บทที่ 35 ความมั่นใจของโจวเฉียง
บทที่ 35 ความมั่นใจของโจวเฉียง
“นี่ ฉันพาคนที่นัดมาให้เธอเจอวันนี้แล้ว!” เย่ชิงเหอชี้ไปที่ชายที่ยืนข้างเธอแล้วพูดว่า “จำได้ไหม? โจวเฉียงไง! เพื่อนเก่าของเธอ!”
เสิ่นจือฮวา เพิ่งจะนึกออก “จำได้แล้ว โจวเฉียง สวัสดี!”
“จือฮวา หลายปีไม่เจอกันเลยนะ!” โจวเฉียงก็หัวเราะขึ้นมาเช่นกัน
“เชิญ นั่งสิ!” เสิ่นจือฮวา ก้มหน้าก้มตาเชิญพวกเขานั่งลง
“จือฮวา อาหารพวกนี้เธอทำเองเหรอ? หอมมากเลย!” โจวเฉียงถามอย่างเป็นกันเอง
“อืม!”
“ไม่อยากจะเชื่อเลย ตอนนั้นสาวน้อยที่ไม่เคยลงมือทำอะไรเอง ตอนนี้กลับทำอาหารได้แล้ว จือฮวา เธอไม่ควรทำเรื่องแบบนี้เลยนะ!” โจวเฉียงทำหน้าเหมือนเจ็บปวดแทน
เฉินเฉิง ทนฟังไม่ไหว นี่มันหมายความว่ายังไงกัน ฉันก็อยู่ตรงนี้นี่!
เย่ชิงเหอแสยะยิ้มเย็นๆ และคอยมองหน้าเฉินเฉิง เหมือนกับกำลังสังเกตปฏิกิริยาของเขา
“ผมคือเฉินเฉิง สามีของเสิ่นจือฮวา !” เฉินเฉิงยื่นมือออกไป “คุณเป็นเพื่อนเก่าของจือฮวา สินะ!”
โจวเฉียงมองเขาครั้งหนึ่ง สีหน้ามีแต่ความดูถูก และไม่ยอมยื่นมือจับเลย นั่งลงไปตรงๆ
เฉินเฉิง ยังคงยิ้มอยู่ แต่ในใจเขากลับไม่พอใจอย่างมาก
มีเพียงเย่ชิงเหอที่ดูเหมือนจะมีความสุขมาก
“จือฮวา ฉันได้ยินว่าพ่อแม่ของเธอบอกว่าเธอแต่งงานแล้วชีวิตไม่ดีเลย พวกเขาเป็นห่วงเธอมากนะ!” โจวเฉียงนั่งลงและเริ่มพูดต่อ
สีหน้าของเฉินเฉิง เริ่มมืดลง
“โจวเฉียง ฉันไม่คิดว่าเย่ชิงเหอจะเชิญเธอมา เธอบอกฉันว่าจะพาคนที่ช่วยฉันเรื่องของเนี่ยนเนี่ยนเข้าโรงเรียนอนุบาลมา…”
“จือฮวา โจวเฉียงทำได้จริงๆ!” เย่ชิงเหอพูดขึ้นมา “ตอนนี้โจวเฉียงเป็นหัวหน้ากลุ่มที่โรงงานเครื่องจักรอู่ไห่แล้วนะ ได้ยินว่าตอนนี้เขากำลังถูกฝึกให้เป็นหัวหน้าแผนกด้วย อนาคตสดใส เขาไปคุยกับทางโรงเรียนอนุบาลได้แน่นอน”
ตาเสิ่นจือฮวา สว่างวาบขึ้นมา
โจวเฉียงรู้สึกภูมิใจเล็กน้อย “ถูกต้อง ที่สำคัญก็คือผู้จัดหาวัตถุดิบของพวกเขาเป็นเพื่อนของฉัน ฉันให้เขาไปพูด รับรองได้ว่าเรื่องเล็กๆ แบบนี้จัดการได้แน่นอน!”
ใจเสิ่นจือฮวา เริ่มมีความหวังขึ้นมา
“โจวเฉียง ไม่เป็นไรเถอะ!” เสิ่นจือฮวา รีบหันไปมองเฉินเฉิง ข้างๆ แล้วส่ายหัวปฏิเสธ
เพราะเฉินเฉิง คือสามีของเธอ! เธอไม่อยากให้เขารู้สึกไม่ดีจากเรื่องนี้
“ไม่เป็นไรหรอก พวกเราเป็นเพื่อนกันนี่ ควรช่วยเหลือกัน ฉันได้ยินมาว่าเธอมีสามีแต่ก็เหมือนไม่มี ถูกไหม?” โจวเฉียงพูดอย่างหมายความถึงอะไรบางอย่าง และยังหันไปยิ้มให้เฉินเฉิงด้วย
“โจวเฉียง ฉันพูดจริงๆ นะ!” เสิ่นจือฮวา ปฏิเสธอีกครั้ง “ไม่ต้องลำบากหรอก เรื่องนี้พวกเราจัดการเองได้”
เย่ชิงเหอตกใจเล็กน้อย “จือฮวา เธอพูดอะไรน่ะ ฉันอุตส่าห์เชิญโจวเฉียงมาเพื่อช่วยเธอ”
“ไม่ต้องลำบากแล้ว!” เสิ่นจือฮวา ตอบกลับอย่างหนักแน่น
โจวเฉียงเงียบลง แต่เมื่อหันไปมองเฉินเฉิง สีหน้าก็ไม่ค่อยดีนัก
หลังจากทานข้าวเสร็จ โจวเฉียงกับเย่ชิงเหอก็เตรียมตัวกลับ
“จือฮวา ว่างๆ มาเที่ยวบ้านฉันบ้างนะ!” โจวเฉียงเชิญเสิ่นจือฮวา
เสิ่นจือฮวา พยักหน้า
หลังจากนั้นไม่นาน ทั้งสองคนก็จากไป
เฉินเฉิง ยืนมองพวกเขาเงียบๆ
“เธอไม่เชื่อใจฉันเหรอ?” จนกระทั่งพวกเขาจากไปหมดแล้ว เฉินเฉิงจึงถามเสิ่นจือฮวา
เสิ่นจือฮวา มองเขาอยู่สักพักแล้วตอบว่า “ฉันอาจจะเดิมพันชีวิตของฉันกับเธอได้ แต่ฉันไม่กล้าเดิมพันชีวิตของเนี่ยนเนี่ยน ฉันไม่อยากให้เธอต้องเป็นเหมือนฉัน และฉันไม่รู้ว่าเย่ชิงเหอเชิญโจวเฉียงมา ถ้าฉันรู้ ฉันคงปฏิเสธไปตั้งแต่แรกแล้ว”
แต่เดิมเฉินเฉิงรู้สึกไม่พอใจในตัวเสิ่นจือฮวา แต่เมื่อได้ฟังสิ่งที่เธอพูดก็รู้สึกเจ็บปวดใจขึ้นมา
ใช่แล้ว มันเป็นเพราะเขาที่ทำให้เสิ่นจือฮวา ผิดหวังหลายครั้ง จนทำให้เธอยังไม่สามารถเชื่อใจเขาได้
“จือฮวา ฉันบอกแล้วว่าฉันจะจัดการเอง เธอคอยดูเถอะ!” เฉินเฉิงมองเสิ่นจือฮวาอย่างจริงจัง “พรุ่งนี้ฉันจะจัดการเรื่องนี้ให้เสร็จสิ้น”
“ฉันไปเก็บของก่อนนะ ฉันเห็นว่าเธอก็เหนื่อยมามากแล้ว ไปพักผ่อนเถอะ!” เสิ่นจือฮวา พูดโดยไม่แสดงอารมณ์ใดๆ
เฉินเฉิงถอนหายใจ
……
เช้าวันรุ่งขึ้น เฉินเฉิงก็กลับไปที่ร้านเล็กๆ ของเขาและเริ่มซ่อมโทรทัศน์ต่อ
ส่วนเสิ่นจือฮวา ก็พาเนี่ยนเนี่ยนไปที่โรงงานอิฐ
ใกล้เที่ยง เย่ชิงเหอก็มาถึงแล้ว
“ไปกันเถอะ ฉันจะช่วยเธอจัดการเรื่องเข้าเรียนของเนี่ยนเนี่ยน!”
“ดี!” เสิ่นจือฮวา ดีใจมาก รีบตามเย่ชิงเหอไปที่โรงเรียนอนุบาลเทียนเซิน
ตอนนั้น เพิ่งจะผ่านพ้นเวลาอาหารกลางวันไป
ผู้อำนวยการกำลังตรวจดูรอบๆ โรงเรียน
เด็กๆ ทุกคนปลอดภัยดี
ผู้อำนวยการขมวดคิ้ว คิดถึงสิ่งที่เฉินเฉิงพูดเมื่อวาน
ชายหนุ่มคนนี้พูดบ้าอะไร!
แต่ในเวลานั้นเอง จู่ๆ ก็มีครูคนหนึ่งวิ่งเข้ามาอย่างลุกลี้ลุกลน
“ผู้อำนวยการ แย่แล้ว! โรงงานพลาสติกที่อยู่ข้างๆ เกิดเหตุอาหารเป็นพิษ ผู้จัดหาวัตถุดิบของพวกเขาก็เป็นเจ้าเดียวกับเรา งั้นเด็กๆ ของเราล่ะ…”
อะไรนะ!
ผู้อำนวยการรีบยืนตัวตรง “สิ่งที่คุณพูดเป็นเรื่องจริงหรือ?”
“จริงค่ะ คุณดูข้างนอกสิ มีคนมากมายที่วิ่งไปทางนั้น แล้วยังมีรถพยาบาลด้วย!” ริมฝีปากของครูคนนั้นกลายเป็นสีม่วง “เราไม่เจอปัญหาแบบนี้ใช่ไหมคะ?”
“ไม่ใช่แค่โรงงานพลาสติก ยังมีโรงงานอื่นอีกสองแห่งที่เกิดเหตุอาหารเป็นพิษเช่นกัน ทั้งหมดเป็นผู้จัดหาวัตถุดิบของเราด้วย!” ในเวลานั้น มีคนอีกคนหนึ่งเดินเข้ามาพูดอย่างเร่งรีบ
“ผู้อำนวยการ…”
“เราไม่ได้ใช้วัตถุดิบของพวกเขา!” ผู้อำนวยการตะโกนอย่างโกรธจัด “เราไม่ได้ใช้วัตถุดิบนั้น เราไม่เป็นไร!”
ครูสองคนนั้นไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อวาน พวกเขายังคงงงๆ อยู่
“ผู้อำนวยการ แต่เมื่อวาน…”
“เมื่อวานมีชายหนุ่มคนหนึ่งเตือนฉันว่า การควบคุมคุณภาพของผู้จัดหาวัตถุดิบของเราไม่ดี ให้หยุดใช้ก่อนสักวันหนึ่ง ฉันจึงเชื่อเขาไว้ดีกว่าไม่เชื่อ และก็ไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องขึ้นจริงๆ!”
ครูทั้งสองถอนหายใจด้วยความโล่งอก ใบหน้าเต็มไปด้วยความดีใจ
ผู้อำนวยการรู้สึกตื่นเต้นอย่างมาก
ไม่ว่าจะเป็นโรงงานหรือโรงเรียน ถ้าเกิดเหตุการณ์อาหารเป็นพิษ ก็จบสิ้นแล้ว
เขาคงไม่สามารถอยู่ต่อได้!
โชคดีที่เขาฟังคำพูดของชายหนุ่มคนนั้น ไม่อย่างนั้นคงเป็นเรื่องใหญ่แล้ว!
ไม่ได้ ต้องหาตัวเขาให้เจอและขอบคุณเขาให้ดี!
ในเวลานั้น โจวเฉียงได้ขี่จักรยานเข้ามา
ในขณะเดียวกัน เสิ่นจือฮวา กับเย่ชิงเหอก็พาเนี่ยนเนี่ยนมาถึงแล้ว
เมื่อเห็นโจวเฉียง เสิ่นจือฮวา ถึงกับชะงัก “คุณ…”
“เขายืนกรานว่าจะช่วยจัดการเรื่องนี้ให้น่ะ ร้อนแรงแบบนี้ ฉันก็ไม่อยากปฏิเสธ” เย่ชิงเหอตอบอย่างคลุมเครือ
เสิ่นจือฮวา รู้สึกโกรธ แต่เมื่อมาถึงที่นี่แล้ว ก็ต้องลองดูสถานการณ์ไปก่อน
ในเวลานั้น ผู้อำนวยการกำลังนั่งอยู่ข้างในและเรียกเหล่าหวงเข้าไปในสำนักงาน
“ชายหนุ่มคนนั้นอยู่ไหน?” ผู้อำนวยการถาม
เหล่าหวงส่ายหัว “ฉันไม่รู้สิ หลังจากเขากลับไปเมื่อวานก็ไม่มีความเคลื่อนไหวอะไรอีกเลย และไม่ได้มาหาเราอีก”
“เธอไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหนเหรอ?” ผู้อำนวยการขมวดคิ้ว
“ฉัน…ฉันไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน!”
ระหว่างที่พูด โจวเฉียงก็เปิดประตูเข้ามา
“คุณคือผู้อำนวยการซ่ง ใช่ไหมครับ?” โจวเฉียงเดินเข้าไปทักทายพร้อมรอยยิ้ม “สวัสดีครับ เชิญสูบบุหรี่สักมวนสิครับ!”
ผู้อำนวยการซ่งขมวดคิ้ว ไม่รับบุหรี่ “ที่นี่ห้ามสูบบุหรี่นะ นี่คือโรงเรียนอนุบาล!”
โจวเฉียงหน้าเสียเล็กน้อย ดูเหมือนจะเก้อเขิน
“ขอโทษครับ ลืมไป! เอ่อ…ใช่แล้ว ผมเป็นเพื่อนของเฮ่อจิ่น เจ้าของร้านจินยู่ วันนี้มาที่นี่เพื่อขอความช่วยเหลือจากคุณ!”
ระหว่างที่พูด เฉินเฉิงก็มาถึงข้างนอก
“เฮ่อจิ่น?” ใบหน้าของผู้อำนวยการซ่งดูเย็นชา
“ใช่ครับ คือเจ้าของร้านที่จัดส่งวัตถุดิบให้โรงเรียนอนุบาลของคุณนั่นแหละ พวกเราเป็นเพื่อนกันครับ คืออย่างนี้ครับ ผมมีเพื่อนคนหนึ่งที่ต้องการให้ลูกสาวเข้าเรียนที่นี่ แต่เธอ…ไม่ผ่านเกณฑ์ ผมอยากจะขอความช่วยเหลือจากคุณผู้อำนวยการซ่ง…”
เสิ่นจือฮวา รีบพาเนี่ยนเนี่ยนเดินเข้ามา “ผู้อำนวยการซ่ง เราเคยเจอกันมาก่อนแล้วนะคะ”
ผู้อำนวยการซ่งเข้าใจในทันทีและพูดด้วยความรังเกียจ “ขอโทษด้วย ถ้าไม่ผ่านเกณฑ์ก็คือไม่ผ่านเกณฑ์ อีกอย่าง…คุณอย่าเอาเฮ่อจิ่นมาอ้างเลย ฉันยังไม่ได้ไปหาหมอนั่นคุยเรื่องนี้เลย รีบออกไปซะ!”
โจวเฉียงและคนอื่นๆ พากันนิ่งงัน
