ตอนที่ 27 ปลุกพลัง

“ฉันไม่รู้ว่ามันคือลิงน้ำ รู้แค่ว่ามันชื่อเสี่ยวเฮย แม่เป็นคนเลี้ยงไว้ค่ะ”  หยางซือจวินตอบอย่างรวดเร็ว

“แม่ของเธองั้นเหรอ?”

เฉินหยาง “งั้นพาฉันไปหาแม่ของเธอหน่อย”

“นาย…  จะทำอะไร”   หยางซือจวินถามอย่างระแวดระวัง

ไอ้บ้านี่มันจะทำร้ายแม่ของเธอหรือเปล่า?

เฉินหยางพูดว่า  “ไม่ต้องถามมาก  รีบพาไป  ฉันต้องเจอแม่ของเธอ”

วิชามารปรากฏขึ้นบนโลก  เฉินหยางไม่ปล่อยมันไปแน่

กว่า 700 ปีก่อน   อาจารย์จางซานฟงปราบปรามเหล่ามาร  เขาเป็นกำลังหลักในตอนนั้น

เขาเห็นกับตาว่าวิชาพวกนั้นมันโหดร้ายทารุณแค่ไหน!

ฆ่าคนเป็นๆเพื่อบูชายันต์  ฆ่าเด็กทารก  ช่างโหดเหี้ยมเกินมนุษย์มนา!

เรื่องแบบนั้นจะต้องไม่เกิดขึ้นอีก!

ฆ่าได้ต้องฆ่า!

“ก็ได้ ฉันจะพาไป”

หยางซือจวินแสร้งทำเป็นตกลง

หลังจากที่เธอและลิงน้ำเดินออกมาจากห้องเก็บของ ก็รีบวิ่งหนีทันที

หยางซือจวินลากลิงน้ำ วิ่งไปมองหลังไป

หลังจากที่แน่ใจแล้วว่าเฉินหยางไม่ได้ตามมา  เธอก็รีบยกมือขึ้นมาตีหน้าอกตัวเอง

หยางซือจวินไปที่ลานจอดรถจักรยานยนต์ของมหาวิทยาลัย เธอเอาถุงดำคลุมตัวลิงน้ำ  แล้วให้มันเข้าไปข้างใน

หยางซือจวินวางกระเป๋าไว้ด้านหน้า

หยางซือจวินออกจากมหาวิทยาลัยซูโจว  มุ่งหน้าไปยังตรอกแห่งหนึ่งในเขตชานเมือง

ที่นั่นทรุดโทรม บ้านเรือนก็ยังคงเป็นแบบบ้านนอก

เฉินหยางเดินตามหยางซือจวินมา  ไม่นานนักก็มาถึงลานบ้านเก่าๆ แห่งหนึ่ง

หยางซือจวินมาถึงหน้าประตู  เคาะประตู  ตะโกนว่า  “แม่  หนูกลับมาแล้ว”

สักพัก  หญิงวัยกลางคนผมหงอก  แต่ยังคงมีเค้าความสวย  เดินมาเปิดประตู

หญิงวัยกลางคนคนนี้คือกวนจินเฟิง  แม่ของหยางซือจวิน

ปีนี้กวนจินเฟิงอายุแค่ 43 ปี  แต่เนื่องจากทำงานหนัก  ผมของเธอจึงหงอกขาวทั้งหัว

“แม่  วันนี้เสี่ยวเฮยโดนทำร้าย”  หยางซือจวินรีบบอกแม่ของเธอ

“อะไรนะ?  เสี่ยวเฮยโดนทำร้ายเหรอ?  เสี่ยวเฮย  มาให้แม่ดูหน่อยเร็ว”   กวนจินเฟิงโบกมือเรียกลิงน้ำ

พอเห็นแขนข้างหนึ่งของลิงน้ำหายไป  สีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไปทันที

“เกิดอะไรขึ้น?  แขนของเสี่ยวเฮยหายไปไหน?”  กวนจินเฟิงถามอย่างร้อนรน

หยางซือจวิน  “หนูก็ไม่รู้  น่าจะโดนผู้ชายคนหนึ่งทำร้ายค่ะ”

“แม่  แขนของเสี่ยวเฮยขาด  จะมีทางทำให้มันงอกใหม่ได้ไหมคะ?”

กวนจินเฟิง  “แม่…  แม่ก็ไม่รู้เหมือนกัน”

ทันใดนั้น   ลิงน้ำก็พูดเป็นภาษามนุษย์ด้วยน้ำเสียงน่ากลัว   “ฉันรู้!   เอาแขนของแกมา!”

“ใคร!  ใครพูด!”

กวนจินเฟิงและหยางซือจวินตกใจสุดขีด

ทั้งคู่มองไปที่ลิงน้ำด้วยสีหน้าหวาดกลัว

ร่างกายของลิงน้ำเริ่มขยายใหญ่ขึ้น  เหมือนลูกโป่งที่ถูกเป่าลมเข้าไป

ครู่เดียวมันก็กลายเป็นสัตว์ประหลาดสูงเกือบสองเมตร

ดวงตาสีเขียวจ้องเขม็งไปที่กวนจินเฟิง  พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา   “ส่งมา!  เอาแขนของแกมา!”

ผัวะ!

ลิงน้ำเตะกวนจินเฟิงจนกระเด็น

กวนจินเฟิงตกใจสุดขีด รีบพูดว่า  “เสี่ยวเฮย!  ทำแบบนี้ไม่ได้นะ  ฉันเลี้ยงแกมานะ”

ลิงน้ำหัวเราะอย่างน่ากลัว  “แกเลี้ยงฉัน?  ใช่!  แกเลี้ยง   แต่แกกลับปล่อยให้ฉันไปจับปลากินเองทุกวัน  ตอนเด็กๆ  ก็เอาแต่ให้กินเครื่องในเน่าๆ”

“แค่กๆ  ขยะแขยงชะมัด!”

“ทนไม่ไหวแล้ว!  วันนี้ฉันจะกินคน!”

“เพื่อตอบแทนแก  นายหญิงผู้แสนดี ฉันจะกินแกเป็นคนแรก!”

พูดจบ ลิงน้ำก็แลบลิ้นยาวเลียใบหน้าของกวนจินเฟิง

“อร่อยจริงๆ!   แบบนี้สิถึงจะเรียกว่าอาหาร!”

กวนจินเฟิงหวาดกลัวจนแทบเป็นลม

“เสี่ยวเฮย!  ปล่อยแม่นะ!”

ถึงแม้ว่าหยางซือจวินจะหวาดกลัว   แต่เพื่อความปลอดภัยของแม่   เธอก็รีบคว้าจอบขึ้นมาฟาดไปที่หัวลิงน้ำ

ลิงน้ำเอื้อมมือไปคว้าจอบไว้

หยางซือจวินออกแรงดึงเท่าไหร่ก็ดึงไม่ออก

ลิงน้ำแสยะยิ้ม  “ไม่ต้องห่วง  กินแม่ของแกเสร็จแล้ว   ก็ถึงตาแก!”

ผัวะ!

ลิงน้ำสะบัดจอบ  ร่างของหยางซือจวินที่จับจอบอยู่ก็ลอยละลิ่วไปด้วย

ตึง!

เฉินหยางคว้าตัวหยางซือจวินเอาไว้  วางลงบนพื้นอย่างเบามือ

“นาย!”

หยางซือจวินมองคนที่อยู่ตรงหน้าด้วยความประหลาดใจ

นี่มันไอ้คนประหลาดนี่!

“เป็นแกอีกแล้วเหรอ!”

พอเห็นเฉินหยาง  ลิงน้ำก็ยืนขึ้น  จ้องเฉินหยางเขม็ง

กวนจินเฟิงฉวยโอกาสนั้นรีบวิ่งหนี  เข้าไปกอดลูกสาว  ตัวสั่นเทา

เฉินหยางมองลิงน้ำ  แสยะยิ้ม  “หึ!  ในที่สุดก็ตื่นแล้วสินะ!”

สัตว์ประหลาดอย่างลิงน้ำ  หลังจากที่ถูกเลี้ยงดูด้วยวิธีพิเศษ  พอถึงช่วงวัยเจริญพันธุ์  มันก็จะตื่นขึ้น

หลังจากตื่นขึ้นครั้งแรก  ความแข็งแกร่งของมันจะเทียบเท่ากับนักสู้ระดับ 8 หรือ 7!

ที่สำคัญที่สุดคือ  สติปัญญาของมันจะเทียบเท่ากับเด็กอายุ 12-13 ปี  และจะพูดภาษาคนได้

ถ้ามันตื่นขึ้นหลายๆ ครั้ง   มันจะแข็งแกร่งเทียบเท่ากับนักบุญ!

และฉลาดเฉียบแหลมเหมือนปีศาจ!

ลิงน้ำแสยะยิ้ม   “ต้องขอบคุณแก  ที่ทำให้ฉันตื่นขึ้น!”

“ถ้าวันนี้แกไม่ทำลายแขนของฉัน  ฉันคงตื่นขึ้นแบบนี้ไม่ได้”

“เดิมทีฉันตั้งใจว่าจะกินคนสักสองสามคน  แล้วค่อยไปหาเจ้า  แต่ในเมื่อแกใจร้อนอยากตายนัก  ฉันจะจัดการแกก่อนเลย!”

ผัวะ!

ลิงน้ำกระโดด  พุ่งเข้าหาเฉินหยาง

แต่ความจริงแล้ว  มันเพิ่งจะก้าวไปได้แค่สองก้าว  ก็รีบหันหลัง  วิ่งหนีสุดชีวิต

บ้าเอ๊ย!

ไอ้บ้านี่ไม่ธรรมดา  มีแต่คนโง่เท่านั้นแหละ  ถึงจะสู้กับมัน!

“หึ!  ยังจะหนีอีกเหรอ?”

เฉินหยางรีบวิ่งตามทันที

ลิงน้ำวิ่งไปตามทุ่งดอกไม้

แต่มันจะวิ่งเร็วกว่าเฉินหยางได้อย่างไร

เฉินหยางเด็ดดอกไม้ข้างทางมาดอกหนึ่ง  ดีดนิ้วเบาๆ

ฟิ้ว!

ดอกไม้นั้นพุ่งออกไปไกลหลายร้อยเมตร  เสียบเข้าไปที่หว่างคิ้วของลิงน้ำ

ลิงน้ำล้มลง  ตายคาที่

ร่างกายของลิงน้ำเหี่ยวเฉาลงอย่างรวดเร็ว

มีสุนัขป่าฝูงหนึ่งวิ่งออกมาจากทุ่งดอกไม้  รุมทึ้งกินเนื้อของลิงน้ำอย่างเอร็ดอร่อย

เฉินหยางหันหลังกลับไปที่ลานบ้าน

กวนจินเฟิงกับหยางซือจวินกำลังจะหนี

จู่ๆ ก็เห็นเฉินหยางเดินกลับมา

เธอตกใจมาก

“ไม่ต้องหนีแล้ว  ฉันฆ่าลิงน้ำตัวนั้นแล้ว”

“ลิงน้ำงั้นเหรอ?  เธอ!  รู้ได้ยังไงว่ามันคือลิงน้ำ?”

กวนจินเฟิงตกใจ  จ้องเฉินหยางตาไม่กะพริบ

เฉินหยางมองกวนจินเฟิงด้วยสายตาเย็นชา  “ดูเหมือนว่า  ลิงน้ำตัวนั้น คุณจะเป็นคนเลี้ยงจริงๆ สินะ?”

กวนจินเฟิงพูดอย่างลุกลี้ลุกลน  “ไม่ใช่…  ไม่ใช่ฉัน  ฉันไม่ได้เลี้ยงมัน”

“ยังจะแถอีก”

เฉินหยางยื่นมือออกไป  คว้าข้อมือของกวนจินเฟิงไว้  จากนั้นก็แหวกเสื้อของเธอออก

เห็นรอยสักรูปดอกบัวสีดำอยู่บนหน้าอกของกวนจินเฟิง

เฉินหยางพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา   “ยังจะโกหกอีก   เธอถูกมันควบคุมแล้ว!”

กวนจินเฟิงรู้ว่าโกหกไปก็ไม่มีประโยชน์ เธอจึงพูดด้วยรอยยิ้มขมขื่น   “ใช่!  ลิงน้ำตัวนั้น ฉันเป็นคนเลี้ยงเอง  จะฆ่าแกงกันก็เชิญ  แต่อย่าทำร้ายลูกสาวของฉัน”

“ไม่ได้!  นายทำร้ายแม่ของฉันไม่ได้!”

หยางซือจวินรีบเข้ามาขวางเฉินหยางไว้