบบ

ก่อนหน้านี้ชินลั่วได้รับการเสริมพลังจากระบบ ทำให้เขาเชี่ยวชาญวิชากระบี่ขั้นต้นระดับเซียนจนถึงขั้นสมบูรณ์แบบ และรวบรวมพลังกระบี่จนถึงขั้นเชี่ยวชาญ

ตอนนี้เขาบรรลุถึงขั้นสมบูรณ์แบบ นับว่าเป็นไปตามธรรมชาติ

และพลังของเขาก็ก้าวหน้าขึ้น ถึงขั้นเทพฤทธิ์ระดับเก้า

"เอาล่ะ เจ้าพักผ่อนให้ดีล่ะ" ชินลั่วโบกแส้หนังเล็กๆ ในมือ ทำให้ซีหวงสะดุ้งโหยง

พูดตามตรง นางกลัวชินลั่วเสียแล้ว

โชคดีที่ตอนนี้นางไม่มีร่างกาย ถ้ามี นางคงไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว

จักรพรรดินีซีหวงผู้บริสุทธิ์ ไม่เคยคิดเลยว่าวันหนึ่งนางจะถูกคนอื่นทำให้อับอายถึงเพียงนี้

ใช่แล้ว นี่คือการทำให้อับอาย มันน่าตื่นเต้นยิ่งกว่าการถูกขึ้นคร่อมเสียอีก

ชินลั่วเก็บธงราชาแห่งมนุษย์แล้วเดินออกไป ฟางซิ่งและคนอื่นๆ รออยู่นานแล้ว

เขาแน่นอนว่าสังเกตเห็นการเพิ่มขึ้นของพลังชินลั่ว ดวงตาวาบขึ้นแวบหนึ่งแล้วหายไป เขามองไปที่เจิ้งทัวแล้วพยักหน้าเบาๆ

เจิ้งทัวลังเลมาก พูดตามตรง สถานการณ์ของเขาในราชวงศ์ต้าฉินยากลำบากมาก องค์ชายองค์อื่นๆ จะไม่ยอมรับความจงรักภักดีของเขา เพราะนั่นหมายถึงการสร้างศัตรู

ตอนนี้ บางทีอาจมีเพียงชินลั่วเท่านั้นที่เป็นทางเลือก ไม่เช่นนั้นในไม่ช้าเขาก็ต้องหนีออกจากราชวงศ์ต้าฉิน

แต่ชินลั่วไม่มีอิทธิพลเลย ไม่สิ ไม่ใช่ไม่มี แต่แทบจะไม่มีอิทธิพลเลยต่างหาก

สำหรับการที่ซีหวงไม่ปรากฏตัว ฟางซิ่งไม่ได้ถาม นั่นเป็นความลับของชินลั่ว

เท่ากับว่าเขายอมรับสถานะองค์ชายของชินลั่วแล้ว

"ฝ่าบาท เราควรรีบเดินทางไปเมืองหลวงเลยไหมพ่ะย่ะค่ะ" ฟางซิ่งเตือน

"พิธีชำระสายเลือดราชวงศ์กำลังจะมาถึง ฝ่าบาทควรรีบไปจะดีกว่าพ่ะย่ะค่ะ"

เขาไม่รังเกียจที่จะแสดงความปรารถนาดีของตน

"พิธีชำระสายเลือดราชวงศ์?" ชินลั่วงุนงงถามว่า "ขอเจ้าเมืองสี่ทิศช่วยอธิบายหน่อยได้ไหม"

ฟางซิ่งยังไม่ทันเอ่ยปาก ก็ได้ยินเจิ้งทัวรับคำ

"ฝ่าบาท ให้กระผมเป็นผู้อธิบายเถิดพ่ะย่ะค่ะ"

ฟางซิ่งถอยหลังไปก้าวหนึ่งอย่างเงียบๆ เขาได้ยินออกว่าเจิ้งทัวได้ตัดสินใจเลือกแล้ว

หนทางตรงหน้าเจิ้งทัวมีไม่กี่สาย หนีไป ในสายตาของฟางซิ่ง คงต้องตายแน่

สวามิภักดิ์ต่อชินลั่ว อาจจะพินาศย่อยยับ หรืออาจจะลุกขึ้นมาอย่างแข็งแกร่งก็ได้

ท้ายที่สุด ชินลั่วก็เป็นองค์ชายแห่งราชวงศ์ต้าฉิน มีสถานะสูงส่ง

ดังนั้น เขาจึงเสนอให้เจิ้งทัวเสี่ยงดูสักตั้ง

สายตาของชินลั่วตกลงบนตัวเจิ้งทัว "ยังไม่ได้ถามชื่อ?"

เจิ้งทัวคำนับชินลั่วอย่างแรง โค้งตัวกล่าว "ข้าน้อยเจ้าเมืองทัพหน้าเจิ้งทัว ขอคารวะองค์ชายเก้าพ่ะย่ะค่ะ!"

"นับแต่นี้ ข้าน้อยขอรับใช้ใต้เท้าด้วยชีวิต!"

หืม? ชินลั่วไม่คิดว่าชายร่างกำยำผู้นี้จะอยากสวามิภักดิ์ต่อเขา

ผู้แข็งแกร่งระดับเซียนมาสวามิภักดิ์ พูดตามตรง ชินลั่วรู้สึกเคลิบเคลิ้มอย่างไรชอบกล

แต่เขาไม่ใช่คนโง่ เขารู้ดีว่าเรื่องผิดปกติย่อมมีเบื้องหลัง

ในความทรงจำของร่างเดิม มีข้อมูลเกี่ยวกับพลังของราชวงศ์ต้าฉินอยู่บ้าง แม้อิทธิพลจะแข็งแกร่ง แต่ผู้แข็งแกร่งระดับเซียนก็ไม่ใช่ผักปลาที่หาได้ง่ายๆ

ในราชวงศ์ต้าฉิน ระดับเซียนถือเป็นกำลังหลักของราชวงศ์ ดังนั้น ในเรื่องนี้ต้องมีปัญหาแน่

"เจ้าเมืองทัพหน้า อธิบายเรื่องพิธีชำระสายเลือดให้ข้าฟังก่อนเถอะ"

คำพูดนี้ทำให้เจิ้งทัวสั่นสะท้านไปทั้งตัว เขารู้ว่าตัวเองใจร้อนเกินไป จึงระงับอารมณ์แล้วเริ่มอธิบาย

พิธีชำระสายเลือดราชวงศ์เป็นงานใหญ่ที่ราชวงศ์ต้าฉินจัดขึ้นทุกสิบปี เพื่อคัดเลือกผู้มีพรสวรรค์เหนือคนในราชวงศ์ มาทำพิธีชำระสายเลือดตั้งแต่หัวจรดเท้า ซึ่งต้องใช้ทรัพยากรมหาศาล

ก่อนหน้านี้ก็มีทายาทราชวงศ์ที่ตื่นสายเลือดพิเศษและร่างกายพิเศษระหว่างพิธีชำระสายเลือด

เพื่อพิธีชำระสายเลือดนี้ หลายคนแย่งชิงกันจนหัวร้าง ในการต่อสู้ ก็มีทายาทราชวงศ์บาดเจ็บล้มตายด้วย

ในฐานะองค์ชาย ชินลั่วไม่จำเป็นต้องแข่งขัน ก็ได้รับโควตาหนึ่งที่อยู่แล้ว

และการต่อสู้ก็จบลงแล้ว โควตาก็กำหนดไปแล้ว การมาถึงของชินลั่ว ก็หมายความว่าจะต้องมีคนเสียโควตาไปหนึ่งที่

"อ้อ พูดแบบนี้ก็แปลว่าจะมีคนเกลียดข้าสินะ?" ชินลั่วถาม

เจิ้งทัวพยักหน้า "ถูกต้องพ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาทต้องระวังเรื่องนี้ เพราะว่า..."

"รวมฝ่าบาทด้วยแล้ว มีองค์ชายถึงเก้าพระองค์ แต่ตำแหน่งรัชทายาทมีเพียงหนึ่งเดียว"

"เก้ามังกรแย่งชิงบัลลังก์?" ชินลั่วเอ่ยออกมาทันที

"น่าสนใจ น่าสนุก ข้าชอบ!"

"ไปกันเถอะ ข้าอยากไปเมืองหลวงเสียจนทนไม่ไหวแล้ว" ชินลั่วรู้สึกว่าเลือดในกายพลุ่งพล่าน

ชีวิตแบบนี้ ก็เหมือนกับตอนที่ได้ฆ่าฟันในเกมอย่างสนุกสนานนั่นแหละ

มันช่างสุดยอดเหลือเกิน! เพิ่งจะบดขยี้เย่เฉิน ได้ของดีมากมาย เขาก็หลงรักโลกนี้เสียแล้ว

เมื่อเทียบกับชีวิตน่าเบื่อในโลกอีกใบ ที่ได้แต่เป็นควาย มันช่างสุดยอดเหลือเกิน!

เขาเพิ่งก้าวลงจากยอดเขา ก็เจอกับหลิวรุ่ยเยียนและคนอื่นๆ

โดยเฉพาะหลิวรุ่ยเยียน สายตาหวานซึ้งที่มองชินลั่ว ทำให้เขาขนลุกซู่

"พี่ชินลั่ว รุ่ยเยียนเข้าใจผิดไปเองค่ะ ท่านรักรุ่ยเยียนมาก คงไม่โกรธรุ่ยเยียนใช่ไหมคะ?"

(จบบทที่ 12)