บทที่ 42 รถสามล้อ
บทที่ 42 รถสามล้อ
หลี่ต้าเหอก้าวตามเข้าไปข้างใน
เมื่อเห็นเครื่องใช้ไฟฟ้าเก่า ๆ หลายชิ้นในนั้น หลี่ต้าเหอก็รู้สึกมึนงงเล็กน้อย
“ต้าเหอ ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป นายจะเป็นศิษย์ของร้านฉันแล้วนะ ตอนที่ฉันซ่อมของ นายห้ามเดินไปไหน มานั่งดูฉันซ่อม แล้วฉันจะค่อย ๆ อธิบายหลักการต่าง ๆ ให้นายฟังด้วย พอนายเรียนรู้ได้คล่องแล้ว ฉันก็จะให้นายซ่อมของเองด้วย อ้อ ตอนนี้ไม่มีอะไรทำนี่ ของชิ้นนี้เอาไปเล่นดูสิ!”
พูดจบ เฉินเฉิง ก็ยื่นวิทยุเก่าชำรุดเครื่องหนึ่งให้เขา
“ตอนนี้หน้าที่ของนายคือถอดวิทยุเครื่องนี้ออก แล้วจำประกอบกลับคืนมาให้เหมือนเดิม”
“เฉินเฉิง ถ้าเกิดถอดเสียหายไปจะทำยังไงล่ะ?”
เฉินเฉิงหัวเราะ “มันเสียจนซ่อมไม่ได้แล้ว จะเสียหายไปมากกว่านี้ก็ไม่เป็นไรหรอก ฉันแค่อยากให้นายฝึกทำความคุ้นเคยกับโครงสร้างของวิทยุก่อน นายต้องรู้จักชิ้นส่วนต่าง ๆ ของวิทยุเครื่องนี้ให้ดี เข้าใจไหม!”
หลี่ต้าเหอเข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้าง แต่ก็รีบลงมือทำทันที
ไม่นาน เสิ่นจือฮวา ก็พาเนี่ยนเนี่ยนมาด้วย
เมื่อเห็นหลี่ต้าเหอกำลังยุ่งอยู่กับการซ่อมของ เสิ่นจือฮวา ก็ไม่ได้เข้าไปรบกวนเขา
“เฉินเฉิง ทีวีเครื่องนี้ไม่ใช่ว่านายจะขายเหรอ?” เสิ่นจือฮวา เห็นโทรทัศน์เครื่องนั้นที่ยังขายไม่ออก จึงถามด้วยความสงสัย
“ฉันรอให้คนมาซื้อถึงที่น่ะ!” เฉินเฉิงยิ้มอย่างมีเลศนัย
“รอให้คนมาซื้อถึงที่?” เสิ่นจือฮวา นิ่งไปชั่วครู่ ส่ายศีรษะแล้วพูดว่า “เป็นไปไม่ได้หรอก นายอยากเก็บไว้ดูเองใช่ไหม จริง ๆ แล้วไม่จำเป็นเลย…”
ขณะที่กำลังพูด เสียงฝีเท้าจู่ ๆ ก็ดังมาจากข้างนอก
“เจ้าของร้าน!” ชายชราอายุราวห้าสิบปีเศษที่ผอมแห้งเรียกขึ้น
“อ๊ะ ฉันเป็นเจ้าของร้านที่นี่ เฉินเฉิง มีอะไรให้ช่วยครับ?” เฉินเฉิงรีบเดินออกไป
“ที่นี่มีโทรทัศน์มือสองขายไหม?” ชายชราถามเฉินเฉิง
เฉินเฉิง นึกขึ้นได้ทันที “คุณเป็นเจ้าของร้านขายของชำที่ปากทางถนนกุ้ยเหอใช่ไหม?”
“ใช่แล้ว ฉันเอง!” ชายชราตอบอย่างเหนื่อยหน่าย “ฉันได้ยินมาว่าที่นี่มีโทรทัศน์มือสองขาย ฉันเลยอยากซื้อสักเครื่อง”
“มีอยู่!” เฉินเฉิงพยักหน้า “ที่นี่มีโทรทัศน์มือสองเครื่องหนึ่งที่ซ่อมเสร็จแล้ว คุณภาพดีมากเลย”
“ลองเปิดให้ดูหน่อยสิ!”
เฉินเฉิงรีบต่อสายไฟฟ้า แล้วติดตั้งเสาอากาศ
ทันใดนั้น ภาพก็ปรากฏขึ้นบนหน้าจอ
เนี่ยนเนี่ยนดูมีความสุขที่สุด นั่งดูอยู่หน้าจออย่างตั้งใจ
“เป็นยังไงบ้าง?” เฉินเฉิงถาม “โอเคไหม?”
“ราคาเท่าไหร่?” เจ้าของร้านถาม
“เจ็ดสิบ!”
“แพงไป!” เจ้าของร้านส่ายหัวเมื่อได้ยินราคา “ฉันได้ยินจากเถ้าแก่หลิวแล้ว นายขายให้เขาแค่หกสิบห้าหยวนเอง!”
“เพื่อนเก่ามาแนะนำใช่ไหม งั้นก็ได้ หกสิบห้า!” เฉินเฉิงยิ้มอย่างซื่อสัตย์ “มิตรภาพต้องมาก่อน ถูก ๆ แพง ๆ ก็ไม่มีปัญหา เราคุยกันได้อยู่แล้ว”
เจ้าของร้านหยิบถุงพลาสติกสีแดงออกมา นับเงินแบงก์ใหญ่หกใบออกมาจากในนั้นอย่างระมัดระวัง แล้วเพิ่มอีกห้าหยวน
เขาบ่นพึมพำ “เป็นเพราะโทรทัศน์เครื่องนี้แท้ ๆ ถ้าไม่ซื้อก็คงไม่ได้แล้ว คนเขาหนีกันไปหมดแล้ว ไม่รู้เลยว่าฉันโชคร้ายแค่ไหน!”
เฉินเฉิงหัวเราะอยู่ในใจ
มาแข่งกันเถอะ!
แข่งกันให้เต็มที่เลย ฉันจะได้ทำธุรกิจได้สะดวกขึ้น!
“เจ้าของร้าน อย่าพูดอย่างนั้นเลย!” เฉินเฉิงกล่าวขึ้น “คนชอบดูโทรทัศน์ ไม่ใช่สิ่งที่ไม่ดีสักหน่อย จริงไหม”
“นายขายโทรทัศน์ นายก็ต้องพูดแบบนี้อยู่แล้ว!” เจ้าของร้านถึงกับหอบรถเข็นมาด้วย แล้วช่วยเฉินเฉิงยกโทรทัศน์ขึ้นไปบนรถเข็น จู่ ๆ เขาก็หยุดชะงัก หันไปมองเฉินเฉิงด้วยความสงสัยแล้วถามว่า “นี่นายตั้งใจหรือเปล่า?”
เฉินเฉิงยิ้มซื่อ ๆ “คุณลุงหมายถึงอะไรครับ ผมไม่เข้าใจเลย”
“ฉันสงสัยว่านายตั้งใจแน่ ๆ !” ชายชราพูดอย่างอารมณ์ไม่ดี “บังคับให้เราซื้อโทรทัศน์”
เฉินเฉิงจึงอธิบายว่า “คุณลุง นี่คุณกล่าวหาผมแล้วล่ะ ร้านขายของชำแถวนี้ทีวีเครื่องแรกก็ไม่ใช่ผมที่ขาย แต่สองเครื่องหลังนี่เป็นผมที่ขาย เพราะลูกค้าเขาโดนแย่งไปหมด จำเป็นต้องซื้อ คุณจะโทษผมไม่ได้นะ ตอนนี้คุณมาซื้อทีวีจากผม ผมก็ต้องขายให้คุณอยู่ดี จริงไหม?”
ชายชราพอคิดแล้วก็เห็นด้วย บ่นพึมพำพลางเดินออกไป
เสิ่นจือฮวา เดินเข้ามา “ขายได้อีกหกสิบห้าแล้วหรือ?”
เฉินเฉิงหัวเราะอย่างภาคภูมิใจ พยักหน้าแล้วพูดว่า “ใช่แล้ว ได้อีกหกสิบห้ามาอีกแล้ว!”
เสิ่นจือฮวา มีความสุขมากจนแทบจะเป็นลม!
เธอไม่เคยคิดเลยว่าการหาเงินจะง่ายขนาดนี้
ส่วนหลี่ต้าเหอที่มองดูอยู่ก็ถึงกับตกตะลึง
ก่อนหน้านี้เขาเคยได้ยินมาว่าเฉินเฉิงหาเงินได้เร็ว แต่ยังไม่มีแนวคิดอะไร ตอนนี้ถึงได้เข้าใจจริง ๆ แล้ว
หาเงินเร็วเกินไปแล้ว!
แล้วก็ได้เยอะด้วย!
นี่คือเงินเดือนสองเดือนของคนทั่วไป!
ต้องเรียนรู้เทคนิคจากเฉินเฉิงให้ดี เมื่อเรียนรู้ได้แล้ว ก็ไม่ต้องกลัวอดอยากแล้ว
หลี่ต้าเหอตั้งใจแน่วแน่!
“บอกแล้วว่าต้องมีคนมาซื้อ!” เฉินเฉิงพูดด้วยความภาคภูมิใจ
เสิ่นจือฮวา ก็ไม่รู้จะพูดอะไรอีกแล้ว
“แต่ว่า เราไม่ควรรอแค่ให้คนอื่นมาขายของถึงที่เท่านั้น” เฉินเฉิงกล่าว “เราก็พึ่งจะเปิดร้านไม่นาน คนจำนวนไม่น้อยก็ยังไม่รู้จักเราเลย อีกอย่าง เราก็จำกัดแค่ในละแวกนี้เท่านั้น ถ้าอยากจะทำธุรกิจให้ได้มากขึ้น ก็ต้องขยายไปยังที่อื่น ให้พวกเขารู้ว่ามีร้านเราอยู่ที่นี่ด้วย”
“จะออกไปหาซื้อของอีกแล้วหรือ?” เสิ่นจือฮวา เริ่มกังวล “ถ้าเป็นของชิ้นเล็ก ๆ ก็ยังดี แต่ถ้าของชิ้นใหญ่ ๆ จะใช้รถเข็นลากก็ลำบากเกินไป!”
“ถ้ามีรถสักคันก็ดี แม้แต่เป็นรถตู้ก็ยังดี!” เฉินเฉิงอดคิดถึงชาติที่แล้วไม่ได้
แต่เสิ่นจือฮวา ไม่ได้คิดมากกับคำพูดนั้นเลย
“เสี่ยวเฉิน!” ในตอนนั้นเอง ทันใดก็ได้ยินเสียงเรียกอีกแล้ว
“คุณลุงถง!” ปรากฏว่าถงกังเดินเข้ามา
“เฮ้ อยู่ในนี้เอง!” ถงกังเดินเข้ามา หัวเราะเบา ๆ แล้วพูดว่า “ฉันได้ยินมาว่าร้านของนายขายดีเลยนะ”
“ก็พอได้ครับ!” เฉินเฉิงหัวเราะแล้วเดินเข้าไปทักทาย
“ใช่แล้ว เสี่ยวเจี๋ยบอกกับฉันเมื่อเช้านี้ ว่าที่หน่วยงานของพวกเขามีรถสามล้อคันหนึ่งที่จะถูกขายทิ้งอยู่แล้ว กำลังจะถูกขายเป็นเศษเหล็ก นายสนใจไหม?”
เฉินเฉิงเกือบจะกระโดดด้วยความดีใจ
เอาสิ แน่นอนต้องเอา!
รถสามล้อเชียวนะ ในยุคนี้เป็นของหายากเลยล่ะ
“ใช้น้ำมันหรือเปล่า?” เฉินเฉิงถามอย่างรีบเร่ง
“ใช่!” ถงกังพยักหน้า “แต่ฉันได้ยินเสี่ยวเจี๋ยบอกว่ามันค่อนข้างย่ำแย่ ดูเหมือนจะเก่ามากแล้ว ฉันเลยลองถามนายดู นายอยากได้ไหม”
“อยากได้!” เฉินเฉิงพยักหน้า “ไปกัน เราไปดูกันก่อน เสิ่นจือฮวา เธอเฝ้าร้านนะ! ฉันไปแป๊บเดียว!”
พูดจบเฉินเฉิงก็รีบออกไปทันที
ไม่นานก็ไปถึงหน่วยงานที่ตงเสี่ยวเจี๋ยทำงานอยู่
ตอนนั้นเอง ในที่เก็บของ ตงเสี่ยวเจี๋ยกำลังขมวดคิ้วด้วยความกลุ้มใจ
“พี่เสี่ยวเจี๋ย!” เฉินเฉิงเดินเข้าไปทักทาย
ตงเสี่ยวเจี๋ยเห็นเฉินเฉิงก็ยิ้มออกมา “นายมาแล้ว!”
“ฉันได้ยินจากพ่อคุณว่าที่นี่มีรถสามล้อที่จะขายทิ้งเป็นเศษเหล็กอยู่คันหนึ่ง ฉันเลยรีบมาดู” เฉินเฉิงถามอย่างกระตือรือร้น “รถอยู่ไหนหรือ?”
ตงเสี่ยวเจี๋ยชี้ไปที่มุมหนึ่งแล้วพูดว่า “อยู่ที่นั่นไง!”
จริง ๆ แล้ว ที่มุมหนึ่งมีรถสามล้อจอดอยู่
รถสามล้อคันนี้ไม่ค่อยได้เห็นบ่อย ๆ เลยนะเนี่ย!
อย่างที่ถงกังบอก รถคันนี้ดูเหมือนจะเก่ามากแล้ว และสภาพเสียหายหนักมาก ถ้าซื้อมาก็อาจจะต้องซ่อมแซมครั้งใหญ่ถึงจะใช้งานได้
“เตรียมจะขายเท่าไหร่ล่ะ?” เฉินเฉิงถาม
ตงเสี่ยวเจี๋ยลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า “เบื้องบนกำหนดราคามาแพงไปหน่อย…”
“เท่าไหร่?”
“150 หยวน!” ตงเสี่ยวเจี๋ยพูดอย่างลำบากใจ
