บทที่ 48 ทำตัวฉลาดเกินไปของต่งต้าหยง
บทที่ 48 ทำตัวฉลาดเกินไปของต่งต้าหยง
หวังกุ้ยกับหวังเจี้ยนกั๋วต่างรู้สึกประหลาดใจ
ส่วนต่งต้าหยงกลับเบ้ปาก
“จริงสิ ตอนนั้นรางวัลของคุณก็คงจะมากที่สุดด้วย!” เฉินเฉิงพูดกับหลิวชุ่ยเฟิง
หลิวชุ่ยเฟิงยิ้มอายๆ “คุณเฉิน พรุ่งนี้ยังต้องทำงานกันอีกไหมคะ?”
“ต้องทำอยู่แล้ว!” เฉินเฉิงพยักหน้า “พรุ่งนี้เช้าพวกคุณมากันแต่เช้า ผมจะให้พวกคุณคนละสิบหยวน พวกคุณสามารถไปเก็บได้!”
“ดีๆๆ!”
ทั้งสี่คนรีบออกไปทันที
“เฮ้ เจ้าบ้าเอ๊ย!” ต่งต้าหยงยิ่งภาคภูมิใจ ยิ้มไม่หุบพร้อมกับถือเงินหนึ่งหยวน “ฉันไม่ต้องทำอะไรเลย นอนอยู่บ้านทั้งวันเขายังให้เงินฉันหนึ่งหยวนแบบนี้ คนโง่แบบนี้มันหลอกง่ายเกินไปแล้ว!”
อีกสามคนไม่พูดอะไรต่อ
“ต้าหยง!” หวังกุ้ยอดไม่ได้ต้องเอ่ยเตือน “คุณเฉินเป็นคนที่พูดคำไหนคำนั้น ถ้าเราจริงๆ แล้วเก็บไม่ได้ ก็ถือว่าได้เงินมาอย่างสบายใจ แต่คุณ…”
“หวังกุ้ย คุณหมายความว่าไง?” ต่งต้าหยงมองหวังกุ้ยด้วยความไม่พอใจ “สอนสั่งฉันหรือ? หรือคุณอยากไปฟ้องฉัน?”
หวังกุ้ยตกใจรีบเงียบปาก
“ต้าหยง เราทุกคนก็พวกเดียวกันจะพูดเรื่องฟ้องกันทำไม หวังกุ้ยแค่เตือนคุณเท่านั้นเอง!” หวังเจี้ยนกั๋วช่วยพูดเสริม “จริงสิ พรุ่งนี้พวกคุณจะมาหรือเปล่า?”
“ฉันจะมา!” หลิวชุ่ยเฟิง พูดอย่างมั่นใจ “ได้เงินหนึ่งหยวนก็ถือว่าดี ทำไมจะไม่มา!”
“ฉันก็จะมา!” หวังกุ้ย แสดงความเห็น
“ทำไมจะไม่มา?” ต่งต้าหยง หัวเราะ “เงินของคนโง่ไม่เอาก็เสียเปล่า พรุ่งนี้ฉันจะนอนอีกวัน และยังได้เงินหนึ่งหยวนเหมือนเดิม! ฮ่าๆ!”
ในร้านค้า หลี่ต้าเหอ เหลืออดดูสีหน้าไม่ค่อยดี หันไปพูดกับเฉินเฉิง “พี่เฉิง ต่งต้าหยง นั่นผมรู้สึกว่าเขาไม่น่าจะออกไปเก็บของ เขาเป็นคนชอบกินดีอยู่สบาย...ผม...”
เฉินเฉิง ยิ้มและพูดว่า “คุณคิดว่าผมโง่เหรอ ดูไม่ออกว่าเขาไม่ได้ไปเก็บของเหรอ? คนอื่นเดินจนเหงื่อออกกันหมด แต่เขายังสะอาดเป็นรอยเหงื่อเลยไม่มีสักหยด จะเหมือนคนที่ไปเก็บของได้ยังไง?”
“แล้วทำไมคุณยังให้เงินเขาล่ะ?” หลี่ต้าเหอ ตกตะลึง
เสิ่นจือฮวา ไม่พูดอะไร
“พูดไปแล้วก็ต้องให้!” เฉินเฉิงพูดอย่างสงบนิ่ง “ผมให้โอกาสแล้ว เขาเองที่ไม่ไขว่คว้าไว้ ผมก็ช่วยไม่ได้”
หลี่ต้าเหอ เหมือนเข้าใจอะไรบางอย่าง
“พอแล้ว!” เฉินเฉิงหันไปพูดกับเสิ่นจือฮวา “จือฮวา คุณกลับไปทำอาหารแล้วเอามาให้พวกเราหน่อย คืนนี้เรายังต้องทำงานล่วงเวลาอีกนะ!”
เสิ่นจือฮวา ไม่พูดอะไร กลับไปทำอาหารทันที
หลังจากกินข้าวที่เสิ่นจือฮวา นำมาแล้ว เสิ่นจือฮวา ก็กลับไป เฉินเฉิง กับหลี่ต้าเหอ ทำงานกันต่อ
ยุ่งอยู่จนถึงประมาณสิบเอ็ดโมง ก็ซ่อมของที่เก็บมาได้วันนี้เสร็จทั้งหมด
ผลลัพธ์ของวันนี้คือ
วิทยุของหลิวชุ่ยเฟิงหนึ่งเครื่อง
เตารีดหนึ่งอัน!
พัดลมตัวเล็กหนึ่งเครื่อง!
พัดลมตั้งพื้นใหญ่หนึ่งเครื่อง!
ไฟฉายของหวังกุ้ยหนึ่งอัน วิทยุหนึ่งเครื่อง
วิทยุของหวังเจี้ยนกั๋วหนึ่งเครื่อง!
“จดครบแล้วใช่ไหม?” เฉินเฉิง ถามหลี่ต้า “ใช้ชิ้นส่วนอะไรไปบ้าง จดไว้หมดแล้วใช่ไหม?”
“จดครบแล้ว!” หลี่ต้าเหอ มองดูแล้วพูดว่า “จดไว้อย่างละเอียดหมดแล้ว!”
“ดี!” เฉินเฉิงพอใจมาก “ไป ขึ้นรถ เรากลับกัน พรุ่งนี้ค่อยว่ากันอีกที”
“ได้!”
ขับรถไปส่งหลี่ต้า กลับบ้าน เฉินเฉิงก็กลับมาบ้านตัวเอง
เข้าไปดูพบว่าเนี่ยนเนี่ยน หลับไปนานแล้ว
เสิ่นจือฮวา กลับยังไม่นอน
“กลับมาดึกขนาดนี้เลยเหรอ!” เสิ่นจือฮวา รู้สึกเป็นห่วง
“ไม่เป็นไร คุณไม่ต้องรอผม นอนก่อนก็ได้” เฉินเฉิงตอบ
เสิ่นจือฮวา ลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงถามว่า “วันนี้คุณใช้เงินไปเท่าไหร่?”
เฉินเฉิงเข้าใจดี เสิ่นจือฮวา ยังเป็นห่วงเรื่องที่ใช้เงินไปมากแบบนี้
ไม่ใช่ว่าเธอเป็นคนตระหนี่ แต่เพราะตอนนี้เธอจำเป็นต้องใช้เงิน
ดังนั้นเธอถึงเห็นว่าเงินสำคัญมาก!
“ที่ชุ่ยเฟิงใช้ไปสิบหยวน ที่หวังกุ้ยใช้ไปสามหยวนครึ่ง ที่หวังเจี้ยนกั๋วใช้ไปสามหยวน รวมทั้งหมดสิบหกหยวนครึ่ง แล้วก็บวกกับที่ให้พวกเขาแต่ละคนอีกหนึ่งหยวน รวมทั้งหมดก็ยี่สิบหยวนห้าหยวน! จริงสิ วันนี้ชิ้นส่วนที่ใช้ทั้งหมดเป็นของเก่าที่รื้อออกมาใช้ใหม่ ไม่มีค่าใช้จ่ายเพิ่มเติม ดังนั้นตอนนี้ผมยังเหลือเงินอีกหกสิบเอ็ดหยวน
ใช้เงินไปยี่สิบกว่าหยวนในวันเดียว!
เสิ่นจือฮวา รู้สึกใจสั่นไปชั่วขณะ
“อย่ากังวลไป!” เฉินเฉิงพูด “ผมรู้ว่าเขตตะวันตกของเมืองมีตลาดนัดกลางคืนเปิดใหม่ เห็นว่าก็เปิดมาได้เกือบเดือนแล้ว พรุ่งนี้ผมจะไปขายของที่นั่น!”
“ตลาดนัดกลางคืนเขตตะวันตก?” เสิ่นจือฮวา ตะลึง
เธอไม่เคยรู้ว่ามีสถานที่แบบนี้!
“ใช่!” เฉินเฉิง พยักหน้า “พรุ่งนี้เย็นเราจะไปขายของที่นั่น! ที่นั่นคึกคักกว่าร้านของเรามาก เราไปลองตั้งร้านขายดูก่อน! ยังไงก็ขายออกแน่นอน!”
เสิ่นจือฮวา รู้สึกงงงวย
เฉินเฉิงกลับมั่นใจเต็มเปี่ยม!
ตลาดนัดกลางคืนเขตตะวันตก ในช่วงเวลานี้จะเป็นช่วงที่คึกคักมาก
นี่คือสิ่งที่เฉินเฉิง มั่นใจ
แม้การปฏิรูปเปิดเสรีจะผ่านมาหลายปีแล้ว แต่หลายคนยังอยู่ในช่วงรอดูท่าที
ส่วนรัฐบาลก็พยายามอย่างเต็มที่ที่จะอำนวยความสะดวกให้กับประชาชน
ตลาดนัดกลางคืนเป็นส่วนหนึ่งของกลไกนี้
ในช่วงเวลาหนึ่งตลาดนัดกลางคืนจะมีคนคึกคักมาก
เฉินเฉิง ก็เหนื่อยจริงๆ หลังจากอาบน้ำเสร็จก็หลับไปทันที
เสิ่นจือฮวา นอนฟังเสียงพัดลม ยังคงนอนไม่หลับ
วันต่อมา เฉินเฉิงตื่นเช้าอีกครั้ง
พอมาถึงร้านก็พบว่านอกจาก ต่งต้าหยง ทุกคนก็มากันหมดแล้ว
“คุณเฉิน!” ทุกคนเข้ามาทักทาย
เฉินเฉิงเพียงแค่ยิ้มและเปิดประตู
“เหมือนเมื่อวานนะ!” เฉินเฉิงให้เงินพวกเขาคนละสิบหยวน “ขอให้พวกคุณโชคดีวันนี้!”
ทุกคนยิ้มกว้างแล้วรีบออกไปอย่างรวดเร็ว
“ต่งต้าหยงวันนี้อาจจะไม่มา ขอโทษด้วยนะ…” หลี่ต้าเหอ ไม่เห็นต่งต้าหยง จึงแอบโล่งใจ
แต่เพิ่งพูดจบ ก็เห็นต่งต้าหยงเดินมาจากทางโน้นแล้ว
“โอ๊ย ขอโทษทีนะ มาสายหน่อย พวกเขามากันหมดแล้วหรือยัง?” ต่งต้าหยง พูดยิ้มๆ
“ต้าหยง!” หลี่ต้าเหอ ตาวาว เข้ามาผลักเขาและกระซิบว่า “ฉันถามจริงๆ เมื่อวานนี้นายไม่ได้ออกไปเก็บของใช่ไหม?”
ต่งต้าหยง พูดด้วยความรำคาญ “ต้าเหอ นี่หมายความว่าไง? คิดว่าฉันต่งต้าหยงเป็นคนแบบนั้นเหรอ ฉันถามจริงๆ ว่านายให้เงินไม่ไหวแล้วเหรอ หรือว่านายดูถูกฉัน?”
หลี่ต้าเหอ โกรธจนแทบจะระเบิด
“ต้าหยง ฉันรู้จักนายดีเกินไปแล้ว บอกไว้ก่อนนะว่าอย่าหลอกเอาเปรียบพี่เฉิง เขาทำธุรกิจไม่ง่ายเลยนะ...”
“หลี่ต้าเหอ นายพูดให้มันเคลียร์นะ ว่าฉันหลอกอะไรเขา เราเป็นเพื่อนกันหรือเปล่าเนี่ย!” ต่งต้าหยง เริ่มไม่พอใจ เสียงก็เริ่มดังขึ้น
หลี่ต้าเหอ ยืนอยู่ตรงนั้น ใบหน้าขึ้นสีแดงจัด
“เฮ้! พูดอะไรกันอยู่!” เฉินเฉิง เดินเข้ามาขัดจังหวะ “อย่าพูดแล้ว! จริงสิ ต่งต้าหยง วันนี้นายจะทำงานหรือเปล่า?”
“ทำสิ!” ต่งต้าหยงยิ้มเยาะ “คุณเฉินจ่ายเงินง่ายขนาดนี้ ทำไมผมจะไม่ทำละ?”
“ดี!” เฉินเฉิงให้เงินสิบหยวน พร้อมพูดด้วยความหมายลึกซึ้งว่า “ต่งต้าหยง เมื่อวานทุกคนเก็บของได้กันหมด ผมหวังว่าวันนี้คุณก็จะเก็บได้เหมือนกัน แต่ถ้าไม่ได้ ก็ถือว่าไม่ได้ทำผิดอะไร แค่ทำตามที่ควรก็พอ”
ต่งต้าหยง ถือเงินยิ้มแห้งๆ “คุณเฉิน ไม่ต้องห่วง ผมจะทำตามที่ควร!”
แล้วก็หันหลังเดินจากไป พร้อมพูดเบาๆ ว่า “มโนธรรมมีค่าเงินหรือเปล่า
