บทที่ 47 ความขยันของหลิวชุ่ยเฟิง

บทที่ 47 ความขยันของหลิวชุ่ยเฟิง

ทางด้านตงต้าหย่งและพวกอีกสามคนก็พากันออกไปหลังจากที่ได้เงินแล้ว พวกเขาทั้งสี่คนไม่ได้ถือว่ามีฐานะดีมากนัก จึงถือเงินสิบหยวนอย่างภาคภูมิใจ

“นายคิดว่า ถ้าเรานำเงินสิบหยวนนี้ไปเลี้ยงฉลองครั้งใหญ่ เขาจะทำยังไงนะ?” ตงต้าหย่งยิ้มและถามขึ้น

“ต้าหย่ง อย่าล้อเล่นสิ!” หวังกุ้ยซึ่งอยู่ข้างๆ รีบเตือน “ถึงเราจะไม่สนิทกับเฉินเฉิง แต่เราสนิทกับต้าหอ คนที่แนะนำเรามาทำงานนี้คือเขานะ เราไม่ควรทำอะไรสุ่มเสี่ยง แล้วอีกอย่างหนึ่ง เงินนี้เขาให้เราไปซื้อตัวสินค้า ขากลับเรายังจะได้ค่าแรงอีกหยวนหนึ่ง นายจะเอาเงินสิบหยวนนี้ไปทำอะไรที่ไม่มีประโยชน์ทำไมกัน”

“จริงด้วย ต้าหย่ง!” หวังเจี้ยนกั๋วก็พยักหน้าเห็นด้วย “เรายังต้องได้รับค่าแรงอีก เงินที่ได้มานี้เราไม่ควรใช้มั่วๆ”

“แค่!” ตงต้าหย่งแสดงท่าทางไม่สนใจ “พวกนายเชื่อจริงๆ เหรอว่าเขาจะให้เงินเราน่ะ?”

“เขาไม่เพียงแต่จะให้เงิน ยังจะให้รางวัลอีกด้วย!” หลิวชุ่ยเฟิง เอ่ยขึ้น “พวกเราควรตั้งใจเก็บสินค้าไว้ บางทีอาจจะช่วยลดภาระค่าใช้จ่ายในบ้านของฉันได้ด้วยซ้ำ”

“หึ!” ตงต้าหย่งมองหลิวชุ่ยเฟิงด้วยท่าทางเยาะเย้ย “ชุ่ยเฟิง เธออยากได้เงินจนถึงขั้นเสียสติไปแล้วหรือไง นี่มันชัดๆ ว่าเขาหลอกพวกเรา เธอเชื่อเขาจริงๆ เหรอ?”

“ฉัน... ฉันไม่สนใจ ต่อให้เขาไม่ให้รางวัลฉัน ค่าแรงวันละหยวนก็ยังถือว่าสูงมาก!” หลิวชุ่ยเฟิงลังเลเล็กน้อย “พวกนายคุยกันไปเถอะ ฉันจะไปเก็บของก่อนแล้ว!”

พูดจบเธอก็เดินจากไป

“หลิวชุ่ยเฟิงนี่โง่จริงๆ” ตงต้าหย่งพูดพลางทำหน้ารังเกียจ “ฉันว่า หวังกุ้ย เจี้ยนกั๋ว พวกเรามาไม่ต้องไปเก็บของกันดีกว่า เราไม่ขโมยเงินเขา แต่เราเดินเล่นทั้งวันแล้วกลับมาบอกว่าไม่ได้อะไรเลย เขาก็ต้องให้เราหนึ่งหยวนอยู่ดี งานแบบนี้ก็ทำได้แล้วล่ะ ถ้าไม่อยากออกไปเก็บของเพราะร้อน ก็กลับบ้านไปนอนดีกว่า นอนทั้งวันแล้วได้เงินหยวนหนึ่งมา แบบนี้ไม่ดีเหรอ?”

หวังกุ้ยกับหวังเจี้ยนกั๋วมองหน้ากัน

“เอ่อ ต้าหย่ง... พวกเรายังไปเดินสำรวจกันดีกว่า ถ้าหาของไม่ได้แล้วค่อยว่ากันใหม่”

“พวกนายอยากไปก็ไปเถอะ ฉันไม่ไปหรอก!” ตงต้าหย่งตัดสินใจแน่วแน่ “อากาศร้อนแบบนี้ ออกไปเดินหาของกลางแดดมันไม่ใช่เรื่องสบายเลย ยังไงเขาก็จะให้เงินเราอยู่ดี กลับไปนอนบ้านดีกว่า สบายจะตาย แล้วยังได้เงินอีก ใครจะออกไปหาของก็โง่แล้ว!”

หวังกุ้ยกับหวังเจี้ยนกั๋วไม่ได้พูดอะไร ทั้งสองคนรีบออกไปทันที

“พวกโง่!” ตงต้าหย่งหัวเราะและรีบกลับบ้านไปนอน

เมื่อเสิ่นจือฮวา กลับมา เฉินเฉิงกับหลี่ต้าหอก็กำลังซ่อมของอีกครั้ง

หลี่ต้าหอเป็นคนที่ซื่อสัตย์มาก และเรียนรู้จากเฉินเฉิงด้วยความกระตือรือร้น

ตอนเที่ยง หลิวชุ่ยเฟิงกลับมาเป็นคนแรก

“เจ้าของร้านเฉิน!” หลิวชุ่ยเฟิงถือถุงใบใหญ่เข้ามา “นี่คือของที่ฉันเก็บมาได้ในช่วงเช้าค่ะ”

พูดจบ หลิวชุ่ยเฟิงก็เริ่มนำของออกมา

“นี่คือวิทยุเครื่องหนึ่ง ฉันซื้อมาในราคา 2 หยวน”

“นี่คือพัดลมตั้งโต๊ะขนาดเล็ก เขาบอกว่ามันไม่หมุนแล้ว ฉันก็ซื้อมาในราคา 2 หยวนเช่นกัน!”

“ส่วนอันนี้คือเตารีด ฉันซื้อมาในราคา 3 หยวน!”

ของสามชิ้นถูกนำออกมาเรียบร้อย

“ฉันใช้เงินไปทั้งหมด 7 หยวน ตอนนี้ยังเหลือเงินอีก 3 หยวน ฉันอยากออกไปเก็บของอีกได้ไหมคะ?” หลิวชุ่ยเฟิงถาม

“แน่นอนสิ!” เฉินเฉิงมองหลิวชุ่ยเฟิงด้วยความชื่นชม “ใช่แล้ว กลับไปกินข้าวก่อนแล้วค่อยออกไปอีกนะ ตอนบ่ายกลับมาแล้วฉันจะจ่ายค่าแรงให้เธอ”

“ได้ค่ะ!” หลิวชุ่ยเฟิงพยักหน้า แต่ยังลังเลเล็กน้อยก่อนจะถามว่า “แล้วพวกนี้...ต้องบันทึกไว้ด้วยใช่ไหมคะ...จะได้คิดรางวัลได้ถูก?”

เธอเน้นคำว่า "รางวัล" เป็นพิเศษ

“ใช่! ที่รัก!” เฉินเฉิงเรียกเสิ่นจือฮวา มาหา

เสิ่นจือฮวา เดินเข้ามา

“มานี่สิ จดบันทึกหน่อย!” เฉินเฉิงพูด “นี่คือสินค้าที่หลิวชุ่ยเฟิงเก็บมา จดวันที่ไว้ และจำนวนเงินที่ใช้ เราจะได้คิดรางวัลให้ถูกต้อง!”

เสิ่นจือฮวา ตอบรับ และรีบจดบันทึก แต่ก็แอบมองเฉินเฉิง เป็นระยะ เห็นได้ชัดว่าเธอกำลังสงสัยเรื่องรางวัลนี้

เมื่อเห็นว่าชื่อของเธอถูกจดบันทึกไว้ หลิวชุ่ยเฟิง ก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก และพูดด้วยรอยยิ้มว่า “เจ้าของร้านเฉิน งั้นฉันไปเก็บของต่อแล้วนะคะ!”

“ดี ระวังตัวด้วยนะ!”

ไม่นาน หลิวชุ่ยเฟิง ก็เดินออกไปแล้ว

“ไม่น่าเชื่อว่าเด็กผู้หญิงคนนี้จะขยันที่สุด!” เฉินเฉิง ถอนหายใจ

“เฉินเฉิง เรื่องรางวัลนี้มันยังไงเหรอ?” เสิ่นจือฮวา เดินเข้ามาและถามเบาๆ

เฉินเฉิง จึงอธิบายกฎของรางวัลที่เขาวางไว้ให้ฟัง

“อะไรนะ?” เสิ่นฮวา ตะลึง “เธอยังให้เงื่อนไขแบบนี้กับพวกเขาอีกเหรอ? นี่มันดีเกินไปแล้ว!”

ในยุคนี้ ไม่มีใครมีกลไกรางวัลแบบนี้เลย!

“ใช่!” เฉินเฉิง พยักหน้า “ที่รัก เราไม่มีทางเลือกอื่น ฉันให้เงินสิบหยวนกับพวกเขา ถ้าพวกเขาหลอกเรา ซื้อของที่ใช้ไม่ได้กลับมาล่ะ? งั้นเราจะขาดทุนมาก แต่ถ้าฉันมีกลไกรางวัลนี้อยู่ พวกเขาจะไม่เพียงแค่เก็บของดีๆ มาให้เราเท่านั้น แต่ยังจะพยายามต่อรองราคาให้น้อยลงอีกด้วย แบบนี้พวกเขาก็จะได้เงินมากขึ้น นี่เป็นการกระตุ้นให้พวกเขาตั้งใจทำงานมากขึ้น แถมยังป้องกันไม่ให้พวกเขาหลอกเราได้ด้วย เธอว่าใช่ไหม?”

หลี่ต้าหอ มองเฉินเฉิง ด้วยความชื่นชม

เสิ่นจือฮวา ครุ่นคิดสักพัก ราวกับว่าเห็นด้วยกับสิ่งที่เขาพูด

“พอแล้วนะ ต่อไปนี้เธอก็จะมีงานเพิ่มขึ้น คือต้องจดบันทึกบัญชีเหล่านี้ให้พวกเขา ต้าหอ มาทำงานกันเถอะ!”

“พี่เฉิง ซ่อมของที่ชุ่ยเฟิงเก็บมาไหมครับ?” หลี่ต้าหอถาม

“ใช่!”

“แต่...”

“ไม่มีแต่ ซ่อมของพวกนี้ก่อน!” เฉินเฉิง หัวเราะเบาๆ “ซ่อมเสร็จแล้ว เราจะได้ออกไปขายของ พวกเขาจะได้เห็นเงินแล้วมีกำลังใจในการเก็บของเพิ่มอีก”

“ออกไปขายของ?” เสิ่นจือฮวา เข้ามาใกล้ด้วยความสงสัย

เฉินเฉิง ยิ้มลึกลับ แต่ไม่พูดอะไรต่อ

ในช่วงบ่าย เฉินเฉิงก็ซ่อมของที่หลิวชุ่ยเฟิงเก็บมาได้หมดแล้ว

ในระหว่างนั้นก็เปลี่ยนอะไหล่บางชิ้น ซึ่งเฉินเฉิง ก็ให้เสิ่นจือฮวา จดบันทึกไว้อย่างชัดเจน

จนถึงบ่าย สี่คนก็กลับมากันหมดแล้ว!

หลิวชุ่ยเฟิง นำเงินสามหยวนที่เหลือไปใช้จนหมด และเก็บพัดลมตั้งพื้นขนาดใหญ่มาได้

หวังกุ้ย เก็บไฟฉายมาได้อันหนึ่ง ใช้เงินไปห้าสิบเซ็นต์

อีกทั้งยังเก็บวิทยุมาหนึ่งเครื่อง ใช้เงินไปสามหยวน

หวังเจี้ยนกั๋วเก็บพัดลมตั้งโต๊ะเล็กมาได้หนึ่งตัว ใช้เงินไปสามหยวน

ส่วนตงต้าหย่ง อาจจะกลับไปนอนจริงๆ กลับมามือเปล่า

“เจ้าของร้านเฉิน!” หวังกุ้ยคืนเงินที่เหลืออีกหกหยวนห้าสิบเซ็นต์ให้เฉินเฉิง ด้วยท่าทางเกรงใจ “ขอโทษนะครับ พอได้แค่นี้เอง”

เฉินเฉิงยิ้มและให้เขาหนึ่งหยวน “ขอบใจมาก!”

หวังกุ้ย ทำตาโตด้วยความดีใจ

“เจ้าของร้านเฉิน นี่ของผมครับ!” หวังเจี้ยนกั๋วรีบคืนเงินเจ็ดหยวนที่เหลือให้เฉินเฉิง

เฉินเฉิงก็ให้เขาหนึ่งหยวน “ขอบใจมาก!”

“เจ้าของร้านเฉิน ขอโทษจริงๆ ครับ!” ตงต้าหย่งเดินมาข้างหน้าอย่างไม่รีบร้อน “วันนี้ผมไม่ได้เก็บของอะไรเลย ไปเปล่าๆ กลับเปล่าๆ”

“ทำไมถึงไม่ได้เก็บของอะไรเลยล่ะ?” หลี่ต้าหอ อึ้งและลุกขึ้นถาม

“เฮ้อ พวกเราไม่เคยทำธุรกิจเลย ไม่ชำนาญ!” ตงต้าหย่งไม่ได้มีท่าทางเดือดร้อน กลับยิ้มและพูดว่า “ก็ยังไม่เข้าที่เข้าทางไง แต่ฉันจำได้ว่าเจ้าของร้านเฉินเคยบอกว่า ต่อให้ไม่ได้เก็บของอะไร ก็จะได้เงินใช่ไหม?”

“ใช่!” เฉินเฉิง ไม่แปลกใจเลย และให้เงินหนึ่งหยวนแก่เขาอย่างใจกว้าง “นี่ เอาไปสิ!”

ตงต้าหย่งทำตาโต “ใจกว้างจริงๆ!”

“มานี่สิ ชุ่ยเฟิง นี่คือเงินของเธอ!” เฉินเฉิงมอบเงินหนึ่งหยวนให้หลิวชุ่ยเฟิงอีกครั้ง และยิ้ม “วันนี้เธอเก็บของได้เยอะที่สุด ใช้เงินสิบหยวนจนหมด แถมได้ของในราคาต่ำที่สุด ทำได้ดีมาก!”