ตอนที่ 4: แชโบลกลายเป็นมังกร (4)

ดาบมันเบากว่าที่คิดมาก รู้สึกเหมือนหนักไม่ถึงร้อยกรัม

เมื่อจับที่ด้ามดาบ ข้อความข้อมูลก็ปรากฏขึ้น

"นกตื่นเช้า" - ดาบมือเดียวของวีรบุรุษ

【เบามาก】

ไม่มีข้อมูลอื่นเลย แม้แต่ค่าพลังโจมตี

ยองอูรู้เพียงว่ามันเบา แต่ตอนนี้นั่นก็เพียงพอแล้ว

"ถอยไป! ใครกล้าแตะต้องตัวฉัน ฉันจะฆ่ามัน!" ยองอูจับดาบด้วยสองมือและตะโกนเสียงดัง คนรอบๆ เขาถึงกับชะงัก

แต่ไม่มีใครวิ่งหนี พวกเขาเห็นว่าดาบของยองอูสั่นอย่างหนัก

บรรยากาศเงียบสงัด

รูปร่างผอมบาง ใบหน้าเต็มไปด้วยเลือด และท่าทางที่ดูอ่อนแอ

ยองอูมีความสามารถจะฆ่าคนได้จริงหรือ?

นอกจากนี้ดาบเป็นของมีค่ามากกว่าทอง หากมีดาบก็สามารถปล้นทองจากคนอื่นได้

และดาบเป็นของหายากในที่นี้

'...พวกนี้เห็นฉันเป็นไอ้ขี้แพ้' ยองอูเห็นว่าคนเริ่มมีความกล้าขึ้นมา เขาจึงกระชับดาบในมือแน่นขึ้น

ทันใดนั้น เขารู้สึกว่ามีคนพยายามจับแขนของเขาจากด้านหลัง

"...!"

ยองอูหันกลับและฟันดาบไปข้างหลัง เสียงดาบฟันกระทบกับเนื้อ

ยองอูฟันโดนกล้ามเนื้อของชายคนหนึ่ง

"อ๊าก...!"

ดาบไม่ได้ตัดผ่านร่างกายของชายคนนั้น แต่เพียงฟันเข้าไปในกล้ามเนื้อของเขา

ยองอูรู้สึกถึงการหดตัวของกล้ามเนื้อผ่านด้ามดาบ

'...'

เขาได้แต่คิดว่าโลกนี้จะเปลี่ยนไปอย่างไร ชีวิตที่เคยมีแต่โรงงานและหอพักดูเหมือนความฝัน

เมื่อดึงดาบออก เลือดพุ่งสาดกระจาย เสียงรอบข้างกลับมาชัดเจนอีกครั้ง

"จับมัน!"

"อ๊าก!"

คนรอบๆ เห็นว่าการฟันครั้งแรกของยองอูไม่สำเร็จ จึงกรูกันเข้ามา

แต่ความจริงยองอูฟันโดน

เขาเรียนรู้จากการฟันครั้งแรกว่า การฟันแล้วดาบติดจะทำให้เสียพลังโจมตี

และที่สำคัญที่สุด

'การฆ่าคนนั้นไม่ง่ายเลย' ยองอูหันมาใช้การแทงแทน แม้จะไม่ใช่ท่าที่ถูกต้อง แต่เขาก็ได้แทงดาบไปที่คอของคนที่เข้ามาใกล้

ดาบทะลุคอทันที

"อ๊าก...!"

คนรอบๆ หยุดเคลื่อนไหวเมื่อเห็นดาบทะลุคอของชายคนนั้น

"ไอ้บ้า"

"เดี๋ยว..." สถานการณ์เปลี่ยนไปทันที

"ฉันเตือนแล้วว่าอย่าแตะตัวฉัน!"

ยองอูตะโกนพร้อมกระชับดาบในมืออีกครั้ง คนอื่นๆจึงเริ่มถอยหนี แต่พวกเขาก็ยังคงอยู่ใกล้ๆ

ยองอูแทงดาบไปที่คอของคนอีกคน

"อ๊าก...!" เขารู้สึกถึงดาบแทงถูกกระดูกสันหลัง

"อ๊าก...!" ชายคนนั้นร้องออกมาและดิ้นพล่าน แต่ยองอูยังคงจ้องมองคนอื่นๆที่ถอยหนีไป

'สองคน' ยองอูไม่สามารถไล่ตามพวกเขาได้

'คนพวกนี้ต้องตาย' เขารู้สึกโกรธแค้นมาก เขาจดจำใบหน้าของพวกเขาไว้ และหากได้เจอพวกเขาอีกที เขาจะฆ่าทันที

'อาจจะเป็นกรรมของฉันก็ได้' ชายที่ถูกแทงยังคงเจ็บปวด ยองอูจึงปลิดชีวิตเขา

เมื่อเขาทำเช่นนั้น ข้อความใหม่ปรากฏขึ้น

"มอบเงินทุนพื้นฐาน"

"กรุณาเตรียมตัว"

'อา' เขาเพิ่งได้รับรางวัลจากเควสต์เท่านั้น ยังไม่ได้รับรางวัลหลัก

เสียงเหรียญดังขึ้น และเหรียญแดงสามเหรียญปรากฏขึ้นในอากาศ

"อ๊ะ" ยองอูจับเหรียญได้ในทันที

'เหรียญหนึ่งเหรียญคือ 1,000 คาร์ม่า ดังนั้นเงินทุนพื้นฐานคือ 3,000 คาร์ม่า' นี่อาจพอสำหรับการดำรงชีวิตสักระยะหนึ่ง

'แล้ว 30,000 คาร์ม่าที่ได้จากการแลกเปลี่ยน...' ยองอูนึกถึงตำรวจและเหรียญที่กระจายอยู่รอบๆ สถานีแลกเปลี่ยน แต่เขาพยายามลืมๆมันไป

'เขาคงจะตายหรือแย่กว่านั้น เพราะมีคนมากมายมาที่สถานีแลกเปลี่ยน' เหรียญคงกระจายไปยังเจ้าของใหม่แล้ว

ภารกิจสำคัญที่สุดคือการหนีออกจากนรกนี้

'แล้วจะต้องไปที่ไหน' ยองอูจับดาบและมองหาทางออก จากนั้นเควสต์ใหม่ก็ปรากฏขึ้น

[หลัก] “มือใหม่”

<ภารกิจ> เดินตามลูกศรไปที่ภูเขาแห่งดาบและเปลี่ยนชะตากรรมของคุณ

<รางวัล> อุปกรณ์เอาชีวิตรอด

'ภูเขาแห่งดาบ...?' ยองอูมองไปที่ดาบ 'นกตื่นเช้า' โดยไม่รู้ตัว

เขารู้ทันทีว่าภารกิจต่อไปหมายถึงอะไร

'เป็นสถานที่รับอาวุธสินะ เรายังไม่เข้าใจว่าการเปลี่ยนชะตากรรมหมายถึงอะไร'

ครั้งนี้ไม่มีเงื่อนไขสำหรับผู้ที่มาถึงก่อน ดังนั้นใครก็ตามที่ไปถึงภูเขาแห่งดาบจะได้รับอาวุธ

ทำไมต้องแจกอาวุธ? แล้วอะไรจะเกิดขึ้นต่อไปกันล่ะ?

"......"

ยองอูรู้ว่าการคิดมากไปก็ไม่มีประโยชน์ เขาจึงมองลูกศรที่อยู่ที่เท้า

'ทางตะวันตก...มุ่งหน้าไปทางกวางพยองดง' กวางพยองดงเป็นพื้นที่ใกล้เคียงกับกงดันดง ซึ่งเป็นที่พักปัจจุบันของเขา

เวลาที่สั่งอาหารมักจะมาจากกวางพยองดง เขาคุ้นเคยกับพื้นที่นั้น

ปัญหาคือภูเขาแห่งดาบตั้งอยู่ที่นั่น มันทำให้ยองอูรู้สึกว่ามันจะต้องมีความวุ่นวายเกิดขึ้นอีกครั้งแน่ๆ แต่เขาก็ไม่มีทางเลือกอื่น

ยองอูเริ่มเดินตามลูกศรโดยไม่ลังเล

“มีมอนสเตอร์ประเภทใหม่ ‘โทรล’ ถูกเพิ่มเข้ามาในโลกนี้”

“มีองค์ประกอบใหม่ ‘สภาพอากาศผิดปกติ’ ถูกเพิ่มเข้ามาในโลกนี้”

ยองอูยังคงวิ่งตามลูกศรไป และโลกยังคงเปลี่ยนแปลงต่อไป

เขายังคงวิ่งอยู่ในเขตอุตสาหกรรม ดังนั้นเขาจึงไม่รู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลง

ทุกอย่างที่เขาเห็นคือโรงงานที่มีสีทึบและสถานีแลกเปลี่ยนที่กระจัดกระจาย

แต่มีสิ่งหนึ่งที่แตกต่างไป

'ทำไมกัน?' นั่นคือไม่มีใครมาขวางทางเขา

ไม่เพียงแต่ไม่มีใครขวาง แต่หลายคนยังหลีกทางให้เขาด้วย

ทำไมถึงเป็นแบบนี้กัน? มันไม่ใช่เพราะเราเป็นคนที่น่ากลัว

'ไม่ใช่...พวกเขากลัวดาบ กลัวดาบ 'นกตื่นเช้า' นี่ต่างหาก' เวลาผ่านไปหลายสิบนาทีตั้งแต่สถานีแลกเปลี่ยนเริ่มทำงาน

ผู้ที่ได้รับดาบ 'นกตื่นเช้า' ต้องเผชิญหน้ากับการต่อสู้ที่ดุเดือดในสถานีแลกเปลี่ยน ทำให้...

'เพียงแค่การมีแค่ดาบ 'นกตื่นเช้า' นี้ก็แสดงว่าคนที่ถือมันเป็นคนที่แข็งแกร่งและโหดเหี้ยม'

ดาบ 'นกตื่นเช้า' กลายเป็นสัญลักษณ์ของผู้แข็งแกร่งและน่ากลัว

"อ๊ะ"

ยองอูเห็นว่าคนที่ตัวใหญ่กว่าตัวเขายังถอยห่างด้วยความกลัว มันทำให้เขารู้สึกสะใจ

นี่เป็นครั้งแรกที่ยองอูเป็นที่กลัวของคนอื่น แต่ยองอูก็ยังคงระมัดระวัง

เขาพบกับ "เจ้าของแท้จริง" ของดาบ 'นกตื่นเช้า' ชายร่างสูงผิวสีทองแดงปรากฏตัวที่ระยะสิบเมตรจากยองอู

เขามีรูปร่างสูงใหญ่จนดาบ 'นกตื่นเช้า' ดูเล็กนิดเดียว

'พระเจ้า' ใครก็ตามที่เห็นชายคนนี้จะรู้สึกว่าเขาเป็นสิ่งมีชีวิตที่แข็งแกร่ง

ชายคนนั้นมองยองอูและดาบ 'นกตื่นเช้า' ในมือ จากนั้นก็วิ่งต่อไป

ยองอูมองชายคนนั้นที่วิ่งไปและทางก็เปิดออกกว้าง

'เมื่อถึงภูเขาแห่งดาบ จะมีอะไรเกิดขึ้นกันนะ? ฉันจะต้องสู้กับคนแบบนี้หรือเปล่า' ยองอูกลืนน้ำลายและมองชายคนนั้นที่กำลังกลายเป็นจุดเล็กๆ ด้านหน้า

ในขณะเดียวกัน เขาได้ยินเสียงวุ่นวายมาจากทางด้านซ้าย

"......?"

เขาจึงหันไปดูและเห็นกลุ่มคนสิบกว่าคนที่ใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวและผูกเนคไทสีแดงเข้ม

พนักงานบริษัทกลุ่มหนึ่ง?

'แต่ไม่มีออฟฟิศที่ไหนอยู่แถวนี้นี่นา...' ยองอูจำได้ว่ามีที่เดียวที่คนจำนวนมากจะใส่ชุดแบบนี้

'หา' มันคือโรงเรียนมัธยมคูมอที่ตั้งอยู่ในกวางพยองดง

นักเรียนในโรงเรียนก็ไม่ได้รับการยกเว้นจากการรีเซ็ต

พวกเขาผ่านความวุ่นวายที่สถานีแลกเปลี่ยนมาแล้ว เพราะนักเรียนที่อยู่ข้างหน้าถือดาบ 'นกตื่นเช้า'

'พวกเขารวมกลุ่มกันรอบๆ เด็กคนนั้น?' นักเรียนที่มีดาบ 'นกตื่นเช้า' เราต้องระวังคนพวกนี้

ลูกศรที่พื้นเริ่มเอียง

'ใกล้ถึงแล้ว' ยองอูมองหาภูเขาแห่งดาบ ขณะที่ระวังกลุ่มนักเรียนไปด้วย

ทันใดนั้น เขาได้ยินเสียงแตกหักดังขึ้น และท้องฟ้าก็เปลี่ยนไป

'โอ้พระเจ้า' ตาของยองอูเบิกกว้าง

เขาเห็นอาวุธนับหมื่นตกลงมาจากฟ้า

(จบตอน)