บทที่ 49 ได้เครื่องบันทึกวิดีโอ (เก็บไว้เลยเถอะ)
บทที่ 49 ได้เครื่องบันทึกวิดีโอ (เก็บไว้เลยเถอะ)
มองดูแผ่นหลังของเขา หลี่ต้าเหอก็อดไม่ได้ที่จะถามด้วยความท้อแท้ว่า “ทำไมยังให้เงินเขาอีก? เขาต้องไปนอนอีกวันแน่ๆ!”
เฉินเฉิงยิ้มแล้วพูดว่า “นายกับเขาไม่ใช่เพื่อนกันเหรอ? ถ้าฉันไม่ให้เขาไป เขาอาจจะพาลมาโกรธนายก็ได้ เอาน่า ให้โอกาสเขาอีกสักครั้งเถอะ!”
“ฉันเสียใจที่เรียกเขามาแล้ว!” หลี่ต้าเหอพูดด้วยความเสียใจเล็กน้อย
“พอเถอะ อย่าพูดเลย เรามาทำงานต่อเถอะ!” เฉินเฉิงพูด
หลี่ต้าเหอไม่มีทางเลือก ต้องทำงานซ่อมต่อไปกับเฉินเฉิง
ช่วงเที่ยง หลิวชุ่ยเฟิงเหงื่อออกท่วมตัว เดินเข้ามาพร้อมกับอุปกรณ์ชิ้นหนึ่ง “เถ้าแก่เฉิน ฉันใช้เงินสิบหยวนซื้อมันมา คุณว่ามันใช้ได้ไหม?”
“อะไรน่ะ!” หลี่ต้าเหออุทานด้วยความตกใจ “สิบหยวน!”
“เครื่องบันทึกวิดีโอ!” เฉินเฉิงแค่เหลือบมองก็ตกใจร้องออกมา “คุณไปซื้อมาจากไหน?”
“จากมือของคนหนึ่ง!” หลิวชุ่ยเฟิงเช็ดเหงื่อที่หน้าผาก “เขาบอกว่าแต่ก่อนเขาดูแลร้านฉายวิดีโอ แต่เมื่อไม่นานมานี้ร้านปิดตัวลงและเขาถูกค้างค่าแรง เลยใช้เครื่องบันทึกวิดีโอเป็นค่าตอบแทน เขาก็เลยยอม แต่ไม่คิดว่าเครื่องนี้เสีย เอากลับไปลองซ่อมสองเดือนก็เปิดไม่ติด เจอฉันเข้าพอดีเลยขายให้ในราคาแค่สิบหยวน คุณว่าใช้ได้ไหม?”
เฉินเฉิงหัวเราะดังลั่น
“ได้สิ ชุ่ยเฟิง คราวนี้คุณได้ของถูกมากเลย! แน่นอนว่าใช้ได้!”
เครื่องบันทึกวิดีโอ ในเมืองเล็กๆ ในช่วงยุค 80 ถึง 90 นั้นฮิตสุดๆ
เครื่องบันทึกนี้ที่เล่นเทปวิดีโอได้ ได้เข้ามาในตลาดจีนพร้อมกับความนิยมของหนังฮ่องกง จากนั้นก็มีร้านฉายวิดีโอมากมายเกิดขึ้น
ตอนนั้น ถ้าพูดถึงการฉายหนังจะไม่เรียกว่าฉายหนัง แต่จะเรียกว่าฉายวิดีโอ!
นี่เป็นของสุดฮิตในยุคนั้น!
สิบหยวนซื้อเครื่องนี้มา ถือว่าได้กำไรเยอะเลย!
เฉินเฉิงยิ้มเต็มหน้า
“จริงเหรอ?” หลิวชุ่ยเฟิงถาม
“จริง!” ตอนนี้เฉินเฉิงก็มีแรงฮึกเหิมขึ้นมา
ทุกวันมีแต่เครื่องวิทยุ ทำให้เฉินเฉิงรู้สึกเบื่อ ตอนนี้ได้เครื่องที่มีราคาสูงกว่ามา “มา นี่เงินให้คุณหมดแล้ว ใช้สิบหยวนนี้ให้หมดแล้วคุณกลับบ้านได้เลย เออ ที่รัก จดไว้ด้วยนะ!”
เสิ่นจือฮวา เปิดสมุดแล้วเริ่มจดบันทึก
“ฉัน…” หลังจากรับเงิน หลิวชุ่ยเฟิงลังเลเล็กน้อย “ฉันจะไปหาเก็บของอีกได้ไหม?”
“แต่ไม่มีเงินแล้วสิ!” เฉินเฉิง หัวเราะ “ตอนนี้ทุนฉันมีแค่นี้ ฉันให้เงินไม่ไหวแล้ว ต้องขายของที่เก็บมาก่อนถึงจะไปเก็บของเพิ่มได้อีก!”
“ไม่เป็นไร!” หลิวชุ่ยเฟิง หัวเราะ “ฉันจะไปสืบข่าวดูก่อน ถ้าเรามีเงินแล้ว ครั้งหน้าจะได้ตรงไปซื้อเลย!”
เฉินเฉิง อดชื่นชมไม่ได้ ผู้หญิงคนนี้เก่งจริงๆ ทำงานขยันขันแข็ง
“เถ้าแก่เฉิน งั้นฉันไปนะ!” หลิวชุ่ยเฟิง พูดแล้วก็จะออกไป
“ชุ่ยเฟิง รอก่อน!” เฉินเฉิงเอ่ยขึ้น “หลังจากกินข้าวเย็นแล้ว...ประมาณหกโมงครึ่งนะ มาที่ร้านฉัน เราจะออกไปเปิดแผงขายของกัน คุณต้องมาดูด้วยตาตัวเอง”
“เปิดแผง?”
“ใช่ คุณไม่จำเป็นต้องมาที่นี่ก็ได้ คุณไปหาฉันที่ตลาดกลางคืนทางทิศตะวันตกของเมืองก็ได้”
“ได้!”
หลิวชุ่ยเฟิงพูดจบก็ออกไป
“บ้านเธอมีปัญหาอะไรเหรอ?” เฉินเฉิงถาม
“มี!” หลี่ต้าเหอพยักหน้า “เธอไม่มีการศึกษามากนัก แค่จบมัธยมต้น ครอบครัวมีแม่คนเดียวที่ดูแลบ้าน พ่อเสียไปนานแล้ว บ้านเธอยังมีน้องชายกับน้องสาวอีกคนที่ยังเรียนอยู่ เธอก็เลยอยากหาเงินให้ครอบครัว”
เฉินเฉิงตอบด้วยเสียงเบา
“พอเถอะ รีบซ่อมเถอะ ดูว่าพอจะซ่อมเครื่องบันทึกวิดีโอนี้เสร็จวันนี้ได้ไหม!”
สภาพเครื่องบันทึกวิดีโอจริงๆ แล้วไม่ซับซ้อนมากนัก
ชิ้นส่วนภายในเสียอยู่สี่ตัว เฉินเฉิงเขียนรายการอะไหล่ให้หลี่ต้าเหอไปซื้อที่ร้านอะไหล่มา
แค่เสียเงินห้าหยวนซื้ออะไหล่
พอถึงบ่ายตอนที่หวังกุ้ยกับหวังเจี้ยนกั๋วกลับมา เครื่องบันทึกวิดีโอนี้ก็ซ่อมเสร็จแล้ว
พอเปิดไฟติด ก็มีไฟขึ้นมา
“อ๊ะ ดูเหมือนจะใช้ได้!” เสิ่นจือฮวา พูดด้วยความตกใจ “แต่มันไม่มีเทปวิดีโอ ไม่งั้นคงลองได้!”
เฉินเฉิงยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วปิดเครื่องบันทึกวิดีโอ “ไม่เป็นไร เดี๋ยวไปตลาดกลางคืนทางตะวันตกของเมืองหาซื้อเทปวิดีโอมาก็ได้ ที่รัก คุณรีบไปทำกับข้าวเถอะ เดี๋ยวกินเสร็จแล้วเราจะไปเปิดแผงขายของที่ตลาดกลางคืนทางตะวันตกของเมือง”
เสิ่นจือฮวา พยักหน้าแล้วพาเนี่ยนเนี่ยนกลับไปบ้าน
พวกเธอเพิ่งออกไปไม่นาน หวังกุ้ยกับหวังเจี้ยนกั๋วก็กลับมา
หวังเจี้ยนกั๋วใช้เงินห้าหยวนซื้อพัดลมเล็กกับวิทยุมาได้
หวังกุ้ยใช้เงินแปดหยวนซื้อพัดลมตั้งพื้นกลับมา!
ต้องบอกเลยว่าผู้หญิงกับผู้ชายยังไงก็มีความต่างกัน หลิวชุ่ยเฟิงต่อรองราคาเก่งกว่า
ของที่ผู้ชายทั้งสองซื้อกลับมาแพงกว่ามาก
หลังจากให้เงินพวกเขาแล้วและบอกเรื่องไปตลาดกลางคืนทางตะวันตกของเมืองตอนเย็น ทั้งสองก็ออกไป
แต่พอพวกเขาออกไป โด่งต้าหย่งก็กลับมา
“เถ้าแก่เฉิน ขอโทษจริงๆ ครับ วันนี้ผมวิ่งทั้งวันแต่ไม่ได้อะไรมาเลย!” โด่งต้าหย่งยิ้มแหยๆ
เฉินเฉิงพยักหน้าแล้วเอาเงินสิบหยวนกลับมา จากนั้นก็ให้เงินเขาหนึ่งหยวน
“เถ้าแก่เฉิน งั้น…พรุ่งนี้ผมมานะครับ!” โด่งต้าหย่งยิ้มร่า
“ขอโทษนะ พรุ่งนี้ไม่ต้องมาแล้ว!” เฉินเฉิงส่ายหน้า “ไม่เก็บแล้ว ของฉันเก็บครบแล้ว ไม่มีเงินแล้ว!”
ในใจโด่งต้าหย่งไม่พอใจ คิดว่าเขาเป็นเจ้าของร้านใหญ่เสียอีก ที่แท้ก็จนเหมือนกัน
“งั้นได้ครับ!” พูดจบก็ออกไป
เดินไปเจอหวังกุ้ยกับหวังเจี้ยนกั๋ว โด่งต้าหย่งหัวเราะร่าแล้วพูดว่า “ฉันบอกพวกนายแล้ววิ่งไปทำไมกัน วิ่งจนเหนื่อยฟรีทั้งวัน ก็ได้เงินเท่าฉันแหละ พวกนายมันบ้า!”
ทั้งสองคนไม่ตอบอะไร
“เฮ้อ เสียดายที่เจ้านายโง่ๆ ไม่จ้างคนแล้ว!” โด่งต้าหย่งส่ายหน้า “เสียดาย! เอาเถอะ ใช้สองหยวนนี้ไปเล่นให้สนุกหน่อยดีกว่า!”
พูดเสร็จก็เดินออกไปอย่างมีความสุข
ที่นี่เฉินเฉิงรีบซ่อมพัดลมตัวเล็กอีกตัวให้เสร็จ แล้วเสิ่นจือฮวา ก็เอาข้าวมา
ทั้งสี่คนกินอิ่มหนำ
เสิ่นจือฮวา พาเนี่ยนเนี่ยนกลับไปล้างจานอีก
และในช่วงนี้ เฉินเฉิง ก็เอาเครื่องใช้ไฟฟ้าที่ซ่อมเสร็จวางใส่สามล้อพ่วง แล้วพาหลี่ต้าเหอตรงไปตลาดกลางคืนทางตะวันตกของเมืองทันที
พวกเขามาเร็ว เพิ่งมาถึงตอนฟ้ายังไม่มืด
“เฉิงเกอ ที่นี่เหรอ?” หลี่ต้าเหอก็เพิ่งเคยมาครั้งแรก
“ใช่ ที่นี่แหละ!” เฉินเฉิงพูด “เอาแบบนี้ นายเฝ้าของก่อน ฉันไปหาแผง พวกเราขายเครื่องใช้ไฟฟ้า ต้องหาแผงที่มีไฟฟ้าใช้ได้”
“ได้!”
เฉินเฉิง เดินไปที่สำนักงานจัดการ
เตรียมซองบุหรี่ไว้แล้ว ยื่นให้ชายแก่ที่สำนักงานทันที
พอชายแก่เห็นบุหรี่ก็ยิ้มทันที
มีคนรู้จักคนนะ! ฉันชอบ!
“ลุงครับ!” เฉินเฉิงถาม “ผมอยากเปิดแผงที่นี่ ขายเครื่องใช้ไฟฟ้ามือสอง อยากทราบว่าแผงคิดค่าที่เท่าไหร่ครับ?”
“ขายเครื่องใช้ไฟฟ้ามือสองเหรอ?” ชายแก่ครางเบาๆ “ต้องใช้แผงที่มีไฟฟ้าใช่ไหม?”
“ใช่ๆๆ!”
“ทางนั้นทั้งแถบเลย!” ชายแก่ชี้ไปทางหนึ่ง “ค่าแผงหนึ่งหยวน ค่าฟ้าอีกหนึ่งหยวน!”
คุณจะปล้นกันหรือไง!
เฉินเฉิงเกือบจะด่าออกมาแล้ว
ค่าแผงหนึ่งหยวน ผมยอมจ่ายได้ แต่คุณคิดค่าไฟหนึ่งหยวนด้วย!
“หนุ่ม ที่นี่มีคนเยอะนะ!” ชายแก่ยิ้มกริ่ม “การเก็บค่าบริการก็เลยไม่ถูก คุณเข้าใจหน่อยนะ!”
“ได้!” เฉินเฉิงจ่ายสองหยวนด้วยความเจ็บใจ “งั้นผมจะขนของมาลงแล้วนะครับ!”
“ได้เลย เชิญตามสบาย! มีอะไรเรียกผมได้เลย!” ชายแก่หัวเราะหึๆ
