ความฝันแรก (16)
[แปลโดยแฟนเพจ BamแปลNiyay มาติดตามในแฟนเพจเพื่อติดตามข่าวสารได้นะ]
[Thai-novel ลงไวกว่าที่อื่นทุกที่ 5 ตอน แต่จะราคาแพงที่สุด]
[หลังแปลจบจะมีการแก้ไขคำอ่านใหม่ตั้งแต่ต้นอีกครั้ง ถ้าอ่านแบบเถื่อนจะไม่มีการกลับมาแก้ให้นะครับ]
<เรื่องราวของอารอน ตอนที่ 24>
3. ความฝันแรก (16)
****
อีก 10 ปี
อารอนจะอายุ 40 ปี
[อย่าลืม]
[จำไว้]
[ฉันมี]
[เหตุผลที่ต้องแข็งแกร่งขึ้น]
เขียนลงบนกระดาษ
อารอนเขียนจดหมายที่มีเนื้อหาเดียวกันนี้มาหลายพันหลายหมื่นฉบับแล้ว
เขาไม่สามารถเก็บกระดาษที่กองไว้ในห้องได้
เขาจึงรวบรวมไว้หลังกระท่อมและเผามัน
ไม่เข้าใจ
เขาไม่เข้าใจเลย
'เหตุผลที่ต้องแข็งแกร่งขึ้น?'
ในเมื่อแข็งแกร่งขึ้นไม่ได้
ถ้ามีเหตุผลที่ต้องแข็งแกร่งขึ้น
ถ้ามีเหตุผลที่ต้องแข็งแกร่งขึ้น
แล้วจะทำอย่างไรดี?
[เพื่อตอบแทนบุญคุณพี่ชาย]
[เพื่อช่วยเหลือเพื่อนๆ]
ตอบแทนบุญคุณพี่ชาย
ช่วยเหลือเพื่อนๆ
'เขาจำไม่ค่อยได้แล้ว'
ทำไมเขาต้องแข็งแกร่งขึ้นเพื่อคนที่เขาแทบจำไม่ได้ด้วยซ้ำ?
ก็แน่นอนอยู่แล้ว
เขาอยู่ที่นี่มานานกว่า 40 ปีแล้ว
แต่สถานที่ที่เรียกว่าห้องพักของทาวน์เเนียนั้น เขาอยู่ที่นั้นไม่ถึงปีเลยด้วยซ้ำ?
เขาต้องเสียสละหลายสิบ หลายร้อยปีเพื่อความสัมพันธ์เพียงหนึ่งปีงั้นเหรอ?
ทำไมต้องทำแบบนั้น?
มันไม่สมเหตุสมผลเลย
ถ้าเป็นซาจินก็คงไม่เป็นไร
ทั้งคู่เป็นเพื่อนกันมานานกว่า 40 ปี
เขาไม่เคยปฏิเสธความพยายามที่จะแข็งแกร่งขึ้นของอารอน
เขาช่วยเหลือและสนับสนุนอารอนเสมอ
อารอนรู้เหตุผล
ความจริงที่ว่าชายคนนั้นพยายามและเสี่ยงอันตรายเพื่อฉัน
และอารอนเองก็ต้องตอบแทนเขา
แต่เขาจำความรู้สึกตอนนั้นไม่ได้
'มันแปลกๆ'
วงจรความคิดของเขาดูเหมือนจะผิดเพี้ยนไป
ที่นี่ไม่มีสิ่งกระตุ้นอะไรเป็นพิเศษ
ตื่นนอนเวลาเดิม แทงหอกและเหวี่ยงหอกเป็นเวลาเท่าเดิม เขียนหนังสือและจดหมายเป็นเวลาเท่าเดิม และนอนเป็นเวลาเท่าเดิม
การทำซ้ำๆ ของกิจวัตรประจำวันที่ไม่เปลี่ยนแปลง
ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง
ไม่ว่าจะแทงหอกมากแค่ไหนก็ไม่ก้าวหน้า
ไม่ว่าจะเขียนจดหมายมากแค่ไหน ความทรงจำที่หายไปก็ไม่กลับคืนมา
ไม่ว่าจะไปที่ไหน ก็มีแต่ที่ราบกว้างใหญ่
ไม่ว่าจะใช้เวลาทั้งวันทั้งคืนก็ไม่มืด
ตลอดกาล
จากนี้ไป
และต่อไป
หัวของเขา...
มันแปลกมาก
.
.
.
.
.
50 ปีผ่านไป
ความทรงจำนอกสถานที่แห่งนี้เลือนลางเหมือนความฝันที่ผ่านไปนานแล้ว
[จำไว้]
[ฉันมี]
[เหตุผลที่ต้องแข็งแกร่งขึ้น]
เมื่อเขาเขียนเช่นนั้นตามปกติ สิ่งที่หลงเหลืออยู่ก็ปรากฏขึ้น
มันเป็นเพียงความเสียใจเล็กๆ น้อยๆ ที่ว่าครั้งหนึ่งเคยเป็นแบบนั้น
สิ่งที่ทำให้อารอนเป็นตัวของตัวเองอยู่ในตอนนี้คือ นิสัยที่สั่งสมมาอย่างยาวนาน
เขาทำกิจวัตรประจำวันที่กำหนดไว้อย่างเคร่งครัดเหมือนเครื่องจักร
นี่เป็นเพียงสิ่งเดียวที่ค้ำจุนตัวตนของอารอน
.
.
.
.
.
60 ปีผ่านไปแล้ว
ในที่สุดก็มีการเปลี่ยนแปลงในชีวิตประจำวันที่เป็นเหมือนเฟืองจักร
เป็นเวลา 30 กว่าปีหลังจากที่เขาตระหนักว่าตัวเองไม่สามารถก้าวหน้าไปได้ตลอดชีวิต
เอาแต่แทงหอกทั้งวันแต่ไม่ได้อะไรเลย
อยากจะกู้ความทรงคืนมาแต่ก็ไม่สามารถเติมเต็มช่องว่างได้
เวลาหลังจากนั้นไม่มีค่าสำหรับอารอน
แต่สำหรับคนที่มีพรสวรรค์ มันต่างออกไป
ในขณะที่อารอนเสียโอกาสไปกับสิ่งที่ไร้ประโยชน์ อัจฉริยะก็พร้อมที่จะทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า
60 ปีหลังจากที่ฝึกฝนตัวเอง
ในที่สุดเป็ดที่เคยเดินเตาะแตะก็กางปีกขนาดใหญ่ยืนอยู่บนหน้าผา
"ฮ้า ในที่สุดประตูก็เปิดได้สักที"
เด็กชายเกาหัว
ข้างหลังเขามีซาจินและอารอนยืนอยู่เคียงข้างกัน
ที่นี่คือลานฝึกซ้อมหลังกระท่อม
พูดให้ถูกก็คือ
เป็นลานกว้างที่เชื่อมต่อกับทางเดินด้านข้างของลานฝึก
ที่นี่ไม่มีรั้วหรือหุ่นฟาง
อารอนสงสัยว่าทำไมถึงมีทางเดินไปยังสถานที่แบบนี้
ในที่สุดเขาก็รู้เหตุผล
"รอนานไหม? ฉันมารับแล้ว"
เด็กชายหันกลับมายิ้ม
มีพอร์ทัลขนาดใหญ่เปิดออกตรงหน้าทั้งสอง
ทั้งสองรู้ว่าพอร์ทัลนั้นเชื่อมต่อไปที่ไหน
เนลม์ไฮมฟ์
"ใช้เวลาไปตั้ง 60 ปี แต่อย่ามาบ่นล่ะ พวกนายก็รู้ เวลาที่นี่มันต่างกัน ถึงจะขอให้พาออกไปทันทีที่พวกนายมาถึง ประตูที่จะกลับบ้านก็จะเปิดอีกหลายสิบปีให้หลังไม่ใช่เหรอ?"
ทันทีที่เด็กชายรู้ว่าทั้งสองมาที่นี่ เขาก็ขอทางออก
คำขอนั้นมาถึงโลกภายนอก 60 ปีต่อมา
"แต่ก็ได้เรียนรู้อะไรเยอะแยะเลยใช่ไหมล่ะ?"
เด็กชายมองดูทั้งสองคน
อารอนได้แต่ยืนนิ่ง
ผู้ชายที่อยู่ข้างๆเขาเป็นคนตอบขึ้นมาแทน
“ขอบคุณครับอาจารย์”
ชายคนนั้นโค้งคำนับเด็กชายอย่างสุภาพ
เมื่อ 60 ปีก่อน เขาเคยจ่อดาบไปที่คอของเด็กชายนั้นโดยบอกว่าเขาไม่มีคุณสมบัติ
"หืม? ฉันไม่ได้สอนอะไรนายเลยนะ"
"ไม่ครับ ต้องขอบคุณท่านอาจารย์ ผมจึงได้เรียนรู้ความอดทน ความอ่อนน้อมถ่อมตน และความสงบ ถ้าไม่ใช่ที่นี่ ถ้าไม่มีท่าน ผมคงใช้ชีวิตเหมือนคนพาลโดยไม่รู้จักอะไรเลย"
ภายนอกมีฮีโร่ที่รู้จักซาจิน
ถ้าพวกเขาเห็นภาพนี้ พวกเขาคงไม่คิดว่าเป็นคนเดียวกันแน่ๆ
พวกเขาคงคิดว่ามีคนใช้เวทย์มนตร์หรือกลอุบายเพื่อแปลงร่างเขา
แต่นี่คือความจริง
กาลเวลาเปลี่ยนทุกสิ่ง
เวลา 60 ปีก็เพียงพอที่จะเปลี่ยนแปลงธรรมชาติของผู้ชายคนหนึ่ง
"ทำไมทำอย่างนั้นล่ะ? อย่าทำหน้าประจบประแจงสิ มันน่าขนลุกนะ?"
"ไม่ว่าใครจะว่ายังไง นี่คือความจริงที่ปฏิเสธไม่ได้ ผมจะไม่มีวันลืมบุญคุณนี้"
"ก็ดีแล้ว อย่างน้อยก็มีอะไรติดไม้ติดมือกลับไปบ้าง"
ซาจินโค้งคำนับให้เด็กหนุ่ม
เขาเปลี่ยนไปแล้ว
มีเวลาเหลือเฟือ
ฝึกฝน คิด ไตร่ตรอง ทำสมาธิ
ซาจินได้เรียนรู้อะไรหลายอย่างโดยทำสิ่งต่างๆ ที่เขาไม่เคยทำ
มีเพียงเขาเท่านั้นที่สามารถอธิบายได้ว่ามันคืออะไร
ถ้าให้พูดแบบเป็นกลาง
เขาสามารถฝึกฝนวิทยายุทธไปสู่ระดับที่เหนือกว่าขั้นสูงได้สำเร็จ
จากคนเสเพลที่เชื่อมั่นในพรสวรรค์ของตัวเอง เขากลายเป็นปรมาจารย์ที่ฝึกฝนด้วยตัวเอง
เขาจะสามารถทำหลายสิ่งหลายอย่างที่เขาไม่สามารถทำได้มาก่อน
แต่ไม่มีอารมณ์รุนแรงที่จะเยาะเย้ยผู้อื่น โอ้อวดความสามารถของตนเอง หรือดูถูกผู้อื่น
ตลอด 60 ปีที่ผ่านมา เขาได้เรียนรู้ถึงความสงบ
"นาย...จะไปเหรอ?"
อารอนพูดกับเพื่อน
ถ้าเขาจากไป อารอนก็จะถูกทิ้งให้อยู่ที่นี่คนเดียว
ไม่มีทางรู้ว่าเด็กหนุ่มจะมาและไปเมื่อไหร่
หลายครั้งที่เขาไม่ปรากฏตัวเลยเป็นเวลา 10 ปี
"ใช่"
ซาจินตอบสั้นๆ
"ไม่มีอะไรให้เรียนรู้อีกแล้วที่นี่"
"นายได้เรียนรู้อะไรมากมายแล้วไม่ใช่เหรอ? ถ้านายใช้เวลาอีกหน่อย นายอาจจะไปถึงระดับที่สูงกว่านี้..."
"ไม่"
บทสนทนาของอารอนถูกตัดบทอย่างรวดเร็ว
"การเรียนรู้ที่นี่จบลงแล้ว การฝึกฝนโดยไม่มีประสบการณ์ก็เหมือนไม่ได้อะไรเลย เพื่อที่จะรู้มากขึ้น เราต้องออกไปข้างนอก"
อารอนหลับตาลง
เขารู้ว่าสักวันหนึ่งช่วงเวลานี้จะมาถึง
ในขณะที่เขายังคงล้มเหลวและย่ำอยู่กับที่ เพื่อนของเขาก็ก้าวไปข้างหน้าเรื่อยๆ
"คงงั้นมั้ง"
อารอนพึมพำ
ลืมตาขึ้นแล้วยิ้ม
"ยินดีด้วยกับการสำเร็จการศึกษา"
"สำเร็จการศึกษาอะไรกัน นี่มันแค่จุดเริ่มต้น"
การบินได้ไม่ได้หมายความว่ามันจบ
มันควรจะเริ่มต้นจากตรงนั้นมากกว่า
ในที่สุดตอนนี้นกก็กำลังจะบินจากขอบหน้าผา
ซาจินเดินไปที่ประตู
อารอนมองแผ่นหลังนั้นเงียบๆ
"..."
อีกก้าวเดียวก็จะออกไปข้างนอกแล้ว
ก่อนหน้านั้น ซาจินหยุด
"อารอน"
ซาจินหันกลับมา
จากนั้นเขาก็มองตาอารอนแล้วพูดว่า
"ไปกันเถอะ"
