บทที่ 122 สายตานี่มันอะไรกัน
เหยียนเสี่ยวซีนั่งอยู่ด้านหลังกอดเอวของเฉินเสี่ยวซินแน่น นึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นตอนกลางวัน รู้สึกไม่สบายใจเป็นอย่างมาก ตัวเองเรียนมาเป็นเดือนกว่า ระหว่างนั้นก็ฝึกฝนอย่างหนัก แต่กลับสู้บางคนที่ใช้เวลาแค่วันเดียวอ่านหนังสือไม่กี่หน้าไม่ได้ ความแตกต่างที่ชัดเจนขนาดนี้ ช่างทำให้คนโมโหจนแทบบ้า "เฮ้ย!" "ไ...
