บทที่ 112 สถานีรับซื้อของเก่า
บทที่ 112 สถานีรับซื้อของเก่า
สถานีรับซื้อของเก่า เฉินเฉิงและหวังเจี้ยนกั๋วเดินเข้าไปข้างใน
ในเดือนสิงหาคมที่เมืองหยางเฉิง อากาศยังคงร้อนจนทำให้คนรู้สึกมึนงง
เสียงจิ้งหรีดร้องดังบนต้นไม้ พร้อมกับคลื่นความร้อนของฤดูร้อน ทำให้คนรู้สึกเวียนหัวเล็กน้อย
ข้างในสถานีรับซื้อของเก่าค่อนข้างเงียบสงบ
“เจ้าของร้าน!” เฉินเฉิงถือแตงโมลูกใหญ่ เรียกเจ้าของร้านจากด้านนอก
ไม่นานนัก ชายวัยกลางคนสวมเสื้อคลุมยาวก็เดินออกมา “พวกนายเป็นใคร?”
“คุณคือเจ้าของร้านใช่ไหม!” เฉินเฉิงรีบเดินไปข้างหน้า ยื่นแตงโมให้ “พวกเรามาจากหรงเฉิง ผมชื่อเฉินเฉิง”
ชายวัยกลางคนมองพวกเขาแวบหนึ่งแล้วถามด้วยความสงสัย “หรงเฉิง? พวกเราเหมือนไม่เคยรู้จักกันมาก่อนนะ!”
“ไม่รู้จักกันเลย ไม่รู้จักเลย!” เฉินเฉิงหัวเราะพร้อมพูด “แต่ตอนนี้เราก็รู้จักกันแล้วนี่ไงครับ ผมชื่อเฉินเฉิง ทำธุรกิจรับซื้อเครื่องใช้ไฟฟ้าเก่าครับ”
“อ้อ?” ชายวัยกลางคนหัวเราะ “นายทำธุรกิจรับซื้อเครื่องใช้ไฟฟ้าเก่าแล้วมาที่สถานีรับซื้อของเก่าของฉันเนี่ยนะ เรานับว่าเป็นคู่แข่งกันนะ”
“ผมได้ยินว่าที่นี่ของคุณมีเยอะ ก็เลยมาหาคุณนี่แหละครับ” เฉินเฉิงพูดด้วยท่าทางสุภาพ แล้วยื่นบุหรี่ให้ชายวัยกลางคน
อาจเป็นเพราะท่าทีของเฉินเฉิงทำให้ชายวัยกลางคนรู้สึกพอใจเล็กน้อย จึงโบกมือเชิญพวกเขา “เข้ามาข้างในเถอะ อย่าไปยืนตากแดดข้างนอกเลย!”
“เจี้ยนกั๋ว รีบหั่นแตงโมสิ!” เฉินเฉิงดีใจมาก รีบสั่งให้หวังเจี้ยนกั๋วหั่นแตงโม
ข้างในมีมีดทำครัว ใช้เวลาไม่นานก็หั่นแตงโมเสร็จเรียบร้อย
เนื้อสีแดงสดพร้อมกับความเย็นที่พุ่งออกมา ในฤดูร้อนที่ร้อนระอุนี้ ทำให้รู้สึกชุ่มคอเป็นพิเศษ
“เพิ่งหยิบออกมาจากตู้เย็นเลยครับ ผมได้ยินว่ารสชาติดีมาก!” เฉินเฉิง ยื่นให้เจ้าของร้านด้วยท่าทางกระตือรือร้น
เจ้าของร้านก็ไม่ได้เกรงใจอะไร รับมาแล้วกินคำหนึ่ง
ต้องบอกเลยว่ารสชาติหวานมาก โดยเฉพาะรสเย็นที่ติดมากับแตงโม ทำให้รู้สึกสดชื่นสุดๆ
ทำให้เจ้าของร้านมีความประทับใจในตัวเฉินเฉิงเพิ่มขึ้นมาก
เพียงแค่ไม่กี่คำ ก็รู้สึกเย็นสบายขึ้นมาก
“หนุ่มน้อย นายมาที่นี่เพื่ออะไรกันล่ะ จะมาซื้อเครื่องใช้ไฟฟ้าเก่าๆ จากฉันเหรอ?” เจ้าของร้านพูดอย่างไม่ใส่ใจ “บอกให้นะ ฉันขายแต่เป็นจำนวนมาก นายจะซื้อแค่เครื่องสองเครื่อง ฉันไม่ขายนะ”
“ของที่นี่มีเยอะไหมครับ?”
“นายว่าไงล่ะ?” เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ใบหน้าของเจ้าของร้านเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ “มามะ เดี๋ยวฉันพาไปดู”
พูดจบก็พาพวกเขาเข้าไปในโกดังข้างใน
เพียงเห็นโกดังขนาดใหญ่ข้างใน มีเครื่องใช้ไฟฟ้าต่างๆ วางอยู่เต็มไปหมด
ตั้งแต่โทรทัศน์ ไปจนถึงเครื่องซักผ้า เครื่องปรับอากาศ...
มีครบทุกอย่าง!
หวังเจี้ยนกั๋วที่ไม่เคยเห็นเครื่องใช้ไฟฟ้าจำนวนมากขนาดนี้มาก่อน ถึงกับตะลึงไปชั่วขณะ ไม่รู้จะพูดอะไรออกมา
มาก...มากซะจนเขาแทบจะสบถออกมา!
เฉินเฉิงก็ตะลึงไปชั่วครู่ ในใจนึกอยากหัวเราะออกมา
การตัดสินใจเลือกมาที่เมืองหลวงของมณฑลในครั้งนี้ ถือว่าเลือกถูกจริงๆ!
แต่ต่างจากอาการตะลึงของหวังเจี้ยนกั๋ว เฉินเฉิงดูสงบกว่า
“เจ้าของร้าน ที่นี่มีทั้งหมดกี่เครื่องครับ?” เฉินเฉิงพยายามเก็บความตื่นเต้นแล้วถาม
“รวมๆ แล้วก็น่าจะไม่น้อย...” เจ้าของร้านอาจจะลืมจำนวนที่แน่นอน “ที่นี่มีหลายชนิดนะ ลองดูสิ ตู้เย็นแบบประตูเดียว โทรทัศน์ เครื่องซักผ้า เครื่องปรับอากาศ แล้วนี่ล่ะ เคยเห็นไหม?”
เมื่อพูดถึงตรงนี้ ใบหน้าของเจ้าของร้านยิ่งดูภูมิใจ ชี้ไปที่ตรงนั้น “โทรทัศน์สี!”
โทรทัศน์สี!
เฉินเฉิงถึงกับอึ้งไปสักพัก รีบเดินเข้าไปดูใกล้ๆ
จริงด้วย มีโทรทัศน์สีสองเครื่องวางอยู่ ดูโดดเด่นสะดุดตามาก
“ของพวกนี้ อย่าว่าแต่ในหรงเฉิงเลย แม้แต่ในหยางเฉิงคนที่จะใช้ได้ยังมีไม่เยอะเลยนะ! ถ้าไม่ใช่ว่ามันเสียจนซ่อมไม่ได้แล้ว คงไม่มีใครเอามาขายเป็นของเก่าหรอก!”
เมื่อพูดจบ เจ้าของร้านก็มองพวกเขาแล้วถาม “เป็นไงบ้าง ของที่ฉันมีเยอะใช่ไหม! บอกตามตรงนะ จะซื้อแค่เครื่องสองเครื่อง ฉันไม่อยากขายหรอก จะซื้อก็ซื้อทั้งหมดไปเลย!”
ในใจของเฉินเฉิงถึงกับหัวเราะออกมา
สิ่งที่ผมต้องการก็คือซื้อทั้งหมดนี่แหละ!
“เจ้าของร้าน ทั้งหมดนี่รวมกันประมาณเท่าไหร่ครับ?” เฉินเฉิงถามด้วยท่าทางใจเย็น
“เท่าไหร่?” เจ้าของร้านเกือบจะพูดประชดออกมา แต่พอนึกถึงว่าหนุ่มคนนี้ดูจะเป็นกันเอง แถมเมื่อกี้ยังเลี้ยงแตงโมเขาอีก ก็เลยเก็บคำพูดเอาไว้ “หนุ่มน้อย อย่าไปถามเลย นี่มันไม่ใช่ของที่นายจะซื้อไหวนะ...”
“เจ้าของร้าน พูดมาเถอะครับ!” เฉินเฉิงหัวเราะ “ถือว่าผมฟังขำๆ ก็ได้ คุณดูสิ ผมมาเมืองหลวงทั้งที อย่างน้อยก็ต้องได้ความรู้ติดตัวกลับไปบ้าง ถ้าไม่อย่างนั้นกลับไปที่หรงเฉิงจะคุยโวกับใครก็ไม่ได้”
เจ้าของร้านได้ยินก็หัวเราะ “ได้ งั้นฉันจะบอกให้นะ ที่นี่ทั้งหมด น่าจะมีมูลค่า...ประมาณสองหมื่นหยวน!”
สองหมื่นหยวน!
สีหน้าของหวังเจี้ยนกั๋วเปลี่ยนไปทันที!
จำนวนนี้เขาไม่กล้าคิดเลยด้วยซ้ำ!
แต่เฉินเฉิงกลับรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย
ของจำนวนมากขนาดนี้!
เป็นสิ่งที่ผมต้องการพอดี!
ตอนนี้เฉินเฉิงมีเงินอยู่ประมาณสามหมื่นสามพันหยวน เงินจำนวนนี้พอที่จะซื้อบ้านในลี่ตู๋ฮวาหยวนได้
แต่ถ้าซื้อบ้านไปแล้ว อาจจะเหลือเงินไม่มาก
ตอนนี้มีเครื่องใช้ไฟฟ้าจำนวนมากนี้เข้ามาเสริม เฉินเฉิงยังสามารถทำกำไรได้อีกมาก
แต่เดิมเจ้าของร้านคิดว่าเมื่อเขาบอกจำนวนเงินนี้ออกไป ฝ่ายตรงข้ามจะถอยหนี
ไม่คิดเลยว่าคำพูดต่อมาของเฉินเฉิงจะทำให้เจ้าของร้านตกใจจนแทบพูดไม่ออก
“เจ้าของร้าน หรือจะเอาอย่างนี้ดีไหมครับ คุณลองคำนวณตัวเลขที่แน่นอนมาให้ผม เขียนราคาลงไปด้วย แล้วผมจะดูว่าพอจะซื้อได้ไหม ถ้าราคาที่เราตกลงกันเหมาะสม ผมจะเอาของพวกนี้ทั้งหมดเลย!”
เจ้าของร้านเกือบล้มลง มองเฉินเฉิงด้วยความตกใจ นึกว่าตัวเองฟังผิด
“นาย...นายไม่ได้ล้อเล่นใช่ไหม?”
“แน่นอน!” เฉินเฉิงส่ายหัว “ผมไม่ได้ล้อเล่น เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน คุณลองเช็กจำนวนของทั้งหมดว่ามีเท่าไหร่ แล้วก็ให้ราคาขายที่คุณต้องการผมด้วย”
เจ้าของร้านเริ่มมองเฉินเฉิงอย่างจริงจังอีกครั้ง มองสำรวจเฉินเฉิงใหม่อีกครั้ง
หลังจากมองสำรวจไม่นาน เจ้าของร้านก็เชิญเฉินเฉิงกับหวังเจี้ยนกั๋วกลับไปนั่งรอที่เดิม “พวกนายรอก่อนนะ ฉันจะคำนวณตัวเลขให้ ใช้เวลาไม่นานหรอก มากสุดก็ชั่วโมงเดียว”
“ดีครับ!” เฉินเฉิงกับหวังเจี้ยนกั๋วนั่งรออยู่ตรงนั้น
หลังจากผ่านไปกว่าหนึ่งชั่วโมง เจ้าของร้านที่เหงื่อไหลเต็มหน้าก็เดินออกมาจากโกดัง ในมือถือกระดาษแผ่นหนึ่ง มีตัวเลขเขียนอยู่เต็มไปหมด
“มา ดูสิ!” เจ้าของร้านพูดพลางยื่นกระดาษให้เฉินเฉิงดู
เฉินเฉิงมองแวบหนึ่ง
บนกระดาษนั้นมีรายการสินค้าพร้อมราคาที่ถูกเขียนเรียบร้อยแล้ว
ตู้เย็นประตูเดียว: 20 เครื่อง! ราคาเครื่องละ 130 หยวน!
ตู้เย็นสองประตู: 16 เครื่อง! ราคาเครื่องละ 230 หยวน!
เครื่องปรับอากาศ: 13 เครื่อง! ราคาเครื่องละ 180 หยวน!
เครื่องซักผ้า: 36 เครื่อง! ราคาเครื่องละ 36 หยวน!
โทรทัศน์ขาวดำ: 62 เครื่อง! ราคาเครื่องละ 18 หยวน!
โทรทัศน์สี: 2 เครื่อง! ราคาเครื่องละ 50 หยวน!
เครื่องเล่นวิดีโอ: 8 เครื่อง! ราคาเครื่องละ 230 หยวน!
วิทยุ: 63 เครื่อง ราคาเครื่องละ 5 หยวน!
จักรยาน: 18 คัน! ราคา 18 หยวนต่อคัน!
มอเตอร์ไซค์พ่วงข้าง: 1 คัน! ราคา 200 หยวนต่อคัน!
พัดลมตั้งโต๊ะ: 96 เครื่อง! ราคาเครื่องละ 3 หยวน!
พัดลมตั้งพื้น: 73 เครื่อง! ราคาเครื่องละ 5 หยวน!
นอกจากนี้ยังมีเครื่องใช้ไฟฟ้าอื่นๆ อีกเล็กน้อย
สุดท้ายรวมยอดเป็นเงินทั้งหมด 18,765 หยวน!
“ไม่ถึงสองหมื่น!” เจ้าของร้านพูดพร้อมกับยิ้ม “ว่าไง จะเอาไหม?”
