บทที่ 104 การจัดประเภท
บทที่ 104 การจัดประเภท
ในย่านตลาดกลางคืน มีหัวหน้ารักษาความปลอดภัยสูงวัยกับสวี่หงยืนอยู่ด้วยกัน นอกจากพวกเขาแล้วยังมีชายอีกคนหนึ่งที่ดูเหมือนจะมีอายุประมาณสามสิบปี
“พี่สวี่ ผมบอกกับรองหัวหน้าฉินคนนั้นไปแล้วว่าไม่มีปัญหา เขาช่วยออกหน้า ชายที่แซ่เฉินคนนั้นคงไม่กล้าสู้ราคาอีกแล้ว!” ชายอายุราวๆ สามสิบพูดขึ้น “แต่มีอย่างหนึ่งครับ เขาไม่รับของขวัญจากเรา!”
เขาพูดพร้อมกับหยิบเหล้าและบุหรี่ออกมา
“ไม่รับหรือ?” สวี่หงชะงักไปชั่วครู่
“ดูเหมือนจะจริงครับ เหมือนว่าเขาไม่รับจริงๆ” ชายคนนั้นตอบ “ผมก็เลยไม่กล้าฝืนให้”
สวี่หงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า “ก็ได้ งั้นเก็บไว้เถอะ”
ชายคนนั้นยิ้มออกมา “ไม่ค่อยดีมั้งครับ”
“มีอะไรไม่ดีล่ะ ถ้าไม่มีความช่วยเหลือจากคุณ ผมจะไปเชื่อมต่อกับเขาได้ยังไง”
ชายคนนั้นไม่เกรงใจอีกต่อไป
แค่เหล้าและบุหรี่ในมือเขาก็ราคาอย่างน้อยยี่สิบหยวน
ถ้าของที่ให้ฟรีไม่รับ ก็ถือว่าโง่แล้ว!
“อืม พวกเขากำลังทำอะไรกันอยู่นะ?” ทันใดนั้นหัวหน้ารักษาความปลอดภัยสูงวัยก็สังเกตเห็นบางอย่างผิดปกติ
คนกลุ่มนั้นดูเหมือนจะวาดอะไรบางอย่าง
สวี่หงก็ขมวดคิ้ว
“ผมจะไปดูเอง!” หลังจากรับของมาแล้ว ชายคนนั้นอาสาไปดู
ไม่นานนัก เขาก็มาถึงที่นั่น
เขาเห็นว่าตลาดกลางคืนที่นี่ถูกแบ่งออกเป็นสามประเภทที่แตกต่างกัน
ชายคนนั้นตกตะลึงและครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเขาก็เดินเข้าไปถามหวังกุ้ยที่กำลังวาดอย่างสนุกสนานว่า “พวกคุณกำลังทำอะไรกันอยู่?”
“กระโดดข้ามกรอบ ไม่เคยเล่นเหรอ?” หวังกุ้ยตอบโดยไม่หันกลับไปมอง
กระโดดข้ามกรอบ?
นี่มันเกมเด็กเล่นไม่ใช่หรือ!
ชายคนนั้นรู้ว่าหวังกุ้ยกำลังพูดเรื่องไร้สาระ ทำให้เขาไม่พอใจเล็กน้อย
แต่เห็นได้ชัดว่าหวังกุ้ยรู้ว่าเขายืนอยู่กับใครเมื่อสักครู่ และไม่ได้สนใจความรู้สึกของเขา พอวาดเสร็จแล้ว เขาก็ยืดตัวขึ้นพร้อมกับมองดูผลงานของตัวเองด้วยความชื่นชม ก่อนจะพูดอย่างพอใจว่า “ดูสิ เส้นตรงมั้ย?”
“หยุดคุยโวได้แล้ว!” หลิวชุ่ยเฟิงมองเขาด้วยหางตา “รีบหน่อย คนกำลังจะมาแล้ว”
“เขียนเสร็จหรือยัง?” หวังเจี้ยนกั๋วถาม
“จะเขียนแล้ว พวกคุณกลับไปเอาของมาขายเถอะ ฉันกับแม่ทำงานนี้เอง” หลิวชุ่ยเฟิงตอบ
“ตกลง!”
ชายคนนั้นกลับไปด้วยความรู้สึกไม่พอใจ
“พวกเขาวาดอะไร?” สวี่หงรีบถาม
ชายคนนั้นเกาหัว อาจเป็นเพราะสมองไม่ค่อยดีนัก “เหมือนจะวาดกรอบอะไรสักอย่าง แต่ผมก็ไม่รู้ว่าใช้ทำอะไร น่าจะเป็นเพราะเขาเห็นว่าผมมาจากฝั่งคุณเลยไม่สนใจผมเลย”
สวี่หงรู้สึกสงสัย แต่ไม่กล้าถามต่อ
“ว่าแต่ เจ้านาย เราจะตั้งราคายังไงดี?” หัวหน้ารักษาความปลอดภัยสูงวัยมองดูท้องฟ้าที่เริ่มมืดลงและถามด้วยความกังวล
หลังจากถูกเฉินเฉิงตัดราคาสองครั้งติดต่อกัน เขาก็เริ่มจะทนไม่ไหวแล้ว
สวี่หงเองก็ไม่แน่ใจว่าครั้งนี้เฉินเฉิงจะตั้งราคาเท่าไหร่
แน่นอนว่าเขาหวังว่าจะกลับไปตั้งราคาที่หนึ่งหยวน
“ไม่ต้องรีบ!” สวี่หงพูดขึ้น “ดูว่าพวกเขาจะตั้งราคายังไง ครั้งนี้เราจะตามเขาไป”
หัวหน้ารักษาความปลอดภัยสูงวัยตาเป็นประกาย
ใช่แล้ว ครั้งก่อนเป็นเพราะพวกเรารีบตั้งราคาก่อน ทำให้ตกเป็นรองตลอด
ครั้งนี้ มาดูกันว่าพวกเขาจะตั้งราคาอย่างไร
ไม่นานนัก เฉินเฉิงก็มาถึงพร้อมกับหลี่ต้าหัวและคนอื่นๆ
“เฉิงเกอ ดูผลงานของผมสิ ทั้งหมดนี้ผมวาดคนเดียวเลย!” หวังกุ้ยเดินเข้ามาหาขอคำชม “พวกเขาวาดเส้นไม่ตรง มีแค่ผมเท่านั้นที่วาดตรง เป็นไงบ้าง?”
หวังกุ้ยแสดงท่าทางเหมือนรอให้ชมเชย
“เฮ้! ก็ไม่เลว!” เฉินเฉิงยิ้ม “ยังเขียนประเภทเสร็จเรียบร้อยแล้ว ดีมาก”
พอได้คำชม หวังกุ้ยก็ยืดอกด้วยความภูมิใจ และเดินผ่านหลิวชุ่ยเฟิงกับหวังเจี้ยนกั๋วพลางยืดอกเดินผ่านไป
หวังเจี้ยนกั๋วเกือบจะเตะเขาสักที
“คุณได้บอกแม่แล้วหรือยัง?” เฉินเฉิงถามหลิวชุ่ยเฟิง
“บอกแม่แล้วค่ะ มันไม่ได้ซับซ้อนมาก” หลิวชุ่ยเฟิงตอบ “เดี๋ยวฉันจะอธิบายให้พวกเขาฟังอีกทีค่ะ”
“ดีแล้ว!” เฉินเฉิงพยักหน้า “อ้อ เอาของลงมาได้เลย”
หลี่ต้าหัวและคนอื่นๆ รีบขนเครื่องใช้ไฟฟ้าของพวกเขาลงมา
“เฉิงเกอ ดูสิ นี่คือกระดาษที่ฉันเขียนไว้แล้ว!” หลิวชุ่ยเฟิงยื่นกระดาษให้เฉินเฉิงดู
บนกระดาษมีเพียงสามบรรทัดง่ายๆ
ช่องที่หนึ่ง: สี่หมื่น
ช่องที่สอง: หกหมื่น
ช่องที่สาม: แปดหมื่น
เฉินเฉิงพยักหน้าด้วยความพอใจ “ดีแล้ว เอาแบบนี้แหละ คนกำลังจะมาแล้ว”
ทันใดนั้นมีคนจำนวนไม่น้อยก็เริ่มเข้ามา
หลังจากที่ผ่านเหตุการณ์สองครั้งก่อนหน้านี้ คนเหล่านั้นก็ไม่แม้แต่จะมองไปที่อื่น พวกเขาตรงไปที่ฝั่งของเฉินเฉิงทันที
“พี่สาว ฉันขอเช่าที่หนึ่งช่อง!” มีคนหนึ่งถามขึ้น
“ทุกคนฟังฉันก่อนนะคะ……” หลิวชุ่ยเฟิงชี้ไปที่กรอบที่ตั้งอยู่ข้างหน้า “เราวางแผนพื้นที่ใหม่ที่นี่ ตอนนี้เราแบ่งออกเป็นสามประเภท เพราะฉันเห็นว่าพวกคุณวางแผงค้าขายมีขนาดเล็กใหญ่ไม่เท่ากัน การคิดค่าธรรมเนียมแบบเดียวกันดูเหมือนจะไม่ค่อยยุติธรรม ดังนั้นเราจึงวาดช่องออกมาให้เรียบร้อยแล้ว พวกคุณลองไปดูแล้วเลือกดูว่าอยากได้ช่องไหน แล้วค่อยจ่ายเงินค่ะ จะได้ไม่เสียเงินไปโดยเปล่าประโยชน์!”
เข้าใจง่ายและชัดเจน
“อ่ะ แบบนี้ดีมาก!” คนขายของเล็กๆ บางคนพูดขึ้นพร้อมกับตบเข่าตัวเอง “ฉันก็บอกแล้วว่า เราใช้พื้นที่เล็กแต่จ่ายเงินเท่ากัน แบบนี้มันไม่ยุติธรรมเลย”
“ใช่ พวกเราขายของเล็กๆ ก็แทบจะไม่ได้กำไร พื้นที่ก็ไม่ได้ใช้เยอะ ทำไมต้องจ่ายเท่ากันด้วย!”
“ดูสิ เจ้าของร้านคุณเฉินนี่ช่างคิดจริงๆ แบบนี้ก็ดีกับทุกคน!”
เห็นได้ชัดว่าทุกคนเห็นด้วย
ในเวลาไม่นาน คนต่างก็พากันไปดูขนาดช่องพื้นที่ แล้วก็ไปจ่ายเงินกับแม่ของหลิวชุ่ยเฟิง
“พี่สาว ผมขอช่องที่หนึ่งนะ!”
“ผมเอาช่องที่สอง!”
“ฉันก็จะใช้ช่องที่หนึ่ง!”
……
ทุกคนทยอยกันเข้ามา
แม้แต่คนที่เคยลังเลก็เข้ามาเช่นกัน
“เฮ้ ดูสิ ที่นี่คิดค่าเช่าแค่สี่หมื่น เราถูกโกงจากฝั่งโน้นมานานแล้ว!”
“ใช่ เราก็เคยบอกพวกเขาหลายครั้ง แต่พวกเขาไม่ยอมลดราคาเลย โชคร้ายจริงๆ คุณเฉินใจดีจริงๆ!”
ไม่นานหลังจากนั้น ยกเว้นผู้ขายที่ยังยึดมั่นกับสวี่หง ทุกคนต่างก็พากันไปหาฝั่งของเฉินเฉิง
“เจ้านาย เราจะทำยังไงดี?” หัวหน้ารักษาความปลอดภัยสูงวัยถามด้วยความงุนงง
“ราคาของพวกเขามีทั้งสูงและต่ำ งั้นเรามาตั้งราคาที่สี่หมื่นทั้งหมดดีไหมครับ แบบนี้ก็ไม่ต้องแข่งตัดราคากัน...” หัวหน้ารักษาความปลอดภัยสูงวัยพยายามแสดงความฉลาด
“คนโง่!” สวี่หงโกรธจนเส้นเลือดปูด “ถ้าเราตั้งราคาที่สี่หมื่นทั้งหมด แล้วจะเหลือกำไรอะไรอีกล่ะ...คุณรู้ไหมว่าคนกลุ่มไหนเยอะที่สุด? ก็คือพวกแผงเล็กๆ พวกนี้! ต่อให้เราตั้งราคาทั้งหมดเป็นสี่หมื่น พวกเขาก็จะไม่มาหาเราอยู่ดี เพราะพวกเขารู้สึกว่าถูกโกงไปก่อนหน้านี้ และพวกเขาก็เกลียดเราไปแล้ว ถ้าไม่มีแผงเล็กๆ พวกนี้ พวกที่เหลืออีกสองประเภทก็จะไม่เลือกตั้งแผงที่เราด้วย เพราะเราไม่สามารถดึงดูดคนให้มาที่นี่ได้ พวกเขาจะยอมจ่ายเพิ่มอีกสองหมื่นหรือหนึ่งหมื่นดีกว่าจะอยู่ที่นี่”
หัวหน้ารักษาความปลอดภัยสูงวัยไม่เข้าใจเรื่องราวที่ซับซ้อนนี้ ทำให้เขารู้สึกสับสน
“งั้น...แล้วเราจะทำยังไงดีล่ะ?” หัวหน้ารักษาความปลอดภัยสูงวัยถาม
ในขณะนั้นเอง ฉินอี้ขี่รถสามล้อเข้ามา
“สหาย พวกเขากำลังทำสงครามราคาอยู่!” หัวหน้ารักษาความปลอดภัยสูงวัยที่ไม่รู้จะทำอย่างไรก็คิดเองเออเอง รีบเรียกฉินอี้ขึ้นมา
