ตอนที่ 7 : ปิดทั้งสามเขต

บ่ายวันนั้น บนถนนหานซวง ตลอดทั้งวันมีเสียงกรีดร้องแทบจะไม่หยุดเลย

แต่เฉินหลิงตัวการผู้ยุยงเรื่องทั้งหมดนี้ กลับนั่งเงียบๆ ใต้ต้นไม้กินเผือก*กับเพื่อนข้างบ้านทั้งหลาย...ขณะเดียวกันก็ให้ความสนใจกับการเปลี่ยนแปลงในความคาดหวังของผู้ชม

ในตอนแรก เมื่อลุงจ้าวตีจ้าวอี่ความคาดหวังของผู้ชมเพิ่มขึ้นเล็กน้อย แต่หลังจากตีเพียงไม่กี่ครั้ง การเติบโตก็หยุดนิ่ง จนในที่สุดก็หยุดที่ 48%

หลังจากดูมาเป็นเวลานาน ค่าความคาดหวังก็ลดลง 1% เป็น 47%...

ดูเหมือนว่าผู้ชมเริ่มรู้สึกเบื่อหน่าย

“ผู้ชมในตัวฉัน คงไม่ใช่ทุกคนสินะที่มีความสุข?”

เฉินหลิงอดไม่ได้ที่จะคิดกับตัวเอง

จากการทดลองนี้ เฉินหลิงสามารถระบุได้ว่าความคาดหวังของผู้ชมเปลี่ยนไปตามการกระทำของเขาเอง หากเหตุการณ์ที่เขาเจอนั้นน่าตื่นเต้นเพียงพอ ความคาดหวังก็จะเพิ่มขึ้น และเมื่อไม่มีความสนุกสนานเป็นเวลานาน ความคาดหวังก็จะลดลงเมื่อเวลาผ่านไป...

นั่นหมายความว่า หากเขาต้องการรักษาค่าความคาดหวังให้สูงกว่า 20% เขาจะต้องสร้าง "แผนการที่น่าตื่นเต้น" ต่อไปใช่มั้ย?

วันนี้เป็นเพราะจ้าวอี่ที่ยั่วยุเขาก่อน และอีกฝ่ายยังเป็นอันธพาลแห่งถนนหานซวง ดังนั้นจึงเป็นเรื่องที่เข้าใจได้ หากจะสอนบทเรียนให้เขา...

แต่เรื่องแบบนี้มันทำทุกวันไม่ได้ ใช่มั้ย?

หากยังเป็นแบบนี้ต่อไป เขาจะถูกลิขิตให้กลายเป็นปีศาจที่คอยสร้างปัญหาให้กับโลกไม่ใช่เหรอ?

แค่คิดแค่นี้ เฉินหลิงก็รู้สึกเหนื่อยใจ...

ตอนนี้ฟางช่วยชีวิตเพียงหนึ่งเดียวของเฉินหลิงคือ "หมอ" จากเมืองออโรร่า คนที่หมอหลินพูดถึง

บางทีเขาอาจจะสามารถกำจัดภาวะปนเปื้อนภัยพิบัติในตัวเขาออกไป และช่วยให้เขาหลุดพ้นจากการเป็น "เครื่องมือสร้างความบันเทิง"

ขณะที่เฉินหลิงกำลังครุ่นคิดอยู่ เสียงระฆังกังวานดังมาจากระยะไกล!

.

แตง แตง แตง! -

.

ระฆังทั้งสามดังขึ้นราวกับว่าพวกมันสามารถเขย่าอากาศ เสียงดังสะท้อนไปทั่วทุกทิศทาง

ทันทีที่พวกเขาได้ยินเสียงระฆัง การแสดงออกของผู้คนโดยรอบพลันเปลี่ยนไป แม้แต่ลุงจ้าวที่กำลังไล่ตีจ้าวอี่ก็หยุดชะงัก เขาตกตะลึง มองไปไกลสุดสายตา

“ระฆังภัยพิบัติทั้งสามดังพร้อมกัน?!” ชายชราสีหน้าดูน่าเกลียดมาก “เป็นไปได้ยังไง?”

“เสียงระฆังภัยพิบัติเป็นสัญญาณเตือนล่วงหน้าจากผู้คุมกฎ นั่นหมายความว่า พวกเขาพบร่องรอยจุดตัดของโลกสีเทาในพื้นที่ ภัยพิบัติบุกเข้ามาแล้ว...”

"ไม่ใช่ว่ามีผู้พิทักษ์แห่งออโรร่าคอยปกป้องอยู่เหรอ มันไม่ควรจะเกิดจุดตัดของโลกสีเทาสิ? ในช่วงสิบปีที่ผ่านมาเกิดภัยพิบัติแค่สามครั้งเองนะ..."

"แล้วตอนนี้ภัยพิบัติอยู่ที่ไหน?"

"ฉันไม่รู้... ยังไงก็รีบกลับบ้านเถอะ ไม่มีเรื่องให้ต้องออกมาข้างนอก!"

เมื่อระฆังภัยพิบัติทั้งสามดังขึ้น ใบหน้าของทุกคนก็ซีดเซียว ส่วนจ้าวอี่ที่เพิ่งถูกทุบตีก็ยิ่งตกใจมากขึ้นไปอีก ขาของเขาอ่อนแรงล้มลงคุกเข่าลงกับพื้น

พื้นใต้เท้าสั่นเล็กน้อย เมื่อเฉินหลิงหันกลับมาก็เห็นม้าเร็วจำนวนมากกว่าสิบตัว ควบมาจากระยะไกล

บนม้าเร็วแต่ละตัวมีคนสวมเครื่องแบบสีดำแดง พวกเขามีซองปืนพกพันรอบเอว ใบหน้าของพวกเขาล้วนเคร่งขรึมไม่แพ้กัน

“ตอนนี้สงสัยว่าภัยพิบัติหลุดออกมา! ทั้งสามเขตถูกปิดแล้ว! ห้ามใครเข้าหรือออก!!”

“กรุณาใส่ใจกับสิ่งที่น่าสงสัยทั้งหมดรอบตัว เช่น ถนนหรืออาคารแปลกๆ ที่โผล่ขึ้นมาจากอากาศ สิ่งที่ดูเหมือนสิ่งมีชีวิตลึกลับ หรือแม้แต่มนุษย์ที่มีพฤติกรรมผิดปกติ!!”

หากพบสิ่งผิดปกติ ให้รายงานผู้คุมกฎทันที!"

"ทุกคน กรุณาให้ความร่วมมือในการสืบสวน!"

เสียงของผู้คุมกฎดังก้องไปทั่วทุกมุมถนนหานซวง พร้อมกับเสียงระฆังเตือนภัยพิบัติในอากาศ

ความรู้สึกตึงเครียดที่อธิบายไม่ได้ปกคลุมทุกพื้นที่

ในขณะนี้ ไม่มีใครอยู่ในอารมณ์ที่จะนั่งเผือกเรื่องคนอื่นอีกต่อไป ทุกคนต่างรีบกลับบ้าน แม้แต่จ้าวอี่ก็ถูกพ่อของเขาลากเข้าไปในบ้าน พร้อมคำสาปแช่งหลายคำ

เฉินหลิงยืนอยู่คนเดียวใต้ต้นไม้ และกำลังจะเดินกลับบ้าน ในเวลานี้ ตัวอักษรสองบรรทัดเปล่งประกายท่ามกลางใบไม้ที่ร่วงหล่น

.

.

[ค่าความคาดหวังของผู้ชม: +18]

.

[ค่าความคาดหวังปัจจุบัน: 65%]

.

เมื่อเห็นว่าค่าความคาดหวังของผู้ชม พุ่งสูงขึ้น เฉินหลิงตกตะลึง

ครู่ต่อมา ความคิดอันน่าสะพรึงกลัวก็ผุดขึ้นในใจของเขา...

"พวกมัน...จะไม่มาหาฉันใช่มั้ย!"

.

.

........

.

เขต 3

.

กองบัญชาการ

.

แสงแดดสลัวๆ ลอดผ่านโดมกระจกครึ่งวงกลม การหักเหของแสงทำให้เกิดแสงระยิบระยับหลากสีสันส่องสว่างทั่วทั้งห้อง

ธงยาวกว่าสิบเมตรมีเชือกห้อยอยู่ตรงกลาง บนพื้นหลังสีเข้ม มีดาวหกแฉกสีฟ้าสองดวงซ้อนทับกัน เหมือนกับดวงดาวที่ส่องแสงในท้องฟ้ายามค่ำคืน

เวลานี้ ใต้ธงผู้คุมกฎหลายสิบคนสวมเครื่องแบบสีดำแดงสีหน้าจริงจัง พวกเขายืนเรียงแถวตรง หันหน้าไปทางประตูสำนักงานใหญ่ ราวกับกำลังรออะไรบางอย่าง

เมื่อประตูเปิดออก ผู้คุมกฎห้านายสวมเสื้อคลุมกันฝนสีดำเดินออกมาพร้อมกัน

ในบรรดาห้าคน หานเหมิงเดินอยู่ตรงกลาง โดยมีเส้นสีเงินสี่เส้นสลักอยู่บนชายเสื้อคลุมของเขา ส่วนอีกสี่คนมีเพียงสามเส้นเท่านั้น เจ้าหน้าที่ผู้คุมกฎทุกคนต่างให้ความสนใจ

“สถานการณ์เป็นยังไงบ้าง” หานเหมิงถามน้ำเสียงทุ้ม

“ระฆังภัยพิบัติดังขึ้น ขณะนี้ทั้งสามเขตถูกสั่งปิดโดยสมบูรณ์ แต่ยังไม่พบร่องรอยของภัยพิบัติ…” ผู้คุมกฎลังเลอยู่ครู่หนึ่ง อดไม่ได้ที่จะถาม

“พี่เหมิง ที่ตัวชี้วัดภัยพิบัติพัง...มันหมายความว่ายังไง?”

"มีแค่สองกรณีเท่านั้น ที่ตัวชี้วัดภัยพิบัติจะพัง" หานเหมิงพูดอย่างใจเย็น

"อย่างแรกคือ มีภัยพิบัติแบบพิเศษเกิดขึ้น และความสามารถของภัยพิบัติพิบัติทำให้เครื่องชี้วัดระดับภัยพิบัติพัง...แต่คำอธิบายนี้เป็นแค่ทฤษฎีเท่านั้นยังไม่เคยพบภัยพิบัติที่ว่า"

"อย่างที่สองคือ ระดับเก้า...ซึ่งเรียกกันว่า ภัยพิบัติระดับ 'ทำลายล้าง' พลังของมันเกินขีดจำกัดของตัวชี้วัดจะวัดได้ เครื่องมันเลยระเบิดตัวเอง"

"ทำลายล้าง... ระดับทำลายล้าง" ทุกคนหน้าซีด

“ไม่ต้องตื่นตระหนกขนาดนั้น...คุณคงไม่คิดว่าจะมีระดับ 'ทำลายล้าง' เกิดขึ้นใช่มั้ย?” ผู้คุมกฎที่อยู่ข้างๆ หานเหมิงหัวเราะเบา ๆ

“ภัยพิบัติระดับ 'ทำลายล้าง' ในโลกสีเทาที่สามารถกวาดล้างมวลมนุษย์ทั้งหมดได้ พบไม่มาก... หากมีระดับ 'ทำลายล้าง' หลุดมาจริงๆ ไม่ต้องพูดถึงทั้งเขตสามเลย แม้แต่เมืองออโรร่าเองก็จะถูกกวาดล้างเป็นเถ้าถ่านทันทีที่มันมาถึง”

ในที่สุดทุกคนก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก…

“งั้น มันควรจะเป็นแค่ 'ภัยพิบัติ' พิเศษใช่มั้ย?”

“ในตอนนี้ นี่เป็นเพียงคำอธิบายเดียว”

“แต่ตัวชี้วัดภัยพิบัติพัง แล้วเราควรให้ระดับมันยังไง?”

"ไม่สามารถให้ระดับได้" หานเหมิงส่ายหัว

"เว้นแต่มันจะปรากฏขึ้นอีกครั้ง แล้วเราก็ต่อสู้กับมัน...สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้คือการใช้กำลังคนทั้งหมดของเรา เพื่อค้นหาสถานที่ต่างๆ ให้ทั่วและต้องพบมัน ก่อนที่มันจะทำร้ายประชาชน”

“กระจายกันค้นหา…แต่เราอาจมีกำลังคนไม่พอนะครับ”

“งั้นก็เรียกผู้คุมกฎจากที่นั่งสำรองมา การทดสอบข้อเขียนจบลงไม่กี่วันก่อนใช่มั้ย รวบรวมคนที่มีคุณสมบัติมา แล้วบอกพวกเขาว่านี่คือ การทดสอบศิลปะการต่อสู้”

"รับทราบครับ!"

.

.