บทที่ 34 ที่บ้านมีแขกมาเยือน

บทที่ 34 ที่บ้านมีแขกมาเยือน

เป้าหมายแรกของเฉินเฉิง ก็คือร้านขายของชำที่เขาเคยขายทีวีให้มาก่อน ตอนนี้เป็นเวลาประมาณสี่โมงเย็น เมื่อเฉินเฉิง มาถึงที่นั่นก็พบว่าร้านขายของชำมีคนเยอะมาก ทั้งผู้ใหญ่ เด็ก และแม้กระทั่งคนแก่ แม้ว่าจะไม่ใช่ภาพยนตร์ที่ฉายอยู่ แต่ทุกคนก็ยังจ้องมองที่ทีวีกันอย่างตั้งใจ ในยุคที่ข้าวของหายากเช่นนี้ แม้แต่โฆษณาก็ยังดูสวยงามน่าชม

“เจ้าของร้าน!” เฉินเฉิงทักทายเจ้าของร้านด้วยรอยยิ้ม

เจ้าของร้านจำเฉินเฉิงได้ทันทีและยิ้มรับอย่างยินดี “อ้าว เป็นคุณนี่เอง มาๆ ดื่มน้ำกันเถอะ!” พูดจบเขาก็หยิบเจี้ยนลี่เป่าให้เฉินเฉิงหนึ่งขวด

“ดูเหมือนว่าการค้าขายจะดีไม่เบาเลยนะ!” เฉินเฉิงกล่าวพลางเปิดกระป๋องดื่มอย่างไม่เกรงใจ รสชาติของมันช่างเหมาะกับยุคนั้นมาก เรียกได้ว่าเป็นระเบิดรสชาติสำหรับผู้คนในยุคนั้นเลยทีเดียว

“ดีมากเลย!” เจ้าของร้านพูดด้วยความดีใจ “เมื่อก่อนแทบไม่มีคนเลย แต่ตอนนี้มีคนเข้ามาทั้งวัน และหลายคนก็เลือกมาซื้อของที่นี่มากขึ้น การค้าก็ดีขึ้นมากเลย เป็นเพราะคำแนะนำของคุณนั่นแหละ!”

เฉินเฉิงหัวเราะเบาๆ “ดูเหมือนว่าร้านอื่นจะเสียลูกค้าให้คุณไปไม่น้อยเลยนะ”

“นั่นสินะ!” เจ้าของร้านหัวเราะตอบ “ที่นี่มีทีวีให้ดู คนก็เลยยอมเดินทางมาดูทีวีที่นี่แล้วซื้อของไปด้วย!”

เฉินเฉิงพยักหน้า “ดีแล้ว ผมแค่มาดูว่าทีวีของคุณมีปัญหาอะไรหรือเปล่า ถ้ามีปัญหาอะไรก็มาหาผมได้เลยนะ”

“ได้เลย!”

หลังจากร่ำลากันไป เฉินเฉิงก็ยังคงยิ้มอยู่ คราวนี้เขาก็ไปยังเป้าหมายต่อไป นั่นก็คือร้านขายของชำอีกแห่งหนึ่ง

เมื่อเทียบกับร้านแรก ร้านนี้ดูเงียบเหงามาก เจ้าของร้านนั่งโบกพัดอย่างหมดหวัง มีคนเดินผ่านหน้าร้านแต่ไม่มีใครเข้ามาซื้อของเลย

“เลวจริงๆ!” เจ้าของร้านสบถอย่างไม่พอใจ “การค้าขายใช้วิธีสกปรกแบบนี้ได้ยังไง ไม่น่าเชื่อว่าจะมีคนทำแบบนี้!”

ทันใดนั้นเฉินเฉิงก็เดินเข้ามา “เจ้าของร้าน ขอหมูหยองเคลือบน้ำตาลหน่อยนะ นี่เงินหนึ่งหยวน!” เฉินเฉิงยื่นเงินให้เจ้าของร้านอย่างไม่อั้น

เจ้าของร้านตาเป็นประกาย รู้สึกตื่นเต้นเพราะนานแล้วที่ไม่มีลูกค้ามาซื้อของในราคาสูงเช่นนี้ เขารีบหยิบหมูหยองเคลือบน้ำตาลให้เฉินเฉิงพร้อมกับส่งยิ้ม

“การค้าดูเหมือนจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่นะ?” เฉินเฉิงพูดพร้อมกับหยิบหมูหยองเคลือบน้ำตาลขึ้นมา ในหัวของเขาก็ปรากฏภาพของเนี่ยนเนี่ยนที่ชอบกินของหวาน

“ใช่เลย!” เจ้าของร้านพูดด้วยความเจ็บใจ “ก่อนหน้านี้ยังขายได้บ้าง แต่ตอนนี้ลูกค้าหายไปหมดเลย”

“เป็นเพราะร้านขายของชำข้างๆ ใช่ไหม?” เฉินเฉิงชี้ไปทางที่เขาเพิ่งไปมา “ที่นั่นมีทีวีให้ดู ผมเพิ่งผ่านไปมีคนเยอะมากเลย ผมเองก็เกือบจะเข้าไปซื้อที่นั่น แต่คนเยอะเกินก็เลยยอมแพ้”

“ใช่แล้ว ร้านนั้นแหละ!” เจ้าของร้านกัดฟันแน่น “ไม่ใช่แค่ร้านนั้น ยังมีอีกร้านที่มีทีวีเหมือนกัน พวกเราแค่ทำธุรกิจขายของชำ ทำไมต้องใช้วิธีแบบนี้ด้วย มันเหมือนกับว่าพวกเขากำลังรังแกฉันที่ไม่มีเงินซื้อทีวี!”

เห็นเจ้าของร้านตกหลุมพูดตามแผนที่เขาวางไว้ เฉินเฉิงยิ้มออกมาเล็กน้อย

“เอาน่า คนก็ชอบดูทีวีกันทั้งนั้น ผมได้ยินว่าละครทีวีตอนนี้ก็น่าดูมาก อย่างเช่นเรื่อง ฮั่วเหยียนเจี๋ย ไง คนก็เลยมานั่งดูกันเยอะแล้วก็ซื้อของจากที่นั่น”

“ใช่ น่าหงุดหงิดจริงๆ!” เจ้าของร้านพูดอย่างหมดหนทาง

“ผมมีข้อเสนอให้นะ!” เฉินเฉิงพูดถึงจุดประสงค์ของเขา “คุณก็ลองซื้อมาทีวีมาตั้งในร้านดูสิ คนก็จะกลับมาที่ร้านคุณอีกครั้ง”

“แต่ผมไม่มีเงินซื้อทีวี!” เจ้าของร้านท้อใจ “ทีวีใหม่เครื่องหนึ่งต้องใช้เงินประมาณสามร้อยหยวน ผมไม่มีเงินมากขนาดนั้นหรอก”

“นั่นเป็นราคาของทีวีใหม่ ทีวีมือสองน่าจะประมาณร้อยหยวนก็พอซื้อได้” เฉินเฉิงกล่าว

เจ้าของร้านตาเป็นประกาย แต่ก็ยังส่ายหน้า “ยังคงแพงเกินไปอยู่ดี!”

ร้อยหยวนในยุคนั้นถือว่าเป็นจำนวนเงินที่ไม่น้อยเลย ไม่ใช่ว่าไม่มีเงิน แต่รู้สึกว่ามันไม่คุ้มค่า

“แล้วคุณคิดว่าเท่าไหร่ถึงจะพอเหมาะ?” เฉินเฉิงถาม

“ผมเต็มที่ก็แค่หกสิบหยวน” เจ้าของร้านถอนหายใจ “ที่บ้านเพิ่งมีเรื่องเกิดขึ้น ใช้เงินไปเยอะ ตอนนี้ไม่มีเงินซื้อทีวีแล้ว”

“หกสิบหยวนเหรอ!” เฉินเฉิงครุ่นคิด “ผมขายทีวีมือสอง แต่ราคานี้มันต่ำไปหน่อยนะ”

“คุณขายทีวีมือสองเหรอ?” เจ้าของร้านดูมึนงง

“ใช่!” เฉินเฉิงหัวเราะ “ถ้าคุณอยากซื้อทีวีมือสอง ผมก็สามารถจัดหาให้ได้ รับประกันคุณภาพ และผมยังรับผิดชอบซ่อมบำรุงด้วย”

“จริงเหรอ?” เจ้าของร้านยิ้มอย่างดีใจ

“จริงสิ!” เฉินเฉิงพยักหน้า “แต่ราคาที่คุณให้มันต่ำไปหน่อยนะ การหาทีวีมือสองมาก็ต้องใช้เงินเหมือนกัน”

“งั้นขอให้ผมดูก่อนได้ไหม” เจ้าของร้านพูดทันที “ถ้าสภาพดีผมก็ยินดีจ่ายเพิ่ม แต่ถ้าสภาพไม่ดีผมก็ไม่ต้องการ!”

“ตกลง!” เฉินเฉิงตอบตกลง “งั้นเราตกลงกันตามนี้นะ!”

“ตกลง!”

หลังจากนั้นเฉินเฉิงก็ออกจากร้านไปที่โรงรับซื้อของเก่าเพื่อไปหา จินยู่

“คุณจิน!” เฉินเฉิงเรียกเสียงดังจากด้านนอก

“อ้าว น้องเฉินเองเหรอ!” จินยู่ยิ้มกว้างเพราะยังจำเฉินเฉิงได้ดี เฉินเฉิงเคยมาซื้อทีวีจากเขาในราคา 15 หยวน

“ใช่แล้วครับ!” เฉินเฉิงเดินเข้าไปพลางจุดบุหรี่ให้ “คุณจิน ผมอยากซื้อทีวีสองเครื่องครับ”

“ได้เลย!” จินยู่ ยิ้มกว้างกว่าเดิม “เครื่องละ 15 หยวน น้องเฉินเลือกได้ตามใจเลย!”

“ตกลง!”

เฉินเฉิงเดินเข้าไปด้านในแล้วเริ่มเลือกทีวี แม้ว่าสภาพของทีวีจะไม่ค่อยดีนัก แต่เฉินเฉิงก็ไม่ได้ต้องการอะไรมากนัก

ในไม่ช้าเขาก็เลือกทีวีสองเครื่องในราคา 30 หยวน ก่อนที่ฟ้าจะมืดเฉินเฉิงก็จัดการนำทีวีไปที่ร้านขายของชำ

เมื่อเสร็จแล้ว เฉินเฉิงก็กลับบ้านไป

“พ่อ!” เนี่ยนเนี่ยนตอนนี้มีท่าทีที่ดีกับเฉินเฉิงมาก เธอกำลังเล่นอยู่ที่หน้าประตู เมื่อเห็นเฉินเฉิงกลับมาก็ร้องเรียกด้วยความดีใจ

เฉินเฉิงหยิบหมูหยองเคลือบน้ำตาลออกมาแล้วให้เนี่ยนเนี่ยนสองชิ้น

เนี่ยนเนี่ยนตาเป็นประกายและเริ่มน้ำลายไหล

ขณะนั้นเอง กลิ่นหอมของอาหารก็ตลบอบอวลไปทั่วบ้าน

เฉินเฉิงเดินเข้าไปข้างในและพบว่ามีอาหารหลากหลายจานที่น่ารับประทานวางอยู่

“วันนี้เป็นวันพิเศษเหรอ?” เฉินเฉิงถามด้วยความแปลกใจพร้อมกับน้ำลายไหล

เสิ่นจือฮวา  ที่ตอนแต่งงานกับเขาไม่เคยทำงานครัวเลย แต่หลังจากนั้นก็ค่อยๆ ฝึกฝนการทำอาหารจนมีฝีมือระดับนี้

“วันนี้มีแขกมาที่บ้าน” เสิ่นจือฮวา พูดเบาๆ

“แขกเหรอ?” เฉินเฉิงงุนงง

“จือฮวา  เรามาแล้ว!” ขณะนั้นเสียงของเย่ชิงเหอ  ก็ดังขึ้น

พร้อมกันนั้น ข้างๆ เย่ชิงเหอก็มีชายหนุ่มอายุประมาณ 25-26 ปี ยืนอยู่ด้วย ท่าทางของเขาดูเย่อหยิ่งและแสดงออกถึงความเหนือกว่า

ใบหน้าของเฉินเฉิง จึงเปลี่ยนไป