(ฟรี) บทที่ 295 (ฟรี)

(ฟรี) บทที่ 295 (ฟรี)

ความลังเลกัดกินใจอู๋เทียน เขามองเนื้อหอยสีขาวนวลในฝาหอยอย่างพิจารณา กลิ่นหอมลอยคลุ้งยั่วน้ำลาย แต่ความขยะแขยงแล่นไปทั่วกาย

แม้มือของเขาจะเคยเปื้อนเลือด สังหารศัตรูและมอนสเตอร์มานับไม่ถ้วน แต่เขาก็ไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะต้องกินเนื้อของสิ่งมีชีวิตที่ไม่ใช่อาหารในแบบที่มนุษย์พึงกระทำ

เขาคือมนุษย์ผู้เจริญแล้ว ไม่ใช่ปีศาจกระหายเลือด หรือก็อบลินป่าเถื่อน!

สายตาของอู๋เทียนหันไปหยุดที่โจวผิงอัน ท่าทางหิวกระหายของอีกฝ่ายชวนให้รู้สึกประหลาดใจปนเคลือบแคลงใจ

น้องหมูคนนี้... ต้องมีความลับอะไรบางอย่างซ่อนอยู่แน่

ในขณะเดียวกัน หยางอี้อี้ก็รู้สึกไม่ต่างกัน เธอกวาดตามองรอบๆ พบว่ามนุษย์คนอื่นๆ กำลังกัดกินเนื้อหอยด้วยสีหน้าเรียบเฉย ไร้ซึ่งความรังเกียจราวกับเป็นเรื่องปกติธรรมดา

"ทั้งสองคน ทำไมถึงยังไม่กินล่ะ?" น้ำเสียงร่าเริงของโจวผิงอันดังขึ้นพร้อมรอยยิ้มกว้าง "ถ้าไม่ชอบจริงๆ ก็อย่าฝืนเลย ให้ฉันจัดการเองก็ได้"

นี่มันครั้งที่สามแล้วนะ!

ความไร้ยางอายของโจวผิงอัน ทำให้อู๋เทียนได้แต่ส่ายหน้าอย่างระอา เขากำลังจะเอ่ยปากปฏิเสธ แต่ทันใดนั้นความรู้สึกมึนงงก็เข้าจู่โจม สมองราวกับถูกกระแทกอย่างแรง ภาพเหตุการณ์ต่างๆ ในอนาคตผุดขึ้นในหัวมากมายราวกับเขื่อนแตก

ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็วราวกับสายฟ้าแลบ เพียงพริบตาเดียวสติของเขาก็กลับมาดังเดิม แต่สีหน้ากลับเคร่งขรึมขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

พรสวรรค์พยากรณ์... ทำงาน!

ภาพเหตุการณ์ที่ปรากฏในหัวเมื่อครู่ หากเป็นเรื่องจริงที่กำลังจะเกิดขึ้นในอนาคต...

โหดร้าย! โหดร้ายเกินไปแล้ว!

ความหนาวเย็นแล่นไปทั่วสันหลัง อู๋เทียนวางเนื้อหอยกลับลงในฝาอย่างระมัดระวัง สายตาสบกับหยางอี้อี้ เพียงชั่วครู่ หญิงสาวก็พยักหน้ารับรู้ ก่อนจะวางเนื้อหอยในมือลงเช่นกัน

"ให้ฉันจริงๆเหรอ!?" ดวงตาของโจวผิงอันเป็นประกายวาววับ

"ฝันไปเถอะ!" อู๋เทียนปฏิเสธเสียงแข็ง ก่อนจะหันไปทางหญิงสาวในม่านหมอกสีม่วง เอ่ยเสียงดังก้องกังวาน "องค์หญิง ฉันขอยกเลิกอาหารจานนี้!"

สิ้นคำประกาศก้อง บรรยากาศในที่นี้ก็พลันเงียบสงัด

ใบหน้าที่ยิ้มแย้มของโจวผิงอันซีดเผือด เขามองอู๋เทียนด้วยแววตาไม่อยากเชื่อ

นี่มันงานเลี้ยงลู่หยินนะ!

งานเลี้ยงศักดิ์สิทธิ์ที่จัดขึ้นโดยเทพเจ้า มีเทพและผู้มีอำนาจมากมายแอบเฝ้ามองอยู่เบื้องหลังม่านมิติ แม้แต่จักรพรรดิเองก็อาจจะกำลังทอดพระเนตรอยู่ก็เป็นได้

แต่เจ้าหมอนี่... กลับกล้าขอคืนอาหาร!

นี่ไม่ใช่การสั่งอาหารในร้าน อยากคืนก็คืนได้ตามใจชอบ! การกระทำนี้ไม่ต่างอะไรกับการตบหน้าราชวงศ์อย่างรุนแรง!

ผู้คนรอบข้างต่างรับรู้ถึงความร้ายแรง สายตานับร้อยจ้องมองมาที่อู๋เทียน บางคนประหลาดใจ บางคนตกตะลึง บางคนสงสัย และบางคน... กลับแฝงแววชื่นชม

ภายในม่านหมอกสีม่วง

ความเงียบปกคลุมไปทั่วราวกับเวลาหยุดนิ่ง ผ่านไปเนิ่นนาน ในที่สุดหญิงสาวลึกลับก็เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

"อนุญาต!"

สิ้นเสียงอนุญาต ลำแสงสีรุ้งก็พุ่งลงมาจากท้องฟ้า เปลือกหอยสองฝาบนโต๊ะของอู๋เทียนหายวับไปในชั่วพริบตา

"ดอกไม้รุ่งอรุณ เบ่งบานแล้วก็ร่วงโรย เป็นเพียงแค่ชั่วพริบตาในรอบพันปี..." หญิงสาวลึกลับพรรณนาต่อด้วยน้ำเสียงไร้อารมณ์

"ติ๊ง! คุณได้รับผลของสมบัติสวรรค์ [ดอกไม้รุ่งอรุณ] ค่าพลังป้องกันเพิ่มขึ้นอย่างถาวร +73!"

"บนภูเขาฉีเหล่า มีลิงสามตา คอยเก็บผลไม้เทพเจ้าไว้ในต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ ลิงนั้นซุกซน ชอบลืมเก็บผลไม้ ผลไม้เทพเจ้าร้อยชนิดผสมผสานกัน เกิดเป็นสุราเทพเจ้า..."

"ติ๊ง! คุณดื่มสุราเทพเจ้า [สุราผลไม้ร้อยชนิด] ค่าจิตวิญญาณเพิ่มขึ้นอย่างถาวร +43 ค่าความว่องไวเพิ่มขึ้นอย่างถาวร +87"

"ติ๊ง! คุณ..."

งานเลี้ยงลู่หยินดำเนินต่อไป อาหารเลิศรสมากมายถูกนำมาเสิร์ฟ ไม่มีพิธีรีตองมากมาย ไม่มีการประพันธ์บทกวี ไม่มีการแสดงดนตรี มีเพียงแค่การกินและดื่ม

แต่ละคำที่ลิ้มรส ล้วนส่งผลให้ค่าสเตตัสของอู๋เทียนเพิ่มขึ้นอย่างมหาศาล

หยางอี้อี้เองก็ได้รับผลประโยชน์ไม่ต่างกัน ใบหน้าของเธอฉายแววตื่นเต้นดีใจอย่างปิดไม่มิด

หลังจากอาหารจานสุดท้ายถูกยกมาเสิร์ฟ หญิงสาวลึกลับในม่านหมอกสีม่วงก็เอ่ยขึ้นอีกครั้ง

"ดนตรีแห่งสายน้ำบรรเลงถึงบทสรุปแล้ว เชิญทุกท่านกลับไปพักผ่อนตามอัธยาศัย พรุ่งนี้เช้าจะมีงานเลี้ยงชมจันทร์เคาะตะเกียงรอคอยทุกท่านอยู่"

สิ้นคำ ชายชุดดำที่ยืนอยู่ด้านหลังหญิงสาวก็โบกมือเพียงครั้งเดียว ร่างของทุกคนในหุบเขาก็สั่นไหว ก่อนจะหายวับไปปรากฏตัวขึ้นในห้องพักบนเกาะลอยฟ้า

แค่โบกมือ... ก็สามารถเคลื่อนย้ายมิติได้ พลังของพวกเขาช่างน่าสะพรึงกลัว!

...

"สุดยอดไปเลย!" หยางอี้อี้ถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อกลับมาถึงห้อง "เสี่ยวเทียน นายไม่รู้สึกกดดันบ้างหรือ ฉันแทบหายใจไม่ออก"

"ไม่ต้องกังวล มันก็แค่งานเลี้ยง ไม่ใช่การประลอง" อู๋เทียนยิ้มบางๆ

กฎของงานเลี้ยงลู่หยิน ห้ามใช้ความรุนแรงโดยเด็ดขาด

"พรุ่งนี้ยังมีงานเลี้ยงอีก แค่งานเลี้ยงวันนี้ฉันก็มึนงงไปหมดแล้ว" หยางอี้อี้พึมพำ "ค่าสเตตัสเพิ่มขึ้นมากมายขนาดนี้ พรสวรรค์ที่เคยภาคภูมิใจ ตอนนี้ดูเหมือนจะไม่มีความหมายอะไรเลย"

"พรสวรรค์ไม่ใช่ทุกสิ่งทุกอย่าง แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ามันสำคัญ" อู๋เทียนส่ายหัว

พรสวรรค์ระดับตำนานปรัมปราของเขา อัตราการเติบโตของค่าสเตตัสอยู่ที่ 15 แต้ม ดูเหมือนจะไม่ได้สูงส่งอะไรมากมาย

แต่นั่นเป็นเพียงแค่จุดเริ่มต้น

ค่าสเตตัส... สามารถพัฒนาจนกลายเป็น "ค่าสเตตัสทองคำ" ได้!

ลองนึกภาพพลังที่สามารถเคลื่อนย้ายภูเขา ถมทะเล หลังจาก "กลายเป็นเทพเจ้า" พลังของค่าสเตตัสทองคำ... ช่างน่าสะพรึงกลัวเกินกว่าจะจินตนาการ!

"อืม... วันนี้กินสมบัติสวรรค์เข้าไปเยอะเกินไป รู้สึกมึนๆ ไปหมด" หยางอี้อี้พึมพำขณะมองแผงสถานะของตัวเอง

สำหรับเธอที่ไม่ได้มีพรสวรรค์ระดับเทพเจ้าอย่างอู๋เทียน การที่ค่าสเตตัสทั้งหมดเพิ่มขึ้นหลายร้อยแต้มในคราวเดียว มันเป็นเรื่องที่น่าตกตะลึงเกินกว่าจะรับไหว

ในอารยธรรมแห่งกฎ ทุกคนสามารถเป็นเทพเจ้าได้ ทุกคนสามารถข้ามมิติได้

แต่ในบรรดานักผจญภัยมากมายมหาศาล มีสักกี่คนที่สามารถบรรลุระดับเทพเจ้าได้จริงๆ?

หนึ่งในหมื่น? หนึ่งในแสน? หรือหนึ่งในล้าน?

อารยธรรมในตำนานที่แผ่ขยายไปทั่วทุกมุมโลก มีประชากรมากมายมหาศาล ดูเหมือนว่าการเป็นเทพเจ้าจะเป็นเรื่องง่ายดาย

แต่ในความเป็นจริง... มันยากยิ่งกว่าเข็นครกขึ้นภูเขา!

ก่อนหน้านี้ หยางอี้อี้ไม่เคยแม้แต่จะฝันถึงการเป็นเทพเจ้า เพราะเธอไม่ใช่คนพิเศษ ไม่มีตระกูล ไม่มีสายเลือด ไม่มีอำนาจ หรืออะไรหนุนหลังซักอย่าง!

แต่ตอนนี้ เพียงแค่ผ่านงานเลี้ยงลู่หยินไปครึ่งทาง เปลวไฟแห่งความทะเยอทะยานที่เคยมอดดับก็กลับมาลุกโชนในใจของหญิงสาวอีกครั้ง ดวงตาทั้งสองข้างเปล่งประกายเจิดจรัส

เป็นเทพเจ้า! ฉันเองก็เป็นเทพเจ้าได้!

*เดี๋ยวดึกๆมีตอนชดเชยของเมื่อวานให้ด้วยนะ อาจไม่ถึง 10 ตอน แต่น่าจะเกิน 5 ตอนครับ