ตอนที่ 23 เงินเดือนแค่สองพันจะให้ฆ่าคน

เฉินหยางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลา แล้วพูดว่า "เชื่อรึยัง? เหลือเวลาอีก 5 นาทีก็เลิกคลาสแล้ว"

ไม่มีใครกล้าตอบ

บ้าเอ๊ย!

โหดเหี้ยมเกินไปแล้ว!

วิ่ง 40 นาที 30 รอบ แถมเหงื่อไม่ออกสักหยด!

ทุกคนต่างพากันสงสัยว่า เฉินหยางเป็นหุ่นยนต์หรือเปล่า

เฉินหยางเห็นว่าไม่มีใครพูด ก็ยิ้มเยาะเย้ย "ดี! ในเมื่อไม่มีใครคัดค้าน งั้นคาบหน้าก็วิ่งต่อ!"

"จำไว้! คาบหน้าใครขอลาไม่ได้ทั้งนั้น! ไม่งั้นสอบตก!"

เฉินหยางบิดขี้เกียจ แล้วหันหลังเดินออกจากสนาม

ทุกคนถึงกับปรี๊ดแตก

"แม่งเอ๊ย! อาจารย์เฉินนี่มันโหดชะมัด"

"นั่นสิ! เขาเป็นซูเปอร์แมนหรือไง?"

โหยวหวู่กรรมการศึกษาทำหน้าบูดพูด "เรื่องนั้นช่างมันเถอะ ฉันกังวลว่าพวกเราจะเอาชีวิตรอดจากคาบพละคาบหน้าได้ยังไงมากกว่า"

"นี่มันความผิดของเธอทั้งนั้น! เฉินเค่อซิน! ทำไมถึงยุให้พวกเราไปหาเรื่องอาจารย์เฉินด้วย?"

ฉินเจียวหัวหน้าห้องรีบชี้หน้าด่าเฉินเค่อซินทันที

"นั่นสิ! เฉินเค่อซิน เธอนี่มันทำร้ายพวกเรายิ่งนัก!"

ทุกคนต่างพากันเห็นด้วย

เฉินเค่อซินน้ำตาแทบไหล พูดอย่างน่าสงสาร "งั้น...งั้นฉันเลี้ยงชาไข่มุกทุกคนเป็นการชดเชยนะ"

เฉินเค่อซินต้องกรีดเนื้อไปที่ร้านชาไข่มุก จากนั้นก็ปลอบใจเพื่อนร่วมชั้น

ตอนนี้ ตงหลิวเยว่หรงที่แต่งหน้าเสร็จแล้วก็รีบวิ่งมา

"เฮ้! นี่พวกเธอจัดปาร์ตี้ฉลองกันอยู่เหรอ? ไล่ไอ้ตัวแสบคนนั้นออกไปได้แล้วใช่ไหม?"

ตงหลิวเยว่หรงเห็นทุกคนถือชาไข่มุกอยู่ ก็ถามอย่างประหลาดใจ

เฉินเค่อซินโกรธจนตวัดตาใส่  "ไอ้บ้านั่นไม่ใช่คน! มันเป็นสัตว์!"

"ไม่สิ! สัตว์ยังดีกว่ามันตั้งเยอะ!"

...

เฉินหยางเดินออกจากโรงเรียน ตั้งใจจะนั่งแท็กซี่กลับบ้าน

ที่ถนนขายของกินเล่นฝั่งตรงข้ามโรงเรียน มีคนสองคนนั่งอยู่ในร้านบาร์บีคิว กำลังมองผ่านกระจกออกมา

หนึ่งในนั้นก็คือ หงจื้อ หัวหน้าหอซีไห่!

หงจื้อเห็นเฉินหยางเดินออกมาแต่ไกล ก็รีบพูดทันที "อาหย่ง เห็นไหม? เด็กคนนั้นไง!"

หงจื้อชี้ไปที่เฉินหยาง แล้วพูดว่า "ไปฆ่ามันซะ!"

ชายที่ชื่ออาหย่งถึงกับผงะ ชี้ไปที่ตัวเองแล้วพูดว่า "ผม? ลูกพี่ แน่ใจเหรอว่าจะให้ผมไป?"

หงจื้อหรี่ตาลง ถามกลับ "มีปัญหา?"

"นายไม่อยากขึ้นมาเป็นมือขวาของฉัน เป็นสมาชิกหอซีไห่อย่างเป็นทางการแล้วเหรอ?"

"ตราบใดที่นายทำสำเร็จ ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป นายก็เป็นสมาชิกหอซีไห่อย่างเป็นทางการ"

"ต่อไปนี้ นายก็จะได้ต่อแถวฉีดยาอยู่ข้างหลังฉัน"

อาหย่งน้ำตาแทบไหล "แต่...แต่..."

"แต่อะไร? ไม่อยากเป็นสมาชิกอย่างเป็นทางการแล้วเหรอ?"

"บอกให้นะ ตอนนี้นายได้เงินเดือน 2,000 หยวน แต่ตราบใดที่ได้เป็นสมาชิกอย่างเป็นทางการ เงินเดือนจะขึ้นเป็น 10,000 หยวน แถมยังมีประกันสังคมอีก"

"ที่สำคัญที่สุดคือ ยังมีสิทธิ์ฉีดยาด้วย"

อาหย่งพูด "ลูกพี่ ผมว่า...ผมเคยได้ยินมาว่า ไอ้หมอนั่นมันฆ่าลูกน้องเราไปหลายสิบคน ผมจะไปเป็นคู่ต่อสู้มันได้ยังไง?"

อาหย่งรู้สึกเซ็งสุดๆ

เดือนละ 2,000 จะให้เขาเอาชีวิตไปเสี่ยง?

ตอนนี้ลูกพี่ดันจะให้เขาไปฆ่ามือสังหาร?

นี่มันล้อกันเล่นหรือเปล่า?

ถึงเขาจะเป็นลูกน้อง แต่เขาก็ไม่ได้โง่

สีหน้าของหงจื้อดุดัน ถามว่า "ใครบอกนาย?"

"เรื่องนี้ผมไม่ขอพูดแล้ว ลูกพี่ ผมต้องซื่อสัตย์! ห้ามหักหลังพี่น้อง นี่มันกฎที่ลูกพี่เป็นคนตั้งไม่ใช่เหรอ?"

หงจื้อแค่นเสียงเย็นชา "บอกความจริงให้นะ! มันไม่ใช่มือสังหาร มันก็แค่คนธรรมดาที่ใช้อาวุธเลเซอร์"

"อาวุธเลเซอร์?"

อาหย่งตกใจมาก

หงจื้อพยักหน้า "ใช่! อาวุธเลเซอร์ ฉันสังเกตดูแล้ว วันนี้มันไม่ได้พกมาด้วย"

หงจื้อพูดเสริม "ถ้าไม่ติดว่าลูกน้องเราตายไปเยอะ ฉันก็ไม่อยากให้นายไปเสี่ยงหรอก"

"ในเมื่อนายไม่เห็นค่าโอกาสนี้ งั้นก็เก็บของออกไปซะ!"

"ไม่เอา! ลูกพี่ ในเมื่อมันไม่ใช่มือสังหาร งั้นผมไปก็ได้!"

อาหย่งได้แต่กัดฟันยอมรับงานนี้

เขาก็เคยติดคุกมาก่อน มีประวัติอาชญากรรม ไม่ได้เรียนหนังสือ ไม่มีใครรับเข้าทำงาน ได้แต่กวาดถนนไปวันๆ

ถ้าทำแบบนี้ เดือนๆ หนึ่งก็มีรายได้มากกว่า 10,000 ชีวิตคงสบายน่าดู

ที่สำคัญคือ ยังได้ฉีดยาด้วย ต่อไปนี้ก็ไม่ต้องเสียเงินไปนวดเท้าอีกแล้ว

อาหย่งดื่มเหล้าเข้าไปอึกใหญ่ รวบรวมความกล้า แล้วเดินออกจากร้านบาร์บีคิวทันที

หงจื้อมองเฉินหยางที่อยู่ฝั่งตรงข้าม ยิ้มเยาะเย้ย "ไม่ว่ามันจะเป็นมือสังหารหรือใช้อาวุธเลเซอร์ เดี๋ยวก็รู้เอง!"

หงจื้อหยิบกล้องขึ้นมาถ่ายวิดีโอตลอดทาง

เขาคิดไว้แล้ว ถ้าเฉินหยางเป็นมือสังหาร อาหย่งเข้าไปหาเรื่อง มันต้องฆ่าอาหย่งแน่ๆ

ตัวเองก็ถ่ายวิดีโอไว้ แล้วโทรแจ้งตำรวจโดยตรง

ถึงตอนนั้น ไอ้หมอนั่นก็จะกลายเป็นอาชญากรหนีคดี อาจจะได้รับความสนใจจากหน่วยมังกรที่คอยจัดจัดการกับพวกมือสังหารโดยเฉพาะ

"การเป็นลูกพี่ แน่นอนว่าไม่ได้พึ่งกำลัง แต่พึ่งสติปัญญา!"

หงจื้อยิ้มอย่างมีเลศนัย

เขาอยากรู้จริงๆ ว่าเฉินหยางจะแก้เกมยังไง?

อาหย่งแอบสังเกตเฉินหยางอยู่เงียบๆ

เดิมทีเฉินหยางตั้งใจจะเรียกแท็กซี่ที่หน้าประตูโรงเรียน แต่พอเห็นว่าฝั่งตรงข้ามมีของกินอร่อยๆ เยอะแยะ ก็เลยล้มเลิกความตั้งใจ เดินไปหาของกินก่อน

อาหย่งสะกดรอยตามเฉินหยาง คอยหาโอกาสอยู่ตลอดเวลา

ไม่นาน เฉินหยางก็เดินมาหยุดอยู่หน้าร้านขายบาร์บีคิวแห่งหนึ่ง

"พ่อหนุ่ม กินเนื้อย่างไหม? เนื้อแท้ๆ ไม้ละ 10 หยวน"

ป้าคนหนึ่งถามอย่างกระตือรือร้น

เฉินหยางหยิบเนื้อเสียบไม้มาดมๆ แล้วพูดว่า "นี่ไม่ใช่เนื้อวัว นี่มันเนื้อเป็ด"

สีหน้าของป้าเปลี่ยนไปทันที รีบพูดขึ้นว่า "พ้อหนุ่ม ถ้าไม่กินก็อย่าพูดมั่วๆ! ฉันทำมาค้าขายด้วยความซื่อสัตย์ มีชื่อเสียงโด่งดังไปทั่ว!"

"อย่าคิดว่าเป็นนักศึกษาแล้วจะพูดจาเลอะเทอะได้ ฉันไม่ยอมแน่!"

เฉินหยางยิ้มแล้วพูดว่า "ทำไมต้องร้อนรนขนาดนั้น? ผมแค่ดมๆ ดู กลิ่นมันใช้ได้เลยนะ!"

"ผมชอบเนื้อเป็ดที่หลอกเป็นเนื้อวัวเนี่ยแหละ เอามาสัก 20 ไม้!"

ป้าเห็นเฉินหยางควักเงินออกมาจริงๆ ก็เปลี่ยนท่าทีทันที รีบย่างให้เฉินหยางอย่างยิ้มแย้ม

"โอกาสมาแล้ว!"

อาหย่งเห็นเฉินหยางยืนอยู่ใต้ระเบียง ก็รีบปีนขึ้นไปบนชั้น 3 ทันที

เดี๋ยวพอถึงตอนนั้น แค่ผลักกระถางต้นไม้บนชั้น 3 ลงไป  หัวของไอ้เด็กเวรนี่ได้แตกแน่ๆ

ถึงตำรวจมา ก็หาไม่เจอหรอกว่าใครเป็นคนทำ

"อาหย่ง เร็วๆ เข้า ทำไมยังไม่ลงมืออีก?"

หงจื้อตะโกนเร่ง

อาหย่งพูด "ลูกพี่ใจเย็นๆ! พี่เก่งเรื่องฉีดยา แต่ถ้าเรื่องฆ่าคน ผมอาหย่งคนนี้ ไม่เป็นสองรองใคร!"

หงจื้อโกรธจนแทบคลั่ง แต่ตราบใดที่อาหย่งยอมลงมือ แค่นี้ก็พอแล้ว

เฉินหยางยืนรออยู่หน้าร้านที่เอาเนื้อเป็ดมาแกล้งทำเป็นเนื้อ

ตอนนี้อาหย่งปีนขึ้นไปบนชั้น 3 แล้ว กำลังมองหากระถางต้นไม้อยู่

เขากำลังเล็งเป้าอยู่

ทันใดนั้น ก็มีคนสามคนเดินมาข้างหลังเฉินหยาง

"ลูกพี่ มัน! ไอ้หมอนี่แหละ ที่ตบหน้าผมวันนี้!"

เฉินหยางหันกลับไปมอง พบว่าไอ้คนที่แอบถ่ายรูปตอนนั้น พาผู้ชายหน้าตากร่างไม่ต่างกันมาอีก 2 คน

ชายคนหนึ่งที่ดูเหมือนไตจะไม่ค่อยแข็งแรง ยิ้มอย่างเย็นชา "ไอหนู ไม่เลวเลยนี่!  กล้าต่อยน้องชายของฉันเหรอ?"

เฉินหยางโมโหเล็กน้อย "จะแน่ไม่แน่ มันก็เรื่องฉัน!"

ตอนนี้เฉินหยางกำลังโมโหอยู่ เพราะรำคาญ!

พวกนี้ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรด้วย ดันมาหาเรื่องเขาอีก

"หึ!  ไม่ว่าจะแน่แค่ไหน มาเจอกับพวกเราสามทหารเสือ  แกไม่รอดแน่ ถ้าวันนี้ไม่จ่ายมาแสนหยวน ก็อย่าโทษว่าพวกฉันไม่ไว้หน้า!"

"สามทหารเสือ?"

เฉินหยางมองพวกเขาอย่างสงสัย

พวกนี้ไม่เห็นจะมีดาบอยู่บนหลังสักคน!

"หลบไป!  คุยอะไรกับมันนักหนา?"

บนชั้น 3  อาหย่งกำลังอุ้มกระถางต้นไม้อันใหญ่  เล็งเป้าอยู่ตลอดเวลา

ไอ้ข้างล่างดันไปคุยกับคนอื่น  ถ้าเผลอขยับตัวตอนไหน   เขาพลาดเป้าแน่ๆ

ถ้าพลาด  โอกาสครั้งที่สองก็จะไม่มีอีกแล้ว

ดังนั้น  ต้องทำให้โดนทีเดียว!

เหมาเหรินสุยยิ้มเย็นชา "ใช่แล้ว!  พวกเราคือสามทหารเสือผู้โด่งดัง!"

"ฉัน  มือฉก!"

"ฉัน  แมวมองเป้า!"

"ฉัน  ลูกพี่ กั๋วเฟิง!"

ลูกพี่หยิบหน้าจอโทรศัพท์มือถือออกมาจ่อที่เฉินหยาง  บนนั้นมีหมายจับคนร้ายคนหนึ่งอยู่

เฉินหยางมองดูอย่างละเอียด  พบว่ารูปบนนั้น  คือ  กั๋วเฟิง!

ข้อหาข้างบนระบุว่า  ไม่กี่เดือนที่ผ่านมา   ไอ้นี่ข่มขืนแล้วฆ่านักศึกษาหญิง

กั๋วเฟิงเดินเข้ามาใกล้ๆ   กระซิบ "เห็นหรือยัง?   ฉันเคยฆ่าคนตายมาแล้วนะ!"

"ไม่อยากตายก็จ่ายเงินมาซะ!"

"เชี่ยเอ๊ย!  ทนไม่ไหวแล้ว  จะปล่อยแล้วนะเว้ย!"

ข้างบน  อาหย่งปล่อยกระถางต้นไม้ลงไปโดยตรง