บทที่ 43 รับรถสามล้อ

บทที่ 43 รับรถสามล้อ

150 หยวน!

นี่มันราคาที่สูงมากจริง ๆ!

คนธรรมดาทำงานครึ่งปีอาจจะยังเก็บเงินได้ไม่มากขนาดนี้

และที่ซื้อไปนั้นก็ยังเป็นของเสีย!

“เสี่ยวเฉิน พอจะช่วยฉันหน่อยได้ไหม?” ถงเสี่ยวเจี๋ยยิ้มแห้ง ๆ แล้วพูดว่า “นี่เป็นราคาที่หัวหน้าแผนกเสนอให้ฉัน ของแบบนี้มันหาไม่ได้ง่าย ๆ ถ้าซ่อมได้ดี ยังใช้ได้อยู่ ของพวกนี้ตอนใหม่ ๆ ราคามันแพงมากใช่ไหม! ฉันรู้ว่าราคานี้มันสูงไปหน่อย แต่มันเป็นราคาที่หัวหน้าแผนกกำหนด ไม่มีทางเลือกจริง ๆ และ...ฉันก็ไม่สามารถทิ้งไว้ที่นี่ได้ด้วย!”

“ทำไมล่ะ?” เฉินเฉิงสงสัยเล็กน้อย

“คนในตึกหน่วยงานหลายคนจ้องรถสามล้อคันนี้อยู่!” ถงเสี่ยวเจี๋ยพูดเบา ๆ “มีหลายคนมาถามราคาจากฉันแล้ว พวกเขายอมจ่ายเงินซื้อไป แต่มากที่สุดก็แค่ร้อยหยวนเท่านั้น ถ้า 150 ขายไม่ได้ ฉันก็ต้องขายให้พวกเขา ซึ่งฉันไม่กล้าขาย กลัวว่าพวกเขาจะมาโกรธเกลียดฉันอีก ตอนนี้ฉันลำบากใจมาก!”

“ใช่ ใช่!” ถงกังก็พูดช่วยเสริมถงเสี่ยวเจี๋ยอีกคน “เสี่ยวเฉิน ช่วยหน่อยเถอะนะ”

“ได้!” เฉินเฉิงลังเลอยู่ชั่วครู่แล้วก็ตอบตกลง “แต่ต้องรอฉันสักหน่อยนะ ฉันต้องกลับไปเอาเงินก่อน”

“ไม่มีปัญหา!”

เฉินเฉิงรีบกลับไปที่ร้านเล็ก ๆ ของเขา

“จือฮวา  เอาเงินให้ฉันหน่อย ร้อยหยวน!” เฉินเฉิงพูดขึ้น

เสิ่นจือฮวา รู้สึกสะดุ้งทันที เหมือนเห็นเฉินเฉิงคนเดิม

ตอนนั้น เฉินเฉิงรู้แต่จะกินดื่มเที่ยว ไม่ทำงานทำการ

พอเงินหมดก็จะมาขอจากเธอ

ครอบครัวที่เคยพออยู่พอกินก็ล้มละลายเพราะเฉินเฉิงหมด

ปัจจุบันเงินในมือเฉินเฉิงรวมกันก็แค่ร้อยหยวน จะซื้อรถคันนั้นได้ยังไง

“ไม่ต้องห่วง ฉันไม่ได้ใช้เงินสุรุ่ยสุร่าย รถสามล้อคันนั้นถ้าซ่อมได้ดี เราก็จะมีพาหนะใช้ไปไหนมาไหนสะดวกขึ้น ฉันจะไปรับซื้อของเก่าก็ง่ายขึ้น” เฉินเฉิงพูดด้วยความตื่นเต้น

เสิ่นจือฮวา คิดอย่างละเอียดแล้วก็รู้สึกว่าไม่มีเหตุผลที่จะขัดเฉินเฉิง

จึงหยิบเงินร้อยหยวนออกมาให้

“ขอบใจนะจ๊ะ ที่รัก!” เฉินเฉิงเข้ามากอดเสิ่นจือฮวา แล้วจูบแรง ๆ หนึ่งที

จากนั้นก็รีบวิ่งออกไปเหมือนถูกไล่

เสิ่นจือฮวา ตกใจจนยืนนิ่งอยู่ที่นั่น

“พ่อแกล้งแม่!” เนี่ยนเนี่ยนที่อยู่ข้าง ๆ เห็นก็พูดพร้อมทำท่าเขี่ยแก้มตัวเอง “จูบแม่แบบนั้นพ่อแกล้งแม่!”

เสิ่นจือฮวา หน้าแดงขึ้นทันที

รีบทำหน้าดุใส่เนี่ยนเนี่ยน

หลี่ต้าหอก็ทำเหมือนกับว่าไม่เห็นอะไร

เฉินเฉิงรีบกลับไปที่ตึกหน่วยงาน

“เสี่ยวเจี๋ย นี่เงิน! หนึ่งร้อยห้าสิบ นายลองนับดู!” เฉินเฉิงส่งเงินให้เขาอย่างไม่ลังเล

เสี่ยวเจี๋ยนับเงินเสร็จก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก

“มา รีบเอาไปเถอะ!” เสี่ยวเจี๋ย พูดขึ้น “คราวนี้ขอบใจมาก ถ้าไม่ได้รับความช่วยเหลือจากนาย ฉันก็ไม่รู้จะจัดการยังไงดี!”

ในขณะที่เฉินเฉิงกำลังจะเข็นรถออกไป มีชายวัยกลางคนเดินเข้ามา

“เอ๊ะ เสี่ยวเจี๋ย เกิดอะไรขึ้น?” ชายวัยกลางคนเห็นรถสามล้อแล้วไม่สามารถละสายตาไปได้

“ผู้อำนวยการเจียง!” เสี่ยวเจี๋ยรีบเดินเข้าไปทักทายอย่างสุภาพ “รถสามล้อมีคนมารับไปแล้ว ผมขายไปแล้วครับ ขอโทษด้วยจริง ๆ นะครับ แต่มันไม่มีทางเลือกครับ”

“ขายไปแล้ว?” ผู้อำนวยการเจียงดูร้อนรนเล็กน้อย “ทำไมถึงขายล่ะ? ขายเท่าไหร่?”

“หนึ่งร้อยห้าสิบครับ!” เสี่ยวเจี๋ยหยิบเงินในมือออกมาให้ดู “ดูสิครับ หนึ่งร้อยห้าสิบ!”

ผู้อำนวยการเจียงที่ตอนแรกทำท่าจะโกรธ แต่พอเห็นเงินก็พูดไม่ออก

เดิมทีเขาเป็นผู้ที่มีโอกาสมากที่สุดที่จะได้รถสามล้อคันนี้ แต่ตอนนี้กลับไม่มีอะไรเลย

“หนึ่งร้อยห้าสิบแล้วยังมีคนซื้อจริง ๆ เหรอ?” ผู้อำนวยการเจียงหัวเราะหึ ๆ มองเฉินเฉิง “ของมันพังจนขนาดนี้แล้ว จะซ่อมได้หรือเปล่าก็ไม่รู้ ต่อให้ซ่อมได้ จะไม่ต้องเสียเงินอีกสองสามร้อยเลยเหรอ?”

นี่เป็นเหตุผลที่พวกเขาอยากกดราคาให้ต่ำที่สุด!

การซ่อมต้องใช้เงินมาก!

พวกเขาเลยกดราคาของเสี่ยวเจี๋ย

พูดตรง ๆ ก็คือ อยากเอาเปรียบเสี่ยวเจี๋ย!

พูดจบผู้อำนวยการเจียงก็เดินไป

เสี่ยวเจี๋ยถอนหายใจด้วยความโล่งอก

เฉินเฉิงแค่ยิ้มแล้วเข็นรถออกไป

ถ้าให้ที่อื่นซ่อมเขาก็ต้องฟันราคานายสูงอยู่แล้ว!

แต่พอมาอยู่ในมือฉันก็ไม่เหมือนกัน!

ฉันซ่อมเอง ต้นทุนฉันควบคุมได้!

มากสุดก็แค่ร้อยยี่สิบหยวนก็ซ่อมได้แล้ว อาจจะไม่ต้องใช้เงินมากขนาดนั้นด้วยซ้ำ!

ค่อย ๆ เข็นรถสามล้อกลับไปร้านเล็ก ๆ

“แค่รถสามล้อแบบนี้เหรอ!” เสิ่นจือฮวา เห็นรถสามล้อแล้วตกใจเล็กน้อย “มันพังขนาดนี้แล้ว ยังใช้ได้อยู่เหรอ?”

“ตอนนี้ใช้ไม่ได้ แต่พอซ่อมเสร็จแล้วก็จะใช้ได้!”

“ใช้เงินเท่าไหร่?” เสิ่นจือฮวา ถามอย่างสงสัย

“หนึ่งร้อยห้าสิบ!”

เสิ่นจือฮวา ตกใจจนคิดว่าฟังผิดไป

“หนะ...หนึ่งร้อยห้าสิบ!”

เฉินเฉิงพยักหน้า

“แพงไปนะ!” หลี่ต้าหอก็เดินเข้ามาพูดเบา ๆ

“แพงไปหน่อยจริง ๆ!” เฉินเฉิงไม่ได้เถียงอะไร “แต่มันหาได้ยาก ถ้าซ่อมเสร็จแล้วใช้ได้ดี ก็ไม่แพงแล้ว!”

เสิ่นจือฮวา ยืนนิ่งอยู่ ไม่รู้จะพูดอะไร

ช่วงเวลาต่อมา เฉินเฉิง กับหลี่ต้าหอเริ่มรื้อชิ้นส่วนของรถสามล้อ

ระหว่างที่รื้อก็จดรายการชิ้นส่วนที่ต้องเปลี่ยน!

ระหว่างนั้นก็มีคนแวะมาซื้อของ

มีคนมาขายของด้วย!

ทำให้เฉินเฉิงมีเงินติดมือมาประมาณหนึ่งร้อยยี่สิบหยวน

ดูท่าแล้ว เงินที่จะใช้ซ่อมรถสามล้อคงเพียงพอแล้ว!

จนกระทั่งตอนเย็น พวกเขาถึงได้รื้อรถสามล้อจนเสร็จแล้วก็เห็นชัดเจนแล้วว่าชิ้นส่วนไหนพังบ้าง

เฉินเฉิงดูแล้ว ก็เห็นว่าพังเยอะพอสมควร ต้องเปลี่ยนชิ้นส่วนหลายชิ้น

“ฉันจะออกไปข้างนอกแป๊บนึง!”

พูดจบเฉินเฉิงก็เดินไปที่ร้านของเจ้าของร้านจาง ยื่นรายการให้เขาดู

รถสามล้อแบบนี้ก็เป็นสินค้าที่ผลิตเป็นจำนวนมาก ตอนนี้มีให้เห็นทั่วไป เพราะฉะนั้นชิ้นส่วนอะไหล่จึงหาได้ง่าย

“คุณเฉิน นี่จะซ่อมรถสามล้อเหรอ!” เจ้าของร้านจางหัวเราะแล้วถาม “ชิ้นส่วนเยอะขนาดนี้ แสดงว่าพังหนักมากเลยนะ”

“ใช่ครับ!” เฉินเฉิงพยักหน้า “เจ้าของร้านจาง ลองคำนวณราคาดูสิครับ!”

เจ้าของร้านจางคำนวณอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็ไม่ได้ตั้งราคาสูงนัก “ชิ้นส่วนพวกนี้ ฉันคำนวณแล้วตกอยู่ที่ร้อยสองหยวน งั้นเอาอย่างนี้ ฉันจะลดให้หน่อย คิดแค่หนึ่งร้อยหยวน คุณว่าดีไหม?”

ราคาที่เจ้าของร้านจางเสนอมาก็ไม่ต่างจากที่เฉินเฉิงคำนวณไว้มากนัก ดังนั้นเขาจึงพยักหน้าแล้วหยิบเงินหนึ่งร้อยหยวนออกมาวางบนโต๊ะ

เจ้าของร้านจางก็รับเงินไปด้วยรอยยิ้ม “แต่ชิ้นส่วนบางอย่างอาจจะต้องใช้เวลาสองสามวันถึงจะมาถึง ตอนนี้ของในร้านหมดแล้ว”

“ตกลง!” เฉินเฉิงพยักหน้า “คุณช่วยรวบรวมชิ้นส่วนที่มีอยู่ให้ครบก่อน ส่วนที่ไม่มีให้รีบสั่งมาให้ฉันหน่อย ฉันอยากจะรีบซ่อมให้เสร็จเร็ว ๆ แล้วใช้งานได้”

“ไม่มีปัญหา!”

เจ้าของร้านจางรีบตอบตกลง

เฉินเฉิงตบมืออย่างเบาใจแล้วกลับไปที่ร้านเล็ก ๆ ของเขา

“ต้าหอ เลิกงานได้แล้ว!” เฉินเฉิงพูดกับหลี่ต้าหอ “พรุ่งนี้ไม่ต้องมาเช้าเกินไปนะ มาเก้าโมงก็ได้ วันนี้เราได้วิทยุมาหลายเครื่อง คิดว่าคงจะซ่อมได้สักหนึ่งหรือสองเครื่อง พรุ่งนี้ฉันจะสอนนายซ่อมวิทยุ”

“ได้เลย!” หลี่ต้าหอวันนี้ได้เห็นเฉินเฉิงขายของออกไป

วิทยุที่ซื้อมาสองสามหยวน พอซ่อมแล้วขายออกไปในราคา 20-30 หยวน มีกำไรเยอะมาก!

งานนี้ทำได้!

หลี่ต้าหอเดินกลับบ้านด้วยความฮึกเหิม!