หวังฝูมองใบหน้าของหวงเจิงซึ่งไร้ชีวิตและซีดเผือด แล้วในที่สุดจึงอดไม่ได้ที่จะอาเจียนออกมา เขาฆ่าคนไปแล้ว ขนาดตอนอยู่หมู่บ้านอู๋ถงยังต้องซ่อนตัวให้ไกลจากเพื่อนบ้านที่ฆ่าหมูและไก่ แต่ตอนนี้เขากลับฆ่าคนไปเสียแล้ว

เขานั่งตัวแข็งทื่ออยู่บนพื้นด้วยสภาพหัวใจที่เต้นแรงไม่หยุดหย่อน แม้จะเป็นการป้องกันตัว แต่ก็ยังฆ่าคนไปอยู่ดี หากเกิดการฆ่าในสำนักขนนกร่วงโรยขึ้นมาแล้วโดนสาวถึงตัวขึ้นมา อย่างน้อยการลงโทษสถานเบาสุดยังเป็นการยกเลิกการฝึกตน

“จะให้ใครรู้เรื่องไม่ได้” หวังฝูสงบสติอารมณ์

เขามองรอบข้างอย่างระมัดระวัง มันทั้งมืดและเงียบสงัด ไม่มีใครอยู่แถวนี้

หลังจากระงับอาการคลื่นไส้ได้แล้ว หวังฝูจึงเริ่มเก็บกวาดรอบข้าง

จนกระทั่งตกดึกถึงจะซ่อมแซมที่ดินรกร้างกับบ้านไม่ได้สำเร็จ เหตุผลหลักมาจากคราบโลหิตยากที่จะจัดการได้ ดังนั้นจึงทำได้เพียงใช้วิชาหนามปฐพีเพื่อทำการปกปิดเท่านั้น ต่อมาก็เป็นร่างของหวงเจิง ร่างดังกล่าวเด่นชัดเกินกว่าจะฝังไว้หน้าประตู หากถูกพบขึ้นมาจะต้องโดนสาวถึงตัวเป็นแน่

“ต้องฝังให้ไกลโดยใช้ประโยชน์จากเดือนมืดกับลมแรง… เฮ้อ ถ้าสามารถฝึกฝนวิชาปฐพีหลบลี้ได้ก็คงซ่อนตัวอยู่ใต้ดิน ไม่ว่าหายังไงก็คงไม่เจอ”

ในตอนนี้ หวังฝูกระตือรือร้นที่จะฝึกฝนวิชาปฐพีหลบลี้ให้สำเร็จ

เมื่อหวังฝูกำลังคิดว่าจะฝังไว้ที่ไหนอยู่นั้น หม้อขนาดเล็กบนหน้าอกกลับพลันปรากฏขึ้นก่อนจะกลายเป็นวัตถุจับต้องได้ แรงดูดเฉพาะตัวกลุ่มหนึ่งมาจากปากหม้อ แล้วกลุ่มแสงสีเลือดจึงปรากฏจากร่างของหวงเจิงก่อนจะไหลหลั่งเข้าสู่หม้อดังกล่าว สภาพของมันไม่ต่างจากแก่นที่อยู่ในทะเลสาบวิญญาณกระจ่าง

“นี่มัน…”

หวังฝูเบิกตากว้างขณะทำได้เพียงยกมือขึ้นเพื่อถือหม้อขนาดเล็กเอาไว้ จากนั้นมองดูร่างของหวงเจิงหดลงด้วยความเร็วที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่าจนกระทั่งแห้งเหือด

ผ่านไปสักพัก แรงดูดหายไป แล้วหวังฝูจึงล้มลงกับพื้น

ขณะมองหวงเจิงที่เกือบจะกลายเป็นเนื้อแห้งจนไม่สามารถมองเห็นภาพรวมทั้งหมดได้อีกต่อไป ความคิดแรกของเขาคือหม้อขนาดเล็กคืออาวุธชั่วร้ายจนเกือบจะโยนทิ้งไป หวังฝูไม่สามารถยอมรับความจริงที่มันกลืนกินเลือดเนื้อมนุษย์จนกลายเป็นแก่นวิญญาณ

นั่นคือมนุษย์

“เฮ้อ จัดการกับร่างก่อนแล้วกัน”

ร่างที่แห้งเหี่ยวไม่แตกต่างจากกิ่งไม้แห้ง มันสามารถหักเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยได้เพียงแค่เตะครั้งเดียว ดังนั้นจึงไม่ต้องห่วงว่าจะจัดการได้ยาก

หวังฝูฝังพวกมันทีละชิ้น บางชิ้นถึงกับถูกฝังไว้ในทุ่งวิญญาณ

หลังจากนอนไม่หลับทั้งคืน ช่วงเช้าหวังฝูก็พบหยดของเหลววิญญาณหลายสิบหยดกับไข่มุกสีแดงอ่อนขนาดเท่าเมล็ดถั่วเหลืองกองอยู่ในหม้อขนาดเล็กอย่างเงียบงัน จากนั้นจึงตกอยู่ในห้วงความคิด

เขากำลังดิ้นรน

การทิ้งหม้อขนาดเล็กย่อมเป็นไปไม่ได้ มันเป็นเพียงอาวุธชั่วร้าย ขอเพียงตัวเขาไม่ใช่คนชั่ว สิ่งที่เขากังวลคือไข่มุกสีแดงอ่อนที่ดูเหมือนยาเม็ด มันคือแก่นเลือดเนื้อกับพลังวิญญาณของหวงเจิง

“หม้อใบน้อยเอ๋ยหม้อใบน้อย แกสร้างปัญหาให้ข้าไม่น้อย เหตุใดถึงต้องดูดกลืนแก่นเลือดเนื้อของหวงเจิงด้วย นี่คือมนุษย์ แกจะให้ข้ากินเข้าไปได้อย่างไร? แบบนี้มีหวังถูกเรียกว่ามนุษย์กินคนเป็นแน่

หวังฝูไม่อยากกินเนื้อและดื่มเลือดมนุษย์

แสงเจิดจ้ากะพริบไปมาราวกับหม้อขนาดเล็กเข้าใจคำพูดของหวังฝู แล้วสีของไข่มุกค่อยจางลงจนเหลือเพียงวงแสงบริสุทธิ์ประหนึ่งน้ำ ไม่มีร่องรอยของสีสันแต่อย่างใด

“แก่นพลังวิญญาณ... เหอะหอะ... ข้านึกแล้วว่าแกมีความนึกคิดเป็นของตัวเอง ไม่อย่างนั้นคงไม่ช่วยข้ารักษาบาดแผลในคืนนั้น” หวังฝูถือหม้อขนาดเล็ก “แกไม่ต้องห่วง ไม่ว่าแกจะเป็นอาวุธชั่วร้ายหรืออาวุธธรรมดา ขอเพียงแกไม่สร้างเรื่องให้กับข้า ข้าก็จะไม่สร้างเรื่องให้กับแกเช่นกัน”

หวังฝูมีสีหน้าจริงจัง

หม้อขนาดเล็กตอบรับอย่างแผ่วเบา

“แต่หลังจากนี้แกห้ามกลืนกินแก่นเลือดเนื้อมนุษย์ ข้าเป็นมนุษย์เหมือนกัน ถึงจะฆ่าคนได้ แต่ก็ไม่สามารถกินเนื้อดื่มเลือดมนุษย์ได้”

หม้อขนาดเล็กยังคงไม่ขยับ

หลังจากทานมื้อเช้า หวังฝูได้อาศัยประโยชน์จากแสงกลางวันเพื่อตรวจสอบพื้นที่รอบบ้านไม้อย่างละเอียด เมื่อไม่พบความผิดปกติจึงไปทำภารกิจของวันนี้ให้เสร็จสิ้น

ยาเม็ดพลังวิญญาณที่ก่อตัวขึ้นจากหม้อขนาดเล็กที่กลืนกินแก่นทั้งหมดจากร่างของหวงเจิงเข้าไปบริสุทธิ์และทรงพลังยิ่งกว่าปราณวิญญาณที่อยู่ภายในของเหลววิญญาณ ยิ่งกว่านั้นแก่นพลังวิญญาณขัดเกลาง่ายกว่าปราณวิญญาณฟ้าดิน แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้น หวังฝูต้องใช้เวลาสี่วันสี่คืนโดยไม่ได้หลับนอนกว่าขัดเกลายาเม็ดพลังวิญญาณได้ในที่สุด ในเวลาเดียวกันก็เข้าสู่ขอบเขตกลั่นลมปราณระดับสองซึ่งเร็วกว่าการฝึกฝนปกติหลายเดือน

หลังจากใช้เวลาในการรวบรวมพลังการฝึกฝน หวังฝูจึงไม่ได้ไปทะเลสาบวิญญาณกระจ่างเพื่อตักน้ำถึงห้าวัน

จากนั้นปัญหาจึงมาเคาะถึงหน้าประตู

พวกจูเจิ้นทั้งสามมาหาอีกครั้ง

“หวังฝู ออกมาเดี๋ยวนี้!”

ตัวบ้านไม้ไม่เก็บเสียงแต่อย่างใด น้ำเสียงเกรี้ยวกราดของจางเหิงจึงทะลวงเข้าหูของหวังฝู

“เข้ามาสิ” หวังฝูไม่หวาดกลัว การที่เขาไม่ไปตักน้ำเป็นเวลาห้าวัน นอกจากเป็นเพราะการฝึกฝนแล้ว เขายังมีอีกจุดมุ่งหมายอยู่ นั่นก็คือการทดสอบความอดทนกับความแข็งแกร่งของพวกจูเจิ้นไปพร้อมกัน

ตอนนี้เขาไม่ใช่มนุษย์ที่เพิ่งเข้าสำนักขนนกร่วงโรยอีกแล้ว การอยู่ขอบเขตกลั่นลมปราณระดับสองทำให้เขามั่นใจมากขึ้น ไม่ว่าอย่างไรจูเจิ้นย่อมไม่กล้าฆ่าเขาอย่างโจ่งแจ้งเป็นแน่

ขณะผลักประตูออกไป หวังฝูเชิดหน้าขึ้นอย่างไม่กลัวเกรง

“หวังฝู เจ้าไม่อยากอยู่ในสำนักขนนกร่วงโรยอีกแล้วห…” จางเหิงผู้เดือดดาลกำลังจะเข้าไปเล่นงานหวังฝู แต่กลับถูกจูเจิ้นห้ามเอาไว้ “ไม่ต้องห่วง ศิษย์น้องหวังของพวกเราไม่ใช่มดปลวกที่เจ้าเคยเตะอีกต่อไปแล้ว”

จูเจิ้นมองเพียงปราดเดียวก็สามารถสัมผัสได้ถึงความผันผวนของพลังวิญญาณรอบข้างหวังฝู

“ขอบเขตกลั่นลมปราณระดับสอง… คาดไม่ถึงว่าในเวลาอันสั้นจะเปลี่ยนจากมนุษย์ไปเป็นผู้ฝึกตนขอบเขตกลั่นลมปราณระดับสอง ดูท่าว่าศิษย์น้องหวังจะเข้ากันได้ดีกับ”วิชาปฐพีปึกแผ่น“สินะ”

“ขอบเขตกลั่นลมปราณระดับสองหรือ? เป็นไปได้อย่างไร!” จางเหิงตกตะลึง เขามองอย่างละเอียดก่อนจะพบว่าร่างของหวังฝูเต็มไปด้วยความผันผวนพลังวิญญาณที่ทัดเทียมกับตัวเอง นั่นก็คือขอบเขตกลั่นลมปราณระดับสอง

อีกสองคนตกตะลึงเช่นกัน พวกเขาใช้เวลากว่าครึ่งปีจึงจะดึงลมปราณเข้าสู่ร่างกายได้ แล้วหวังฝูมาอยู่ที่นี่นานเท่าไหร่? อย่างมากสุดก็เพียงสองเดือนเท่านั้น

สองเดือนสู่ขอบเขตกลั่นลมปราณระดับสอง

ทั้งสองมองหน้ากัน จากนั้นจึงเผยท่าทีที่จะล่าถอยออกมา

“หวังว่าศิษย์พี่ทั้งหลายจะสบายดี” หวังฝูยิ้มกว้าง พฤติกรรมประหลาดใจของคนอื่นทำให้เขาพึงพอใจยิ่งนัก

“เหอะเหอะ…” จูเจิ้นหัวเราะแผ่วเบา “ไม่เป็นไรงั้นหรือ?”

“พอเห็นว่าไม่เป็นไรแล้ว… น่าเสียดายน่าเสียดาย…”

“น่าเสียดายหรือ?” หวังฝูสับสน

“น่าเสียดายที่ความพยายามเข้าใกล้ข้าของเจ้าช่างไร้ประโยชน์!”

“เอาละ เลิกเสียเวลาดีกว่า เจ้าไม่ได้ทำภารกิจที่ข้ามอบหมายให้เจ้าในห้าวัน เจ้ารู้หรือไม่ว่าต้องทำอย่างไร?” จูเจิ้นเอ่ยคำอย่างแผ่วเบา “หรือเจ้าคิดว่าจะสามารถเมินคำพูดของข้าได้หลังจากทะลวงถึงขอบเขตกลั่นลมปราณระดับสองแล้ว ข้าขอบอกเจ้าไว้เลยแล้วกัน ตราบใดที่เจ้ายังอยู่ในหุบเขาร้อยหญ้าก็ต้องทำตามกฎของข้า”

หวังฝูขมวดคิ้ว “ไม่มีพื้นที่ให้เจรจาเลยหรือ?”

จางเหิงตวาดอย่างเกรี้ยวกราด “เจรจาเพื่ออะไร…” บรรยากาศเริ่มมาคุ

“มี!” จูเจิ้นเอ่ยคำ

จางเหิงหันกลับมาด้วยความประหลาดใจกับท่าทีเปลี่ยนไปของลูกพี่ จนกระทั่งเห็นรอยยิ้มของเขา “เอาชนะพวกข้า!”

จางเหิงหัวเราะพร้อมกับกำหมัด จากนั้นมองหวังฝูด้วยสายตาดูถูก “เหอะเหอะ…”

“เอาชนะพวกท่าน…” หวังฝูมองทั้งสี่คน นอกจากจูเจิ้นแล้ว สามคนที่เหลือต่างอยู่ขอบเขตกลั่นลมปราณระดับสอง “ได้ งั้นมาสู้กัน”

“จางเหิง เจ้าไปสั่งสอนบทเรียนให้เขาที”

จูเจิ้นพบเก้าอี้ตัวหนึ่งก่อนจะนั่งไขว่ห้างเพื่อเตรียมรับชมการแสดงอย่างใจจดใจจ่อ

“เหอะเหอะ ได้เลย”

จางเหิงบิดคอพลางมองหวังฝูด้วยสายตาดูถูก “เจ้าหนู วันนี้ข้าจะสอนบทเรียนให้เอง”

พลังวิญญาณสีแดงปกคลุมหมัดทั้งสองข้าง แล้วจางเหิงจึงกระโดดสูงก่อนจะกระแทกเข้าที่หน้าอกของหวังฝู ส่วนหวังฝูรีบก้าวถอยออกมาพร้อมกับพลังวิญญาณสีเหลืองอมน้ำตาลที่ปกคลุมช่วงแขน แล้วนิ้วทั้งห้าจึงสร้างผนึกขึ้นเพื่อเตรียมพร้อมปลดปล่อยวิชาหนามปฐพีทุกเมื่อ

“หลบหรือ? เหอะเหอะ…” แม้การโจมตีจะล้มเหลว แต่จางเหิงยังเย้ยหยันก่อนจะไล่ล่าต่อ

0 0 โหวต

Article Rating

0 Comments

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด