บทที่ 107 เสี่ยวซีผู้กล้าบุกไปข้างหน้า

เพื่อรักษาจิตใจของนักเรียนส่วนใหญ่ สถาบันเทียนเจี้ยวจึงไม่ให้เฉินเสี่ยวซินเข้าร่วมการทดสอบเล็กๆ ในตอนกลางคืน เขานั่งอยู่บนแท่นบรรยายอย่างเดียวดาย มองดูนักเรียนด้านล่างที่หน้าซีดเผือด สีหน้าเต็มไปด้วยความจนใจและสับสน ทำให้จิตใจของเขาเริ่มกระวนกระวาย

"คุณครูเมี่ยวครับ?"

"มีข้อสอบเหลืออีกไหมครับ?" เฉินเสี่ยวซินเข้าไปหาคุณครูเมี่ยวที่ยืนอยู่มุมห้อง พูดเบาๆ ว่า "ขอผมสักแผ่นได้ไหมครับ?"

คุณครูเมี่ยวลังเลเล็กน้อย แต่เมื่อเห็นสายตาที่จริงใจและกระตือรือร้นของเฉินเสี่ยวซิน สุดท้ายก็ใจอ่อน... พูดเบาๆ ว่า "ทางสถาบันห้ามไม่ให้เธอเข้าร่วมการทดสอบ เพราะมีนักเรียนหลายคนไปร้องเรียนกับผู้บริหารสถาบัน อยากจะถอนตัวออกไป พวกเขาทนไม่ไหวแล้ว"

"ส่วนเหตุผล..."

"ก็เพราะเธอบดขยี้พวกเขาอย่างไร้ความปรานี ทำให้ความภาคภูมิใจของพวกเขาเสียหายอย่างหนัก" คุณครูเมี่ยวหยุดพูดครู่หนึ่ง แล้วพูดอย่างลำบากใจว่า "งั้นแบบนี้แล้วกัน เดี๋ยวเธอนั่งทำคนเดียวบนแท่นบรรยาย ทำเสร็จแล้วก็อย่าส่งเสียงอะไร ทำเหมือนไม่ได้ทำข้อสอบ"

เฉินเสี่ยวซินพยักหน้าหลายครั้ง พูดด้วยความซาบซึ้งว่า "คุณครูวางใจได้เลยครับ... ผมจะไม่บอกใครแน่นอน"

ในที่สุด เฉินเสี่ยวซินก็ได้รับข้อสอบชุดเดียวกัน บนนั้นมีทั้งหมดห้าข้อ เมื่อเทียบกับความยากตอนเช้า ห้าข้อนี้ซับซ้อนกว่ามาก ทดสอบตรรกะทางคณิตศาสตร์ของนักเรียนมากขึ้น และในขณะที่ได้รับข้อสอบ วิญญาณแห่งการเรียนรู้ก็ลุกโชนขึ้นมา

จับปากกา เขียนอย่างมุ่งมั่น สุดยอด!

ราชาปีศาจเฉินเสี่ยวซินกลับมาอีกครั้ง แต่เขาเพียงแค่เปิดใช้พลังแขนฉีหลิน ซึ่งเป็นขั้นแรกของร่างราชาปีศาจ แต่เพียงแค่ขั้นนี้ก็ทำให้ทุกคนสั่นสะท้านแล้ว

ฉัวะ ฉัวะ ฉัวะ------

เสียงปากกาเสียดสีกับกระดาษไม่หยุด เสียงนั้นราวกับเสียงร้องของปีศาจโจทย์เล็กๆ ที่เซ็กซี่ ภายใต้การโจมตีอย่างไร้ปรานีของเฉินเสี่ยวซิน มันส่งเสียงร้องที่สั่นสะเทือนวิญญาณ ตื่นเต้น... ตื่นเต้นมากเลย น่าเสียดายที่มีแค่ห้าข้อ ถ้ามีห้าสิบข้อ หรือห้าร้อยข้อ... นั่นสิถึงจะสาแก่ใจ! ในขณะเดียวกัน

นักเรียนในที่นั้นก็สังเกตเห็นเฉินเสี่ยวซินบนแท่นบรรยาย ความเร็วในการทำโจทย์ที่ไร้เหตุผลของเขาทำให้ทุกคนเป็นบ้าไปชั่วขณะ

ชิบหาย!!

ราชาปีศาจคนนี้มาอีกแล้ว ยังจะให้คนอื่นมีชีวิตอยู่อีกไหม?

เวลาผ่านไปแค่สิบห้านาที เฉินเสี่ยวซินก็วางปากกาลง นั่งเหม่ออยู่ตรงนั้น... ตอนนี้ในดวงตาของเขาไม่มีประกายแล้ว เหลือเพียงความว่างเปล่าหลังจากทำเสร็จ เหมือนได้ปลดปล่อยบางอย่างที่เป็นต้นกำเนิดของความสุข ทำให้ร่างกายรู้สึกว่างเปล่าชั่วขณะ

คุณครูเมี่ยวก็สังเกตเห็นความผิดปกติของเขา ในใจรู้สึกตกตะลึงเป็นระลอก นี่... นี่มันเร็วเกินไปแล้ว! ห้าข้อนี้ยากกว่าตอนเช้ามาก แต่ผลลัพธ์คือเขา... ก็ยังทำเสร็จอย่างรวดเร็ว สมกับเป็นชายหนุ่มที่เร็วจริงๆ

ลังเลอยู่นาน คุณครูเมี่ยวเดินไปข้างๆ เฉินเสี่ยวซิน เอาข้อสอบของเขาไป แล้วไปนั่งตรวจอยู่มุมห้องคนเดียว ยิ่งตรวจก็ยิ่งตกใจ ยิ่งตรวจก็ยิ่งชอบเฉินเสี่ยวซิน น่าเสียดายที่เขาปฏิเสธคำเชิญเข้าทีมฝึกซ้อมระดับชาติ... ถ้าเขาอยู่บนเวที ทุกอย่างก็จบแล้ว

นักเรียนแบบนี้... ต้องเก็บไว้ในประเทศให้ได้! หลังจากตรวจข้อสอบเสร็จ คุณครูเมี่ยวก็ตะโกนในใจ อัจฉริยะระดับหนึ่งในร้อยปีแบบนี้ ถ้าไปพัฒนาต่างประเทศ นั่นจะเป็นการสูญเสียครั้งใหญ่ของประเทศ เป็นการสูญเสียที่ไม่อาจประเมินค่าเป็นตัวเงินได้ ในอนาคตเมื่อเขาเข้าสู่วงการวิจัย... ผลงานวิจัยธรรมดาๆ ของเขาอาจจะพลิกโฉมวงการวิทยาศาสตร์ หรือแม้แต่พลิกโฉมโลกทั้งใบก็ได้

ต้องรั้งไว้!

ต้องรั้งไว้ให้ได้!

โศกนาฏกรรมในอดีตต้องไม่เกิดขึ้นกับเขา

คุณครูเมี่ยวสูดหายใจลึก ตัดสินใจจะไปคุยกับเฉินเสี่ยวซินตอนนี้เลย จะปลุกเร้าความคิดรักชาติให้เขาสักหน่อย "พวกเธอทำข้อสอบต่อไปนะ"

"ฉันมีเรื่องต้องคุยกับเฉินเสี่ยวซินหน่อย"

คุณครูเมี่ยวพูดกับทุกคนในห้องอย่างจริงจัง แล้วก็เรียกเฉินเสี่ยวซินออกไป

เมื่อทั้งสองคนยืนอยู่ข้างนอก มองดูอัจฉริยะหนึ่งในร้อยปีที่ทำหน้างงๆ คุณครูเมี่ยวก็ถามอย่างจริงจังว่า "เฉินเสี่ยวซิน เธอมีแผนอะไรสำหรับอนาคตไหม? หรือมีแผนที่ชัดเจนอะไรบ้าง?"

"หา?"

"ผม... ผมตั้งใจจะไปเรียนคณะฟิสิกส์ที่มหาวิทยาลัยฟู่ตั้น แล้วก็เข้าสู่วงการวิจัย เป็นนักฟิสิกส์" เฉินเสี่ยวซินตอบอย่างซื่อๆ "น่าจะเป็นแบบนั้น แต่บางทีแผนก็ไม่ทันการเปลี่ยนแปลง เช่น คณิตศาสตร์ เคมี ชีววิทยา และสาขาอื่นๆ ผมก็จะทำวิจัยที่เกี่ยวข้องด้วย แล้วก็เขียนบทความไปด้วย... บทความจริงๆ จังๆ นะ เพราะผมก็เป็นนักเขียนด้วย"

พูดจบ จู่ๆ ก็นึกอะไรขึ้นมาได้ พูดอย่างจริงจังว่า "แต่ผมไม่มีวันทำธรณีวิทยาเด็ดขาด เพราะมันไม่ใช่วิทยาศาสตร์ที่แท้จริง"

"ชู่ว์------"

"ในสถาบันมีอาจารย์ธรณีวิทยานะ!"

คุณครูเมี่ยวยิ้มเล็กน้อย พูดอย่างเห็นด้วยว่า "แต่ฉันเห็นด้วยกับที่เธอพูดเลย วิชาที่ไม่ต้องใช้สมอง ออกไปขุดหินมาสองสามก้อนก็เขียนวิทยานิพนธ์ได้แล้ว... จะเรียกว่าวิทยาศาสตร์ได้ยังไง?" (เด็กธรณีวิทยาไม่ต้องกำหมัดนะคะ เพราะคนแปลกำหมัดแทนแล้ว -ผู้แปล)

หลังจากพูดเล่นจบ

คุณครูเมี่ยวก็เข้าเรื่องจริงจัง พูดอย่างเคร่งขรึมว่า "ประเทศของเราตอนนี้... ต้องการคนที่มีความสามารถแบบเธออีกมาก ดังนั้นที่ฉันอยากจะบอกก็คือ ถ้าเป็นไปได้ อย่าเลือกไปเรียนต่างประเทศเด็ดขาด เพราะถ้าเธอไปแล้ว โอกาสที่จะกลับมาก็น้อยมาก โดยเฉพาะคนที่มีความสามารถสูงแบบเธอ ถึงเธออยากกลับมา... คนอื่นก็จะไม่ยอมให้เธอกลับมาหรอก"

เฉินเสี่ยวซินเข้าใจความหมายของคุณครูเมี่ยวทันที รีบยืนตัวตรง สลัดท่าทางเหนื่อยอ่อนออกไป แล้วตอบว่า "ชีวิตผม ผมไล่ตามแสงสว่างเพียงอย่างเดียว นั่นคือแสงของดาวห้าแฉก"

แววตาถูกต้อง! บุคลิกถูกต้อง! ท่าทางถูกต้อง! คำตอบยิ่งถูกต้อง!

คุณครูเมี่ยวมองเขาด้วยความปลาบปลื้ม แต่แล้วก็กลับมาจริงจังอีกครั้ง พูดว่า "วงการวิจัยไม่ได้สูงส่งอย่างที่เธอคิดหรอก บางเรื่องมันมืดมนยิ่งกว่าในชีวิตจริงเสียอีก แต่ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น... อย่าทิ้งวิทยาศาสตร์"

"ครับ"

เฉินเสี่ยวซินพยักหน้าอย่างจริงจัง

"เหยียนเสี่ยวซีกับหูเหวินจิ้งอยู่ห้องเดียวกัน!"

"จางข่ายกับอู๋เซินไห่อยู่ห้องเดียวกัน!"

คุณครูเมี่ยวกำลังจัดห้องพักสำหรับคืนนี้ โดยทั่วไปแล้วจะให้ผู้หญิงอยู่กับผู้หญิง ผู้ชายอยู่กับผู้ชาย แต่พอถึงคิวเฉินเสี่ยวซิน... กลับพบว่าไม่มีใครอยากอยู่ห้องเดียวกับเขา จริงๆ แล้วไม่ใช่ว่าเฉินเสี่ยวซินมีมนุษยสัมพันธ์ไม่ดี แต่เป็นเพราะการอยู่กับอัจฉริยะระดับสุดยอด มันสร้างแรงกดดันมากเกินไป สุดท้ายเขาจึงได้อยู่ห้องคนเดียว

ตอนนี้

ในห้องหนึ่งของหอพัก เหยียนเสี่ยวซีอาบน้ำเสร็จแล้วออกมา เปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ แล้วยังฉีดน้ำหอมกลิ่นอ่อนๆ เป็นพิเศษด้วย

"โอ้โห!"

"ถึงกับฉีดน้ำหอมด้วยเลยเหรอ"

หูเหวินจิ้งที่กำลังอ่านหนังสืออยู่ เห็นพฤติกรรมแปลกๆ ของเหยียนเสี่ยวซี ก็รู้ทันทีว่าเธอจะไปทำอะไร เดินเข้าไปคล้องแขนเธอเบาๆ ถามด้วยรอยยิ้ม "ไปออกเดทเหรอจ๊ะ?"

"ไปไป ไป!"

"เหม็นจะตาย... อย่ามาทำให้ฉันเลอะเทอะสิ"

เหยียนเสี่ยวซีผลักเธอออกอย่างรังเกียจ ยืนหน้ากระจกเป่าผม พูดเบาๆ ว่า "ไปเดินเล่นกับเขาน่ะ"

"โรแมนติกจังเลย!"

หูเหวินจิ้งมองใบหน้างดงามของเหยียนเสี่ยวซี อดรำพึงไม่ได้ว่า "พระจันทร์ใต้ทะเลก็คือพระจันทร์บนฟ้า คนตรงหน้าก็คือคนในใจ"

"พูดอะไรของเธอเนี่ย!"

"ฉันแค่ไปเดินเล่นกับเขา ทำไมพอออกจากปากเธอแล้วมันถึงได้ฟังแปลกๆ" เหยียนเสี่ยวซีกลอกตา พูดอย่างหงุดหงิดว่า "เดินเล่นก็ไม่ได้เหรอ? มีกฎหมายข้อไหนเขียนไว้ว่าห้ามเดินเล่นกับผู้ชายตอนกลางคืน?"

"เธอร้อนใจอะไร?"

"ฉันก็ไม่ได้บอกว่าไม่ได้นี่"

หูเหวินจิ้งยิ้ม เดินไปยืนข้างหลังเหยียนเสี่ยวซี รับไดร์เป่าผมมาจากมือเธอ ช่วยเป่าผมให้ พูดเบาๆ ว่า "เธอก็ยังเหมือนเดิม... ชอบร้อนใจไปเรื่อย มีอะไรให้ร้อนใจขนาดนั้น ยอมรับตรงๆ ไม่ได้เหรอ?"

เหยียนเสี่ยวซีเบ้ปาก พูดอย่างจนใจว่า "เธอไม่เข้าใจความกังวลของฉันหรอก"

"เชอะ~"

"ความกังวลของผู้หญิงมีแค่สามอย่าง อย่างแรกคือตัวเองไม่สวยพอ อย่างที่สองคือตัวเองไม่รวยพอ อย่างที่สามคือคนที่ตัวเองชอบไม่ชอบตัวเอง" หูเหวินจิ้งพูด "อันดับแรก เธอทั้งสวยทั้งน่ารัก ต่อมา พ่อแม่เธอก็เป็นข้าราชการระดับสูง สุดท้าย... ฉันเห็นได้ชัดว่าเฉินเสี่ยวซินใส่ใจเธอมาก"

เขาก็ใส่ใจฉันจริงๆ นั่นแหละ แต่เขาไม่เคยแสดงความรู้สึกออกมาเลย

เหยียนเสี่ยวซีกัดริมฝีปากเบาๆ ตอบเสียงอ่อย "จริงๆ แล้ว... ฉันกับเขาในบางแง่มุม ต่างคนต่างหลบเลี่ยง เขาไม่ยอมพูดตรงๆ ส่วนฉันก็ไม่กล้าพอ ตอนนี้พวกเรา... ดูเหมือนจะมีความสัมพันธ์คลุมเครือ แต่จริงๆ แล้ว... ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย ตั้งแต่ต้นจนจบก็ย่ำอยู่กับที่"

"ความรักของอัจฉริยะมันก็ซับซ้อนแบบนี้แหละ" หูเหวินจิ้งหัวเราะ "ต้องคิดอะไรตั้งเยอะแยะ ไม่ใช่ความผิดของเธอหรอก ถ้าเป็นฉันก็คงเป็นแบบนี้เหมือนกัน"

ไม่นาน

หลังจากช่วยเป่าผมให้เสร็จ หูเหวินจิ้งก็หยิบกระเป๋าเครื่องสำอางของตัวเองออกมา

"แต่งหน้าบางๆ หน่อยไหม" หูเหวินจิ้งถาม

"..."

"จริงจังเกินไปแล้วมั้ง?"

เหยียนเสี่ยวซีขมวดคิ้ว สีหน้าเต็มไปด้วยการปฏิเสธ ตอบว่า "ดูจงใจไปหน่อย เขาจะเข้าใจผิดนะ"

"โอ้ย!"

"นี่พี่สาว นี่มันเวลาไหนแล้ว ยังจะกลัวเขาเข้าใจผิดอีก?" หูเหวินจิ้งแทบจะพูดไม่ออก พูดอย่างหงุดหงิดว่า "รีบเถอะ อย่ามัวแต่ลังเล ใช้เฉดสีนี้ มันอ่อนมาก เหมาะกับเด็กผู้หญิงน่ารักๆ แบบเธอ"

สุดท้าย... หลังจากหูเหวินจิ้งรบเร้าอยู่นาน เหยียนเสี่ยวซีก็ยอมแต่งหน้าบางๆ บางมากๆ แต่แค่นี้... ก็ขับเน้นความน่ารักสดใสของเธอให้เด่นชัดขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ

"ว้าว------"

"ถ้าฉันเป็นเฉินเสี่ยวซิน... ฉันจะตกหลุมรักเธอคืนนี้เลย"

หูเหวินจิ้งรู้ว่าเหยียนเสี่ยวซีสวยมาก เพราะแค่หน้าสดๆ ของเธอก็ทำให้ผู้ชายทั้งกลุ่มหลงใหลได้แล้ว แต่ไม่คิดเลยว่าแค่แต่งหน้าบางๆ และเป็นการแต่งหน้าที่บางที่สุดแล้ว จะทำให้เธอสวยได้ถึงขนาดนี้ เหยียนเสี่ยวซีมองตัวเองในกระจก ในใจรู้สึกภูมิใจนิดๆ พูดไม่ผิดเลย... แค่คืนนี้แต่งแบบนี้ ก็สามารถทำให้เขาหลงใหลได้แล้ว

"คืนนี้จะกลับมาไหม?" หูเหวินจิ้งถาม

"แน่นอนสิ!"

"เธอคิดอะไรของเธอน่ะ!"

เหยียนเสี่ยวซีถลึงตาใส่เธอ พึมพำ

"จริงๆ ไม่กลับมาก็ไม่เป็นไรนะ เขาอยู่ห้องคนเดียวนี่" หูเหวินจิ้งยิ้มกริ่ม "แค่กลับมาแต่เช้าก็พอ ฉันจะเปิดประตูให้เธอเอง"

"ไปไป ไป"

"ชายหญิงอยู่กันตามลำพัง... ดูเหมาะสมเหรอ?"

เหยียนเสี่ยวซีเบ้ปาก พูดเบาๆ ว่า "ฉันไปล่ะ"

พูดจบ

เธอก็เดินไปที

เธอก็เดินไปที่ประตูห้อง ตอนที่เธอเปิดประตู ร่างครึ่งหนึ่งเพิ่งจะออกไป ก็ได้ยินเสียงของหูเหวินจิ้งดังมาจากด้านหลัง

"สู้ๆ นะ!"

"เสี่ยวซีผู้กล้า บุกไปข้างหน้า!!!"

เหยียนเสี่ยวซี: (￣ー￣) เพื่อนที่ฉันรู้จักเป็นอะไรกันหมดเนี่ย?