ตอนที่ 9 : พ่อ ผมหิว...

“อาจเป็นไปได้ว่า 'ภัยพิบัติ' อ่อนแอเกินไป...มันถึงถูกฆ่าได้ด้วยขวานอันเดียว” หลี่ซิ่วชุนหยิบยกความเป็นไปได้อีกอย่างหนึ่ง

เฉินถานไม่ตอบ เขามองไปที่ร่างในสระเลือดเป็นเวลานาน จากนั้นหันกลับมาและหยิบมีดทำครัวออกมาจากห้องครัว

“คุณจะทำอะไร”

“เปิดอกเขาดูว่าหัวใจยังอยู่มั้ย” เฉินถานพูดเสียงแหบแห้ง “อย่างน้อยฉันก็อยากรู้ว่า... ฉันฆ่าสัตว์ประหลาดหรือโอกาสที่พระเจ้ามอบให้กันแน่?”

เขาคุกเข่าลงข้างเฉินหลิง และกรีดมีดผ่าหน้าอกด้วยความยากลำบาก หลี่ซิ่วชุนที่อยู่ข้างๆ หน้าซีด รีบหันหลังกลับแล้ววิ่งเข้าไปในห้องครัว อาเจียนอย่างรุนแรง

หลังจากนั้นไม่กี่นาที เฉินถานก็ค่อยๆ ลุกขึ้นยืน

“เป็นยังไงบ้าง” หลี่ซิ่วชุนถาม

“ไม่มี” เฉินถานพูด

เมื่อมองดูผนังด้านในที่ว่างเปล่าของหน้าอกเฉินหลิง เขาก็รู้สึกโล่งใจ “เขาไม่มีหัวใจ”

“ไม่มีหัวใจ แล้วเขา…”

“ฉันไม่รู้”  เฉินถานหยุดชั่วขณะ "ไม่ว่ามันจะเป็นอะไร...มันก็ตายไปแล้ว"

"จะทำยังไงกับศพ?"

"ซ่อนมันไว้ในห้องใต้ดิน...ตอนนี้ข้างนอกมีผู้คุมกฎเดินเพ่นพ่านไปหมด เรายังส่งเขาออกไปไม่ได้”

เฉินถานลากโต๊ะในห้องนั่งเล่นออกไป เปิดแผ่นไม้หนาๆ บนพื้น เผยให้เห็นพื้นที่ของห้องใต้ดินที่ทั้งมืดและแคบ

ในยุคนี้ไม่มีตู้เย็น การพึ่งพาฉนวนกันความร้อนตามธรรมชาติของห้องใต้ดินเพื่อเก็บอาหารเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด เขากำลังจะโยนเฉินหลิงลงไป แต่เขาต้องหยุดเมื่อเห็นบาดแผลบริเวณคอที่น่าสะพรึงกลัว

“ไปเอาชุดของอาเยี่ยนมาหน่อย” เฉินถานพูดต่อ “ไม่ว่ามันจะเป็นอะไรก็ตาม   แต่นี่คือร่างกายของอาหลิง…ถ้าไม่มีโลงศพสำหรับฝัง อย่างน้อยก็ควรมอบเสื้อผ้าที่เหมาะสมให้เขา”

หลี่ซิ่วชุนตัวสั่นเล็กน้อย

“แต่เมื่อคืน...เขากลับมาสวมชุดนั้น…”

“มันก็แค่เสื้อผ้าชุดหนึ่ง” เฉินถานกำลังจะปฏิเสธ แต่ก็นึกถึงตอนที่เฉินหลิงกลับมาบ้านเมื่อคืนนี้ มันเป็นฉากที่น่าสะพรึงกลัวอย่างมาก

เขาจึงเปลี่ยนใจ "ลืมมันซะ ลงมือเลย"

เฉินถานโยนร่างของเฉินหลิงเข้าไปในห้องใต้ดิน ปิดกระดานไม้แล้วลากโต๊ะกดทับด้านบน ก็นับว่าปิดมันอย่างสมบูรณ์

เวลาต่อมา หลี่ซิ่วชุนก็เริ่มทำความสะอาดคราบเลือดในบ้าน แม้ว่าสิ่งเหล่านี้จะทำให้เธอรู้สึกคลื่นไส้ แต่เธอทำได้แค่บีบจมูกและทำความสะอาดต่อไป

.

ก๊อก-ก๊อก-ก๊อก-

.

จู่ๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้น

.

หลี่ซิ่วชุนที่กำลังทำความสะอาดห้อง รู้สึกว่าใจเต้นแรง หันไปมองที่เฉินถาน

“มีใครอยู่มั้ย?”

“ไม่ต้องสนใจ ทำเหมือนว่าไม่มีใครอยู่บ้าน”

หลี่ซิ่วชุนพยักหน้า แล้วทั้งสองก็กลั้นหายใจอยู่ในห้องนั่งเล่น เหลือเพียงเสียงเคาะประตูที่ดังก้องกังวาน

แต่เสียงเคาะประตูกลับไม่หยุด ดังขึ้นเรื่อยๆ

“ผู้คุมกฎกำลังสืบสวน! เปิดประตูเดี๋ยวนี้!”

ใบหน้าของคนทั้งสองเปลี่ยนไปทันที เฉินถานลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เขามองหลี่ซิ่วชุน แล้วรีบเปลี่ยนเสื้อผ้า เดินไปที่ประตูโดยจงใจไม่ติดกระดุมเสื้อทั้งหมด

.

เสียงดังเอี๊ยด -

.

ประตูถูกแง้มเปิดออกเล็กน้อย

.

เฉินถานแทรกตัวผ่านประตูออกมาข้างนอก ใช้มืออีกข้างดันประตูปิด "ท่านผู้คุมกฎ เกิดอะไรขึ้นครับ?"

ท่ามกลางสายฝนที่ตกลงมาจากท้องฟ้าอันมืดมน ชายทั้งสองในชุดสีดำแดงยืนอยู่นอกประตูด้วยสีหน้าอึมครึม

“เราเคาะประตูตั้งนาน ทำไมไม่เปิดประตู?”

“ผมเพิ่งตื่นน่ะ เลยใช้เวลาแต่งตัวนิดหน่อย” เขายิ้ม

ผู้คุมกฎทั้งสองคนเหลือบมองเสื้อผ้าอีกฝ่ายที่ยังไม่ติดกระดุม แล้วสีหน้าดูผ่อนคลายขึ้นเล็กน้อย “บ้านของเฉินหลิงหรือเปล่า?” “

"...ใช่ครับ”

“เขาล่ะ?”

“เขาออกไปตั้งแต่เช้าแล้ว ยังไม่กลับมา”

“ถ้าเขากลับมาแล้ว ส่งประกาศนี่ให้เขาด้วย” ผู้คุมกฎหยิบเอกสารออกมาจากอกเสื้อของเขา “ตอนนี้เขตสอง เขตสามทั้งหมดอยู่ภายใต้คำสั่งปิด และคนที่สอบข้อเขียนผู้คุมกฎผ่าน จะได้รับเลือกชั่วคราว เขาก็อยู่ในรายชื่อ”

"พรุ่งนี้ตอนเจ็ดโมงเช้ารวมตัวที่สำนักงานใหญ่กองบัญชาการ ถ้าไม่ไปจะถือว่าสละสิทธิ์”

หัวใจของเฉินถานเต้นรัว แต่เขายังสามารถพยักหน้าตอบรับโดยหน้าไม่เปลี่ยนสี

"ได้ครับ ผมจะบอกเขาแน่นอน”

ผู้คุมกฎทั้งสองคนหันหลังกลับ เฉินถานถอนหายใจด้วยความโล่งอก

เขาเปิดประตูแล้วเดินเข้าไปในบ้าน

ทันทีที่เขาเข้าไปในห้อง เสียงเสียดสีจากโลหะก็ดังมาเข้าหูเขา เหมือนมีคนเกากระดานดำด้วยตะปูแหลม มันทำให้เฉินถานขนลุก

ในเวลานี้ หลี่ซิ่วชุนนั่งขดอยู่ที่มุมห้อง สั่นไปทั้งตัว

เมื่อเธอเห็นเฉินถานกลับเข้ามา ในที่สุดเธอก็ลืมตาขึ้น ค่อยๆ ยื่นมือออกแล้วชี้ไปยังห้องครัว...

ในห้องครัว เธอเห็นร่างสีแดงชาดหันหลังให้พวกเขาทั้งสอง ศีรษะก้มต่ำเหมือนกำลังเคี้ยวอะไรบางอย่างอยู่

เมื่อเห็นร่างนั้นจากด้านหลัง จิตใจของเฉินถานก็ว่างเปล่าไปชั่วขณะ!

เป็นชายหนุ่มที่คอเกือบขาด เนื้อสีแดงบริเวณคอกำลังรักษาตัวเองด้วยความเร็วที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่า มือซ้ายเขาถือมีดทำครัว  ในเวลาเดียวกัน...มือขวาถือขวานเปื้อนเลือด เขายัดมันเข้าไปในปาก...

ดูเหมือนเขาจะรู้ตัวตอนเฉินถานเปิดประตูกลับเข้ามา ภายในห้องครัวร่างที่สวมชุดงิ้วสีแดงหันกลับมาอย่างช้าๆ

.

นั่นคือเฉินหลิง เฉินหลิงที่ไม่มีหัวใจ และหัวเกือบขาด

.

แก้มของเขานูนเล็กน้อย ในขณะที่เขากำลังเคี้ยวโลหะกับเศษไม้อย่างรุนแรง รูม่านตาที่ขยายออกนั้นราวกับดวงตาของสัตว์ มันแปลกและน่าขนลุก

"พ่อ"

มีเสียงมาจากข้างหลังเขา "ผมหิว..."

.

.

........

.

เฉินหลิงมีความฝัน

.

มันเป็นช่วงบ่ายที่ปกคลุมไปด้วยเมฆมืดครึ้ม

.

ตามปกติ เขาจะไปที่สนามฝึกศิลปะการต่อสู้ในเขตชานเมือง เพื่อออกกำลังกาย เมื่อกลับมาถึงบ้านเขาก็เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ

วันนั้นไม่ใช่วันเกิดของเขา แต่มีเค้กครีมวางอยู่บนโต๊ะอาหารที่บ้าน... แสงเทียนสีส้มแกว่งไปมาในห้องนั่งเล่นสลัวๆ มีคนสองคนนั่งอยู่ที่โต๊ะด้วยดวงตาสีแดง

เค้กครีมมีมูลค่า 200 เหรียญทองแดง ซึ่งเป็นสิ่งที่ครอบครัวของพวกเขาไม่มีเงินซื้อ

.

เขาสับสน และถามว่าวันนี้เป็นวันอะไร

.

พ่อแม่ของเขาบอกว่า วันนี้เป็นวันที่อาเยี่ยนน้องชายของเขากำลังจะเข้ารับการผ่าตัด

เขามีความสุขมากหลังจากได้ยินดังนั้น น้องชายของเขาเป็นโรคหัวใจพิการแต่กำเนิด มันกลายเป็นฝันร้ายที่รบกวนครอบครัวเขามาตลอด เพื่อที่จะรักษาน้องชาย พ่อกับแม่จึงวิ่งเต้นไปหลายที่ เพื่อขอความช่วยเหลือ แต่ทุกที่ก็ทำอะไรไม่ได้

เมื่อไม่กี่วันก่อน พ่อแม่บอกว่าเจอโรงพยาบาลในเขตสอง แล้วส่งน้องชายไปที่นั่น พวกเขาดูมั่นใจว่าจะหายขาดแน่นอน

เมื่อเฉินหลิงได้ฟังข่าวดี เขาจึงกินเค้กอย่างมีความสุข แต่ไม่นานเขาก็หมดสติและล้มลงบนโต๊ะ สิ่งสุดท้ายที่เขาเห็นคือหลี่ซิ่วชุน แม่ของเขาปิดปากร้องไห้อย่างขมขื่น

“ฉันขอโทษ... ฉันขอโทษจริงๆ”

เขาได้ยินพ่อของเขากระซิบ “โรคของอาเยี่ยนต้องการหัวใจ… เธอจะเต็มใจที่จะทำมันใช่มั้ย?”

เฉินหลิงอ้าปากขึ้นราวกับว่าต้องการตอบอะไรบางอย่าง แต่สุดท้ายก็ตกอยู่ในอาการโคม่า

จากนั้น เขาก็รู้สึกเหมือนถูกยัดเข้าไปในถุง เม็ดฝนตกลงมาบนพื้นผิวของถุง หลังจากนั้นไม่นาน ในที่สุดเขาก็ถูกยกไปที่โต๊ะตัวหนึ่ง

เขารู้สึกเหมือนมีคนเฉือนหน้าอกของเขาออก แล้วหยิบอะไรบางอย่างออกมา

จากนั้นก็สวมเสื้อผ้าให้เขาและย้ายเขาไปที่ที่แห่งหนึ่ง ท่ามกลางฝนตกหนัก ดวงตาเขาเปิดขึ้น

แสงสปอตไลท์สว่างขึ้นทีละดวงเหนือศีรษะ ส่องสว่างร่างสีแดงที่อยู่ตรงกลางเวที หลังจากมึนงงอยู่ครู่หนึ่ง เฉินหลิงก็เอามือยันพื้นแล้วค่อย ๆ ยืนขึ้น

“ยังไม่ตาย...ทำไมถึงกลับมาที่นี่อีกล่ะ?”

ใบหน้าของเฉินหลิงเปลี่ยนเป็นสีขาวโดยไม่รู้ตัว

.

.

[ค่าความคาดหวังของผู้ชม +1]

.

[ค่าความคาดหวังของผู้ชม +1]

.

[ค่าความคาดหวังปัจจุบัน: 67%]

.

  [ตรวจพบว่าการเชื่อมต่อของนักแสดงขาดหายไป และประสิทธิภาพการทำงานถูกขัดจังหวะ]

.

[ค่าความคาดหวังของผู้ชม -50]

.

[ค่าความคาดหวังปัจจุบัน: 17%]

.

[คำเตือน! เตือน! ]

.

[ผู้ชมเริ่มเข้ามาแทรกแซงการแสดง! ]

.

.

.