บทที่ 105 เลี้ยงขอบคุณ(ฟรี)

บทที่ 105 เลี้ยงขอบคุณ(ฟรี)

"อ้อใช่ ในเมื่อวันนี้พวกท่านมากันแล้ว ก็ช่วยให้เกียรติไปที่โรงเตี๊ยมหรูอี้ ทานข้าวด้วยกันสักมื้อเถอะ ถือว่าเป็นการฉลองไปในตัว"

ซ่งหยุนเฉาพูดพลางยิ้ม นางคิดได้แล้วว่าตอนนี้ยังไม่สามารถต่อกรกับองค์ชายสามได้ และองค์ชายห้าก็สู้เขาไม่ได้

ถ้าอย่างนั้นก็ค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไปก็แล้วกัน อย่างไรเสียตอนนี้นางก็ปลอดภัยแล้ว

เมื่อทั้งสามคนมาถึงโรงเตี๊ยม ผู้จัดการสวี่เห็นซ่งหยุนเฉากลับมาก็ดีใจมาก

"เจ้าของร้าน ท่านกลับมาแล้ว ข้ารอท่านกลับมาตลอดเลย"

"ขอบใจมากนะ ผู้จัดการสวี่ วันนี้ข้าอยากจะพบปะสังสรรค์กับองค์ชายห้าและคุณชายเจียงสักหน่อย ถ้าไม่ใช่เพราะพวกเขาสองคน คราวนี้ข้าคงจะแย่จริงๆ"

ผู้จัดการสวี่เช็ดน้ำตาที่ขอบตา รับคำรัวๆ "ได้ เจ้าของร้าน พวกท่านขึ้นไปเลยนะขอรับ ข้าจะไปเอาเหล้าหนู่เออร์หงชั้นดีมา"

ซ่งหยุนเฉาพาองค์ชายห้าและเจียงเสี่ยวเฉียนไปยังห้องรับรองชั้นดี ผู้จัดการสวี่ก็นำไหเหล้ามาให้ บนไหยังมีดินติดอยู่ เห็นได้ชัดว่าเพิ่งขุดขึ้นมาใหม่ๆ

"เจ้าของร้าน เหล้าหนู่เออร์หงมาแล้วขอรับ จะทานอะไรดี ข้าจะให้พ่อครัวไปทำ"

ซ่งหยุนเฉามองไปที่ทั้งสองคน "ท่านทั้งสองมีอะไรที่ทานไม่ได้ไหม? ถ้าไม่มีก็ลองเมนูเด็ดของเราดีไหม ข้าจะทำให้ท่านทั้งสองดูด้วย"

"ข้าไม่เลือกอะไรหรอก ดูเสี่ยวเฉียนก็แล้วกัน"

องค์ชายห้ายิ้มอย่างเป็นกันเอง เริ่มมองสำรวจรอบๆ

"ข้าก็ไม่เลือกเช่นกัน รบกวนคุณชายด้วยขอรับ" เจียงเสี่ยวเฉียนยิ้ม

"ได้ งั้นปล่อยให้ข้าจัดการเอง"

ซ่งหยุนเฉาพูดพลางเดินออกจากห้องรับรอง มาที่ครัวหลัง สวมผ้ากันเปื้อน นานแล้วที่นางไม่ได้ลงครัว บางครั้งก็คิดถึงความรู้สึกแบบนี้

"เจ้าของร้าน?! ท่านกลับมาแล้ว? จะทานอะไร บอกข้าเถอะ ทำไมถึงมาเองล่ะขอรับ?"

พ่อครัวเห็นซ่งหยุนเฉากลับมาก็ตื่นเต้นมาก วางมีดแล้วเดินมาข้างๆ นาง

"ฮ่าๆๆ พอเถอะ เรื่องครั้งนี้ผ่านไปแล้ว ทุกคนผ่อนคลายกันเถอะ วันนี้ให้พวกเจ้าหยุดหนึ่งวัน ที่นี่ปล่อยให้ข้าจัดการเองก็แล้วกัน"

ซ่งหยุนเฉาพูดพลางดูว่ามีวัตถุดิบที่ต้องการไหม พ่อครัวเห็นซ่งหยุนเฉาลงครัวเป็นครั้งแรก จึงมองอย่างกังวล

"เจ้าของร้าน ให้ข้าทำดีกว่าไหมขอรับ ท่านไม่เคยลงครัวมาก่อนนี่"

"ไม่ต้องหรอก เจ้ารอดูก็พอ อย่าดูถูกข้าสิ"

ซ่งหยุนเฉาพูดพลางเริ่มลงมือแล้ว การทำอาหารของนางคล่องแคล่วราวกับสายน้ำ ทำให้พ่อครัวตะลึง

พ่อครัวหุบปากที่อ้าค้างลงมาและยอมรับว่าซ่งหยุนเฉาทำอาหารเป็นจริงๆ เขายืนดูอยู่ข้างๆ เพื่อแอบเรียนรู้ นี่เป็นโอกาสที่หายาก

ไม่นานซ่งหยุนเฉาก็ทำเสร็จ นางถอดผ้ากันเปื้อนอย่างคล่องแคล่ว "เรียบร้อยแล้ว ที่เหลือฝากพวกเจ้าด้วย พอจัดการที่นี่เสร็จก็ไปพักผ่อนได้"

ซ่งหยุนเฉาพูดจบก็เดินออกไป นางกลับมาที่ห้องรับรอง องค์ชายห้าและเจียงเสี่ยวเฉียนดูเหมือนกำลังคุยอะไรกันอยู่

เห็นนางเข้ามาก็ยิ้มให้แล้วโบกมือเรียก "อวี้หัว เจ้ามาแล้ว พอดีข้ากับเสี่ยวเฉียนกำลังพูดถึงเจ้าอยู่ สายตาเจ้าไม่เลวเลยนะ ดูการตกแต่งห้องรับรองนี่สิ รสนิยมดีมาก ข้าชอบมาก ต่อไปถ้าข้ามา เจ้าต้องลดราคาให้ข้าหน่อยนะ"

"ฮ่าๆๆ แน่นอนอยู่แล้ว องค์ชายวางใจได้ แต่มากกว่านั้น ลองชิมฝีมือของข้าก่อนดีไหม?"

ซ่งหยุนเฉาวางอาหารที่ทำเสร็จลงบนโต๊ะ พอเจียงเสี่ยวเฉียนเห็น ดวงตาก็เบิกกว้างขึ้นทันที

"อาหารจานนี้ชื่ออะไรหรือ?"

ซ่งหยุนเฉาไม่ทันสังเกตว่ามีอะไรผิดปกติ ตอบอย่างเป็นธรรมชาติ "ชื่อร้อยปีคู่กัน ชื่อนี้ฟังดูดีใช่ไหมล่ะ คิดขึ้นมากับเพื่อนเก่าคนหนึ่งน่ะ"

"ร้อยปีคู่กัน ชื่อดีจริงๆ อวี้หัว เมื่อไหร่จะพาเพื่อนเก่าคนนั้นมาให้ข้ารู้จักบ้างล่ะ"

องค์ชายห้าไม่ได้สังเกตสีหน้าของเจียงเสี่ยวเฉียน พูดคุยกับซ่งหยุนเฉาอย่างเป็นธรรมชาติ รู้สึกสนใจเพื่อนเก่าที่ซ่งหยุนเฉาพูดถึงมาก โดยไม่รู้เลยว่าเพื่อนเก่าคนนั้นจริงๆ แล้วนั่งอยู่ข้างๆ เขา

"ถ้ามีโอกาสคงได้พบ ข้าก็ไม่รู้ว่าจะได้พบเขาอีกหรือเปล่า เขาบอกว่าถ้ามีโอกาสจะมาพบองค์ชายแน่นอน"

"ฮ่าๆๆๆ งั้นก็ตกลงตามนี้ ข้าจะรอดู"

ตลอดมื้ออาหาร เจียงเสี่ยวเฉียนกินอย่างใจลอย คอยมองอวี้หัวตลอดเวลา อาหารจานนี้เป็นจานที่เขากับซ่งหยุนเฉาคิดค้นด้วยกันตอนที่อยู่ในหมู่บ้านเล็กๆ นั้น

ที่มาของชื่อจานนี้ เกิดขึ้นหลังจากคืนที่พวกเขาร่วมรักกันครั้งแรก ซ่งหยุนเฉาอาสาจะทำอาหารให้เขา

เจียงเสี่ยวเฉียนรู้สึกไม่วางใจ จึงเข้าครัวไปด้วยกัน นี่เป็นความทรงจำที่มีแค่พวกเขาสองคนเท่านั้น

ทำไมอวี้หัวถึงรู้? เป็นไปได้อย่างเดียวก็คือ เขาคือซ่งหยุนเฉา!

และยังมีจูบในโรงแรมครั้งนั้นอีก เจียงเสี่ยวเฉียนยิ่งมั่นใจว่าคนตรงหน้าต้องเป็นซ่งหยุนเฉาแน่นอน

"เสี่ยวเฉียน เป็นอะไรหรือ? ดูเหม่อลอยไป คิดอะไรอยู่หรือ? เห็นว่าไม่ค่อยได้กินด้วย"

"อ๋อ ไม่มีอะไรหรอกพ่ะย่ะค่ะ แค่เมื่อกี้ได้ยินอวี้หัวพูดถึงเพื่อนเก่า ก็นึกถึงเพื่อนเก่าคนหนึ่งของข้าเหมือนกัน เพื่อนคนนั้นก็เหมือนอวี้หัว ชอบศึกษาค้นคว้าอะไรแปลกๆ"

"เมื่อกี้ข้าก็คิดว่า ถ้าพวกเขาสองคนได้เจอกัน คงจะคุยกันถูกคอแน่ๆ"

เจียงเสี่ยวเฉียนพูดพลางมองไปที่ซ่งหยุนเฉา แต่ซ่งหยุนเฉาสีหน้าเรียบเฉย ราวกับเรื่องที่พูดถึงไม่เกี่ยวกับนางเลย

"อย่างนั้นหรือ? งั้นข้าก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาแล้วสิ แต่ทำไมเสี่ยวเฉียนไม่เคยพูดถึงมาก่อนล่ะ? ว่าเจ้ามีเพื่อนเก่าแบบนี้ด้วย"

"เพราะเหตุผลบางอย่าง ข้าจึงพลัดพรากจากนาง หรืออาจจะเป็นเพราะนางกำลังหลบข้าอยู่ก็ได้"

"อวี้หัว เจ้าคิดว่ายังไง? เจ้าคิดว่าเจ้ากับเพื่อนเก่าของข้าจะเข้ากันได้ไหม?"

ซ่งหยุนเฉาคีบอาหารคำหนึ่ง พูดอย่างช้าๆ ว่า "คนเราต่างก็มีความสนใจไม่เหมือนกัน ถ้าเพื่อนเก่าของท่านเป็นอย่างที่ท่านว่าจริง ข้าคิดว่าบางทีพวกเราอาจจะเข้ากันได้"

"เจ้าไม่อยากรู้เลยหรือว่าเพื่อนเก่าที่ข้าพูดถึงคือใคร?"

เจียงเสี่ยวเฉียนจ้องซ่งหยุนเฉาเขม็ง หวังจะเห็นอารมณ์อื่นในดวงตาของนาง แต่สายตาของนางยังคงเรียบเฉยตลอด

"มีอะไรน่าสงสัยหรือ? คุณชายเจียงก็บอกแล้วว่าถ้ามีโอกาสจะพาเพื่อนเก่าของท่านมาพบ ตอนนั้นก็คงรู้เองแหละ"

เจียงเสี่ยวเฉียนลองหยั่งเชิงแล้วไม่ได้ผล ซ่งหยุนเฉาดูเหมือนจะมองทะลุความคิดในใจเขา ไม่ยอมติดกับเลย

"อ้อใช่ พรุ่งนี้ข้าตั้งใจจะเปิดโรงเตี๊ยมใหม่ ช่วงที่ข้าไม่อยู่ คนในโรงเตี๊ยมก็แยกย้ายกันไป ถึงเวลาให้พวกเขากลับมาแล้ว"

"เจ้าวางใจได้ ตอนนั้นข้าจะมาให้กำลังใจเจ้าแน่นอน เสี่ยวเฉียน เจ้าก็จะมาใช่ไหม?"