ตอนที่ 2 สายเลือดขยะ
ตอนที่ 2 สายเลือดขยะ
ขณะนี้ในลานกว้างหนุ่มสาวหลายคนต่างจ้องมองไปยังชายหนุ่มผู้แต่งกายอย่างเรียบง่ายและมีใบหน้าธรรมดาที่ไม่มีอะไรโดดเด่น
ชายหนุ่มคนนี้หากอยู่ท่ามกลางฝูงชนย่อมจะไม่ดึงดูดความสนใจของใครเลย เปรียบเสมือนเป็นคนธรรมดาที่เดินผ่านไปมา
ชายผู้นี้ก็คือลู่เหรินนั่นเอง!
“เจ้ามีสายเลือดขั้นที่หนึ่งหรือ?”
อวิ๋นชิงเหยามองลู่เหรินด้วยใบหน้าเย็นชา
“อาจารย์ ข้าสามารถขึ้นไปตรวจสอบได้หรือไม่!”
เมื่อพูดจบลู่เหรินรีบพุ่งขึ้นไปยังแท่นสูงอย่างรวดเร็ว ราวกับกลัวว่าอวิ๋นชิงเหยาจะเปลี่ยนใจ เขาวางฝ่ามือลงใกล้กับศิลาทดสอบ
หึ่ง!
ศิลาทดสอบส่งเสียงฮึมฮัมขึ้นมา
ระดับสีแดงขั้นแรกเริ่มส่องแสงขึ้นมา
หึ่ง หึ่ง หึ่ง!
จากนั้นระดับสีแดงขั้นที่สอง สาม และสี่ก็ส่องแสงขึ้นตามลำดับ
หนุ่มสาวที่อยู่ในลานกว้างเห็นฉากนี้แล้วต่างก็เผยสีหน้าเหยียดหยามออกมา
นี่คือสายเลือดขั้นที่สี่ซึ่งถือว่าผ่านการทดสอบแล้ว
บนแท่นสูงอวิ๋นชิงเหยาเองก็ถอนหายใจเบา ๆ หากชายคนนี้มีสายเลือดขั้นที่หนึ่งจริง ๆ นางจะต้องรับขยะมาเป็นศิษย์หรืออย่างไร?
หึ่ง หึ่ง หึ่ง หึ่ง!
เสียงฮึมฮัมดังขึ้นอีกครั้งอย่างต่อเนื่อง...
ระดับสีแดงขั้นที่ห้า หก เจ็ด แปด และเก้า ค่อย ๆ ส่องแสงขึ้นทีละขั้น
ทันใดนั้นทั้งลานกว้างก็เกิดความฮือฮาขึ้นทันที ทุกคนต่างตะลึงงัน
บนแท่นสูงอวิ๋นชิงเหยาและ ผู้อาวุโสจูเที่ยต่างก็มีสีหน้าตกตะลึงไม่ต่างกัน
เก้าระดับส่องแสงหมายถึงสายเลือดขั้นที่เก้า
“สายเลือดขั้นที่เก้า! หรือว่าสำนักเมฆขจีของเรากำลังจะรุ่งเรืองขึ้นอีกครั้ง?”
ผู้อาวุโสจูเที่ยถึงกับขยี้ตาของตัวเองอย่างแรง คิดว่าตัวเองอาจจะมองผิดไป
ในขณะที่อวิ๋นชิงเหยาจ้องมองไปยังลู่เหรินด้วยแววตาเยือกเย็น นางไม่เห็นแม้แต่เศษเสี้ยวของความเป็นอัจฉริยะในตัวเขา ลู่เหรินเป็นเพียงคนธรรมดาสามัญ แล้วเขาจะมีสายเลือดขั้นที่เก้าได้อย่างไร?
หึ่ง!
ทันใดนั้นศิลาทดสอบก็ส่งเสียงฮึมฮัมครั้งที่สิบ
ระดับสีแดงขั้นที่สิบส่องแสงขึ้นมา สว่างไสวอย่างน่าประหลาดใจและสะกดสายตา
“สิบระดับส่องแสงพร้อมกันนี่คือสายเลือดเทวะ!”
“เด็กหนุ่มธรรมดาคนนี้กลับกลายเป็นสายเลือดเทวะ!”
“เขาตั้งใจบอกว่าตัวเองมีสายเลือดขั้นที่หนึ่งเพื่อดึงดูดความสนใจของท่านหญิงศักดิ์สิทธิ์หรือเปล่า?”
...
ใบหน้าของหนุ่มสาวทุกคนในที่นั้นต่างตกตะลึงจนพูดไม่ออก
“สำนักเมฆขจีของเรากำลังจะรุ่งเรืองขึ้นอีกครั้ง!”
ผู้อาวุโสจูเที่ยถึงกับน้ำตาไหลด้วยความตื่นเต้นนี่คือสายเลือดเทวะจริง ๆ!
ในแคว้นหาญเมฆาของพวกเขา การเกิดสายเลือดขั้นที่เจ็ดนั้นนับว่าเป็นอัจฉริยะขั้นสูงสุดแล้ว สายเลือดขั้นที่แปดหรือเก้านั้นไม่เคยปรากฏมาก่อน ยิ่งไม่ต้องพูดถึง สายเลือดเทวะ เลย
“เกิดอะไรขึ้น? ข้าไม่ใช่สายเลือดขั้นที่หนึ่งหรือ?”
ลู่เหรินเงยหน้ามองดูระดับบนศิลาทดสอบ และพบว่าระดับสีแดงทั้งสิบขั้นสว่างขึ้นทั้งหมด ซึ่งหมายความว่าเขามีสายเลือดเทวะ
“มันไม่สมเหตุสมผลเลย ถ้าข้าเป็นสายเลือดเทวะจริง ข้าคงเปิดประตูพลังได้แล้ว ศิลาทดสอบนี้ต้องมีปัญหาแน่!”
ทันทีที่ความคิดนี้ผุดขึ้นมาในใจของลู่เหริน
ทันใดนั้น!
แสงจากทั้งสิบระดับก็พลันดับลง แต่กลับเป็นระดับสีเทาด้านล่างที่ส่องแสงขึ้นมาแทน ซึ่งแสงนั้นสว่างจ้าจนแสบตา
ในทันใดนั้นทุกคนในที่นั้นต่างตกตะลึงไปตาม ๆ กัน
แสงสีเทานั้นเปรียบเสมือนน้ำเย็นที่สาดลงบนหน้าของพวกเขา
สายเลือดขยะ!
เดิมทีพวกเขาคิดว่าตนเองกำลังเป็นพยานในกำเนิดของอัจฉริยะสายเลือดเทวะ ที่จะนำพาความรุ่งโรจน์มาให้ตนเอง และสามารถกลับไปคุยโวในตระกูลได้ แต่สิ่งที่พวกเขาได้เห็นกลับกลายเป็นการกำเนิดของขยะที่ยิ่งใหญ่ที่สุด
ลู่เหรินเห็นระดับสีเทาส่องแสงขึ้นก็รู้สึกผิดหวังอย่างมาก
แม้เขาจะรู้ดีว่าตนเองไม่ใช่สายเลือดเทวะ แต่ก็ไม่น่าจะถึงขั้นเป็นสายเลือดขยะได้ใช่ไหม?
นี่คือสายเลือดขยะในตำนานที่ยิ่งฝึกก็ยิ่งแย่ลง
แต่ถึงจะเป็นขยะ เขาก็ยังตั้งใจที่จะใช้โอกาสนี้เข้ามาคารวะอวิ๋นชิงเหยาเป็นอาจารย์ เพื่อเข้าสำนักและได้รับทรัพยากรในการฝึกฝน
ตราบใดที่เขามีทรัพยากรเพียงพอ เขาจะเข้าไปในหอคอยและฝึกฝนอย่างไม่หยุดยั้ง แม้ว่าพรสวรรค์ของเขาจะต่ำเตี้ยเพียงใด เขาเชื่อว่าเขาสามารถฝ่าฟันและสร้างอนาคตได้ด้วยความพยายาม
ในตอนนี้อวิ๋นชิงเหยายิ่งเผยใบหน้าเย็นชา นางรู้สึกว่าตนเองได้พานพบกับขยะตัวจริง นางไม่อยากรับศิษย์ตั้งแต่แรก หากมีศิษย์ที่มีสายเลือดขั้นหนึ่งหรือสองเข้ามาสมัคร นางก็อาจจะกัดฟันรับได้ แต่การมาเจอกับสายเลือดขยะนี้ทำให้นางรู้สึกผิดหวังมาก
“อาจารย์ ข้ามีสายเลือดขยะ ข้าสามารถคารวะท่านเป็นอาจารย์ได้หรือไม่?”
ลู่เหรินก้าวไปยังเบื้องหน้า อวิ๋นชิงเหยาโค้งคำนับและทำท่าทางด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น
“เจ้ามั่นใจหรือว่าจะคารวะข้าเป็นอาจารย์? เจ้าคือสายเลือดขยะที่ไม่สามารถเปิดประตูพลังได้ ข้าคงไม่สามารถสอนอะไรเจ้าได้!”
อวิ๋นชิงเหยาปฏิเสธอย่างสุภาพ
“อาจารย์ ข้ารู้ดีว่าพรสวรรค์ของข้านั้นด้อย ผู้ใดก็คงไม่สามารถสอนข้าได้ ท่านไม่จำเป็นต้องสอนอะไรข้าเลย ข้าจะฝึกฝนด้วยตัวเอง”
ลู่เหรินพูดด้วยท่าทีเรียบเฉย
“เจ้าเป็นขยะที่แม้แต่เปิดประตูพลังยังทำไม่ได้ จะฝึกฝนด้วยตนเองได้อย่างไร?”
อวิ๋นชิงเหยาโกรธจนแทบกระอักเลือด เจ้าหมอนี่ไม่มีสำนึกรู้ตัวเลยหรือ?
“อาจารย์ ข้ามีวิธีฝึกฝนของข้า!”
ลู่เหรินรีบกล่าวอย่างรวดเร็ว เกรงว่าอวิ๋นชิงเหยาจะปฏิเสธ
ตราบใดที่เขาสามารถเข้าร่วมสำนักเมฆขจีได้ เขาก็จะได้รับทรัพยากรในการฝึกฝน ซึ่งสำนักเมฆขจีเป็นสำนักที่ให้การดูแลดีที่สุดในบรรดาสี่สำนักใหญ่
ด้วยทรัพยากรที่มี เขาสามารถหลบเข้าไปฝึกฝนในหอคอยได้อย่างช้า ๆ ส่วนเรื่องการสอน? ด้วยพรสวรรค์สายเลือดขยะของเขา ใครก็ตามที่พยายามสอนเขาคงต้องโมโหจนขาดใจแน่
อวิ๋นชิงเหยากลั้นความโกรธไว้และพยักหน้าตอบว่า “ดี ถ้าเจ้าดื้อดึงอยากคารวะข้าเป็นอาจารย์นัก ข้าก็จะรับเจ้าเป็นศิษย์!”
อย่างไรก็ดี มันก็เป็นเพียงชื่อในนามเท่านั้น นางไม่จำเป็นต้องเสียเวลาในการชี้แนะลู่เหรินแต่อย่างใด หากลู่เหรินยังไม่สามารถเปิดประตูพลังได้ภายในหนึ่งปี เขาก็จะถูกขับออกจากสำนักเมฆขจี
“ศิษย์ลู่เหรินคารวะอาจารย์!”
ลู่เหรินโค้งคำนับด้วยความตื่นเต้น
“เมื่อเจ้าเข้าสำนักแล้วก็จงตั้งใจฝึกฝน เมื่อเจ้ากลายเป็นศิษย์นอกสำนักแล้ว ข้าจะสอนเจ้าเอง!”
อวิ๋นชิงเหยากล่าวจบก็หันหลังจากไป
“อาจารย์!”
ลู่เหรินตะโกนเรียกอวิ๋นชิงเหยาให้หยุด
“มีอะไร?”
อวิ๋นชิงเหยาถาม
ลู่เหรินยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์แล้วพูดว่า “อาจารย์ ข้าได้ยินมาว่าศิษย์ใหม่ของอาจารย์ทุกคนจะได้รับของขวัญพบหน้า ท่านเป็นถึงผู้อาวุโสของสำนักเมฆขจี คงไม่คิดจะให้ข้ามือเปล่าใช่หรือไม่?”
“เจ้าว่าอะไรนะ?”
ใบหน้าของอวิ๋นชิงเหยาแฝงด้วยความเย็นชา
เจ้าขยะสายเลือดนี้กล้ามาขอของขวัญพบหน้าจากนางอย่างนั้นหรือ?
ลู่เหรินเห็นสถานการณ์ไม่ดีรีบโค้งคำนับแล้วพูดว่า “หากอาจารย์ไม่อยากให้ ก็ถือว่าข้าไม่ได้พูดแล้วกัน!”
“หึ!”
อวิ๋นชิงเหยาส่งเสียงหึเย็นชาออกมาก่อนจะสะบัดแขน ปรากฏแสงไฟส่องประกายจากฝ่ามือ และมีดาบยาวสามฉื่อปรากฏขึ้น นางโยนดาบนั้นลงตรงหน้าของลู่เหริน
ดาบเล่มนั้นมีสีแดงสดทั่วทั้งตัว ใบดาบใสราวกับแก้วคริสตัลหรือหยกกลมกลืนกันอย่างงดงาม
“ดาบไฟวิญญาณเล่มนี้ถือเป็นของขวัญพบหน้าจากอาจารย์แล้วกัน!”
กล่าวจบอวิ๋นชิงเหยาก็จากไปโดยไม่หันกลับมามองอีก
ลู่เหรินใช้สองมือรับดาบไฟวิญญาณไว้ ดวงตาเขาเปล่งประกายขึ้นมาด้วยความตื่นเต้น ดาบที่อวิ๋นชิงเหยาซึ่งเป็นถึงท่านหญิงศักดิ์สิทธิ์แห่งแคว้นหาญเมฆา และยังเป็นผู้อาวุโสของสำนักชิงหยุนมอบให้ ดาบเล่มนี้ย่อมไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน
“ดาบไฟวิญญาณนี่คืออาวุธวิญญาณระดับต่ำ อาวุธวิญญาณระดับต่ำเล่มหนึ่ง คนธรรมดาแม้ทำงานหนักตลอดชีวิตก็ยังไม่แน่ว่าจะสามารถซื้อหาได้!”
“ท่านหญิงศักดิ์สิทธิ์ให้ดาบวิญญาณระดับต่ำเป็นของขวัญ บอกตามตรงข้ารู้สึกอิจฉา!”
“เจ้าลู่เหรินนี่ช่างโชคดีนัก แม้จะมีสายเลือดขยะ แต่นอกจากจะได้เป็นศิษย์ของท่านหญิงศักดิ์สิทธิ์แล้ว ยังได้ดาบวิญญาณระดับต่ำอีกทั้งยังได้เข้าร่วมสำนักเมฆขจี นี่มันโชคดีเกินไปแล้ว!”
หนุ่มสาวในลานกว้างทั้งหมดต่างมองดู ลู่เหรินด้วยความอิจฉาริษยา หากเป็นไปได้ พวกเขาแทบจะอยากให้ตัวเองมีสายเลือดขยะบ้าง เพราะบางทีอาจจะได้มีโอกาสเช่นเดียวกับลู่เหริน
