บทที่ 75 ระเบิดความฮอตอีกครั้ง
บทที่ 75 ระเบิดความฮอตอีกครั้ง
“ดูสิ!” หลิวชุ่ยเฟิงตื่นเต้นที่สุด “คนเยอะขนาดนี้ วันนี้พวกเราต้องได้ของเยอะมากแน่ๆ!”
หวังกุ้ยและหวังเจี้ยนกั๋วต่างก็มีความสุขมาก
“ทุกคนอย่าเพิ่งตื่นเต้นนะครับ มาเป็นลำดับทีละคน ของของผมอยู่ตรงนี้ อยากได้อะไรบอกเลยนะครับ มาๆ ทีละคนเลยครับ”
“เสี่ยวเฉิน เอาตู้เย็นของฉันให้ก่อน 750 ใช่ไหม? นี่เงิน!” ป้าคนหนึ่งเร่งรีบยื่นเงินให้
“มาเลย ต้าเหอ รีบขนไปให้ป้าเร็ว! ชุ่ยเฟิง เธอรับเงินนะ!”
“ได้เลย!”
หวังกุ้ยก็รับหน้าที่แจกช่องทางการติดต่อให้คนซื้อ
ใครซื้อก็จะได้ใบเสร็จคนละใบ
ทุกคนทำหน้าที่ของตนอย่างคล่องแคล่ว
เวลาผ่านไปหนึ่งชั่วโมง เครื่องใช้ไฟฟ้าที่พวกเขานำมาขายถูกขายหมดเกลี้ยง
นี่เป็นครั้งที่ขายของได้เร็วที่สุด!
ตอนนี้ในมือของหลิวชุ่ยเฟิงเต็มไปด้วยเงิน!
กระเป๋าที่แบกก็รู้สึกหนัก
เธอตื่นเต้นจนแทบจะทนไม่ไหวแล้ว
ข้างๆ กัน คุณลุงยามก็มองอยู่ ไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่
“ไปกันเถอะ!” เฉินเฉิงพูดขึ้น
แต่ทันใดนั้น อาไห่ก็เดินตรงมาที่พวกเขา
“คุณเฉิน!” อาไห่ทักทายเฉินเฉิง
“พี่ไห่!” เฉินเฉิงรีบเดินไปหา
“เจ้าของร้านเรียกให้คุณไปพบหน่อย!” อาไห่พูดพร้อมรอยยิ้ม “รู้ว่าคุณเปิดแผงอยู่ที่นี่ เลยส่งผมมาเรียก”
“ได้!” เฉินเฉิงพยักหน้า “ไปกันเถอะ ไปด้วยกันเลย”
ทั้งสี่คนเดินไปที่หน้าห้องฉายภาพยนตร์
ที่นี่มีทั้งหมดหกห้อง ห้องอื่นๆ ใช้แค่ผ้าม่านปิด สามารถได้ยินเสียงจากข้างใน แต่ห้องที่พวกเขาติดตั้งแอร์ไว้คราวก่อนใช้ประตูปิด
“โอ๊ะ มาแล้ว!” พี่เฉียงเดินเข้ามาทักทายด้วยรอยยิ้ม
“พี่เฉียง ธุรกิจเป็นไงบ้าง?” เฉินเฉิงถาม
“มานี่ ฉันเปิดประตูให้ดู!” พี่เฉียงยิ้มเล็กน้อยแล้วเอื้อมมือไปดันประตู
แต่ทันทีที่มือแตะประตู เขากลับหยุดนิ่ง มองไปที่หลิวชุ่ยเฟิงแล้วพูดพร้อมรอยยิ้ม “น้องสาว ไปนั่งรอที่ห้องโถงก่อนดีไหม?”
หลิวชุ่ยเฟิงสับสน
“ไปเถอะ!” เฉินเฉิงยิ้มเจ้าเล่ห์
หลิวชุ่ยเฟิงวางกระเป๋าไว้ในมือเฉินเฉิง
เฉินเฉิงพยักหน้า
พอเธอเดินไป พี่เฉียงก็เปิดประตู
ทันทีที่ประตูเปิด ก็ได้ยินเสียงที่ทำให้หน้าแดงหูร้อนดังออกมา
“เฮ้ยเฮ้ย…” หวังกุ้ยเริ่มตื่นเต้น “นี่…นี่หนังอะไรเนี่ย…”
หวังเจี้ยนกั๋วหน้าแดง “ฉันจะรู้ได้ไง”
“บอกว่าไม่รู้ได้ไง เมื่อคราวก่อนพวกเราไปดูหนังกับตงต้าหย่ง ก็มีเสียงแบบนี้เหมือนกัน…”
เฉินเฉิงหัวเราะ “พอแล้ว เลิกโวยวายไปเถอะ ไม่เคยเห็นโลกหรือไง มีอะไรให้น่าตื่นเต้นขนาดนั้น”
ทั้งสองคนหัวเราะแห้งๆ
พี่เฉียงชี้ไปข้างใน
ข้างในกำลังฉายหนังแนวผู้ใหญ่จากฮ่องกง ข้างในมีผู้ชายแน่นห้อง
มีอย่างน้อยสามสิบคนที่นั่งดูหนังด้วยความตื่นเต้น
เฉินเฉิงเข้าใจความรู้สึกของพวกเขาดี
พี่เฉียงปิดประตูยิ้มๆ แล้วมองไปที่เฉินเฉิง “ต้องฉายแบบนี้ตอนกลางคืนเท่านั้น ตอนนี้ถูกตรวจเข้มมาก ถ้าถูกจับได้ของทั้งหมดจะถูกยึด แถมยังโดนปรับเงินอีก ยอมไม่ไหว”
“ขายดีแน่!” เฉินเฉิงพูดยิ้มๆ
“แค่ห้องเดียวไม่พอเลย!” พี่เฉียงส่ายหัว “ห้องนี้ฉันสามารถฉายได้สองรอบต่อคืน นั่นคือ รอบละสองม้วน แล้วก็เปลี่ยนคนเข้าใหม่ รอบหนึ่งฉันเก็บค่าดูสองหยวน!”
สองหยวน!
“ฉันจำกัดแค่รอบละสามสิบคน เพราะที่นั่งมีแค่นั้น ที่มีปัญหาคือคนที่อยากเข้ามาดูเยอะมาก แต่ฉันให้พวกเขาเข้าไม่ได้ เพราะเฉพาะห้องแอร์เท่านั้นที่ได้รับสิทธิพิเศษนี้!” พี่เฉียงบอก
“เข้าใจแล้ว!” เฉินเฉิงพูดพร้อมรอยยิ้ม “อยากได้แอร์เพิ่มใช่ไหม?”
“ใช่!” พี่เฉียงถามพร้อมรอยยิ้ม “ที่ขอให้คุณช่วยดูให้คราวก่อนเป็นยังไงบ้าง?”
“จริงๆ ในร้านเรามีแอร์แล้วนะ!” เฉินเฉิงพยักหน้า “แค่คุณยังไม่ได้ขอมา และผมก็ไม่มีเวลาซ่อม”
พี่เฉียงดีใจมาก “ดีเลย เอามาให้ผมเร็วๆ เลย ผมเตรียมเปิดห้องแอร์อีกสองห้อง ดูซิว่าคนจะไปห้องธรรมดาหรือห้องแอร์ ถ้าห้องแอร์คนนิยมมากกว่า ผมจะอัพเกรดทุกห้องเลย!”
“ตกลง!” เฉินเฉิงพยักหน้า “ห้องแบบนี้คืนหนึ่งคุณได้ 120 หยวน สิบคืนก็คืนทุนแอร์แล้ว”
พี่เฉียงหัวเราะเสียงดัง “ถูกต้อง และเมื่อห้องแอร์เปิด คนก็หลั่งไหลเข้ามาเยอะขึ้น”
“เข้าใจแล้ว!” เฉินเฉิงพูด “งั้นพรุ่งนี้ผมจะซ่อมให้เรียบร้อย แล้วให้พี่ไห่แวะมารับไปนะ?”
“ไม่มีปัญหา!” พี่เฉียงพยักหน้า “พรุ่งนี้บ่ายได้ไหม?”
“ได้แน่นอน!”
หลังจากคุยเสร็จ พี่เฉียงก็เดินไปส่งเฉินเฉิงถึงข้างนอก
“ทำไมให้ฉันออกไปล่ะ?” เมื่อออกมานอกประตู หลิวชุ่ยเฟิงก็ถามด้วยความสับสน
“ไม่เหมาะกับเด็ก!” หวังกุ้ยตอบอย่างจริงจัง
หน้าของหลิวชุ่ยเฟิงแดงขึ้นมาทันที
“พวกเขา…ข้างในฉายอะไรน่ะ…”
“ไม่แปลกหรอก!” เฉินเฉิงพูดพร้อมรอยยิ้ม “หนังแนวนี้ดึงดูดคนได้มากที่สุด ตอนกลางคืนแบบนี้แหละเหมาะที่สุด”
“ใช่ๆ!” หวังเจี้ยนกั๋วพยักหน้า “ตอนคราวก่อนที่เราไปดู คนเยอะมากเลย แต่ก็ไม่ใช่ที่นี่นะ…”
พูดจบก็รู้สึกว่าพูดผิด
“เธอก็ไปดูด้วยเหรอ?” หลิวชุ่ยเฟิงมองหวังเจี้ยนกั๋วด้วยความรังเกียจ
“ฉัน…ฉันไปกับอากุ้ย…” หวังเจี้ยนกั๋วแก้ตัว
“ไม่เกี่ยวกับฉันเลยนะ แกเองนั่นแหละที่ไปคุยกับตงต้าหย่ง…” หวังกุ้ยพูดพร้อมแสดงความรังเกียจ
หน้าของหวังเจี้ยนกั๋วแดงจัด
“พอแล้ว รีบขึ้นรถ กลับบ้านไปแบ่งเงินกันเถอะ!”
พอได้ยินคำว่าแบ่งเงิน ทุกคนก็ตื่นตัวทันที แล้วรีบขึ้นรถ
เมื่อกลับถึงบ้าน เนี่ยนเนี่ยนก็ถูกเสิ่นจือฮวา พาเข้านอนแล้ว
เพราะยังไม่ดึกมาก เฉินเฉิงจึงไม่ได้ให้พวกเขาไปซื้ออาหารว่าง
“นับเงิน!” สุดท้ายทุกคนก็เริ่มนับเงิน
หลิวชุ่ยเฟิงได้เงินไปเจ็ดสิบกว่าหยวน ส่วนอีกสองคนได้เงินคนละหกสิบกว่าหยวน
ในขณะที่เฉินเฉิงมีเงินอยู่ในมือประมาณเจ็ดพันหยวน!
เงินก้อนใหญ่!
“พี่เฉิน นายเป็นเศรษฐีหมื่นหยวนแล้วหรือยัง?” หวังกุ้ยถามเฉินเฉิงด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม ขณะที่มองไปที่เงินในมือ
เฉินเฉิงส่ายหัว “ยังเลย ขาดอีกนิดหน่อย!”
“ไม่ใช่นะ ครั้งก่อนนายมีเกือบห้าพันหยวน ถึงหักต้นทุนไปแล้วก็น่าจะมีหมื่นหยวนนะ?” เสิ่นจือฮวา ถามอย่างสงสัย
“ไม่มีหรอก ฉันจองโทรศัพท์บ้านไว้ จ่ายมัดจำไปสองพันแล้ว” เฉินเฉิงส่ายหัว “หมดแล้ว”
ทุกคนชะงักไป
“โทรศัพท์บ้าน!” พวกเขาถามขึ้นพร้อมกัน
เฉินเฉิงพยักหน้า
“นั่นมันแพงมากเลยนะ เท่าไหร่เหรอ?” หลิวชุ่ยเฟิงถาม
“ห้าพันกว่าหยวน ยังเหลืออีกสามพันกว่าหยวนที่ยังไม่ได้จ่าย พอติดตั้งเสร็จค่อยจ่าย”
หวังเจี้ยนกั๋ว ทั้งสามคนถึงกับอ้าปากค้าง
“บ้านเราจะติดโทรศัพท์ทำไมเหรอ?” เสิ่นจือฮวา ถามอย่างประหลาดใจแต่ไม่ว่าอะไร
“พวกเราทำธุรกิจ!” เฉินเฉิงพูดอย่างจริงจัง “ทำธุรกิจ ข้อมูลข่าวสารเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด มีโทรศัพท์ไว้ พวกเขาไม่ว่าจะซื้อหรือขายของก็จะโทรหาเราได้ แบบนี้เราก็จะสะดวกในการติดต่อ”
ทุกคนเข้าใจในทันที
