บทที่ 57 : พัฒนาวิชาฝึกปราณขั้นพื้นฐาน
บทที่ 57 : พัฒนาวิชาฝึกปราณขั้นพื้นฐาน
“สายฟ้า?”
หลินเสวียนมีสีหน้าแปลกประหลาด
[เจ้าสายฟ้าน้อย (ชื่อเล่นของวิชาหมัดสวรรค์ห้าสายฟ้า) นี่น่าสนใจดีนะ!]
[ข้าคิดว่าที่ข้าต้องกินเปลวเพลิงโอสถ นั่นก็เกินพอแล้ว…เเต่เจ้านี่จะให้นายท่านโดนฟ้าผ่างั้นหรือ?]
วิชาฝึกปราณขั้นพื้นฐาน, คัมภีร์เตาหลอมโลหิต, และวิชาอื่นๆพูดขึ้นทันที
[เส้นทางสู่ความแข็งแกร่งนั้นยากลำบาก…อย่างพวกเจ้ามันจะไปรู้อะไร?]
[พวกเจ้ารู้หรือไม่ว่า อนาคตนายท่านต้องฝ่าฟันกับภัยพิบัติเเห่งสายฟ้า?]
[ถ้าไม่ฝ่าฟันภัยภิบัติเเห่งสายฟ้า…เเล้วนายท่านจะขึ้นเป็นเซียนได้อย่างไร?]
[ไม่รู้อะไร…ก็อย่ามาพูดมาก!]
วิชาหมัดสวรรค์ห้าสายฟ้า พูดอย่างหงุดหงิด
เเน่นอนว่าคำพูดนี้ได้สร้างความขุ่นเคืองให้กับวิชาอื่นๆ
………..
[เจ้านี่อวดดีชะมัด!]
[เเต่ข้าไม่รู้ว่าความสามารถของเจ้า จะดีเหมือนปากของเจ้าหรือไม่?]
ดาบคลั่งสังหารวิญญาณกล่าวอย่างเย็นชา
วิชาดาบคลั่งสามวิถี หลังจากเลื่อนขั้นเป็นระดับลึกลับ…ก็มักจะทำตัวเป็นจ้าวโลกผู้ยิ่งใหญ่
ตอนนี้, เมื่อมันเห็นวิชาหมัดสวรรค์ห้าสายฟ้าทำตัวอวดดี…มันก็ย่อมจะทนไม่ไหว
[ใช่แล้ว!]
[เจ้าพิโรธน้อย…จัดการเจ้าสายฟ้าน้อยเลย!]
[ไม่งั้นเจ้าเด็กนี่…คงคิดว่าพวกเราแก่แล้วรังแกง่าย!]
วิชาฝึกปราณขั้นพื้นฐานยืนอยู่ข้างเดียวกับดาบคลั่งสังหารวิญญาณ
นี่เป็นเรื่องที่หาได้ยากมาก
[ฮึ่ม!]
“ใครกลัวใครกัน มีหวังได้ร้องไห้แน่!”
วิชาหมัดสวรรค์ห้าสายฟ้า ไม่สนใจคำขู่ของดาบคลั่งสังหารวิญญาณ แม้แต่น้อย
…..
“พูดมาสิ หมายความว่ายังไงที่บอกว่าข้าต้องโดนพลังสายฟ้า?”
“ไม่น่าจะถึงขั้นต้องดึงสายฟ้าเข้าสู่ร่างกายจริงๆหรอกนะ?”
หลินเสวียนถามอย่างใจเย็น
ดึงสายฟ้าเข้าสู่ร่างกาย?
หลินเสวียนต้องบ้าไปแล้ว…ถึงจะทำแบบนั้น!
ตอนนี้หลินเสวียนอยู่แค่ขอบเขตหลอมรวมลมปราณขั้นที่เก้า, ถ้าสายฟ้าจากธรรมชาติตกลงมาใส่ร่างกาย…เขาคงมอดไหม้เป็นผุยผง
[สายฟ้าจริงๆก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้…เพียงแต่ต้องรอนายท่านฝึกฝนข้าจนบรรลุถึงระดับหนึ่งก่อน]
[ตอนนี้…ขอแค่ได้รับการกระตุ้นจากวิชาที่มีพลังสายฟ้าก็พอ]
วิชาหมัดสวรรค์ห้าสายฟ้ากล่าวอย่างครุ่นคิด
“วิชาที่มีพลังสายฟ้า?”
[ใช่เเล้วนายท่าน, แต่จะได้ผลหรือไม่…ก็ขึ้นอยู่กับว่าพลังสายฟ้าของวิชานั้นๆแข็งแกร่งมากแค่ไหน!] วิชาหมัดสวรรค์ห้าสายฟ้ากล่าว
“ตกลง!”
“ไว้ข้าจะหาวิธีให้เอง!” หลินเสวียนพยักหน้ารับ
จากนั้นเขาก็ปิดตำรา, แล้วเดินออกจากถ้ำฝึกฝนของผู้อาวุโสกง
……
“หลินเสวียน, เจ้าจำเคล็ดวิชาได้แล้วหรือ?”
“ไม่ฝึกฝนอีกหน่อยหรือ?” ผู้อาวุโสกงถามด้วยรอยยิ้ม
“พอแล้วครับ”
“ข้าขอขอบคุณท่านผู้อาวุโสกงมาก!”
หลินเสวียนกล่าวด้วยรอยยิ้ม
แม้ว่าค่ายกลรวบรวมพลังวิญญาณในถ้ำของผู้อาวุโสกงจะช่วยเพิ่มความเร็วในการฝึกฝนของเขาเป็นสองเท่า…แต่ตอนนี้มันก็เย็นมากแล้ว
หอคัมภีร์ก็คงใกล้จะปิดแล้ว หลินเสวียนจึงไม่กล้ารบกวนต่อ
……
“ศิษย์พี่หลิน!”
หลินเสวียนเดินช้าๆ, ระหว่างทางก็ครุ่นคิดถึงวิชาหมัดสวรรค์ห้าสายฟ้าไปด้วย
เมื่อกลับมาถึงบ้านพัก, เขาก็พบว่ามีคนมารวมตัวกันอยู่เต็มหน้าบ้าน
มีประมาณสามถึงสี่สิบคน เเละทุกคนล้วนเป็นศิษย์ฝึกหัด
ทุกคนมองหลินเสวียนด้วยความชื่นชม!
“พวกเจ้า...มีเรื่องอะไรกัน?” หลินเสวียนถามอย่างแปลกใจ
“ศิษย์พี่หลิน!”
“ตอนนี้ท่านเป็นศิษย์สิบอันดับแรกแล้ว”
“ดังนั้น, ตามกฎแล้วท่านสามารถสอนพวกเราได้”
“เดิมที พวกเขาลงทะเบียนเรียนกับศิษย์พี่หญิงรอง, แต่ตอนนี้ศิษย์พี่หญิงรองได้เลื่อนขั้นเป็นศิษย์สายในแล้ว…พวกเขาจึงถูกจัดสรรให้มาอเรียนกับท่าน”
“ส่วนค่าตอบแทนจะถูกรวมกันแล้วมอบให้ท่านในช่วงปลายเดือน” หลิงเอ๋อร์รีบอธิบาย
“อย่างนี้นี่เอง!” หลินเสวียนรู้สึกเหม่อลอยไปชั่วขณะ
หนึ่งเดือนก่อน, ตัวเขาเองก็ยังต้องจ่ายเงินเพื่อเข้าเรียนกับศิษย์พี่หญิงรองอยู๋เหมือนกัน
ไม่คิดเลยว่าตอนนี้จะถึงคราวที่เขาต้องมาสั่งสอนคนอื่นเสียแล้ว
“เเต่ผู้อาวุโสหลิวบอกข้าไว้แล้ว”
“หากศิษย์พี่หลินไม่สนใจสอน ก็สามารถมอบหมายศิษย์เหล่านี้ให้กับศิษย์พี่คนอื่นๆได้”
“พวกเขายินดีช่วยเหลือ” หลิงเอ๋อร์เสริม
“ไม่ต้องหรอก!”
“ในเมื่อมันเป็นกฎ…ข้าก็จะสอนเอง”
“ยิ่งไปกว่านั้น ทุกคนก็มาถึงที่นี่แล้ว…ในฐานะศิษย์พี่ ข้าจะปล่อยให้พวกเขากลับไปมือเปล่าได้อย่างไร?”
หลินเสวียนกล่าวด้วยรอยยิ้ม
เมื่อได้ยินดังนั้น เหล่าศิษย์ฝึกหัดก็แสดงสีหน้าดีใจอย่างยิ่ง
ก่อนจะมาที่นี่…ในใจของพวกเขาทั้งความดีใจและความกังวล
เพราะคนที่พวกเขามาหาคือหลินเสวียน!
หลินเสวียนที่เข้าสำนักมาพร้อมกับพวกเขา…เเต่ตอนนี้กลับกลายเป็นถึงศิษย์สิบอันดับแรก
มีข่าวลือว่า หลินเสวียนไม่เพียงแต่ฝึกฝนลมปราณได้อย่างรวดเร็วเท่านั้น…แต่ยังมีความรู้ด้านการปรุงโอสถอีกด้วย
ถ้าได้รับคำแนะนำจากหลินเสวียน… มันก็จะเป็นโอกาสอันยิ่งใหญ่สำหรับพวกเขา
แต่ในขณะเดียวกัน…พวกเขาก็อดกังวลไม่ได้!
หลินเสวียนจะยอมสอนพวกเขาจริงๆหรือ?
เพราะหลินเสวียนนั้นไม่เคยขาดแคลนเงินทอง…สำหรับอัจฉริยะอย่างเขาแล้ว เวลาคือสิ่งที่มีค่าที่สุด
เเต่ตอนนี้!
หลังจากที่ได้รับคำยืนยันจากปากของหลินเสวียน, พวกเขาก็ดีใจจนเนื้อเต้น
……
“เอาล่ะ…หาที่นั่งกันตามสบาย!” หลินเสวียนนั่งลงบนเก้าอี้สำหรับสอน
“ขอบคุณศิษย์พี่!”
ศิษย์ฝึกหัดสามถึงสี่สิบคน กล่าวขอบคุณ…จากนั้นก็ต่างพากันไปนั่งประจำที่ของตัวเองอย่างเป็นระเบียบภายใต้การจัดการของหลิงเอ๋อร์
หลังจากจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว, หลิงเอ๋อร์ก็กำลังจะออกไป
“หลิงเอ๋อร์, ในเมื่อเจ้าตามข้ามาแล้วก็ไม่ต้องหลบหรอก…มานั่งฟังด้วยกันสิ!” หลินเสวียนชี้ไปที่ที่นั่งข้างๆ
“ข้าฟังด้วยได้หรือ?” หลิงเอ๋อร์ดูประหลาดใจอย่างมาก
บทเรียนของหลินเสวียนมีประโยชน์ต่อศิษย์สายนอกทั่วไป
แต่หลิงเอ๋อร์ไม่ได้จ่ายเงิน…เธอจึงคิดว่าตัวเองไม่มีคุณสมบัติพอที่จะฟัง
“แน่นอนอยู่แล้ว!” หลินเสวียนพยักหน้าอย่างมั่นใจ
“ขอบคุณศิษย์พี่!”
หลิงเอ๋อร์รีบกล่าวขอบคุณ, จากนั้นก็นั่งลงข้างๆหลินเสวียนอย่างระมัดระวัง
……
“ศิษย์พี่หญิงรอง สอนพวกเจ้าไปถึงไหนแล้ว?” หลินเสวียนถามทุกคนด้วยรอยยิ้ม
เขาเพิ่งจะเคยเข้าเรียนกับศิษย์พี่หญิงรองแค่สองครั้งเท่านั้น, จากนั้นเขาก็กลับบ้านไปทำธุระ
พอเขากลับมา, ศิษย์พี่หญิงรองก็ได้เลื่อนขั้นเป็นศิษย์สายในไปแล้ว
ดังนั้น, เขาไม่รู้จริงๆว่าศิษย์พี่หญิงรองสอนไปถึงไหนแล้ว
“ช่างเถอะ!”
“สิ่งที่ศิษย์พี่หญิงรองสอน, ล้วนเป็นความเข้าใจของนาง”
“ส่วนข้า, จะสอนจากความเข้าใจของข้าเอง”
“ข้าจะเริ่มสอนตั้งแต่ต้นเลยแล้วกัน!”
“ลมปราณ, คือต้นกำเนิดมาจากสวรรค์และโลก!”
“มันหล่อเลี้ยงทุกสรรพสิ่ง…ให้กำเนิดดวงอาทิตย์ ดวงจันทร์ และธาตุทั้งห้า!”
หลินเสวียนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็เริ่มพูดอย่างช้าๆ
เขาอธิบายความเข้าใจของตัวเองที่มีต่อวิชาฝึกปราณขั้นพื้นฐานอย่างต่อเนื่อง
[การสอนครั้งแรก, ทำให้วิชาฝึกปราณขั้นพื้นฐานตกตะลึง!]
[เเละหลังจากครุ่นคิดตามอย่างถี่ถ้วนแล้ว…วิชาฝึกปราณขั้นพื้นฐานก็ค้นพบข้อบกพร่องของตัวเอง]
[วิชาฝึกปราณขั้นพื้นฐาน, เริ่มพัฒนาและปรับปรุงตัวเอง]
……
หลินเสวียนเพิ่งจะสอนไปได้ครู่เดียว วิชาฝึกปราณขั้นพื้นฐานกลับได้รับประโยชน์อย่างมากมาย!
……………….
