ความฝันแรก (18)
[แปลโดยแฟนเพจ BamแปลNiyay มาติดตามในแฟนเพจเพื่อติดตามข่าวสารได้นะ]
[Thai-novel ลงไวกว่าที่อื่นทุกที่ 5 ตอน แต่จะราคาแพงที่สุด]
[หลังแปลจบจะมีการแก้ไขคำอ่านใหม่ตั้งแต่ต้นอีกครั้ง ถ้าอ่านแบบเถื่อนจะไม่มีการกลับมาแก้ให้นะครับ]
<เรื่องราวของอารอน ตอนที่ 25>
3. ความฝันแรก (18)
****
ปีที่ 70
หลังจากที่ซาจินจากไป
ชีวิตประจำวันของอารอนเริ่มโดดเดี่ยวมากขึ้น
การที่ได้พูดคุยกับเพื่อนเป็นครั้งคราวเคยเป็นเหมือนยาบรรเทาความเหงา
แต่ตอนนี้ซาจินไม่อยู่แล้ว
อารอนถูกทิ้งให้อยู่คนเดียว
เขาใช้เวลาทั้งวันในการฝึกแทงหอกในลานฝึกซ้อม
และในห้องมืด ๆ เขาอ่านตำราการต่อสู้ที่ขาดรุ่งริ่งซึ่งเขาจำได้หมดแล้วด้วยแสงเทียนเล่มเดียว และเขียนจดหมายถึงตัวเอง
——————
ปีที่ 80
ในโลกที่บิดเบี้ยวนี้ ไม่จำเป็นต้องกินอาหารหรือนอนหลับ
แต่อารอนก็ยังคงแบ่งช่วงกลางวันและกลางคืนอย่างตั้งใจและใช้ชีวิตตามแผนที่วางไว้
เขากินอาหารเช้าและอาหารเย็นแยกกัน
เคล็ดลับคือการมัดใบไม้ที่ร่วงหล่น เอาไปนึ่งแล้วกินมัน
เมื่อดูเป็นทรงกลมต้องใช้วัสดุอื่นในการทำให้รูปทรงแข็งตัว
เด็กชายจะทำอาหารนี้เป็นจำนวนมากและเก็บไว้ในขวดโหล
“นี่คือเม็ดทิพย์!?”
“เม็ดทิพย์คืออะไรครับ”
“โอ้ นายก็ไม่รู้เรื่องนั้นเหรอ? มันเป็นอาหารที่เหล่าเซียนเขากินกัน”
"เซียน?"
"ก็คนอย่างพวกเรานี่ไง!"
บางครั้งทั้งสองคนก็มารวมตัวกันที่โต๊ะอาหาร กินอาหารและพูดคุยกัน
เด็กชายยัดเม็ดทิพย์เข้าปากหลายเม็ด เคี้ยว ๆ แล้วก็กลืนลงไป
จากนั้นก็ร้องออกมาว่า
"อ๊า! รสชาติโคตรแย่เลย!"
อารอนก็รู้สึกแบบเดียวกัน
ตอนแรกที่เขากิน
เขาต้องคายมันออกมาหลายครั้ง แต่ตอนนี้เขาก็สามารถกินมันได้อย่างง่ายดายแล้ว
'เพราะว่า...'
เพราะเขากลัวว่าเขาจะลืม
ลืมว่าเขาเป็นมนุษย์
ลืมว่าเขาต้องกินข้าวเพื่อจะมีชีวิตอยู่
การนอนก็เหมือนกัน แค่คลุมโปงแล้วนอนนิ่ง ๆ
แต่ไม่ว่าเขาจะหลับตาลงกี่ครั้ง เขาก็ไม่สามารถหยุดความคิดของเขาได้
"ฮ่าฮ่า! ยังไงก็ต้องกินใช่มั้ยล่ะครับ! จะทำยังไงได้!"
อารอนหัวเราะเสียงดัง
จากนั้นเขาก็ยัดเม็ดทิพย์เข้าปากตามเด็กชายทันที
ลองกินดูก่อน
หากเพียงแค่จินตนาการว่ามันเป็นอาหารอันโอชะที่บนโลกก็พอแล้ว!
ใช่
ตอนที่ถูกอัญเชิญไปที่ห้องรอครั้งแรก อารอนกินมันฝรั่งนึ่งไปเยอะมาก
รสชาติมันเป็นยังไงนะ?
มันฝรั่งมีหน้าตาเป็นยังไง?
โอ้!ใช่แล้ว
เขาจำได้ว่าเจนน่าล่ากวางได้ตัวหนึ่ง
เด็กสาวคนนั้นยื่นขาหลังของกวางที่ปรุงสุกแล้วให้อารอน
ว่าแต่ผู้หญิงคนนั้นชื่อเจนน่าใช่ไหม?
เจนนี่?
หรือว่าจีน่า?
“.....”
การแสดงออกของเด็กชายเปลี่ยนไปในทันที
เขากำลังมองอารอนที่กำลังหัวเราะคิกคักและกินเม็ดทิพย์
"ผมจำได้แล้ว ผมจำได้แล้ว"
อารอนพูดพลางยิ้มออกมาอย่างดีใจ
อารอนดูตื่นเต้นมากจนเกินไปซึ่งแทบจะนึกภาพบุคลิกปกติของเขาไม่ออก
"เนื้อกวางที่เจนน่าล่ามาทำอร่อยมากเลยครับ รสชาติมัน...ใช่แล้ว! มันมีรสชาติเหมือนดินเลย! แล้วกวางมันคืออะไรนะ? มันเกิดมาจากดินหรือเปล่านะ? อ้อ ใช่แล้ว กวางเป็นเพื่อนกับมันฝรั่งนี่นา! ฮ่าฮ่าฮ่า!"
"..."
"พอผมกลับไป ผมจะกินกวางเยอะ ๆ เลย! เพราะมัรขุดจากดินก็เจอเลยใช่ไหมครับ? ฉีกขาหลังออกมาย่างไฟ แล้วจิ้มเกลือ กินคำหนึ่ง...ใช่แล้ว! รสชาติเหมือนกับอันนี้เลย!"
อารอนขยำเม็ดทิพย์ทั้งหมดบนโต๊ะเข้าปากของเขา
เขายัดมันเข้าไปเยอะมากจนแก้มของเขาจะระเบิดออกมา
"แค่ก ๆ! แค่ก ๆ ๆ!"
เขาไออย่างรุนแรง
แต่เขาก็ยังไม่หยุดหัวเราะ
เขาใช้มือซ้ายจับหน้าอกเหมือนกำลังสำลัก
ที่หางตาของเขามีน้ำตาคลอเบ้า
"อร่อย…มาก แค่ก ! แค่กๆ!"
เขาดื่มน้ำจากขวดด้วยความลนลาน
หลังจากดื่มไปหลายอึกเขาก็สามารถกลืนเม็ดนั้นลงไปทั้งหมดได้
"ที่ผ่านมาผมไม่รู้จักรสชาติแบบนี้เลย โง่จริง ๆ เลยใช่ไหมครับ? อร่อยขนาดนี้ แต่ผมกลับไม่เคยกินมันมาก่อน ต้องกินครับ ต้องกินให้ได้ทั้งหมดเลย"
อารอนพูดไม่หยุด ไม่ว่าจะมีใครฟังหรือไม่ก็ไม่สำคัญ
"ไม่ว่าจะเป็นพี่ชาย เจนน่า ออลก้า หรือเวคิสก็ตาม! ฮ่าฮ่าฮ่า! เพราะงั้น เพราะฉะงั้น...!"
"พอได้แล้ว!"
โครม!
เก้าอี้ที่อารอนนั่งอยู่ลอยกระเด็นไป โต๊ะไม้พลิกคว่ำ
จานแก้วที่ใส่เม็ดทิพย์แตกกระจัดกระจาย
เด็กชายจ้องมองไปที่อารอน
"นาย นายรู้ไหมว่านายเพิ่งพูดอะไรออกไป?"
อารอนนอนกลิ้งอยู่บนพื้นพร้อมกับเก้าอี้
สีหน้าของเขาที่เคยเต็มไปด้วยรอยยิ้มเมื่อครู่นี้กลับว่างเปล่า
ช้า
ช้ามาก
สติเริ่มกลับคืนมาในดวงตาที่ว่างเปล่าของเขา
"แปลกจังเลยนะครับ"
อารอนพูดด้วยน้ำเสียงที่ไร้อารมณ์
"ทำไมผมถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะครับ?"
"นายเลือกที่จะมาเองไม่ใช่เหรอ? แล้วทำไมถึงมาถามฉันล่ะ?"
"จริงด้วยครับ"
เด็กหนุ่มหลับตาลงแล้วลืมตาขึ้น
"อีก 40 ปี พอร์ทัลบานที่สองจะเปิดออก นายกลับไปทางนั้นแล้วกัน"
"..."
"ถ้านายเสียเวลาไป 120 ปีโดยเปล่าประโยชน์ นั่นก็แสดงว่านายได้แค่นั้น ฉันก็ไม่มีอะไรจะต้องทำกับนายอีกต่อไปแล้ว"
"..."
"การดิ้นรนที่ไร้ความหมายจะทำให้คนรอบข้างรู้สึกเศร้า นายคิดว่าเพื่อนร่วมทีมและครอบครัวของนายจะรู้สึกยังไงถ้าพวกเขาเห็นสภาพของนายตอนนี้? คงจะตลกน่าดูเลยสินะ"
ความพยายาม
ความพยายามที่ไร้ผล
มันไม่เพียงแต่ทำให้ตัวเองรู้สึกแย่ แต่ยังทำให้คนรอบข้างรู้สึกแย่ไปด้วย
มันทำให้คนที่คอยดูและให้กำลังใจเขาอยู่ข้าง ๆ รู้สึกเหนื่อยใจ
"นี่เป็นครั้งสุดท้ายแล้วที่ฉันจะรับฟังความเห็นแก่ตัวของนาย เพราะงั้นจงทำให้สำเร็จ ไม่ว่าจะเป็นการก้าวไปข้างหน้า หรือการยอมรับและเข้าใจในความอ่อนแอของนายเอง"
คำพูดของเด็กหนุ่มทิ่มแทงใจอารอน
"ลองคิดถึงเหตุผลที่นายท่านส่งนายมาที่นี่ดูสิ"
นายท่านส่งเขามาที่นี่เพราะอยากให้เขามีโอกาสที่จะแข็งแกร่งขึ้น หรือนายท่านส่งเขามาที่นี่เพราะอยากให้เขายอมแพ้?
อาจเป็นทั้งสองอย่าง
ถ้าเขาสามารถก้าวข้ามขีดจำกัดและแข็งแกร่งขึ้นได้ก็ดี
แต่ถ้าล้มเหลวก็ไม่เป็นไร
ขอแค่เขาเข้าใจและยอมรับมันก็พอ
แต่อารอนกลับล้มเหลวทั้งสองอย่าง
เขาทำให้พี่ชายผิดหวัง
"ถ้านายจะแข็งแกร่งขึ้น ก็จงแข็งแกร่งขึ้นอย่างแท้จริง ถ้าจะล้มเหลว ก็จงล้มเหลวอย่างแท้จริง ตอนนี้นายยังไม่เป็นทั้งสองอย่าง"
เด็กชายกล่าวด้วยเสียงที่หนักแน่น
"ถ้านายทำไม่ได้ ฉันจะทำให้เอง ถ้าพอร์ทัลเปิดออกแล้วนายยังไม่พบคำตอบ ฉันจะจับนายยัดเข้าไปในนั้นเอง ฉันไม่อยากสร้างความแค้นกับนายท่านโดยการฆ่าเด็กของเขา"
"40 ปีเหรอครับ?”
"นายต้องพยายามอย่างหนักเลยล่ะ มันสั้นกว่าที่นายคิดนะ รู้ไหม?"
อารอนขยับเก้าอี้ที่ทับร่างเขาอยู่ออก
"อารอน มาสัญญากับฉันก่อน"
"..."
"ไม่ใช่คำสัญญาเพื่อตัวนายเอง"
อารอนเข้าใจความหมายนั้นทันที
ไม่ใช่เพื่อตัวเขาเอง
ใบหน้าของพวกเขาที่เลือนลางไปเพราะเวลา 80 ปี ค่อย ๆ ชัดเจนขึ้นในหัวของอารอน ใบหน้าสุดท้ายที่ปรากฏขึ้นคือใบหน้าของครอบครัวเดียวที่เขามี
'นีน่า'
เขาคิดถึงเธอ และเขาอยากเจอเธออีกครั้ง
"..."
อารมณ์อันมืดมิดที่เดือดพล่านในตัวอารอนก็หายไป
เขาแค่อยากเจอหน้าครอบครัวของเขา
"ครับ"
อารอนพยักหน้า
"ผมสัญญาครับ"
“สัญญาคืออะไร?”
"ถ้าใน 40 ปีข้างหน้าผมยังไม่พบคำตอบ ผมจะ...ยอมแพ้ครับ"
"ดี"
เด็กชายยื่นมือออกมา
อารอนจับมือเขาแล้วลุกขึ้น
"พยายามเข้านะ"
"ขอบคุณ...ครับ"
ฉันตอบด้วยความมึนงง
แต่มีสิ่งหนึ่งที่แน่นอน เขาต้องหาคำตอบให้ได้ภายใน 40 ปี
ไม่ว่าจะทางใดก็ตาม เขาต้องได้ข้อสรุป
อารอนตั้งใจแน่วแน่และวาดเส้นทางข้างหน้าของเขาไว้อย่างชัดเจน…