(พิเศษ) บทที่ 164 ทายสิว่าตอนนี้ฉันอยู่ที่ไหน

(TL: หากบทไหนมีการแข่งฟุตบอลจะเปิดเป็นตอนฟรีแบบนี้ ถ้าไม่อินเหมือนผมก็อ่านข้ามๆได้ ไม่นานก็จบช่วงนี้แล้ว หลังจากนี้ไปความสัมพันธ์ของพระเอกจะเริ่มเข้าสู่ความวุ่นวาย)

หลิ่วเหลียงพูดจบก็หันหลังและเดินไปที่ข้างสนาม แต่จู่ๆก็หยุดและหันกลับมาว่า “โอ้ ยังไงก็ตาม เนื่องจากพวกนายเป็นเพื่อนร่วมชั้นของผิงผิง ฉันจะปรานีหน่อยก็แล้วกัน เอาสัก 3-0 ก็พอ”

ทัศนคติที่เย่อหยิ่งของหลิ่วเหลียงทำให้ทุกคนในทีมเทคโนโลยีสารสนเทศไม่พอใจ และหยางไป่ซานก็แทบจะลงไม้ลงมือ

ทุกคนเดินออกจากสนามอย่างเงียบๆและกลับไปหาเหล่าเพื่อนร่วมชั้น

หลังจากสมาชิกในทีมวิทยาการคอมพิวเตอร์กลับไปข้างสนาม หญิงสาวนับสิบคนจากสาขาเทคโนโลยีสารสนเทศต่างก็ยุ่งอยู่กับการเสิร์ฟน้ำและเช็ดเหงื่อให้พวกเขา

พฤติกรรมที่กระตือรือร้นของพวกเธอทำให้ทุกคนโกรธเคือง

หยางไป่ซานอดไม่ได้ที่จะสาปแช่งออกมา “ไร้ยางอายจริงๆ!”

ช่วงพักครึ่งมีเวลาสิบห้านาที

ในช่วงเริ่มต้นของการแข่งขันฟุตบอล สวี่ชิวเหวินไม่สนใจเรื่องการชนะหรือแพ้มากนัก

แต่เมื่อมาถึงรอบชิงชนะเลิศและเผชิญหน้ากับทีมวิทยาการคอมพิวเตอร์ที่มีทัศนคติหยิ่งผยอง ความโกรธในใจเขาก็ถูกปลุกเร้าเช่นกัน

สวี่ชิวเหวินดื่มน้ำที่ซูหยานหยานมอบให้ ก่อนจะคิดอย่างจริงจังอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ครึ่งแรกเราค่อนข้างโชคดี พวกเขายิงชนคาน ไม่เช่นนั้นเราคงโดนนำไปแล้ว แต่ครึ่งหลังพวกเขาจะบุกโจมตีอย่างดุเดือดแน่นอน”

ตงจุนมองไปรอบๆ สายตาของเขากวาดไปยังผู้เล่นทั้งสิบนอกจากผู้รักษาประตู ทุกคนต่างหอบหายใจจากความเหนื่อยล้า เขาอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “เราวิ่งกันจนเกือบถึงขีดจำกัดแล้ว ไม่รู้ว่าครึ่งหลังพวกนายจะเหลือแรงอีกเท่าไหร่ แต่มันคงยากมากที่จะต้านทานการบุกของพวกเขา”

ทุกคนในทีมมองหน้ากันและรู้ว่าตงจุนพูดถูก

พวกเขาเกือบเสียประตูในครึ่งแรกทั้งๆที่ทุ่มสุดตัว แล้วพวกเขาจะหยุดการโจมตีในครึ่งหลังได้อย่างไร?

เมื่อเห็นสิ่งนี้ สวี่ชิวเหวินจึงกล่าวว่า “เราไม่สามารถนั่งรอความพ่ายแพ้ได้ อย่าเพิ่งพูดถึงชัยชนะหรือความพ่ายแพ้ อย่างน้อยเราต้องแน่ใจว่าจะไม่เสียประตู มิฉะนั้นมันคงยากที่จะตามทัน”

ตงจุนสังเกตเห็นบางอย่างจึงหันไปหาสวี่ชิวเหวิน “ชิวเหวิน นายมีแผนหรอ?”

เมื่อได้ยินดังนั้นทุกคนก็หันความสนใจมาที่สวี่ชิวเหวิน

สวี่ชิวเหวินมีความคิดอยู่ในใจจริงๆ แต่ไม่แน่ใจว่ามันจะได้ผลหรือไม่ เขาลังเลก่อนจะพูดว่า “ฉันมีความคิด”

ทุกคนต่างตื่นเต้นเมื่อได้ยินว่าสวี่ชิวเหวินมีแผนจริงๆ

หยางไป่ซานอดไม่ได้ที่จะกระตุ้น “ชิวเหวิน นายมีแผนอะไร? รีบบอกเราเร็วเข้า”

สวี่ชิวเหวินเงยหน้าขึ้นมองทุกคนก่อนจะพูดว่า “ครึ่งหลังฉันอยากเป็นผู้รักษาประตู!”

“เอ๊ะ?”

“???”

ไม่มีใครคาดคิดว่าแผนของสวี่ชิวเหวินจะเป็นเช่นนี้

หยางไป่ซานรู้สึกกังวลทันที “ชิวเหวิน นายจะเป็นผู้รักษาประตูได้ยังไง? แล้วใครจะรับผิดชอบแดนกลาง? ฉันยังรอนายส่งบอลมาให้ยิงอยู่นะ”

ตงจุนจ้องมองเขาทันที “ยังคิดเรื่องการทำประตูอยู่อีก? นายไม่ได้ยินสิ่งที่ชิวเหวินพูดเหรอ สิ่งสำคัญคือต้องแน่ใจว่าจะไม่โดนนำ นอกจากนี้ การป้องกันของพวกเขาก็เหมือนกับกำแพงเหล็ก นายคิดว่าจะสามารถทำประตูได้จริงๆ?”

จินฮ่าวหนานถามว่า “ชิวเหวิน นายคิดอะไรอยู่กันแน่ บอกพวกเราหน่อยสิ”

สวี่ชิวเหวินหายใจออกเบาๆ “ฉันคิดว่าด้วยสถานการณ์ปัจจุบัน เราควรมุ่งเน้นไปที่การไม่แพ้ก่อน ถ้าเราพึ่งพากองหลังเพียงอย่างเดียว มันคงเป็นการเรียกร้องมากเกินไปสำหรับพวกเขา และฉันเกรงว่าพวกเขาจะทนไม่ได้”

“นั่นคือเหตุผลว่านายต้องการเป็นผู้รักษาประตู?” ตงจุนถาม

สวี่ชิวเหวินพยักหน้า “ใช่ ฉันไม่ได้บอกว่าพี่ซู่เป็นผู้รักษาประตูที่แย่ แต่ฉันรู้สึกว่าปฏิกิริยาตอบสนองของตัวเองค่อนข้างเร็วและอาจมีประสิทธิภาพในการป้องกันประตูมากกว่า”

มีบางสิ่งที่สวี่ชิวเหวินไม่สามารถพูดออกมาดังๆได้

หลังจากเกิดใหม่ สมรรถภาพทางกายของเขาได้รับการปรับปรุงให้ดีขึ้นกว่าคนทั่วไปมาก

ในเกมก่อนหน้านี้ เมื่อใดก็ตามที่กองหน้าของฝ่ายตรงข้ามพยายามหลอกล่อเขา เขาจะมองผ่านพวกมันทั้งหมดโดยไม่มีข้อยกเว้น

ไม่ใช่ว่าเขามีประสบการณ์มาก แต่เป็นเพราะปฏิกิริยาตอบสนองที่รวดเร็วเป็นพิเศษ

การเคลื่อนไหวเล็กๆน้อยๆของฝ่ายตรงข้ามดูช้าลงเล็กน้อยในสายตาของเขา

มันเหมือนกับปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้ในภาพยนตร์ที่ตอบโต้อย่างรวดเร็วและเอาชนะศัตรูได้เสมอ

เหตุผลไม่ใช่ว่าคู่ต่อสู้เคลื่อนที่ช้า แต่ปฏิกิริยาของปรมาจารย์นั้นเร็วกว่า

พูดตามตรง หากสวี่ชิวเหวินแข่งขันกับผู้เล่นมืออาชีพด้วยความเร็วการตอบสนอง มันคงยากที่จะบอกว่าใครจะเป็นผู้ชนะ

ไม่ต้องพูดถึงนักศึกษามือสมัครเล่นคนหนึ่ง เขาเหนือกว่าอีกฝ่ายมากอย่างแน่นอน

ยิ่งไปกว่านั้น ความสามารถในการกระโดดของสวี่ชิวเหวินทั้งในด้านความสูงและความเร็วนั้นแข็งแกร่งกว่าคนทั่วไป คุณสมบัติเหล่านี้เหมาะมากสำหรับผู้รักษาประตู

นั่นเป็นสาเหตุที่สวี่ชิวเหวินคิดว่าหากเขาป้องกันประตู มันอาจมีโอกาสสกัดกั้นลูกยิงทั้งหมดของคู่ต่อสู้ได้

แม้จะดูแปลกประหลาดไปหน่อย แต่นี่เป็นวิธีเดียวที่สวี่ชิวเหวินคิดออก

หากยังฝืนใช้กลยุทธ์เดียวกับครึ่งแรก ผู้เล่นของทีมเทคโนโลยีสารสนเทศจะหมดแรงอย่างรวดเร็วและพบว่าการป้องกันในครึ่งหลังยิ่งยากมากขึ้น และอาจส่งผลให้พ่ายแพ้ในที่สุด

หลังจากหารือกัน ทุกคนในทีมต่างเห็นพ้องว่าแผนของสวี่ชิวเหวินเป็นเพียงสิ่งเดียวที่พวกเขาจะกระทำได้ตอนนี้

ทุกคนตัดสินใจรักษาม้าที่ตายแล้วเสมือนตนเป็นหมอที่มีชีวิต ไม่ว่าจะดีหรือร้ายพวกเขาก็จะลองดูก่อน

หลังจากตัดสินใจแล้ว ทุกคนก็ใช้ช่วงเวลานี้พักผ่อน

ต่างจากบรรยากาศจริงจังและหนักหน่วงของทีมเทคโนโลยีสารสนเทศ ทีมวิทยาการคอมพิวเตอร์รู้สึกผ่อนคลายและมั่นใจ ราวกับตนมีชัยชนะอยู่ในกระเป๋ากางเกงแล้ว

ก่อนที่ครึ่งหลังจะเริ่มต้น โทรศัพท์มือถือของสวี่ชิวเหวินก็ดังขึ้น

มันเป็นสายจากเซียวโหยวหราน

เซียวโหยวหรานแทบไม่ได้ริเริ่มโทรหาเขาเลยและมักจะสื่อสารผ่านข้อความเสมอ

สวี่ชิวเหวินเหลือบมองถังเว่ยเว่ยด้วยหางตา ก่อนจะก้าวออกไปด้านข้างเพื่อรับสาย

“ฮัลโหล”

“เสี่ยวสวี่!” เสียงไพเราะของเซียวโหยวหรานดังมาจากโทรศัพท์

“มีอะไรหรือเปล่า? ตอนนี้ฉันยุ่งนิดหน่อยน่ะ”

เซียวโหยวหรานหัวเราะเบาๆและถามว่า “เสี่ยวสวี่ คุณเข้าร่วมการแข่งขันฟุตบอลในช่วงบ่ายวันนี้เหรอ?”

สวี่ชิวเหวินไม่ได้บอกเธอเกี่ยวกับเรื่องนี้ ดังนั้นเขาจึงแปลกใจเล็กน้อย

แต่เมื่อเธอถามนั่นแปลว่าคงรู้มาจากที่ไหนสักแห่ง ดังนั้นเขาจึงไม่ปิดบัง “ใช่”

เซียวโหยวหรานพูดด้วยน้ำเสียงขุ่นเคือง “เสี่ยวสวี่ ทำไมคุณไม่บอกฉันเกี่ยวกับการแข่งล่ะ? ถ้าซือซือไม่บอก ฉันก็คงไม่รู้”

“ซือซือ?” สวี่ชิวเหวินผงะ เขาคิดว่าเป็นเฉิงลู่ที่บอกเธอ

“ใช่ ซือซือเห็นโปสเตอร์ของฝ่ายกีฬาที่มีชื่อสาขาของคุณอยู่ ฉันเลยเดาว่าคุณอาจเข้าร่วมการแข่งขัน ฉันฉลาดไหม?”

“ใช่” สวี่ชิวเหวินตอบอย่างไม่ค่อยสบายใจนัก “การแข่งกำลังจะเริ่มแล้ว ฉันจะวางก่อน”

จู่ๆเซียวโหยวหรานก็หัวเราะเบาๆและกระซิบถามด้วยน้ำเสียงลึกลับ “เสี่ยวสวี่ ทายสิว่าตอนนี้ฉันอยู่ที่ไหน”

“เธออยู่ที่นี่?”

มันไม่ยากที่จะคาดเดา เธอคงไม่ถามหากไม่ได้อยู่ที่นี่

“ฉันเห็นคุณแล้ว ลองหันหลังกลับมาสิ”

เมื่อได้ยินดังนั้นสวี่ชิวเหวินก็หันไปมองบนอัฒจันทร์

เขาเห็นเซียวโหยวหรานอย่างรวดเร็ว

วันนี้เซียวโหยวหรานสวมชุดเดรสยาวหรูหรา ยืนอยู่ท่ามกลางแสงแดด ยิ้มและโบกมือให้เขาด้วยรอยยิ้มอันเปล่งประกาย

นอกจากเธอแล้ว ซ่งซือหยูและอันซือซือก็อยู่ที่นั่นด้วย

ซ่งซือหยูสวมเสื้อยืดสีขาวกับแจ็กเก็ตสีเบจและกางเกงยีนส์ที่ท่อนล่าง

สวี่ชิวเหวินไม่ได้เจอเธอมาระยะหนึ่งแล้ว แต่เธอยังคงสวยมาก

เมื่อเห็นเธอ สวี่ชิวเหวินก็นึกถึงเหตุการณ์ในสระว่ายน้ำ และสงสัยว่าตั้งแต่วันนั้นเธอเรียนรู้วิธีว่ายน้ำหรือยัง

/////