บทที่ 33 ท่าทีของเสิ่นจือฮวา
บทที่ 33 ท่าทีของเสิ่นจือฮวา
“ไปขอโทษคนเขาซะ!” เจ้าของร้านหันไปพูดกับผู้อำนวยการโรงงานเหอ
ผู้อำนวยการโรงงานเหอทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ กัดฟันเดินเข้ามาหาเสิ่นจือฮวา แล้วพูดว่า “ขอโทษนะ ที่เมื่อกี้ผมผิดเอง ผมขอโทษ!”
เสิ่นจือฮวา มองผู้อำนวยการโรงงานเหอด้วยความไม่อยากจะเชื่อ
หัวใจของเธอสั่นไปหมด!
เฉินเฉิงทำสำเร็จแล้ว ตอนนี้ผู้อำนวยการโรงงานเหอถึงกับขอโทษเธอจริงๆ!
เธอรู้สึกอยากจะร้องไห้ขึ้นมา!
“และนี่คือค่าจ้างวันนี้ สองหยวน!” ผู้อำนวยการโรงงานเหอยื่นเงินสองหยวนให้เสิ่นจือฮวา อีกครั้ง “ตอนนี้โอเคแล้วใช่ไหม?”
ขณะพูดเขาก็มองไปที่เฉินเฉิง
เฉินเฉิงหัวเราะเบาๆ “วันนี้ถือว่าเธอโชคดี!”
พูดจบเฉินเฉิงก็หันไปพูดกับเจ้าของร้านว่า “ใช่แล้ว เจ้าของร้าน ค่าซ่อมอยู่ไหนล่ะ?”
เจ้าของร้านชะงักไป “ใช่ ใช่ ฉันลืมไปเลย มันเท่าไหร่กัน?”
“ห้าสิบ!” เฉินเฉิงตั้งราคาไปเรื่อย
มือของเจ้าของร้านถึงกับสั่น
“ราคานี้แหละ!” เฉินเฉิงพูดอย่างสงบ
เจ้าของร้านรู้ว่าเฉินเฉิงคงตั้งราคาสูงเกินจริง พูดตรงๆ ก็คืออยากแก้แค้นที่ผู้อำนวยการโรงงานเหอรังแกภรรยาของเขา
คนมากมายขนาดนี้ เขาก็ไม่กล้าปฏิเสธ ต้องกัดฟันยอมจ่าย
เงินห้าสิบหยวนได้มาอีกแล้ว!
เฉินเฉิงหันกลับไปยัดเงินใส่มือเสิ่นจือฮวา แล้วพูดเบาๆ “ไป กลับบ้านกันเถอะ!”
เสิ่นจือฮวา รู้สึกมึนงงเล็กน้อย
ตั้งแต่ออกมาจากโรงงานอิฐจิ่งเหอ เธอก็อยู่ในสภาพงุนงง
แยกแยะไม่ออกว่าตอนนี้เป็นความจริงหรือความฝัน!
“พ่อ เมื่อกี้พ่อเก่งมาก!” เนี่ยนเนี่ยนมองเฉินเฉิงด้วยความชื่นชม “ผู้อำนวยการโรงงานคนนั้นแย่มาก เขาด่าพวกเราว่าทำงานช้า แม่ถูกเขาด่าจนร้องไห้หลายครั้งแล้ว!”
เฉินเฉิงชะงักไป
“ไม่จริง!” เสิ่นจือฮวา รีบพูด “อย่าไปฟังเนี่ยนเนี่ยนพูด ไม่จริงหรอก”
“ไม่ทำแล้ว!” เฉินเฉิงเงียบไปชั่วครู่ก่อนจะหันไปพูดกับเสิ่นจือฮวา “พวกเราไม่ทำงานที่นั่นแล้ว เธอมาช่วยฉันทำงานเถอะ”
“ไม่ได้!” เสิ่นจือฮวา ส่ายหัวปฏิเสธทันทีโดยไม่ต้องคิด
“ทำไมล่ะ?” เฉินเฉิงถาม
“ฉัน...เราต้องการเงินมากตอนนี้!” เสิ่นจือฮวา กัดฟันตอบ
“พอไหม?” อยู่ๆ เฉินเฉิงก็ยื่นมือเข้าไปในกระเป๋า หยิบเงินกว่าร้อยหยวนออกมาวางตรงหน้าเสิ่นจือฮวา
เมื่อเห็นเงินก้อนนี้ เสิ่นจือฉวา ถึงกับมึนงง
นี่...เงินนี่นา!
“นี่คือเงินที่ฉันหาได้วันนี้!” เฉินเฉิงพูดอย่างจริงจัง “ฉันซ่อมของพวกนั้นเสร็จแล้วขายไป ได้เงินมาเท่านี้ พอไหม?”
“เท่า...เท่าไหร่?” เสียงของเสิ่นจือฮวา สั่นด้วยความไม่เชื่อ
ก็แน่นอน คนธรรมดาไหนจะได้เห็นเงินก้อนขนาดนี้กัน
“หนึ่งร้อยเก้าสิบกว่าหยวน!” เฉินเฉิงพูดอย่างจริงจัง
เกือบสองร้อยหยวน!
เสิ่นจือฮวา รู้สึกเหมือนจะเป็นลม
“จือฮวา ตามฉันมา!” เฉินเฉิงพาเสิ่นจือฮวา โดยมีเนี่ยนเนี่ยนตามหลังมาที่ร้านเล็กๆ ของเขา
เมื่อมาถึงที่นั่น ก็เห็นว่ามีผู้หญิงสองคนยืนรออยู่ เหมือนว่าพวกเธอกำลังรอให้เฉินเฉิงเปิดร้าน
“อ๊ะ ใช่เขาเลย เจ้าของร้านเล็กนี่แหละ!” หนึ่งในผู้หญิงเห็นเฉินเฉิงก็ร้องออกมา
“เอ่อ พี่สาวทั้งสอง มีอะไรหรือครับ?” เฉินเฉิงรีบเข้าไปเปิดประตูร้าน
“มีสิ เธอไม่รับซื้อของเหรอ ฉันพอดีมีเครื่องใช้ไฟฟ้าเก่าๆ อยากเอามาให้เธอดูว่าจะรับไหม?”
เฉินเฉิง มองไป เห็นว่าเป็นวิทยุเก่ามากเครื่องหนึ่ง
“รับครับ!” เฉินเฉิง พยักหน้า “แต่ว่าของคุณสภาพไม่ค่อยดี รับได้ไม่กี่หยวนหรอกครับ”
“สองหยวนได้ไหม?” พี่สาวถาม
“ได้ครับ!” เฉินเฉิง ตอบรับอย่างง่ายดาย “สองหยวนก็ได้ครับ”
“เอาไป สองหยวนให้เธอแล้ว ฉันบอกแล้วว่าที่นี่ให้ราคาสูง ถ้าฉันไปขายให้ร้านรับซื้อของเก่า เขาให้แค่หยวนเดียวเอง แบบนี้ไม่เท่ากับว่ารังแกคนเหรอ”
“ใช่ๆ งั้นฉันก็ขายเลยนะ!”
ในไม่ช้า เฉินเฉิง ใช้เงินไปสี่หยวน ซื้อวิทยุเก่าๆ สองเครื่องที่ดูเหมือนจะใช้ไม่ได้แล้ว
ผู้หญิงสองคนเดินออกไปด้วยความพอใจ
“ซ่อมได้ไหม?” เสิ่นจือฮวา อดถามไม่ได้
“น่าจะซ่อมไม่ได้แล้ว!” เฉินเฉิง ส่ายหัว “แถมสภาพก็แย่มาก ต่อให้ซ่อมได้ก็ขายไม่ได้หรอก”
“แล้วทำไมยังรับซื้อ?” เสิ่นจือฮวา เริ่มกังวล
“แต่มีชิ้นส่วนข้างในบางชิ้นยังใช้ได้ เอาไว้ถ้าฉันเจอวิทยุสภาพดี จะเอาชิ้นส่วนมาเปลี่ยน!” เฉินเฉิง อธิบายอย่างละเอียด “อีกอย่าง ตอนนี้ร้านฉันเพิ่งเปิด ไม่ควรปฏิเสธคนบ่อยๆ ไม่อย่างนั้นใครจะอยากเอาของมาขายที่ร้านเรา? ซื้อมาในราคาแค่สองหยวน แม้จะไม่ได้กำไรเยอะ แต่ก็ไม่ขาดทุน!”
เสิ่นจือฮวา ถึงกับเข้าใจแจ่มแจ้ง
เขาคิดหาวิธีเองทั้งหมดหรือ?
ทำไมเขาถึงดูเปลี่ยนไปอย่างนี้นะ!
“จือฮวา !” เฉินเฉิงมองเสิ่นจือฮวา อย่างจริงจัง “ตอนนี้ร้านของฉันเปิดแล้ว แต่ฉันต้องออกไปข้างนอกบ่อยๆ ไม่สามารถอยู่เฝ้าร้านตลอดเวลาได้ ถ้าไม่มีคนเฝ้าร้าน ธุรกิจคงไม่ดี”
เสิ่นจือฮวา พยักหน้า
“เพราะฉะนั้น เธออย่าไปทำงานที่อื่นเลย มาทำงานที่ร้านกับฉันเถอะ เราจะเปิดร้านของเราด้วยกัน!” เฉินเฉิงพูดอย่างจริงจัง
แต่หน้าเสิ่นจือฮวา กลับแดงขึ้นมา
คำว่า “เปิดร้านด้วยกัน” ทำให้เธอรู้สึกเขินอาย
“เฉินเฉิง…” แต่เสิ่นจือฮวา ก็สงบสติได้อย่างรวดเร็ว มองเฉินเฉิงแล้วพูดว่า “พวกเราไม่สามารถหวังพึ่งร้านนี้เพียงอย่างเดียวได้…”
“ฉันหาเงินได้!” เฉินเฉิงพูดอย่างจริงจัง “ดูสิ วันนี้ฉันหาได้กว่าร้อยหยวน และนี่แค่เริ่มต้นเท่านั้น!”
เสิ่นจือฮวา เงียบลงอีกครั้ง
“แล้วต้องทำยังไงเธอถึงจะยอม?” เฉินเฉิงรู้ว่าเสิ่นจือฮวา เป็นคนดื้อรั้น
ตอนแรกเธอเลือกแต่งงานกับเขา แม้ต้องแตกหักกับครอบครัว แต่เธอก็ยังเลือกแต่งงานกับเขา
“เว้นแต่ว่า...เว้นแต่ว่าคุณจะสามารถหาทางให้เนี่ยนเนี่ยนเข้าโรงเรียนอนุบาลได้!” เสิ่นจือฮวา กัดฟันพูด “คุณเคยบอกว่าจะจัดการเรื่องนี้เอง แล้วคุณจัดการได้หรือยัง?”
“ผมกำลังจัดการอยู่!” เฉินเฉิง พยักหน้า “วันนี้ผมไปโรงเรียนอนุบาลแล้ว ถ้าไม่มีปัญหา พรุ่งนี้น่าจะได้คำตอบ!”
เสิ่นจือฮวา อึ้งไป เธอคิดว่าเฉินเฉิงไม่เคยเอาเรื่องนี้มาสนใจ
แต่ไม่นานเธอก็สงบสติได้
พรุ่งนี้มีคำตอบ?
คงจะไม่ได้ผลหรอก!
ก่อนหน้านี้ก็โดนหลอกแบบนี้มาแล้ว
“เรื่องนี้ค่อยว่ากันเถอะ!” เสิ่นจือฮวา เงียบไปครู่หนึ่งก่อนพูด “ตอนนี้สิ่งที่ฉันคิดคือต้องหาโรงเรียนอนุบาลให้เนี่ยนเนี่ยนเท่านั้น เรื่องอื่นไม่กล้าคิดมาก”
“โอเค!” เฉินเฉิง ก็ไม่กล้าบีบคั้นเธอ พยักหน้าพูดว่า “งั้นเอาอย่างนี้ เธอกลับไปก่อน แล้วดูพรุ่งนี้ว่าจะเป็นยังไง แล้วเราค่อยตัดสินใจกันอีกทีดีไหม”
เสิ่นจือฮวา พยักหน้า
เฉินเฉิงมองตามเธอทั้งสองคนเดินจากไป แล้วถอนหายใจออกมา
เสิ่นจือฮวา ไม่กล้ามาทำงานที่นี่ ไม่ใช่เพราะไม่เชื่อว่าเขาจะหาเงินได้ แต่เพราะเธอยังสงสัยในตัวตนของเขา
แต่ตอนนี้คงทำได้เพียงรอต่อไป!
“ต้องดูกันพรุ่งนี้ ก่อนหน้านี้มีเวลาอยู่บ้าง ไปเดินดูรอบๆ หน่อยดีกว่า!” เฉินเฉิง พึมพำเบาๆ แล้วก็ออกไปข้างนอก
แต่คราวนี้ เป้าหมายของเขาไม่ใช่การรับซื้อหรือขายของ แต่ไปดูร้านขายของชำใกล้ๆ นั่นเอง
