ตอนที่ 240 เป็นไปได้อย่างไร?

เย่เฉิน เป็นเพียงนักศึกษาปีหนึ่งเท่านั้น เขาสามารถเล่นเปียโนได้ถึงระดับนั้น แน่นอนว่าเขาต้องใช้เวลาฝึกฝนมากมาย

ในฐานะคนที่เล่นดนตรีมาก่อน ขง ซิงหยวน เข้าใจเรื่องนี้ดี

แม้เขาจะไม่สามารถเล่นเครื่องดนตรีใดให้ถึงระดับ เย่เฉิน ได้

แต่เขาก็เล่นเครื่องดนตรีหลายอย่างได้ เช่น ไวโอลิน, เชลโล่ และแซกโซโฟน ซึ่ง เย่เฉิน ไม่สามารถเทียบได้แน่

เย่เฉิน อาจใช้เวลาทั้งหมดไปกับการฝึกเปียโน แล้วจะมีเวลาเรียนรู้เครื่องดนตรีอื่นได้อย่างไร?

“นอกจากเปียโนแล้ว ผมยังเล่นเครื่องดนตรีอื่นๆ ได้อีก ‘นิดหน่อย’ ครับ”

เย่เฉิน ตอบอย่างถ่อมตัว

“ยอดเยี่ยม!”

“นอกจากเปียโนแล้ว รุ่นน้อง เย่ ยังเล่นเครื่องดนตรีอื่นๆ ได้อีกด้วย น่าทึ่งจริงๆ”

สมาชิกในชมรมดนตรีหลายคนรู้สึกทึ่ง และเริ่มรู้สึกนับถือเขามากขึ้น

ข้างๆ จ้าว อี้ลั่ว ซึ่งเป็นประธานชมรมเองก็รู้สึกประหลาดใจเช่นกัน

การที่เธอเชิญ รุ่นน้อง เย่ มาเข้าร่วมชมรมเป็นการตัดสินใจที่คุ้มค่ามาก

รุ่นน้อง เย่ มีความสามารถซ่อนอยู่มากกว่าที่เธอคิด อย่างไรก็ตาม ระดับฝีมือของเขาจะเป็นอย่างไร?

ถ้า รุ่นน้อง เย่ สามารถเล่นเครื่องดนตรีอื่นๆ ได้ดีเช่นเดียวกับเปียโน นั่นจะเป็นเรื่องที่น่ากลัวมาก

เธอแทบไม่กล้าคิดจินตนาการเลย

นักศึกษาปีหนึ่งที่สามารถเล่นเครื่องดนตรีหลายชนิด และทำได้อย่างยอดเยี่ยม ..จะเป็นอย่างไร?

และโลกนี้มีคนที่เก่งขนาดนั้นอยู่จริงๆ นะหรือ?

สมาชิกเก่าที่ไม่ค่อยต้อนรับ เย่เฉิน ก็รู้สึกประหลาดใจเช่นกัน

“รุ่นน้อง เย่ ยังเล่นเครื่องดนตรีอื่นได้อีกเหรอ?”

คำตอบของ เย่เฉิน ทำให้ ขง ซิงหยวน ประหลาดใจมาก

ในความคิดของเขา เย่เฉิน ไม่น่าจะเล่นเครื่องดนตรีอื่นได้ แต่ว่า....

ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร

ถึงแม้ เย่เฉิน จะเล่นเครื่องดนตรีอื่นได้ แต่ก็น่าจะเล่นได้เพียงแค่พื้นฐาน และระดับฝีมือก็น่าจะธรรมดามากๆ

“นี่มันยอดเยี่ยมมาก”

ขง ซิงหยวน พูดขึ้น และเขายังไม่ยอมจบเรื่องนี้

“ในเมื่อ รุ่นน้อง เย่ เล่นเครื่องดนตรีอื่นได้ ในชมรมของเราก็มีเครื่องดนตรีหลายชนิด รุ่นน้อง เย่ ลองเล่นให้พวกเราดูหน่อยได้ไหม?”

ขง ซิงหยวน ต้องการให้ เย่เฉิน เล่นเครื่องดนตรีอื่นเพื่อทำให้เขาอับอาย

การเล่นเครื่องดนตรีที่ไม่ถนัดต่อหน้าคนที่รู้เรื่องดนตรีจำนวนมาก และทำได้ไม่ดี ..จะเป็นเรื่องที่น่าอายมาก

วันนี้นอกจากสมาชิกเก่าในชมรมแล้ว ยังมีนักศึกษาใหม่ปีหนึ่งหลายคนที่เพิ่งเข้าร่วมชมรม

อีกไม่นานจะมีเรื่องสนุกๆ ให้ดูแล้ว..

“รุ่นน้อง เย่ เล่นเครื่องดนตรีอื่นได้จริงๆ เหรอ?”

“ฉันเองก็สงสัยจริงๆ”

สมาชิกที่ไม่ต้อนรับ เย่เฉิน ก็เริ่มแสดงความคิดเห็นเช่นกัน พวกเขาต่างแสดงความสงสัยในตัว เย่เฉิน

เย่เฉิน เล่นเปียโนได้เก่งมากอยู่แล้ว ถ้าเขายังเล่นเครื่องดนตรีอื่นได้อีก.. แต่แล้วมันจะเป็นไปได้อย่างไร?

มันเป็นไปได้ด้วยเหรอ?!!!

ในขณะนั้นเอง เกม [ด้วยเงินเดือนแค่สามพัน ฉันก็กลายเป็นมหาเศรษฐีของโลกได้] เด้งข้อความแจ้งเตือนขึ้นมา

[ติ๊ง]

[ภารกิจท้าทายใหม่ : แสดงความสามารถทางดนตรีของตัวเองโดยการเล่นเครื่องดนตรี 3 ชนิดที่แตกต่างกัน ใช้ฝีมือของคุณเพื่อสร้างความประทับใจให้กับทุกคน และพิสูจน์ว่าในฐานะนักศึกษาปีหนึ่งแล้ว การเป็นรองประธานชมรมไม่ใช่เรื่องเกินตัว]

[รางวัลท้าทาย : เงินทุนหมุนเวียน 1,000 ล้านหยวน]

เมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์สั่น เย่เฉิน ก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาดู และเห็นเนื้อหาของภารกิจท้าทาย

ความท้าทายนี้แทบไม่มีความยากลำบากใดๆ เลย

นอกจากนี้ทักษะที่เขาได้รับจากเกมนั้น เขายังไม่เคยลองเล่นเครื่องดนตรีอื่นที่บ้านนอกจากเปียโน

ตอนนี้เป็นโอกาสที่ดีที่จะลองทดสอบทักษะของตัวเองว่า.. เป็นอย่างไร

แถมรางวัลสำหรับความท้าทายนี้ยังเป็นเงิน 1,000 ล้านหยวน ซึ่งง่าย และตรงไปตรงมาเช่นกัน

มันบังเอิญว่า เย่เฉิน ไม่มีสภาพคล่องในมือมากนัก เงิน 1,000 ล้านหยวนนี้ แน่นอนว่า..เขาไม่มีเหตุผลที่จะไม่รับ?!

“อืมม”

เย่เฉิน พยักหน้า และเตรียมพร้อมที่จะทำภารกิจท้าทายจากเกม

ไม่ใช่ว่าแค่เครื่องดนตรี 3 ชิ้นเองหรอกเหรอ?

นี่มันเป็นเรื่องที่ง่ายดายมาก..

แล้วเขาควรเล่นอะไรดีล่ะ?

เย่เฉิน มองไปรอบๆ และสุดท้ายก็มองไปที่กีตาร์ที่อยู่ใกล้ที่สุด

“งั้น... ผมขอเล่นกีตาร์ก่อนก็แล้วกันครับ”

เย่เฉิน พูดขึ้น

เมื่อเห็นว่า เย่เฉิน ไม่ได้ปฏิเสธ ขง ซิงหยวน ก็ตื่นเต้นมาก เขารู้สึกว่าแผนการของเขาสำเร็จแล้ว ส่วน เย่เฉิน จะเล่นเครื่องดนตรีอะไรนั้น ..ไม่สำคัญ

หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง เย่เฉิน ก็พูดขึ้นว่า :

“ผมจะเล่นเพลง ‘หนานซานหนาน’ (南山南)”

เมื่อพูดจบ เย่เฉิน ก็เริ่มปรับอารมณ์เข้าสู่ภาวะพร้อมเล่นอย่างรวดเร็ว

ทันใดนั้น สถานที่แห่งนั้นก็เงียบสนิท

สมาชิกในชมรมดนตรีหลายคนจ้องมองไปที่ เย่เฉิน อย่างตั้งใจ

พวกเขารอคอยการแสดงของ เย่เฉิน อย่างใจจดใจจ่อ

เย่เฉิน เล่นเปียโนได้เก่งขนาดนั้น เล่นกีตาร์ก็คงจะไม่แย่เกินไป

จ้าว อี้ลั่ว ก็จ้องมอง เย่เฉิน รอคอยการแสดงของเขาอย่างเงียบๆ

ส่วน ขง ซิงหยวน กลับมีรอยยิ้มที่สดใสปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา เตรียมพร้อมที่จะดูเรื่องตลก

สิ่งสำคัญไม่ใช่ว่าคุณต้องการเล่นอะไร แต่เป็นการเล่นออกมาเป็นอย่างไรต่างหากเล่า…

เขาไม่เชื่อว่า เย่เฉิน จะสามารถเล่นกีตาร์ได้เก่งขนาดนั้น

เขาคิดด้วยซ้ำว่า เย่เฉิน อาจจะพูดเกินจริง แค่พยายามรักษาหน้าตัวเองเอาไว้เท่านั้น

อีกไม่นานก็ถึงเวลาที่ เย่เฉิน จะต้องอับอายขายหน้า

กลุ่มสมาชิกเก่าที่ไม่ต้อนรับ เย่เฉิน ก็กำลังรอดูเรื่องสนุกๆ อยู่เช่นกัน

พวกเขาเหมือน ขง ซิงหยวน คิดว่า เย่เฉิน น่าจะเล่นกีตาร์ได้ไม่ดีเท่าไหร่นัก

เมื่อ เย่เฉิน ได้หยิบกีตาร์ขึ้นมา เขาก็เข้าสู่โหมดการแสดงทันที

ติง…

เย่เฉิน ดีดสายกีตาร์เบาๆ...

เมื่อเสียงดนตรีอันไพเราะดังขึ้น ทุกคนก็จมสู่ความเงียบงัน ซึมซับไปกับท่วงทำนอง และปลดปล่อยอารมณ์ให้ไหลตามท่วงทำนองไป

ขง ซิงหยวน ที่นั่งอยู่ตรงนั้นก็ราวกับถูกแช่แข็ง กลายเป็นรูปปั้นไปในทันที

แม้ว่าเขาจะไม่เก่งกีตาร์มากนัก แต่เขาก็สามารถบอกได้ว่า เย่เฉิน เล่นได้ดีมาก

นี่มันไม่ถูกต้อง...ไม่ใช่เหรอไง?

ไม่เพียงแค่เปียโน แต่ เย่เฉิน ยังเล่นกีตาร์ได้เก่งขนาดนี้เลยงั้นเหรอ?

กลุ่มสมาชิกเก่าที่สงสัยในตัว เย่เฉิน ก็ถึงกับอ้าปากค้างไปเช่นกัน

สถานการณ์นี้มันผิดปกติ

เย่เฉิน กลับเล่นกีตาร์ได้เก่งขนาดนี้เลยเหรอ?

หลังจากที่ เย่เฉิน เล่นเพลงจบท่อนหนึ่งแล้วเขาก็หยุด

แปะแปะแปะ!

ในทันทีนั้น เสียงปรบมือดังกึกก้องขึ้น ทุกคนต่างมอง เย่เฉิน ด้วยความนับถืออย่างสุดซึ้ง

รุ่นน้อง เย่ ก็คือรุ่นน้อง เย่ และเขาเล่นกีตาร์ได้เก่งถึงขนาดนี้เลย

จ้าว อี้ลั่ว รู้สึกยินดีเป็นอย่างมาก

การแข่งขันที่กำลังจะมาถึงในอีกไม่กี่วันนี้ ตอนนี้เมื่อมี รุ่นน้อง เย่ เข้าร่วม พวกเขาเริ่มมีความหวังที่จะชนะ

ก่อนที่ เย่เฉิน จะเข้าร่วม จ้าว อี้ลั่ว มั่นใจมากว่าการแข่งขันครั้งนี้พวกเขาจะพ่ายแพ้แน่นอน

แต่ตอนนี้เมื่อรู้ว่า เย่เฉิน เล่นกีตาร์ได้เก่งขนาดนี้ จ้าว อี้ลั่ว ประมาณว่าพวกเขามีโอกาสชนะประมาณ 60-70 เปอร์เซ็นต์แล้ว

อย่างไรก็ตาม ทางฝ่ายนี้มีเพียง เย่เฉิน คนเดียวที่สามารถยืนหยัดได้

แต่ทางฝ่ายตรงข้ามมีอยู่อีกหลายคน..

“เยี่ยมมาก รุ่นน้อง เย่ นายเล่นไวโอลินได้ไหม?”

ขง ซิงหยวน ยังไม่เชื่อ ดังนั้นเขาจึงถามไปด้วยความกังวลแบบสุดๆ

เขาไม่เชื่อว่า เย่เฉิน จะยังเล่นเครื่องดนตรีอื่นได้เก่งอีก นอกจากเปียโน และกีตาร์

ซึ่งมันจะเป็นไปได้อย่างไร?

“ไวโอลิน?”

เย่เฉิน ถามขึ้น เขากำลังคิดอยู่ว่าจะเล่นอะไรเป็นเครื่องดนตรีชิ้นที่สองดี

เมื่อได้ยินคำถามของ ขง ซิงหยวน เย่เฉิน ก็รู้แล้วว่าเขาจะเล่นอะไร

ไวโอลิน.. เป็นชิ้นที่สองก็แล้วกัน

เย่เฉิน ไม่จำเป็นต้องพูดอะไร ไม่นานนักก็มีสมาชิกในชมรมดนตรีนำไวโอลินมาให้กับเขา

เย่เฉิน หยิบไวโอลินขึ้นมา วางมันไว้บนไหล่ และเริ่มเล่นเพลง ‘Canon in D Major’ หนึ่งในสิบเพลงคลาสสิกที่มีชื่อเสียงที่สุดในโลก

เสียงไวโอลินของ เย่เฉิน ทำให้ทุกคนตกตะลึงอีกครั้ง

“เป็นไปได้ยังไง เป็นไปได้ยังไง...”

ขง ซิงหยวน พึมพำเบาๆ ด้วยความงุนงง

เขาเองก็เรียนไวโอลินมาหลายปีแล้ว และตอนนี้ก็เล่นได้ในระดับหนึ่ง

แต่ไวโอลินที่เขาภาคภูมิใจนั้น เมื่อเทียบกับของ เย่เฉิน แล้ว มันเหมือนกับเด็กเล่นขายของ

ความสามารถของ เย่เฉิน ต่อให้เรียนอีกสิบปี เขาก็ไม่แน่ใจว่าจะไปถึงระดับนั้นได้หรือไม่

เปียโน กีตาร์ และไวโอลิน

ขณะนี้เครื่องดนตรีที่ เย่เฉิน สามารถเล่นได้ที่หลายคนรู้ มีอยู่สามอย่างแล้ว

และแต่ละอย่าง เย่เฉิน ก็เล่นได้ในระดับสูงสุด เทียมได้กับระดับปรมาจารย์

แม้ว่า ขง ซิงหยวน จะเล่นเครื่องดนตรีได้สามอย่างเช่นกัน แต่เขาเล่นได้เพียงระดับปานกลางเท่านั้น ยังห่างไกลจากระดับปรมาจารย์อะไรที่ว่านั้นอยู่มาก

ขง ซิงหยวน ไม่อยากเชื่อว่านี่เป็นเรื่องจริง

เย่เฉิน ..เป็นเทพหรือเปล่านะ?

เพิ่งเข้าปีหนึ่งมาไม่กี่เดือนเอง แถมยังอายุน้อยขนาดนี้ เขากลับสามารถเล่นเครื่องดนตรีได้หลากหลายชนิดทั้งๆ ที่ยังอายุน้อยขนาดนี้ได้อย่างไร?

สมาชิกเก่าที่ไม่ต้อนรับ เย่เฉิน ก็ไม่อาจทนอยู่เฉยๆ ได้อีก พวกเขาปรบมือให้ เย่เฉิน ด้วยความจริงใจ

สุดยอดมาก!!!

พวกเขายอมรับความพ่ายแพ้แล้ว

เมื่อกี้พวกเขามอง เย่เฉิน เป็นเพียงนักศึกษาปีหนึ่งที่เล่นเปียโนได้เก่งเท่านั้น โดยคิดว่า เย่เฉิน ไม่มีคุณสมบัติพอที่จะเป็นรองประธานชมรม

ตอนนี้เห็นได้ชัดว่าพวกเขามองข้ามความสามารถของ เย่เฉิน เกินไป

แม้แต่นักศึกษาปีหนึ่งก็มีความสามารถยอดเยี่ยมได้ขนาดนี้

พวกเขายอมรับในตัวของ เย่เฉิน ที่เป็นรองประธานชมรมโดยไม่มีข้อโต้แย้งใดๆ อีกต่อไป

เย่เฉิน คู่ควรกับตำแหน่งนี้อย่างแท้จริง

“รุ่นน้อง เย่ นายเล่น ซัวน่า ได้ไหม?”

ขง ซิงหยวน ยังคงไม่ยอมแพ้ และในที่สุดเขาก็ถามด้วยความกังวลใจอย่างยิ่ง ..ซึ่งนี่ถือเป็นครั้งสุดท้ายแล้ว