บทที่ 45 ความคิดที่ขยายออกไป
บทที่ 45 ความคิดที่ขยายออกไป
“ที่รัก เราไม่ต้องรีบร้อน!” เฉินเฉิง พูดด้วยสีหน้าจริงจัง “รถยนต์ใช่ไหม เดี๋ยวเราก็จะมีแล้ว รออีกนิดนะ!”
เสิ่นจือฮวา ไม่กล้าคิดฝัน
“ไปกันเถอะ ขับรถเล่นกัน!” เฉินเฉิง เรียกอย่างตื่นเต้น
รถขับผ่านไปในเมืองหรงเฉิง ด้วยเสียงคำรามของเครื่องยนต์ นอกจากเสียงรถแล้วก็ยังมีเสียงร้องตะโกนของเนี่ยนเนี่ยน
ในฤดูร้อนที่แปลกประหลาดนี้ ทำให้เฉินเฉิง รู้สึกพอใจอย่างมาก
แน่นอนว่ายังมีรอยยิ้มแอบแฝงของเสิ่นจือฮวา เป็นครั้งคราว
บ่ายสามโมง เฉินเฉิง ขับรถกลับมาที่ร้านเล็กๆ ของพวกเขา
หลี่ต้าเหอมายืนข้างๆ “พี่เฉิง นี่... นั่งสบายดีไหม?”
เฉินเฉิงหัวเราะแล้วพูดว่า “ก็ใช้ได้!”
ขณะพูดเขาก็อุ้มเนี่ยนเนี่ยนลงมา
“เจ้าของร้าน!” ขณะนั้น เจ้าของร้านข้างๆ เดินออกมาและถามเฉินเฉิงว่า “รถสามล้อของคุณจะขายไหม? จะขายเท่าไหร่?”
“ขอโทษครับ ไม่ขายนะ!” เฉินเฉิงตอบด้วยรอยยิ้ม
“ลองตั้งราคามาหน่อยสิ!” ชายคนนั้นเห็นแล้วยังถอนใจไม่ออก “ว่ามาเลย สักไม่กี่ร้อย? คุณตั้งราคามา เราค่อยคุยกันดีๆ!”
“ขอโทษจริงๆ ครับ ไม่ขายครับ!” เฉินเฉิงส่ายหัว “ผมต้องใช้รถทำธุรกิจ ขายไม่ได้จริงๆ ขอโทษนะครับ!”
“คุณเฉินใช่ไหม?” ชายคนนั้นเดินเข้ามาและดึงเฉินเฉิงไปคุยด้านข้าง เขายิ้มอย่างเจ้าเล่ห์แล้วพูดว่า “ผมก็ทำธุรกิจเหมือนกันนะ คุณดูสิ รถสามล้อใหม่นี่ต้องใช้เงินหลายพันหยวน ผมซื้อไม่ไหวจริงๆ แต่ถ้าคุณหารถมือสองมาให้ได้ ผมยินดีซื้อนะ ผมได้ยินคนในซอยพูดกันว่าคุณเก่งงานซ่อม คุณดูสิ แม้แต่รถคันนี้คุณก็ซ่อมได้ งั้นคุณหารถแบบนี้มาให้ผมสักคันได้ไหม? เรื่องเงินไม่ใช่ปัญหาครับ!”
เฉินเฉิงเกิดความคิดขึ้นมา
ถ้าเขาหารถสามล้อแล้วเอามาขายได้ กำไรมากกว่าแค่ซ่อมวิทยุแน่ๆ!
แต่ว่าจะไปหารถสามล้อจากที่ไหนล่ะ!
“คุณชื่ออะไรครับ?”
“เรียกผมว่าเหล่าเหอ ก็ได้!” เจ้าของร้านยิ้มอย่างอารมณ์ดีและพูดว่า “เรายิ่งใกล้กันก็ยิ่งดีกว่าญาติที่อยู่ไกล คุณช่วยผมเรื่องนี้ ผมจะจำบุญคุณของคุณไว้ เดินเข้าออกกันบ่อยๆ ก็ดีใช่ไหมล่ะ?”
“ลุงเหล่าเหอ งั้นเรามาคุยกันตรงๆ เลย คุณคิดว่ารถคันนี้จะซื้อต่อได้ราคาเท่าไหร่?” เฉินเฉิง คิดสักพักก่อนจะถาม
เหล่าเหอมองดูแล้วครุ่นคิดก่อนตอบ “สามร้อย?”
คำพูดของเหล่าเหอทำเอาเฉินเฉิงระเบิดหัวเราะ “สามร้อย? คุณคิดว่ารถคันนี้มันคุ้มแค่สามร้อยเองเหรอ? งั้นผมไม่ไปสืบแล้วก็ได้!”
เฉินเฉิง พูดจบก็หันหลังเดินไป
“เฮ้ คุณเฉิน คุณนี่ทำไมใจร้อนอย่างนี้ เราคุยกันได้!” เหล่าเหอรู้สึกอึดอัด จึงรีบหยุดเฉินเฉิง “คุณนี่จริงๆ เราทำธุรกิจสามารถต่อรองราคากันได้ นี่คุยไปคุยมาก็เหมือนจะทะเลาะกันซะงั้น คุณว่าไหม?”
“ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก ลุงเหล่าเหอ เราทำธุรกิจก็ต้องคุยกันดีๆ คุณตั้งราคามาแบบนี้ ผมไม่รู้จะตอบยังไงแล้ว!” เฉินเฉิงพูดอย่างลำบากใจ
เหล่าเหอรู้สึกอึดอัดมาก “งั้นคุณลองตั้งราคามาบ้างสิ”
เฉินเฉิงรู้สึกยินดีในใจ
รถสามล้อมีหลายรุ่น ผลิตในหลายพื้นที่ของประเทศ ถึงแม้ราคาจะแตกต่างกัน แต่การซื้อรถใหม่ก็ต้องใช้เงินมาก!
อย่างต่ำก็สองพันหยวนต่อคัน!
บางรุ่นราคายิ่งแพงกว่านี้อีก!
สำหรับยุคที่คนที่มีเงินหมื่นหยวนยังหายาก ราคานี้สำหรับคนทั่วไปถือว่าแทบจะเป็นไปไม่ได้เลย!
“คันนี้ของผม!” เฉินเฉิงคิดสักพักก่อนพูดชี้ไปที่รถสามล้อของเขา “ถ้าผมหาให้ได้ในราคาแปดร้อยหยวน คุณจะซื้อต่อไหม?”
“แปดร้อย!” เหล่าเหอตกใจจนกระโดด รีบส่ายหัว “ราคานี้แพงเกินไปแล้ว! ผมซื้อไม่ไหวหรอก!”
“ลุงเหล่าเหอ ผมไม่ได้ตั้งราคามั่วๆ นะ นี่ถึงแม้จะเป็นของที่เก่าจนใช้ไม่ได้แล้ว ผมก็ยังต้องใช้เงินจำนวนไม่น้อยซื้อมาเลย ถ้าไม่ถึงราคานี้ ผมก็ทำกำไรไม่ได้ คุณว่าจริงไหม?”
เหล่าเหอหัวเราะแห้งๆ “ผมรู้ ผมรู้... งั้นช่างมันเถอะ!”
เห็นได้ชัดว่าราคานี้สำหรับเขาแล้วสูงเกินไป
พูดจบเหล่าเหอก็เดินไป
เพียงแค่เดินไปไม่กี่ก้าว เหล่าเหอก็หันกลับมาอีก “คุณเฉิน แปดร้อยหยวนแพงเกินไป เราลดราคาให้ผมอีกสักสองสามสิบหยวนได้ไหม ผมอยากซื้อมากจริงๆ!”
เฉินเฉิงทำท่าครุ่นคิด “งั้นเอาแบบนี้ ผมต้องไปหาก่อนว่ามีของแบบนี้ไหม เอาจริงๆ มันหาได้ยากมาก ถ้ามีเราค่อยมาคุยกันอีกที คุณว่าโอเคไหม?”
“ดีมาก!” เหล่าเหอพยักหน้าไม่หยุด “งั้นเราตกลงตามนี้นะ”
“โอเค!”
หลังจากเหล่าเหอจากไป เสิ่นจือฮวา ก็เดินเข้ามา “เขามาคุยอะไรกับคุณเหรอ?”
“เขาอยากซื้อรถของเรา ฉันดูแล้ว เขาน่าจะจ่ายได้สักเจ็ดร้อยหยวน”
เสิ่นจือฮวา ตาเป็นประกาย “เจ็ดร้อย งั้นเราขายรถคันนี้ให้เขาเถอะ”
เห็นเสิ่นจือฮวา ทำหน้าโลภ เฉินเฉิงก็อดขำไม่ได้ “นี่เป็นรถที่เราจะใช้เองนะ ยังจำเป็นต้องใช้ จะขายให้เขาได้ยังไง”
เสิ่นจือฮวา ก้มหน้าแล้วเงยหน้าขึ้นอีก “แต่ว่า... คุณไม่มีรถสามล้ออีกแล้วนี่ นี่ตั้งเจ็ดร้อยหยวนเลยนะ ด้วยเงินเจ็ดร้อยหยวนนี้เกือบจะพอจ่ายค่าเล่าเรียนของเนี่ยนเนี่ยนได้สองปีเลยนะ!”
สำหรับเสิ่นจือฮวา แล้ว เฉินเนี่ยนเนี่ยนคือลูกสาวที่เธอรักสุดหัวใจ!
“ที่รัก!” เฉินเฉิง พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “คุณวางใจเถอะ เรามีเงินแน่ๆ และทำได้สำเร็จ เขาอยากได้ใช่ไหม ฉันจะไปหามาให้เขาเอง!”
เสิ่นจือฮวา คิดสักพักก่อนพยักหน้า
“ต้าเหอ มานี่หน่อย!” เฉินเฉิง คิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนเรียกหลี่ต้าเหอเข้ามา
“พี่เฉิง!” ตอนนี้หลี่ต้าเหอเคารพเฉินเฉิง มาก คำพูดก็สุภาพและนอบน้อม
“ฉันขอถามหน่อย...” เฉินเฉิง คิดก่อนถามว่า “นายโตมาที่นี่ คงรู้จักคนเยอะใช่ไหม? มีใครที่ตอนนี้ยังว่างงานอยู่ไหม? พรุ่งนี้พาพวกเขามาให้ฉันรู้จักหน่อย”
“คุณจะทำอะไรครับ?” หลี่ต้าเหอ ยังไม่เข้าใจ
“แบบนี้เรารับของยังช้าเกินไป!” เฉินเฉิง ตอบ “ต้องขยายชื่อเสียงของเราให้กว้างขึ้น”
“ขยายยังไงครับ?”
“นายไปหาคนมาก่อน!” เฉินเฉิง คิดก่อนพูด “อย่างน้อยพาคนมาให้ได้สักห้าหกคน ให้มาช่วยฉันไปรับของ รับเครื่องใช้ไฟฟ้า ตั้งแต่รถสามล้อแบบนี้ไปจนถึงวิทยุ เตารีด ฉันเอาหมด! ฉันจะให้ค่าจ้างพวกเขาขั้นต่ำวันละหนึ่งหยวนถึงแม้ว่าพวกเขาจะไม่หาของมาให้ได้สักชิ้น ฉันก็จะให้หนึ่งหยวนอยู่ดี ถ้าหามาได้เยอะ ฉันจะมีรางวัลเพิ่มให้อีก!”
“รางวัลอะไรครับ?” หลี่ต้าเหอ ฟังแล้วก็ตื่นเต้นขึ้นมา
“คืนนี้ฉันจะกลับไปคิดดู นายไปหาคนมาและบอกสิ่งที่ฉันพูดออกไป!”
“ได้ครับ!”
ตอนเย็นกลับบ้านไปกินข้าว
“คุณจะให้ค่าจ้างพวกเขาวันละหนึ่งหยวนจริงๆ หรือ?” เสิ่นจือฮวา ดูท่าทางกังวล
ตอนนี้พวกเขามีเงินพอสมควรอยู่ในมือ
โดยเฉพาะเสิ่นจือฮวา ที่เห็นเงินในมือเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
“ให้สิ!”
“ทำไมล่ะ?” เสิ่นจือฮวา กลัวว่าเฉินเฉิงจะโดนหลอก
“เพราะว่าเราพึ่งพาแค่เราสองคนไม่ได้ ถ้าจะทำธุรกิจให้ใหญ่ขึ้น ฉันต้องการคนช่วย!” เฉินเฉิง ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนตอบ
ของที่ได้จากสถานีรับซื้อของเก่า ส่วนมากเป็นของเก่ามาก!
เฉินเฉิง สามารถคัดเอาทีวีสองสามเครื่องที่ยังพอใช้ได้ออกมาแล้วก็ถือว่าดีมากแล้ว
ถ้าจะทำธุรกิจของมือสองให้ดีขึ้น ของต้องดูดีด้วย
พูดอีกอย่าง ของจากสถานีรับซื้อของเก่าค่อนข้างแย่
เขาจึงต้องหาคนไปเลือกของ เพื่อให้ได้ของที่สภาพดีขึ้น
“ตอนนี้ฉันเหลือเงินอยู่แปดสิบสองหยวน!” หลังจากเงียบไปสักพัก เฉินเฉิง เอาเงินทั้งหมดที่เขามีออกมา “ส่วนเงินที่คุณมีฉันไม่รู้ว่ามีเท่าไหร่ แต่ไม่น่าจะต่ำกว่าสองร้อยใช่ไหม?”
เสิ่นจือฮวาไม่พูดอะไร
ในช่วงนี้ เฉินเฉิง ก็ได้มอบเงินจำนวนไม่น้อยให้เธอเก็บไว้
แต่เธอจะไม่เอาออกมาใช้แน่นอน!
