บทที่ 41 วาดอนาคต
บทที่ 41 วาดอนาคต
ถ้าเป็นคนอื่นมาขอร้อง เฉินเฉิง คงไม่ยอมตกลงแน่ แต่เพราะป้าห้ามาขอร้อง เฉินเฉิง จึงต้องคิดอย่างรอบคอบก่อนจะตอบกลับไป
“เฉินเฉิง!” เสิ่นจือฮวา ใจอ่อน มองเฉินเฉิงทีหนึ่ง อยากช่วยพูดขอร้องให้หลี่ต้าเหอ
พวกเขาอยู่ที่นี่มาหลายวันแล้ว และได้รับความกรุณาจากป้าห้ามากมาย
“ป้าห้า ท่านอยากให้ต้าเหอมาเรียนเทคนิคการซ่อมกับผมใช่ไหมครับ?” เฉินเฉิงถามขึ้น
“ใช่แล้ว!” ป้าห้าพยักหน้าไม่หยุดและพูดว่า “ฉันได้ยินมาว่าเธอซ่อมได้ทั้งวิทยุ จักรเย็บผ้า ทีวี ถ้าต้าเหอได้เรียนรู้เทคนิคนี้กับเธอ ต่อไปเขาก็จะไม่อดตายแน่นอน เธอก็รู้ว่าเขาอายุป่านนี้แล้ว ลูกของเธอยังโตขนาดนี้ แต่เขายังไม่มีเทคนิคอะไร ไม่มีภรรยา ฉันก็เป็นห่วงเหลือเกิน”
คำพูดนี้ทำให้เสิ่นจือฮวา รู้สึกไม่สบายใจมากขึ้น
“ตกลง!” เฉินเฉิงพยักหน้าตอบรับ “ให้ต้าเหอมาเรียนซ่อมกับผม ผมจะสอนทุกอย่างที่ผมรู้ให้เขาหมด!”
ป้าห้าดีใจมาก “เฉินเฉิง จริงหรือ?”
“จริงครับ!” เฉินเฉิงพยักหน้า “ผมพูดจริงทำจริง”
“โอ๊ย ต้าเหอ รีบขอบคุณเฉินเฉิงสิ!”
หลี่ต้าเหอกำลังจะลุกขึ้นขอบคุณ แต่เฉินเฉิงก็กดหลี่ต้าเหอลงและพูดพร้อมรอยยิ้มว่า “ต้าเหอ พวกเราก็ถือว่าเป็นคนรุ่นเดียวกันนะ ผมอยู่ที่นี่มาตลอดช่วงนี้ พวกท่านแม่ลูกก็ดูแลผมเป็นอย่างดี ผมจำไว้ในใจ เพราะฉะนั้นไม่ต้องเกรงใจ คุณมาเป็นลูกมือกับผม ผมจะให้เงินเดือนสามสิบหยวนต่อเดือน คุณเรียนเทคนิคได้แล้ว เดี๋ยวเราค่อยมาคุยเรื่องเงินเดือนกันใหม่อีกที คุณว่าไง?”
สามสิบ!
นี่แทบจะเทียบได้กับเงินเดือนของโรงงานของรัฐแล้ว!
“ดี!” ป้าห้าดีใจจนแทบจะกระโดด “เฉินเฉิง ป้าขอบใจเธอจริง ๆ เธอช่วยให้ป้าหายกังวลไปได้เยอะ!”
“ป้า ไม่ต้องเกรงใจครับ!” เฉินเฉิงส่ายหัวและพูดว่า “เทคนิคนี้ไม่ยาก ถ้าต้าเหอตั้งใจจริง ๆ ก็จะเรียนรู้ได้เร็ว”
“ดี ๆ ๆ มา พวกเรากินข้าวกันเถอะ!”
…
หลังจากทานข้าวเสร็จ เฉินเฉิงพาเสิ่นจือฮวา และเนี่ยนเนี่ยนออกจากบ้าน เดินกลับบ้านด้วยกัน
“คุณจะสอนทุกอย่างจริง ๆ น่ะเหรอ!” เสิ่นจือฮวา ที่ก่อนหน้านี้พูดช่วยหลี่ต้าเหอ แต่พอออกมากลับเริ่มกังวล
“สอนครับ!” เฉินเฉิงพูด “ต้าเหอเป็นคนซื่อ ๆ แตกต่างจากคนอื่น เขาแค่หัวช้ากว่าคนอื่นเท่านั้น แต่ถ้าเขาตั้งใจเรียน เขาก็ต้องเรียนรู้ได้ และเขาเป็นคนที่ไว้ใจได้…”
เหตุผลที่เฉินเฉิงพูดเช่นนี้ก็มีหลักฐานสนับสนุน
ในชาติก่อนหลังจากที่เสิ่นจือฮวา เสียชีวิต ป้าห้าและครอบครัวของเธอช่วยดูแลงานศพ และหลังจากนั้น เฉินเฉิงก็ได้รับการดูแลจากป้าห้ามากมาย
เขาทั้งเชื่อในความเป็นคนดีของหลี่ต้าเหอ และต้องการตอบแทนบุญคุณของพวกเขาด้วย
“อีกอย่าง ผมคงไม่ซ่อมเครื่องใช้ไฟฟ้าไปตลอด!” เฉินเฉิงพูดอย่างจริงจัง “นี่เป็นแค่หนทางในการสะสมทุนในตอนนี้เท่านั้น ในอนาคตผมจะทำอย่างอื่น ถ้าผมฝึกต้าเหอจนสำเร็จแล้ว เขาก็จะมารับช่วงต่อจากผม คุณว่าจริงไหม?”
“เราจะไม่ทำงานซ่อมไปตลอดเหรอ?” เสิ่นจือฮวา ตกใจ และยังไม่เข้าใจ
“แน่นอน!” เฉินเฉิงพยักหน้า
“ทำไมล่ะ?” เสิ่นจือฮวา ยังไม่เข้าใจ “เรามีงานที่ทำเงินได้ดีขนาดนี้ ทำไมไม่ทำต่อไป? เฉินเฉิง อย่าทำให้ฉันกลัวเลยนะ ขอแค่เราใช้ชีวิตกันอย่างปกติก็พอ…”
ในใจของเฉินเฉิงรู้สึกเจ็บปวด
ใช่แล้ว เสิ่นจือฮวา คิดเพียงแค่อยากใช้ชีวิตอย่างมีความสุขร่วมกับเขาเท่านั้น
เธอไม่เคยหวังว่าจะรวยเพียงแค่อยากใช้ชีวิตอย่างสงบสุข แต่ในชาติก่อน แม้กระทั่งความปรารถนาง่าย ๆ แบบนี้ เขาก็ไม่สามารถมอบให้เธอได้
“การซ่อมเครื่องใช้ไฟฟ้า ทำเงินได้แค่ชั่วคราว คุณเห็นว่าเราทำเงินได้วันละหลายสิบหยวน ดูเหมือนจะดีใช่ไหม?” เฉินเฉิงพูดอย่างจริงจัง “แต่คุณไม่รู้ว่าคลื่นของการพัฒนากำลังจะมาถึง เราต้องรีบคว้าโอกาสนี้ ถ้าเรายังคงยึดมั่นกับร้านซ่อมตลอดไป เราก็จะได้แค่นั้น และสุดท้ายเราก็จะถูกสังคมทิ้งไป เข้าใจไหม?”
เสิ่นจือฮวา รู้สึกสับสน เธอรู้สึกว่าเฉินเฉิงดูเหมือนจะไม่เหมือนเดิม
“พัฒนา…”
“ใช่!” เฉินเฉิงพูดอย่างจริงจัง
“มันจะพัฒนาไปถึงไหน?” เสิ่นจือฮวา ดูเหมือนจะเลื่อนลอย
“คุณดูสิ ตอนนี้คนที่มีเงินหมื่นหยวนหายากใช่ไหม?”
เสิ่นจือฮวา พยักหน้าไม่หยุด “ใช่ ฉันที่บ้านยังไม่เห็นมีใครมีเงินหมื่นเลย”
“เพราะฉะนั้น!” เฉินเฉิงยิ้มขึ้น “แต่ในอนาคตอันใกล้ คำว่าคนมีเงินหมื่นหยวนจะกลายเป็นคำที่ล้าสมัย เพราะประตูของเงินหมื่นหยวนจะถูกข้ามไปได้ง่าย ๆ”
“อ๋อ?” เสิ่นจือฮวา ไม่กล้าจินตนาการ
ในยุคที่ข้าวยังราคาต่ำกว่าสองเหมา และเนื้อราคาก็แค่ไม่กี่เหมา
จะให้เธอเชื่อว่าคนมีเงินหมื่นหยวนจะมีมากมายในอนาคตได้อย่างไร?
“ต่อไปที่นี่จะสร้างตึกสูง และมีรถยนต์วิ่งเต็มถนน!” เฉินเฉิงเหมือนกำลังคิดถึงอะไรบางอย่าง
เสิ่นจือฮวา ไม่กล้าจินตนาการ
“คุณ… คุณจะทำอะไรก็ทำเถอะ!” สุดท้าย เสิ่นจือฮวา ก็พูดออกมาแค่นั้น
เฉินเฉิงพูดเบา ๆ ว่า “ในอนาคต ทุกบ้านจะมีตู้เย็น โทรทัศน์สี บางทีอาจจะมีรถยนต์ด้วยนะ”
เสิ่นจือฮวา อึ้ง “บ้านของเรา… จะมีด้วยไหม?”
“แน่นอนอยู่แล้ว!” เฉินเฉิงพูดพร้อมรอยยิ้ม “ไม่ต้องกังวลนะ รอให้ผมหามาให้คุณเอง ผมจะให้คุณขับรถ!”
เสิ่นจือฮวา ส่ายหน้า
เฉินเฉิงที่กลายเป็นคนดีเหมือนฝันยังไม่ตื่น แต่ตอนนี้เขากลับทอฝันใหม่ให้เธออีกแล้ว
เธอไม่กล้าคิด!
เมื่อกลับถึงบ้าน หลังจากวันที่วุ่นวาย ในที่สุดหลังจากอาบน้ำ เนี่ยนเนี่ยนก็หลับไปอย่างอ่อนเพลีย
ทั้งสองคนก็จัดเตรียมตัวอาบน้ำ
หลังอาบเสร็จ เฉินเฉิงก็นอนลงบนพื้น มองเพดาน
เสิ่นจือฮวา อาบเสร็จแล้วก็นอนลงบนเตียง มองเฉินเฉิงที่นอนอยู่บนพื้น และลังเลก่อนจะถามว่า “หรือไม่… คุณมานอนบนเตียงดีไหม?”
เฉินเฉิงอึ้ง
พอมองอีกครั้งก็พบว่าใบหน้าของเสิ่นจือฮวา แดงเล็กน้อย เหมือนจะเขินอาย
“ฉันหมายถึงคุณนอนบนพื้นทุกวันมันหนาวเกินไป ฉันนอนคืนสองคืนไม่มีปัญหา” เสิ่นจือฮวา อธิบายอีกครั้ง
เฉินเฉิงยิ้มเบา ๆ และพึมพำว่า “ไม่ควรจะเช่าอยู่ไปตลอดนะ!”
“ถ้าไม่เช่าอยู่ จะทำยังไงล่ะ?”
“ซื้อบ้านสิ!” เฉินเฉิงพูดอย่างสงบ
เสิ่นจือฮวา ตะลึง
“ซื้ออพาร์ตเมนต์!” เฉินเฉิงพูดอีกครั้ง “ตอนนั้นเราจะซื้อห้องสามห้องนอน เราสองคนอยู่ห้องหนึ่ง เนี่ยนเนี่ยนอยู่ห้องหนึ่ง และเหลือห้องหนึ่งไว้ให้ลูกในอนาคต คุณว่ายังไง?”
ใบหน้าของเสิ่นจือฮวา แดงจนถึงขีดสุด เธอรีบปิดไฟทันที
“อย่าคิดมาก รีบนอนเถอะ!”
“ได้ครับ!” เฉินเฉิงปิดตาและค่อย ๆ เข้าสู่ความฝัน
บางทีตัวเขาเองก็อาจไม่รู้ว่าในขณะที่เขานอนหลับ ใบหน้าของเขายังคงยิ้ม
แต่เสิ่นจือฮวา กลับนอนพลิกตัวไปมาบนเตียง และนอนไม่หลับ
มันช่างเหมือนจริงเกินไป!
เหมือนจริงจนเธอเริ่มคิดถึงความฝันนี้แล้ว!
เฉินเฉิง คุณกำลังหลอกฉันใช่ไหม!
คุณห้ามหลอกฉันอีกนะ ฉันทนไม่ได้ที่จะถูกคุณหลอกอีกครั้งแล้ว!
เช้าวันรุ่งขึ้น เฉินเฉิง มาตั้งแต่เช้าที่ร้านเล็ก ๆ
เมื่อมาถึงก็พบว่าหลี่ต้าเหอมายืนรอที่หน้าร้านแล้ว
เฉินเฉิง จึงนึกขึ้นได้ว่า เมื่อคืนตอนทานข้าวได้บอกไว้ว่า วันนี้จะเริ่มทำงานแล้ว
“ต้าเหอ สวัสดีตอนเช้า!”
“เฉินเฉิง สวัสดีตอนเช้า!” หลี่ต้าเหอเกาศีรษะ
“มา เข้ามาสิ!” เฉินเฉิงโบกมือเรียกหลี่ต้าเหอ
