ตอนที่ 24 ชั้นเรียนว่ายน้ำ
ตอนที่กระถางดอกไม้ตกใส่เฉินหยาง หงจื้อที่แอบถ่ายอยู่ไกลๆเบิกตากว้างจ้องไปที่กระถางดอกไม้อย่างไม่วางตา
“โดน! โดนแน่! โดนเต็มๆ!”
“หืม?”
ทันใดนั้นเฉินหยางเหมือนรู้สึกถึงอะไรบางอย่าง
เขาเงยหน้าขึ้น
กระถางดอกไม้เบี่ยงทิศทางเป็นวิถีโค้งเล็กน้อยอย่างไม่น่าเชื่อ
เพล้ง!
กระถางดอกไม้ร่วงลงใส่กั๋วเฟิงอย่างจัง
กั๋วเฟิงตาเหลือก ดอกไม้ดาวกระจายติดอยู่บนหัว เลือดไหลอาบแก้ม
เขาล้มลงทันที
เสียงดังสนั่นทำให้ผู้คนรอบข้างกรีดร้องด้วยความตกใจ
“ลูกพี่!”
“ลูกพี่ เป็นอะไรรึเปล่า!?”
แมวมองเป้ากับมือฉกถึงกับอึ้ง รีบวิ่งเข้าไปจับชีพจร
“พี่ใหญ่… พี่ใหญ่ตายแล้ว!”
เฉินหยางยิ้มมุมปาก “ฉันเห็นนะ ผู้ชายเสื้อยืดสีดำมีไฝมุมปากที่โยนกระถางลงมา”
“จับมัน! ล้างแค้นให้พี่ใหญ่!”
ทั้งสองวิ่งแจ้นขึ้นไปชั้นบนทันที
“แย่แล้ว แย่แล้ว!บ้าเอ๊ย!”
“ทำไมมันเบี้ยววะเนี่ย?”
อาหย่งที่อยู่ชั้นบนรีบวิ่งหนีสุดชีวิต
ชั้นสามเป็นชั้นเรียนพิเศษ ตอนนี้ไม่มีใครอยู่
ชั้นสองมีร้านขายเสื้อผ้า ร้านนวด และ ร้านเสริมสวย มีคนพลุกพล่าน
อาหย่งลงมาชั้นสอง ทำท่าทางไม่รู้ร้อนรู้หนาว เดินปะปนไปกับฝูงชน
แมวมองเป้ากับมือฉกที่กำลังมองหาตัวคนร้ายอยู่เห็นเข้าพอดี
“เสื้อยืดสีดำ!”
“มีไฝมุมปาก!”
“ไอ้นี่แหละ!”
ทั้งสองคนพุ่งเข้าไปรวบตัวอาหย่งทันที
อาหย่งตกใจร้องลั่น “พวกแกจะทำอะไร!”
“จะทำอะไร? แกนั่นแหละโยนกระถางดอกไม้ฆ่าพี่ใหญ่ฉันตาย! ยังมีหน้ามาถามอีก!”
“ฉันไม่ได้ทำ!” อาหย่งรีบปฏิเสธ
“ตอแหล! มีคนเห็นนะเว้ย ว่าเป็นแก!”
“อย่าไปพูดมาก ไปแจ้งตำรวจเลย! รีบแจ้งตำรวจเลย!”
ทั้งสองคนรีบโทรแจ้งตำรวจทันที
“ไอ้โง่เอ๊ย! ทำเสียเรื่อง!”
หงจื้อสบถอย่างหัวเสียเมื่อเห็นอาหย่งพลาดท่า รีบเก็บกล้องแล้วจากไปอย่างรวดเร็ว
ไม่นานตำรวจก็มาถึง
เฉินหยางยืนกินเนื้อเป็ดย่างดูเหตุการณ์อยู่เงียบๆ
หลังจากตำรวจมาถึง อาหย่งไม่เพียงไม่ถูกจับ แต่ยังได้รับเงินรางวัล 5 แสนหยวนอีกด้วย
แถมยังบอกว่าจะมอบรางวัลพลเมืองดีเด่นให้อีกต่างหาก
ส่วนแมวมองเป้ากับมือฉกกลับถูกจับในฐานะผู้สมรู้ร่วมคิดกับกั๋วเฟิง เพราะทั้งคู่เผลอหลุดปากบอกว่าเป็นน้องรักของกั๋วเฟิง
กว่าทั้งสองจะรู้ตัวว่าที่กั๋วเฟิงชอบคุยโวว่าเคยฆ่าคนไม่ใช่เรื่องโกหก ก็ตอนที่โดนจับเข้าซังเตไปแล้ว…
…
เฉินหยางกลับไปที่ตระกูลตงหลิว
ตงหลิวเซิงแปะพลาสเตอร์หนาเต็มแขน เห็นเฉินหยางก็พูดด้วยน้ำเสียงดุดัน “แกกลับมาทำไมอีก? ไม่ได้ยินที่ฉันพูดรึไง!”
เฉินหยางตอบกลับ “นี่มันบ้านฉัน ฉันจะกลับมาตอนไหนก็ได้”
ตงหลิวเซิงแค่นเสียงเย็นชา “วันนี้ที่ลานจอดรถมหาวิทยาลัยซูโจว แกไม่ฉวยโอกาสที่ฉันหมดสติเล่นงาน แปลว่าแกเป็นคนขี้ขลาด”
“ตราบใดที่ฉัน ตงหลิวเซิงยังอยู่ แกก็อย่าหวังจะมาทำอะไรไม่ดีแล้วกัน!”
ตงหลิวเซิงพูดจบก็หันหลังเดินจากไปทันที
เขาคิดว่าเฉินหยางคงจะกลัวเขาแล้ว
ยังไงวันนี้เขาก็แสดงพลังที่แท้จริงออกมาให้เห็นแล้ว
ในเมื่อเป็นแบบนี้ คงไม่จำเป็นต้องทำอะไรให้พ่อโกรธอีก
‘ไอ้นี่มันสมองมีปัญหาอะไรหรือเปล่าวะ’
เฉินหยางได้แต่พูดไม่ออก ข้างล่างเขานี่มันไม่มีคนปกติอยู่เลยรึไง
แต่โชคดีที่โทรศัพท์มือถือมันเล่นสนุกดี
เฉินหยางก้มหน้าก้มตาเล่นโทรศัพท์มือถืออยู่สองวัน ก็ถึงเวลาไปสอนอีกครั้ง
ช่วงนี้เสิ่นหลินมาชวนเขาไปร้องคาราโอเกะ แต่เฉินหยางปฏิเสธอย่างไม่ใยดี
ไปโรงเรียนก็มีคนเต้นแร้งเต้นกาจะมาทำร้ายร่างกาย ไปคาราโอเกะอีก ไม่โดนยิงหัวเลยรึไง!
ถึงแม้เฉินหยางจะไม่กลัว แต่ก็ไม่อยากจะหาเรื่องใส่ตัว
สองวันต่อมา เฉินหยางออกจากบ้านตระกูลตงหลิว เช่าจักรยานปั่นไปมหาวิทยาลัย
สองวันที่ผ่านมา เขาได้ศึกษาวิธีใช้โทรศัพท์มือถือจนครบถ้วนแล้ว
โทรศัพท์มือถือไม่เพียงแค่เล่นติ๊กต่อกได้เท่านั้น แต่ยังเล่นเกม จ่ายเงินมือถือ และ อื่นๆ อีกมากมาย
“มีแค่โทรศัพท์มือถือเครื่องเดียวก็เที่ยวรอบโลกได้แล้ว!”
เฉินหยางพูดพลางมองโทรศัพท์มือถือด้วยความรักใคร่
เขาผิวปากอย่างอารมณ์ดี ปั่นจักรยานข้ามสะพานมุ่งหน้าไปยังมหาวิทยาลัยซูโจว
ปรี๊นนนน!
ทันใดนั้น รถบรรทุกคันใหญ่ก็พุ่งเข้าหาเฉินหยางด้วยความเร็วกว่า 150 กิโลเมตรต่อชั่วโมง
หงจื้อที่แอบซุ่มอยู่ไกลๆ แสยะยิ้มอย่างเหี้ยมโหด
‘ไอ้นี่ตายแน่!’
ทว่า… วินาทีต่อมา ภาพที่ปรากฏขึ้นทำให้หงจื้อขนหัวลุก
เฉินหยางใช้เท้าซ้ายเหยียบพื้น เท้าขวาดันหน้ารถบรรทุกเอาไว้!
รถบรรทุกที่กำลังพุ่งเข้าใส่เหมือนสัตว์ร้ายถูกหยุดไว้ในทันที!
“ไสหัวไป!”
เฉินหยางโมโห เตะรถบรรทุกเต็มแรง!
โครมมมม!
รถบรรทุกคันใหญ่เหมือนลูกบอลยาง ถูกเฉินหยางเตะกระเด็นหลุดออกจากสะพาน ร่วงลงไปในแม่น้ำเบื้องล่าง
“พระเจ้า! ฉันเห็นอะไร?”
หงจื้อที่ซ่อนตัวอยู่ในพุ่มไม้เห็นภาพนั้นถึงกับเข่าอ่อน
เขารีบหันหลังวิ่งหนีสุดชีวิต
ภาพที่น่ากลัวนั้นยังคงติดอยู่ในหัว
‘มันทำได้ยังไง?’
‘มันทำได้ยังไงกันวะ?’
‘ไม่นะ! มันเป็นยอดฝีมือ! เป็นยอดฝีมือที่เหนือกว่าที่ฉันคิดไว้มาก!’
‘ที่จริงแล้ว… มันคืออู๋ขุยในตำนานแน่ๆ!’
หงจื้อตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว
‘ไม่ได้การแล้ว ต้องรีบหนี! รีบหนีไปให้ไกล! ออกจากซูโจว!’
…
ส่วนเฉินหยางไม่ได้สนใจรถบรรทุกคันนั้นแม้แต่น้อย
แต่ก่อนตอนที่เขาลงจากเขามาทีไร ก็มีแต่คนอยากจะฆ่าเขาตาย
เฉินหยางเลยชินแล้ว
จริงๆ แล้ว พูดก็พูดเถอะ เขาก็อยากจะตายเหมือนกัน แต่ดันตายไม่ได้นี่สิ!
เฉินหยางมาถึงมหาวิทยาลัย ก็พบว่านักศึกษาคณะบริหารธุรกิจปี 1 มาถึงกันครบแล้ว
รวมถึงตงหลิวเยว่หรงด้วย
วันนี้ตงหลิวเยว่หรงสวมชุดกระโปรงว่ายน้ำสีขาว เผยให้เห็นเรียวขาขาวเนียนน่ามองเป็นอย่างยิ่ง
ส่วนบนเป็นเสื้อคอร์เซ็ตโชว์เอวคอด ทำให้เห็นหน้าอกอวบอิ่มชัดเจน
ไม่ใช่แค่เธอ เฉินหยางพบว่าหนุ่มสาวคนอื่นๆ ในคลาสต่างก็แต่งตัวกันแบบเซ็กซี่
บางคนถึงขั้นถอดเสื้อโชว์หุ่น
นักศึกษาหญิงบางคนก็ใส่เสื้อผ้าที่เปิดเผยสัดส่วน
เฉินหยางถามว่า "พวกเธอเป็นอะไรกัน? อากาศก็ไม่ได้ร้อนขนาดนั้น ทำไมต้องแต่งตัวโป๊ขนาดนี้ด้วย?"
"อยู่ในสมัยราชวงศ์ชิง โดนตัดหัวไปแล้ว!"
ฉินเจียว หัวหน้าห้องถูจมูกแล้วพูดว่า "อาจารย์เฉิน หยุดแกล้งทำเป็นไม่รู้เลย ผู้ชายคนไหนบ้างที่ไม่ชอบดูสาวๆ ใส่ชุดว่ายน้ำบิกินี่"
เฉินเค่อซินพูดว่า "ตามตารางเรียนวันนี้ ถึงเวลาที่พวกเราจะได้เรียนว่ายน้ำแล้ว!"
"ว่าแต่ อาจารย์เฉิน ว่ายน้ำเป็นไหม?"
"อาจารย์ไม่ใช่อาจารย์พละ คงว่ายน้ำไม่เป็นหรอก!"
เฉินหยางขมวดคิ้ว "สอนอะไร? ยังเล่นอะไรกันอีก?"
หลิวหลง กรรมการกีฬารีบลุกขึ้นยืนแล้วพูดว่า "อาจารย์เฉิน นี่ไม่ใช่ตารางเรียนที่พวกเรากำหนดกันเอง แต่เป็นคอร์สที่ทางมหาวิทยาลัยเป็นคนกำหนดครับ!"
"ถ้าไม่เชื่อดูนี่สิครับ!"
หลิวหลงหยิบตารางเรียนออกมา เฉินหยางรับมาดู ปรากฏว่ามีคาบเรียนว่ายน้ำอยู่จริงๆ
มีตราประทับของมหาวิทยาลัยปั๊มอยู่ด้วย
"ก็ได้! วันนี้ปล่อยไปก่อน ต่อไปอย่ามาหาเรื่องฉันอีก ทุกอย่างก็จะสงบสุขเอง"
เฉินหยางไม่สนใจจะต่อล้อต่อเถียงกับเด็กพวกนี้อีก พวกเขาก็แค่เด็กอายุยี่สิบต้นๆ
หลิวหลงพาเพื่อนๆ ไปที่โรงยิม นักศึกษาคนอื่นๆ ต่างดีใจกันใหญ่
พวกเขากลัวว่าเฉินหยางจะให้วิ่งรอบสนามอีก พวกเขาไม่อยากสัมผัสความรู้สึกนั้นอีกแล้วจริงๆ
“พี่สาวเยว่หรง พี่มีอำนาจจะบอกให้มหาวิทยาลัยเปลี่ยนตารางเรียนจริงๆ!”
เฉินเคอซินพูดกับตงหลิวเยว่หรงด้วยรอยยิ้ม
ตงหลิวเยว่หรงพูด“หยุดพูดไร้สาระ เธอพร้อมยัง?”
เฉินเค่อซินยิ้ม“แน่นอน ฉันพร้อมแล้ว รอดูได้เลย!ฉันมันนักแสดงมืออาชีพ!”
